Το παράλληλο σύμπαν καλά κρατεί!
Το πρώτο πράγμα που θα σας εντυπωσιάσει στο WWE 2K19 είναι η παρουσίαση. Εισαγωγή, cinematics, εφέ, καθώς και μια παρέλαση από γνωστούς και άγνωστους ήρωες του δημοφιλούς αθλήματος στα υπομενού του τίτλου, δίνουν την εντύπωση ότι το παιχνίδι αυτό είναι το “επίσημο”. Η αυθεντική και καθ’ όλα εγκεκριμένη μετουσίωση του WWE σύμπαντος στον κόσμο των video games. Κάθε τι είναι σχεδιασμένο ώστε να κάνει τον παίκτη να νιώθει απόλυτα συμβατά, όπως κατά την παρακολούθηση του τηλεοπτικού θεάματος.
Το δεύτερο, είναι το βάρος που έχει δοθεί στη δημιουργία χαρακτήρα και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται: κάμποσα modes παιχνιδιού, συμπεριλαμβανομένου και του κεντρικού story, δίνουν σάρκα, οστά και χώρο δράσης στο δημιούργημα-ομοίωμα-avatar που κατασκευάσατε προηγουμένως με κάθε λεπτομέρεια και που σας αντιπροσωπεί στο χώρο που κινούνται μεγαθήρια όπως οι John Cena, AJ Syles, Triple-H και οι λοιποί συμμαχητές τους. Πέραν τούτων, σχεδόν ολόκληρο το μίκρο-μάκρο οικονομικό κατασκεύασμα (χωρίς πραγματικό χρήμα, εντούτοις) είναι αφιερωμένο στην εξάρτυση και διακόσμηση του ήρωα. Όπως επίσης και στον εμπλουτισμό της δεξαμενής κινήσεων από την οποία αντλεί το ρεπερτόριό του.
Τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά επιλέχθηκαν έναντι εισαγωγής για να υπερθεματίσουν το στόχο του παιχνιδιού – και μέσω αυτού – να ορίσουν το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Αυτός δεν είναι άλλος από το να επιτρέψει στον παίκτη να βιώσει μια εμπειρία την οποία είναι αδύνατον να ζήσει με άλλον τρόπο. Είναι, φυσικά, ένας από τους πρωταρχικούς ρόλους των video games στη ζωή μας, μεταξύ άλλων: εξομοίωση, εκπαίδευση, διασκέδαση, μετατροπή της φαντασίας σε “πραγματικοτητα”… Μεγάλο θέμα για ανάλυση, ενδεχομένως, που δεν θα εξυπηρετήσει εδώ με κανέναν άλλον τρόπο, πέραν του να βοηθήσει τον παίκτη να αντιληφθεί την ουσία του τίτλου.
Αυτή, με τη σειρά της, είναι το να εισάγει τον παίκτη (κανονικά και με τη βούλα, “επίσημα”) στο σύμπαν του WWE. Να αποκτήσει υπόσταση εκεί, μέσω ενός avatar που δημιούργησε ο ίδιος και – μέσα από σκληρή προσπάθεια και δίκαιη ανταμοιβή – να γίνει αποδεκτός από τους superstars. Γιατί όχι, να γίνει ένας από αυτούς. Σε αυτόν τον τομέα, το παιχνίδι της Yuke’s επιτυγχάνει άριστα το σκοπό του. Όλα είναι λεπτομερώς φτιαγμένα, όλα είναι επίσημα, όλα έχουν αυθεντική χροιά. Ο fan του αθλήματος θα νιώσει σαν στο σπίτι του από την πρώτη στιγμή κι οι φαντασιώσεις του θα γίνουν εύκολα πραγματικότητα.
Ίσως το “εύκολα” να μην ταιριάζει και τόσο απόλυτα εδώ. Η αναγνώριση μέσω των αντίστοιχων modes έρχεται συν τω χρόνω και θα χρειαστεί κόπος και ψηφιακός ιδρώτας για να έρθει η αναγνώριση. Η απόδοση αυτής, μέσα από το interaction με αθλητές και παράγοντες, έρχεται πειστικά καθώς το My Career ακολουθεί ένα σενάριο με μπόλικα cinematics, διαλόγους με (ανούσιες) επιλογές, μάχες και άλλες μικρο-λεπτομέρειες. Αξίζει να ειπωθεί ότι όλοι οι stars (πλην του Cena) δάνεισαν τις φωνές τους στο παιχνίδι και στην ψηφιακή ιστορία του, αυξάνοντας την αίσθηση της αυθεντικότητας. Το acting είναι, παραδόξως, καλό και το όλο δημιούργημα πείθει ότι έχει πονηθεί με μεράκι και δουλειά.
Για κάμποσο χρόνο ο παίκτης θα δει τη φαντασίωσή του να γίνεται πραγματικότητα. Όταν αυτό το διάστημα τελειώσει -ή και κατά τη διάρκειά του- θα μπορεί να ασχολείται με τα όλα τα υπόλοιπα modes του παιχνιδιού, που είναι τόσο πολυάριθμα όσο και ποικίλα. Εδώ βρίσκονται τα καινούρια towers που διακρίνονται σε user created και… dev created, τα οποία αποτελούν τη γνωστή (από τα Mortal Kombat X και Injustice) συνταγή εβδομαδιαίων, ημερήσιων και λοιπών προκλήσεων ώστε να κρατείται το ενδιαφέρον ζωντανό στο διηνεκές. Είναι δοκιμασμένη συνταγή και αποτελεί προσθήκη που επιφέρει φρεσκάδα σε παιχνίδια του είδους.
Φυσικά υπάρχουν τα γνωστά Showcase, τα 20+ διαφορετικά matches στην επιλογή “απλού αγώνα”, τα Universe, τα online matches καθώς και οι επιλογές ενασχόλησης που προσφέρουν τα my creations και τα… community creations, τα οποία μέχρι στιγμής ήταν εξαιρετικά αραιά σε πληθυσμό (κάτι που ισχύει και για τα online rooms). Μπορεί σε κάποιους να δίνουν την αίσθηση “ετήσιας κυκλοφορίας”, που επιδέχεται απλών updates, στην πράξη όμως αποτελεί ποικιλία. Αναντίρρητα. Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο πράγμα που θα σας εντυπωσιάσει στο δημιούργημα των Yuke’s και Visual Concepts. Εκείνο που ενδεχομένως απογοητεύσει, ήταν, είναι και μάλλον θα συνεχίσει να είναι, το σύστημα μάχης και το μοντέλο χειρισμού.
Υπήρξαν πολλά παράπονα για τον αργό και βαρετό ρυθμό του παιχνιδιού. Αυτό έχει αλλάξει. Πλέον το παιχνίδι είναι πιο ρευστό και ελάχιστα πιο ευχάριστο από πριν. Παραμένει, όμως, το διφορούμενο μοντέλο χειρισμού που βασίζεται σε αντανακλαστικά, τύχη και mini-games. Εδώ θα πρέπει να πατήσει κανείς προσεκτικά, μιας κι η επιλογή αυτή είναι η μόνη που μπορεί να αντανακλάσει την αίσθηση πάλης που προσφέρει το ίδιο το άθλημα. Με άλλα λόγια, η ιδιαιτερότητα του ίδιου του αθλήματος ωθεί τους προγραμματιστές σε αυτό το σύστημα μάχης.
Όταν βλέπει κανείς παλαιστές να χτυπούν και να χτυπιούνται προφανώς βίαια, να υποφέρουν, αλλά να επανέρχονται θεαματικά, εξαιτίας του momentum, του κοινού και ποιος ξέρει ποιανού άλλου λόγου, περιμένει ένα μοντέλο χειρισμού που να αναπαριστά τα παραπάνω επί χειριστηρίου και οθόνης. Έτσι είναι κατά παράλογο τρόπο φυσιολογικό, ένας παλαιστής που μοιάζει ετοιμοθάνατος να αποφεύγει το pin down 32 φορές στη σειρά και να ξανασηκώνεται, εκτελώντας submission – τελικά – στον αντίπαλό του, μόνο και μόνο επειδή κέρδισε σε όλα τα αντίστοιχα mini-games. Όλα αυτά, φυσικά, μόνο αν κάποιος καταφέρει να πιάσει το χρονισμό για τα reversals, που αποτελούν, πάλι, την πανάκεια στη μάχη. Μπροστά σε αυτό το… “ελιξήριο τακτικής”, οι προσθήκες των νέων payback moves μοιάζουν κάπως ανούσιες.
Ρεαλιστικό; Ούτε κατά διάνοια. Πιστό στην πραγματικότητα; Σχεδόν απόλυτα – κι αφού καταστρέψαμε κάνα δυο εκατομμύρια συνάψεις στον εγκέφαλό σας με αυτήν την πρόταση, θυμηθείτε την περίεργη εισαγωγή και την περιγραφή των στόχων του παιχνιδιού. Πιστό στο άθλημα και στην εκεί παρουσιαζόμενη δράση, αλλά με ελάχιστες σχέσεις με τη φυσική και τη λοιπή πραγματικότητα. Ως ιδιαίτερο σπορ, έχει ιδιαίτερο κοινό και καλείται να εκπληρώσει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Ακόμα και το σύστημα μάχης αποδίδει την απαιτούμενη συνιστώσα που ορίζει το τελικό και σχεδόν τέλειο immersion. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι είναι ένα πολύ καλό fighting παιχνίδι.
Είναι ο ορισμός του τίτλου που θα ικανοποιήσει τους fans του είδους. Αυτό που ουσιαστικά περίμεναν, αυτό που αναζητούσαν ώστε να εισέλθουν στον αγαπημένο τους κόσμο και να γίνουν legit (να η λέξη που ψάχναμε) μέρος του. Ειδικά με τις προσθήκες αυτής της χρονιάς, η απόδοση είναι άρτια και το σύμπαν αυτό συμπαγέστερο από ποτέ. Έχει, κοντολογίς, ό,τι ίσως θα επιθυμούσε το παραπάνω πληθυσμιακό σύνολο, αλλά το καταφέρνει (και) μέσω του γνωστού, διφορούμενου συστήματος μάχης, που πιθανώς απομακρύνει όλους τους υπόλοιπους.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
