Τα pixels βάφτηκαν κόκκινα.
Δώδεκα χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία του σε PC και μόλις ένα μετά την επανέκδοση στις κονσόλες της Sony, το Crimsonland κάνει την εμφάνισή του και στο Xbox One. Μπορεί το όνομά του να είχε ακουστεί σε ένα μικρό βαθμό, εκεί στο μακρινό 2003, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα παιχνίδι που απασχόλησε τις μάζες του gaming κόσμου. Λίγοι άνθρωποι το γνωρίζουν, κι ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που έχουν ασχοληθεί μαζί του. Αυτό οφείλεται περισσότερο στο “αποτρεπτικό” old school περίβλημα του παιχνιδιού και λιγότερο στην ποιότητά του. Γιατί παίζοντάς το κάποιος, θα περάσει σίγουρα καλά. Αλλά για να είμαστε και δίκαιοι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι φέρει κι αυτό ένα μερίδιο ευθύνης. Τα πάντα στον κόσμο του Crimsonland αρχίζουν και τελειώνουν σε ένα στοιχείο: Την επιβίωση μέσα από τα αιματοκυλισμένα pixels. Από την πρώτη πίστα μέχρι την εβδομηκοστή και τελευταία (καθώς έχουν προστεθεί δέκα νέες από τις προηγούμενες εκδόσεις, που είχαν εξήντα), η κατεύθυνση είναι μία, απαράβατη και δεν παρικλείνει ποτέ και σε κανένα σημείο: Twin-stick top-down ασταμάτητη δράση, σκοτώνοντας ανελέητα ορδές από εχθρικά τέρατα. Και αυτή την έντονη δράση την αποδίδει εξαιρετικά.
Είναι φαινομενικά πολύ εύκολο για έναν developer να φτιάξει ένα τέτοιου είδους παιχνίδι, αλλά είναι σίγουρα δύσκολο να το κάνεις να λειτουργεί πραγματικά καλά. Η ουσία πολλές φορές κρύβεται στις λεπτομέρειες και οι άνθρωποι της 10tons δείχνουν να τις έχουν δουλέψει αρκετά, με την ψηφιακή αποτύπωση αυτού να βγαίνει στον τρόπο που κυλάει το gameplay. Από την αντιστοιχία της ταχύτητας παίκτη-εχθρών και τις ιδιότητες των όπλων, μέχρι το είδος, τη συχνότητα και τα σημεία που εμφανίζονται τα perks στην πίστα και αλλάζουν την έκβαση του παιχνιδιού. Τα πάντα δείχνουν μελετημένα και ορθά τοποθετημένα ώστε να προσφέρεται ασταμάτητη δράση και παράλληλα, γρήγορη και στρατηγική σκέψη – και κάπου εδώ ξύπνησαν όμορφες αναμνήσεις από Hotline Miami.
“Η ουσία πολλές φορές κρύβεται στις λεπτομέρειες και οι άνθρωποι της 10tons δείχνουν να τις έχουν δουλέψει αρκετά, με την ψηφιακή αποτύπωση αυτού να βγαίνει στον τρόπο που κυλάει το gameplay.”
Ένα από τα κύρια στοιχεία του gameplay είναι τα perks που με τις ιδιότητές τους, μεταμορφώνουν τη ροή του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, μπορεί σε κάποιο σημείο της πίστας και ενώ τρέχουμε περιμετρικά με εκατοντάδες τέρατα στο κατόπι μας και ελάχιστη ενέργεια πάνω μας, να διακρίνουμε μέσα στον “οργισμένο όχλο” κάποια perks που ενισχύουν για δευτερόλεπτα το όπλο μας, μια ασπίδα και μία βόμβα. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου ο παίκτης θα πρέπει να πυροβολήσει με ό,τι όπλο έχει εκείνη τη στιγμή την εμπροσθογραμμή των αντιπάλων και να φτάσει αρχικά στην ασπίδα. Προστατευμένος πλέον, θα εμβολίσει το πλήθος για να πάρει την ενίσχυση του όπλου, θα την εξαντλήσει πυροβολώντας κι ανοίγοντας δρόμο προς την βόμβα, και ενεργοποιώντας την θα εξουδετερώσει άμεσα ένα μεγάλο αριθμό αυτών, ώστε να αδειάσει σε ένα βαθμό η πίστα και να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσής του.
Το παραπάνω παράδειγμα δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση που θα συμβαίνει σπάνια. Πάνω σε αυτό το μοτίβο έχει φτιαχτεί όλο το παιχνίδι και δεν είναι λίγες οι φορές που θα επιβιώσετε από σημεία που θεωρούσατε πως δεν υπάρχει γυρισμός. Το gaming συναίσθημα του να καταφέρνεις εν τέλει μια πίστα που θεωρούσες χαμένη από χέρι, είναι ένα από τα πιο δυνατά, και στο Crimsoland συμβαίνει συχνά. Χωρίς αυτό, όμως, να σημαίνει πως το παιχνίδι δεν είναι δύσκολο ή κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν θα συμβαίνουν τέτοια “θαύματα”. Κάθε άλλο θα λέγαμε. Σε πολλές πίστες θα χρειαστούν αρκετές προσπάθειες ώστε να βρούμε τα όπλα, και ενδεχομένως, τα perks της επιλογής μας. Ειδικά στα νέα επίπεδα δυσκολίας που ξεκλειδώνουν με κάθε ένα που ολοκληρώνετε, η κατάσταση “φωνάζει” hardcore. Στο αρχικό normal επίπεδο πάντως, η δυσκολία θα λέγαμε πως κινείται σε καλά επίπεδα. Κρατάει την αύρα του old-school που ζορίζει τον παίκτη, αλλά δεν δίνει την εντύπωση του απροσπέλαστου. Ο παίκτης νιώθει πως αν προσπαθήσει αρκετά, κάποια στιγμή θα τα καταφέρει. Κι όταν λέμε θα τα καταφέρει, δεν εννοούμε μετά από σαράντα απόπειρες.
“Ενώ προσπαθούμε να επιβιώσουμε από τα κύματα των εχθρών και καθώς θα ανεβαίνουμε επίπεδα, το παιχνίδι διακόπτεται και καλούμαστε να επιλέξουμε ένα από τα τέσσερα τυχαία perks που μας προτείνονται, οδηγώντας μας σε RPG διλλήματα.”
Για αυτό άλλωστε και η διάρκεια του campaign δεν θα κρατήσει πάνω από περίπου τέσσερεις ώρες. Δεν θα χρειαζόταν άλλωστε, καθώς, όσο απολαυστικό κι αν είναι το gameplay του Crimsonland, όταν κάνεις ακριβώς το ίδιο πράγμα σε όλη του την πορεία, κάποια στιγμή γίνεται κουραστικό. Το παιχνίδι τελειώνει εκεί που “έπρεπε”, δεδομένων των δυνατοτήτων του. Ακόμα κι όταν προσφέρει ένα επιπλέον ενδιαφέρον με κάποιες παραλλαγές των εχθρών του ανά τις πίστες, όπου θα πρέπει να εξολοθρεύσουμε τις φωλιές των αντιπάλων για να σταματήσουν να γεννούν αράχνες ή τον αρχηγό μιας ομάδας ζόμπι, ώστε να πεθάνουν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του, φτάνει κάποια στιγμή σε κορεσμό. Διασώζεται προσωρινά από την αμεσότητά και την ταχύτητά του, που οδηγούν στο εθιστικό στοιχείο του “μια πίστα ακόμα”, αλλά αυτό απέχει αρκετά από το να το θεωρήσουμε ποιοτικό στοιχείο ενός παιχνιδιού.
Για όσους βέβαια θέλουν να παρατείνουν τη διάρκεια, υπάρχει και το survival mode που, παραδόξως, δεν υστερεί σε τίποτα από τον βασικό κορμό του παιχνιδιού, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, και προσφέρει αρκετή διασκέδαση και κάποια ποικιλία με τα modes του. Κι εφόσον σε αυτά υπάρχουν και leaderboards, σίγουρα αρκετός κόσμος θα μοχθήσει στο κυνήγι του πολυπόθητου high score. Όλη η ουσία του, όμως, βρίσκεται στα perks -55 τον αριθμό- και το σύστημα που το παιχνίδι τα προσφέρει. Ενώ προσπαθούμε να επιβιώσουμε από τα κύματα των εχθρών και καθώς θα ανεβαίνουμε επίπεδα, το παιχνίδι διακόπτεται και καλούμαστε να επιλέξουμε ένα από τα τέσσερα τυχαία perks που μας προτείνονται οδηγώντας μας σε RPG διλλήματα. Οι επιλογές αυτές συνήθως κάτι δίνουν, αλλά και κάτι παίρνουν, με αποτέλεσμα ο κάθε γύρος να είναι αρκετά διαφορετικός από τον προηγούμενο και να ανανεώνεται σε έναν βαθμό, το ενδιαφέρον.
“Το gaming συναίσθημα του να καταφέρνεις εν τέλει μια πίστα που θεωρούσες χαμένη από χέρι, είναι ένα από τα πιο δυνατά, και στο Crimsoland συμβαίνει συχνά.”
Εξαντλώντας, λοιπόν, τις αποστολές αλλά και το survival mode, φτάνουμε σε ένα αρκετά διφορούμενο κομμάτι του Crimsoland, δηλαδή το συνεργατικό παιχνίδι για δύο έως τέσσερα άτομα. Και λέμε διφορούμενο γιατί από τη μία είναι ένοχα απολαυστικό να σκοτώνεις εκατοντάδες αράχνες, ζόμπι και σαύρες με παρέα, αλλά από την άλλη, μπορείς να το κάνεις μόνο από το σπίτι σου καθώς δεν υπάρχει διαδικτυακό co-op. Σίγουρα, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που είναι retro σε όλα του -πέραν της γυαλισμένης απεικόνισης και της ομαλής ροής του- και αυτά τα παιχνίδια μάθαμε να τα παίζουμε παρέα με τους φίλους μας σε καναπέδες και χαλιά, αλλά όταν το παιχνίδι κυκλοφορεί στο σήμερα, όφειλε να μπορεί να παιχτεί κι από απόσταση.
Αυτή δεν είναι όμως η μοναδική παράληψη. Αν αποστασιοποιηθεί κάποιος τον πυρήνα του παιχνιδιού, που είναι το καλοδουλεμένο gameplay του, θα παρατηρήσει ότι όλα τα υπόλοιπα μέρη του δείχνουν γυμνά και πρόχειρα. Από τα περιβάλλοντα που δεν αλλάζουν σχεδόν καθόλου στην πορεία του παιχνιδιού, όπως και η μουσική του, μέχρι τους εχθρούς, που με το ζόρι διακρίνεις από την κάτοψη της κάμερας τι είδους τέρατα είναι. Σαν συνολική εικόνα, δείχνει ως ένα όμορφο αντικείμενο με άσχημο όμως περιτύλιγμα.
Όσο κι αν υστερεί βέβαια στα παρελκόμενα του, το Crimsonland επιτυγχάνει το γενικότερο στόχο του, που δεν είναι άλλος από την απλή και άμεση old school διασκέδαση που προσφέρουν αυτού του είδους τα παιχνίδια. Το ζητούμενο είναι να περάσει κάποιος καλά παίζοντας το κι η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο θα συμβεί, και πόσο μάλλον, όταν το κάνεις με παρέα. Έχει μικρή διάρκεια, καθώς το μονοδιάστατο gameplay του δεν ενδείκνυται για πολλές ώρες χωρίς να γίνει επαναλαμβανόμενο, αλλά εφόσον δεν διαρκεί όσο άλλοι “μεγαλύτεροι” τίτλοι, δεν κοστολογεί και τον εαυτό του αντίστοιχα. Έστω κι αν κάποιες φορές δείχνει να βγάζει παραπάνω πράγματα από πολλούς εξ αυτών.
To review βασίστηκε στην Xbox One έκδοση του παιχνιδιού.