Get to the Chopper!
Σαν πρώτη εικόνα το Steel Rats εύκολα μας πείθει να το κοιτάξουμε με ενθουσιώδη αφέλεια. Steampunk, post-apocalyptic, platform, με βασικό εργαλείο τις άγριες chopper μηχανές (με πριόνια στις ρόδες!), εικαστικό που παραπέμπει σε πιο “ενήλικα” platforms, τύπου Inside ή (το ξεχασμένο) Deadlight, μεταξύ άλλων, και gameplay που προσεγγίζει τη διασκεδαστικότατη και εθιστική σειρά Trials της RedLynx. Σε προκαλεί να του δώσεις μία ευκαιρία, ευχόμενος παράλληλα πως το τελικό αποτέλεσμα θα έχει κάποιο βάθος στο gameplay και ποικιλομορφία στα επίπεδα.
Η πολωνική Tate Interactive δεν είναι χθεσινή στο συγκεκριμένο είδος, καθώς ο προηγούμενος τίτλος της ήταν το Urban Trial Freestyle (2013), ένα -κακά τα ψέματα- ξεκάθαρο rip-off των Trials. Με το Steel Rats τουλάχιστον αξιοποίησε την εμπειρία που απέκτησε ώστε πλέον να προσφέρει μία φρέσκια εμπειρία, στηριζόμενη βέβαια στην φιλοσοφία της σειράς Trials. Βέβαια, θα πρέπει να είστε προετοιμασμένοι να ξεχάσετε τα άκρως απαιτητικά ακροβατικά και την σχεδόν αποκλειστική προσπάθεια για το κυνήγι του καλύτερου χρόνου, καθώς το Steel Rats επικεντρώνεται σε μία πιο ασταμάτητη και arcade φιλοσοφίας ορμή, δίχως ποτέ να ζητάει άκρως απαιτητικές και χειρουργικής ακρίβειας λεπτεπίλεπτες κινήσεις του αναλογικού μοχλού (αναμφίβολα ανεπτυγμένο έχοντας το gamepad κατά νου).
Ας βγάλουμε εξαρχής τα του σεναρίου, μία σεβαστή και μάλλον αναγκαία προσπάθεια εμπλουτισμού της Tate, αλλά ας πούμε ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι ολίγον τι αδιάφορο. Εν συντομία, να αναφέρουμε ότι παίρνουμε τον έλεγχο της τετραμελούς μηχανόβιας συμμορίας των Steel Rats, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την εξωγήινη επιδρομή ρομποτικών εχθρών που έχει κατακτήσει και ρημάξει την πόλη της. Οι περισσότερες πληροφορίες κρύβονται πίσω από collectibles, αλλά γενικά ας πούμε ότι θα σταματήσετε σύντομα να παρακολουθείτε τους κοινότυπους διαλόγους.
Από την άλλη, η Tate δείχνει να το αναγνωρίζει αυτό, μεταφέροντάς μας με ελάχιστα διαλείμματα από επίπεδο σε επίπεδο. Ένας από τους βασικούς εμπλουτισμούς του gameplay που θα σας τραβήξει την προσοχή είναι η δυνατότητα να μετακινούμαστε κατά βούληση μεταξύ δύο παράλληλων διαδρομών. Ανά πάσα στιγμή δηλαδή μπορούμε να αλλάξουμε λωρίδα κυκλοφορίας, κάτι που καταφέρνει να μεταφέρει την αμυδρά αίσθηση μεγαλύτερης ελευθερίας κινήσεως στον χώρο, σε σχέση ιδίως με τα Trials, με τον αναγκαίο περιοριστικό ύφος της, όμως, που απαιτείται για να διατηρηθεί η 2D φιλοσοφία στο σχεδιασμό των περιβαλλοντικών προκλήσεων.
Αν και στο platforming ο παραπάνω εμπλουτισμός λειτουργεί καλά, δυστυχώς σκοντάφτει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους ρομποτικούς εχθρούς. Για κάποιον περίεργο λόγο οι εχθρικές μονάδες μπορούν να μετακινούνται με πλήρη ελευθερία στον τρισδιάστατο χώρο, με αποτέλεσμα να βρίσκονται συχνά μεταξύ των δύο λωρίδων κυκλοφορίας που μπορεί να οδηγεί αποκλειστικά ο χαρακτήρας μας, αδυνατώντας έτσι να τους πετύχουμε. Μιλώντας για την αντιμετώπιση εχθρικών μονάδων, αν και σίγουρα καλοδεχούμενη είναι η προσπάθεια της Tate να εμπλουτίσει το gameplay με ένα σύστημα μάχης, δεν παύει να είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του τίτλου. Η απλή επίθεση, που αφορά στην ενεργοποίηση του πριονιού στη μπροστινή ρόδα της μηχανής, αποτελεί και τη βασικότερη μέθοδο εξολόθρευσης των εχθρών, οδηγώντας σε μάχες με μοναδική τακτική την επαναλαμβανόμενη, κατά μέτωπο επίθεση.
Εδώ να αναφέρουμε ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να αλλάξουμε ακαριαία μεταξύ των τεσσάρων μελών της ομάδας μας (με το πάτημα του δεξιού αναλογικού μοχλού για κάποιο λόγο, όχι και το πιο εύχρηστο σύστημα). Κάθε ένα μέλος έχει τις δικές του ειδικές δυνάμεις, όπως δημιουργία ωστικού κύματος, φλόγες από τις εξατμίσεις κ.λπ., με δυνατότητες για αναβάθμιση, κάτι όμως που δείχνει άδικος κόπος καθώς το σύστημα μάχης ούτε απαιτητικό είναι ούτε καταφέρνει να πείσει για τη στρατηγική χρήση των διαφορετικών ικανοτήτων.
Βέβαια δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι η ύπαρξη πριονιού στο μπροστινό λάστιχο, όσο κι αν δεν βγάζει νόημα από άποψη κανόνων φυσικής… δεν παύει να είναι μία πραγματικά “cool” ιδέα σε σύλληψη και αποτύπωση (αν είχαν και ένα οπλοπολυβόλο με αλυσοπρίονο στην κάνη θα έδενε πλήρως το γλυκό…). Επιπλέον, σε platforming επίπεδο το… ροδοπρίονο© παρέχει ένα ακόμα εργαλείο για την περιήγησή μας, επιτρέποντας στη μηχανή να προσκολληθεί σε συγκεκριμένες επιφάνειες, στις οποίες μπορούμε να οδηγήσουμε ακόμα και ανάποδα (είπαμε, είναι “cool”, οπότε δεν χρειάζεται να αναλογιστούμε σε ποιο σύμπαν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αυτοί οι κανόνες φυσικής).
Σε αντίθεση με τη μάχη, στα platform κομμάτια η κατάσταση είναι σαφέστατα καλύτερη, αν και δεν θα πρέπει να περιμένετε τον ευφάνταστο σχεδιασμό των Trials. Το Steel Rats, ως ένα άλλο Sonic, βασίζεται κυρίως στη συνεχή αίσθηση της ταχύτητας και της ορμής, απαιτώντας απλούς ελιγμούς και μικροδιορθώσεις στη μετατόπιση του βάρους κατά τα άλματα, αλλά και την κατάλληλη χρήση της στιγμιαίας ώθησης για την κάλυψη μεγάλων κενών. Μάλιστα, ορισμένα κυνηγητά (είτε είμαστε εμείς τα θύματα είτε οι θηρευτές) προσφέρουν ορισμένες καλοφτιαγμένες σκηνές δράσης, που παρέχουν εκλάμψεις από την εικόνα ενός πραγματικά φροντισμένου παιχνιδιού, εάν η ομάδα ανάπτυξης είχε τους κατάλληλους πόρους.
Στην παρούσα κατάσταση, όμως, είναι εμφανές ότι σε σημεία δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν πλήρως το gameplay και να αξιοποιήσουν σωστά τις ιδέες που εισάγουν στο είδος. Παρότι το platforming είναι ελάχιστα απαιτητικό, και πάλι πέσαμε στο κενό με άδικο τρόπο πολλές φορές δεδομένου ότι ο χειρισμός και η συμπεριφορά της μηχανής δεν είναι όσο αξιόπιστα όσο απαιτείται από το είδος.
Εν κατακλείδι, το Steel Rats αποτελεί μία τρίωρη εμπειρία με σαφέστατα προβλήματα στο χειρισμό και ένα αδιάφορο σύστημα μάχης, η οποία όμως παράλληλα είναι σε θέση να προσφέρει κομμάτια όπου πραγματικά επιδεικνύουν την προσπάθεια των δημιουργών για ουσιαστικό εμπλουτισμό της Trials συνταγής και της δυνατότητας να προσφέρει καθαρόαιμη, arcade διασκέδαση.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
