Σα να μην πέρασε μια μέρα.
Κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα, ο H.G. Wells οραματίστηκε το ταξίδι στο χρόνο. Έκτοτε, πολλά μεγάλα και λαμπρά μυαλά επιχείρησαν να αγγίξουν αυτήν την ιδέα και να την αναπτύξουν περαιτέρω. Ο Albert Einstein, ένας από το σύνολο των προαναφερθέντων, μετάλλαξε και περιέπλεξε την αρχική θεωρία του Orwell, στηρίζοντάς την στην λογική ότι ο χρόνος μεταβάλλεται και μάλιστα με μια κάποια σχετικότητα. Έτσι γεννήθηκε το πραγματικό ταξίδι στο χρόνο και είχαμε και τον πρώτο ταξιδιώτη, κάποιον Ρώσσο κοσμοναύτη, ο οποίος “κλέβοντας” 1/48 του δευτερολέπτου όντας σε τροχιά πάνω στον Mir, “κέρδισε” στην ουσία κάτι παραπάνω από 800 μέρες.
Πανηγύρια και χαρές λοιπόν για τους ανά τον κόσμο μελετητές που υπολόγησαν στα ψηφιακά τους μπακαλοτέφτερα ότι αυτό ήταν στην ουσία ένα ταξίδι στο μέλλον. Κατήφια και σοβαρότητα για τους ίδιους, όμως, όταν διαπίστωσαν ότι αυτό το “παπατζηλίκι” δεν μπορεί να εφαρμοσθεί και για “ταξίδι” στο παρελθόν. Αγαπητέ αναγνώστη! Γίνε ο πρώτος που θα μάθεις ότι όλοι οι παραπάνω έκαναν λάθος! Το ταξίδι στο παρελθόν είναι εφικτό και τρανό παράδειγμα αποτελεί η συλλογή Mega Man Legacy, που αποδίδει τόσο πιστά τα παιχνίδια της μακρινής ογδοντίλας, που βγήκα από το δωμάτιο ψάχνοντας τα Pump παπούτσια του μπάσκετ και το τηλέφωνο του φίλου μου του Δημήτρη που έχω να τον δω 25 χρόνια.
Με την παντελή αποτυχία του ανωτέρω εγχειρήματος, επέστρεψα στη χρονομηχανή που ακόμα λειτουργούσε στο PS4. Ήχοι, χρώματα, ακόμα και μυρωδιές, πλημμυρίζουν τη μνήμη και το υποσυνείδητο δεν έχει κανένα πρόβλημα να εντοπίσει τα αντίστοιχα των κουμπιών του τότε στο “φουτουριστικό” gamepad του τώρα. Start, Cut Man και οι θρυλικοί Ρώσσοι κοσμοναύτες μοιάζουν πλέον “γατάκια”, καθώς η 2D platforming δράση της πιο μαγικής ίσως δεκαετίας ever ταξιδεύει 30 χρόνια στο μέλλον ή παρασέρνει – σε πείσμα της σύγχρονης επιστήμης – τον γράφοντα μια τριακονταετία πίσω.
Το πρώτο, κλασικό Megaman θα αρκούσε. Όμως οι οχτώ (πασίγνωστοι) αντίπαλοί του αποδεικνύονται “μεζές” που δε μπορεί να κορέσει και να ικανοποιήσει μια πείνα που υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά που για κάποιον λόγο μάθαμε να ζούμε μαζί της και να κάνουμε ότι δεν την αναγνωρίζουμε. Με μουρλή μανία επιλέγεται το quit, μόνο και μόνο για να δώσει τη θέση του στο Mega Man 2. Τρεις ώρες παιδικού πασαλείμματος μετά, βρίσκουν τον δύσμοιρο συντάκτη σε έναν καναπέ που παλινδρομεί ανάμεσα στις δεκαετίες, λαχανιασμένο νοητικά από το gaming overdose. Τα μεταφορικά αίματα και σάρκες που κρέμονται από τα σαγόνια του μπόρεσαν να του ξεθολώσουν το μυαλό και αντικαταστήσουν την πρωτόγονη πείνα με μια αποφασιστικότητα που απαντώταν μονάχα στα πρώτα θηρεύοντα θηλαστικά.
Μπορεί πλέον και αξιολογεί το θύμα του. Βλέπει λεπτομέρειες, αναλύει, κρίνει. Τίποτε δεν άλλαξε από τότε. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Η εικόνα – αυτή καθεαυτή – είναι πανομοιοτότυπη. Υπάρχουν όμως φίλτρα στις επιλογές για να την κάνουν πιο ομαλή. Τα οχτάμπιτα γραφικά δε χωνεύονται εύκολα πλέον. Δεν είχε καν περάσει από το μυαλό του να χρησιμοποιήσει αναλογικό μοχλό σε τέτοιο παιχνίδι. Η ποτισμένη με αίμα ανάσα του, όμως, τον κάνει να τολμήσει πολλά πράγματα. Ακόμα και μια τέτοια ιεροσυλία. Ναι… Ανταποκρίνεται άψογα. Χωρίς να αλλάξει τίποτα απολύτως στο μεγαλιθικό gameplay του τίτλου, η ενσωμάτωση του αναλογικού μοχλού στον χειρισμό του αφομοιώθηκε τέλεια κι απροβλημάτιστα.
Η ώρα για κυνήγι φτάνει ξανά και τα ένστικτα οξύνονται. Glitches και προβλήματα στα γραφικά, που πιθανόν υπήρχαν και τότε, προφανώς διατηρήθηκαν απαράλλαχτα. Όσο κι αν ψάχνει στις στρεβλές έλικες του DNA του, δεν μπορεί να εντοπίσει τη μνήμη που θα επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Όμως έχει πέρα για πέρα την πεποίθηση ότι τα παιχνίδια, από το “ένα” μέχρι το “έξι”, διατηρήθηκαν αυτούσια. Μέχρι και του τελευταίου σφάλματος, μέχρι κεραίας. Ξεκινάει να ξεκοκαλίσει τα θύματά του με τη σειρά. Να τα δαμάσει ξανά. Να θυμηθεί την εποχή που κάτι τέτοιο αποτελούσε καθημερινότητα – και μετά από αυτό… μια πρόκληση που θα τρόμαζε ακόμα και τα μεγαθήρια του τότε: challenges, κοπάδι ολόκληρο, με χρονικούς περιορισμούς ύψιστης δυσκολίας κι απαιτήσεις που ταιριάζουν γάντι στα ξανά-ακονισμένα του δόντια. Το κόκκινο πέπλο καλύπτει την όρασή του και ορμάει στο θήραμα με μεθοδικότητα κι ανελέητη ορμή…
… Ο χρόνος περνάει. Περιστρέφεται, επιμηκύνεται και μικραίνει. Πηγαίνει μπρος, πίσω, πάνω και κάτω. Η χρονομηχανή του Mega Man Legacy Collection επιστρέφει στο μακρινό 2015 απ’όπου δεν έφυγε ποτέ. Ο καναπές σταμάτησε να παλινδρομεί ανάμεσα στις διαστάσεις του χάους, χλευάζοντας ιδιοφυίες στο πέρασμά του. Ο ταξιδιώτης ξαναπέρνει ανθρώπινη μορφή, εμφανώς ικανοποιημένος. Ενθουσιασμένος, αλλά ακολουθώντας τα παράδοξα του χωροχρόνου, απογοητευμένος συνάμα. Έζησε στη χρυσή εποχή του τέλους των 80s και της αρχής των 90s έστω και σε αυτή τη μικρή αντιπροσωπευτική δόση. Ξανάνιωσε, αλλά γύρισε και διαπιστώνει ότι δίπλα στο εικονίδιο της συλλογής υπάρχει ένα άλλο που λέει Far Cry 4. Τα χρόνια εκείνα έφυγαν και τη θέση τους πήραν άλλα. Δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης εδώ, παρά μονάχα για νοσταλγία κι αναμνήσεις.
Γιατί όσο τέλεια κι αν μεταφέρθηκε εκείνη η εποχή μέσα από μια 50άρα οθόνη, παραμένει πεθαμένη. Τα pump έχουν λιώσει σε μια χωματερή κι οι μπασκέτες που έπαιζε τότε έδωσαν τη θέση τους σε μια καφετέρια. Όλα άλλαξαν. Ο κόσμος άλλαξε. Πρέπει να τα αφήσουμε επιτέλους πίσω αυτά και να κοιτάξουμε μπροστά. Να βρούμε και να δούμε κάτι καινούριο. Όμως τίποτα σήμερα δεν μπορεί να του δώσει το συναίσθημα που βίωσε παίζοντας αυτήν τη συλλογή τις τελευταίες μέρες. Η ανάμνηση, που στην ουσία δεν πέθανε ποτέ, είναι πλέον φρέσκια κι επιζητεί κι άλλο. Ίσως να ήταν καλύτερα να φτιάχναμε μια άλλη χρονομηχανή. Έπιασε το πληκτρολόγιο και ξεκίνησε να γράφει…
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
