H απόλυτη γνώστρια των ζόμπι, Capcom, καταπιάνεται για μια ακόμη φορά με το αγαπημένο της θέμα
H απόλυτη γνώστρια των ζόμπι, Capcom, καταπιάνεται για μια ακόμη φορά με το αγαπημένο της θέμα
Μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια γεμάτα παιχνίδια που προκαλούσαν -και συνεχίζουν να προκαλούν- ανατριχίλες στους παίκτες, η Capcom μπορεί πλέον με ασφάλεια να θεωρηθεί από όλους μας ως η απόλυτη γνώστρια και η πλέον έμπειρη εταιρεία σε ό,τι έχει να κάνει με τη δημιουργία τίτλων όπου πρωταγωνιστές είναι τα ζόμπι. Εκτός της χρυσής ιστορίας που έχει γράψει με τη σειρά Resident Evil, τα τελευταία χρόνια η Capcom δείχνει μια τάση αναζήτησης νέων ιδεών και αυτό που τόσο επιτυχημένα κατόρθωσε με τη δημιουργία του Resident Evil 4, συνεχίζει να το πράττει με το προσφάτως αφιχθέν Dead Rising για το Xbox 360. Ένα παιχνίδι που το λατρέψαμε, όχι μόνο για το σύνολο των κορυφαίων χαρακτηριστικών του και της άπλετης διασκέδασης που προσφέρει, αλλά γιατί είναι ένα τρανό δείγμα του ότι κάποιες από τις εκδότριες παιχνιδιών, ακόμη και σήμερα, δείχνουν διάθεση να προσφέρουν στο κοινό κάτι νέο και φρέσκο, ακόμη και όταν γνωρίζουν ότι ένα παιχνίδι με το όνομα «Resident Evil» στο κουτί και με ένα νούμερο δίπλα του, θα μπορούσε με άνεση να πωλήσει εκατομμύρια αντίτυπα, ανεξαρτήτου της τελικής του ποιότητας…
Πάντρεμα του παλιού με το νέο λοιπόν, του παλιού που εντοπίζεται στις αέναες μάχες ενός ανθρώπου με ατελείωτες ορδές απέθαντων πλασμάτων και του νέου που ακούει στα ονόματα Frank West και Willamette. Ο πρώτος είναι ένας φωτογράφος που εργάζεται ως εξωτερικός συνεργάτης σε διάφορα Μέσα και η δεύτερη, μια -μέχρι πρότινος- ήσυχη πόλη του Colorado. Η ιστορία μας ξεκινά με τον Frank να βρίσκεται μέσα σε ένα ελικόπτερο, πετώντας πάνω από την Willamette. Σκοπός του είναι να τραβήξει πολλές φωτογραφίες από την πόλη, καθώς μια από τις «πηγές» του, του αποκάλυψε ότι κάτι παράξενο συμβαίνει σε αυτήν την απομακρυσμένη γωνία της αμερικανικής υπαίθρου.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης του, ο Frank συνειδητοποιεί ότι οι πληροφορίες του ήταν σωστές, μιας και ο στρατός έχει επιβάλει καραντίνα στην πόλη, δεδομένου ότι αυτή είναι κατακλυσμένη από χιλιάδες ζόμπι. Ως δαιμόνιος ρεπόρτερ, ο Frank ζητά από τον πιλότο του ελικοπτέρου του να τον αφήσει στην οροφή ενός εμπορικού κέντρου προκειμένου να ανακαλύψει περισσότερα από αυτήν την παράξενη ιστορία, όταν ελικόπτερα του στρατού προσπαθούν να τους καταδιώξουν. Ο Frank πηδά από το ελικόπτερο του, πέφτει στην οροφή του κτιρίου και η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του –και μια από τις ομορφότερες και πιο συναρπαστικές που απολαύσαμε μέχρι σήμερα στα videogames- αρχίζει. Όμως τι ακριβώς είναι αυτό που διαχωρίζει το Dead Rising από τη σειρά Resident Evil, δεδομένου ότι μέχρι στιγμής οι μόνες διαφορές που γίνονται εμφανείς έχουν να κάνουν με τα ονόματα των πρωταγωνιστών και την πόλη όπου διεξάγεται η ιστορία;
Η αλήθεια είναι ότι, πέρα από το ξέσπασμα του ιού και την εμφάνιση των ζόμπι, το Dead Rising δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη θρυλική σειρά της Capcom. Εδώ η κατάσταση είναι τρομακτική μεν, δοσμένη με γερές δόσεις σκοτεινού χιούμορ δε. Επίσης, οι ομοιότητες στις μηχανικές και στην ανάπτυξη του gameplay μεταξύ των δύο franchises είναι μόνο επιδερμικές, καθώς στο Dead Rising έχουμε να κάνουμε περισσότερο με ένα παιχνίδι που κλίνει προς την κατηγορία action adventure παρά στην survival horror. Ωστόσο, όπως συνέβη στα πρώτα επεισόδια της σειράς Resident Evil, έτσι και εδώ το πεδίο δράσης μας περιορίζεται σε ένα και μόνο σημείο, δηλαδή στο εμπορικό κέντρο της πόλης. Βέβαια, το να μιλάμε για «περιορισμό δράσης» σε αυτό το παιχνίδι μάλλον αδικεί αυτό που εμπνεύστηκαν και υλοποίησαν οι δημιουργοί του, δεδομένου ότι το σύνολο του εμπορικού κέντρου που θα κληθούμε να εξερευνήσουμε, έχει μέγεθος ίσο με το σύνολο δεκάδων επιπέδων από άλλα παιχνίδια.
Μην ανησυχείτε λοιπόν, οι πολλές ώρες εξερεύνησης και ο τεράστιος χώρος για να γίνει αυτό θα πρέπει να θεωρούνται ως δεδομένα. Μετά από λίγα λεπτά εισαγωγής, που μας βάζουν σταδιακά στο κλίμα της ιστορίας, εξηγούν τις βασικές λειτουργίες του χειρισμού και ξεδιπλώνουν -έστω και λίγο- το σενάριο, τo Dead Rising αποδεικνύεται κάτι πολύ περισσότερο από ένα παιχνίδι που το μόνο που απαιτεί από τον παίκτη είναι η εξολόθρευση των σαπισμένων τεράτων. Το σύστημα μάχης είναι απλοϊκό ως προς την εκτέλεσή του, αλλά την ίδια ώρα αυτή η απλότητα αντισταθμίζεται, αρχικά από τη δυνατότητα χρήσης ως όπλου σχεδόν οποιουδήποτε αντικειμένου θα βρείτε μπροστά σας (τραπέζια, μπουκάλια, ξύλα, καρέκλες, φιάλες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε) και στη συνέχεια, από τη δυνατότητα εκτέλεσης melee χτυπημάτων από τον Frank, καθώς αυτός αυξάνει το επίπεδό του και ταυτόχρονα βελτιώνονται οι ιδιότητές του.
Φυσικά, δεν λείπουν τα απαραίτητα όπλα, τα οποία όμως και λίγα είναι στον αριθμό τους και με ελάχιστα πυρομαχικά εφοδιασμένα. Εντούτοις, πρέπει να τονίσουμε ότι η Capcom ποτέ δεν σχεδίασε το Dead Rising ως ένα παιχνίδι shoot ‘em up, αλλά ως μια εμπειρία τρόμου, που υποχρεώνει τον παίκτη να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τους πολυάριθμους εχθρούς του και εδώ είναι που οι «μαέστροι» της ιαπωνικής εταιρείας διέπρεψαν για μια ακόμη φορά. Ένα κομβικό σημείο, που καταδεικνύει ακόμη περισσότερο αυτή τη φιλοσοφία, είναι και αυτό της χρήσης της φωτογραφικής μηχανής του Frank. Περνώντας σε κάμερα πρώτου προσώπου, η χρήση της κάμερας λειτουργεί ως «μίνι παιχνίδι», το οποίο έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Ανάλογα με την ποιότητα των φωτογραφιών που θα παίρνουμε (πόσο κοντά στα τέρατα, πόσα από αυτά θα καταγράψει ο φακός και σε ποια φάση της ανίερης δράσης τους βρίσκονται) θα αποκτούμε βαθμούς. Στη συνέχεια, αυτοί οι βαθμοί, συνδυαζόμενοι με εκείνους που θα αποκομίζουμε από τις επιτυχείς ολοκληρώσεις των διαφόρων αποστολών διάσωσης, θα αυξάνουν το επίπεδο του Frank και θα τον καθιστούν ισχυρότερο.
{PAGE_BREAK}
Αναζητάτε περισσότερη αγωνία από αυτήν του να έρχεστε σε απόσταση αναπνοής με τα ζόμπι; Η Capcom το φρόντισε και αυτό, δημιουργώντας ένα πρωτότυπο και –κατ’ εμάς- ιδιοφυές σύστημα χρονομέτρησης της κυρίως ιστορίας και των παράπλευρων αποστολών αυτής. Παρόλο που το σύστημα αρχικά φαντάζει πολύπλοκο, τελικά είναι αρκετά απλό και συγχρόνως συνδράμει σημαντικά στην εξέλιξη της ιστορίας. Αρχίζοντας το παιχνίδι, έχουμε 72 (όχι πραγματικές αλλά προσαρμοσμένες) ώρες προκειμένου να σώσουμε όσους περισσότερους πολίτες μπορούμε, να μάθουμε τα αίτια της εμφάνισης των ζόμπι και να δραπετεύσουμε από το εμπορικό κέντρο. Με το πάτημα ενός κουμπιού στο d-pad, εμφανίζεται στην οθόνη το ρολόι του Frank, αλλά και ένα μενού επιλογής αποστολών.
Όπως προκύπτει στη συνέχεια, το Dead Rising είναι, εκτός των άλλων, και ένα αρκετά ελεύθερο στην εξέλιξη παιχνίδι. Έτσι, μπορούμε μέσα από το προαναφερθέν μενού να επιλέξουμε ποια αποστολή θα προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε, ενώ δίπλα της θα εμφανιστεί μια μπάρα, η οποία απεικονίζει το χρόνο που μας απομένει μέχρι να τα καταφέρουμε. Επιλέγοντας μια από αυτές τις αποστολές, στην κεντρική οθόνη εμφανίζεται και ένα βέλος κατεύθυνσης, το οποίο μας βοηθά στην πλοήγηση. Εδώ είναι και το στοιχείο που αυξάνει την αγωνία, αλλά και την αξία του τίτλου στο χρόνο.
Ακολουθώντας ένα πιο δραστήριο μονοπάτι ολοκληρώνοντας αποστολές και σώζοντας πολίτες, υπάρχουν σαφώς περισσότερες πιθανότητες αποκάλυψης των γεγονότων που οδήγησαν στο ξέσπασμα του ιού (πληροφορίες που εμφανίζονται σε έναν κλιμακωτό πίνακα), από το αν μένουμε κρυμμένοι και φοβισμένοι περιμένοντας την άφιξη του ελικοπτέρου που θα μας διασώσει. Αυτή η ελευθερία επιλογών και πορείας, δίνει μια σπουδαία ψευδαίσθηση ρεαλισμού στο παιχνίδι, βοηθώντας το σε νευραλγικά σημεία όπου άλλοι τίτλοι τείνουν να κάνουν «κοιλιά» από το επαναλαμβανόμενο gameplay τους. Αλλά και στην τεχνολογία το πόνημα της Capcom δεν υστερεί. Αν και τα φανταχτερά εφέ του N3 εδώ δεν έχουν θέση, η μηχανή Swarm, που η εταιρεία ανέπτυξε αποκλειστικά για αυτό το παιχνίδι, καταφέρνει να εμφανίζει αξιοπρεπέστατα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, μοντέλα χαρακτήρων στην οθόνη χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα στο frame rate ή στο σχεδιασμό του περιβάλλοντος.
Το περιβάλλον και οι χαρακτήρες με τη σειρά τους, δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ρεαλιστικά σχεδιασμένοι», τουλάχιστον όχι όπως αυτοί του Resident Evil 4. Αν και τα κοντινά πλάνα στις κινηματογραφικές σκηνές είναι εκπληκτικής ποιότητας και το animation μαζί με το lip syncing και τα textures βρίσκονται σε κορυφαία επίπεδα, δεν μπορείς παρά να προσέξεις ότι όλο το παιχνίδι αποπνέει μια ελαφριά αίσθηση καρτούν, αίσθηση που ενισχύεται από τις υπερβολικές κινήσεις του Frank (σίγουρα δεν θα βλέπαμε ποτέ τον Leon να σηκώνει ένα παγκάκι και να το εξαπολύει κατά των τεράτων) και των αντιπάλων του.
Το δυσάρεστο είναι ότι μετά από όλα αυτά τα θετικά, η Capcom έχασε το «άριστα» για το παιχνίδι της στην κόψη του ξυραφιού και για έναν κυρίως λόγο. Αυτός ο λόγος που μας ανάγκασε να μειώσουμε τη βαθμολογία μας δεν είναι άλλος από το σύστημα αποθήκευσης που ενσωμάτωσαν οι δημιουργοί στο παιχνίδι τους, ένα σύστημα που κάνει ακόμα και το απαρχαιωμένο αντίστοιχο με τις γραφομηχανές από τη σειρά Resident Evil να φαντάζει πρωτοποριακό. «Και είναι αυτός λόγος για να κατακρίνουμε ένα παιχνίδι;», αυτή η απορία ίσως έρθει στο μυαλό των περισσοτέρων. Η αλήθεια είναι πως ναι, το σύστημα αποθήκευσης του Dead Rising είναι εντελώς αναχρονιστικό και δύσχρηστο, όχι μόνο γιατί βασίζεται στην κλασική φιλοσοφία του «αποθηκεύω την εξέλιξη στο Χ συγκεκριμένο σημείο» (το οποίο στην προκειμένη είναι οι τουαλέτες του εμπορικού κέντρου και κάποιοι καναπέδες), αλλά γιατί μεταξύ αυτών των σημείων παρεμβάλλονται πολλά λεπτά της ώρας, εκατοντάδες ζόμπι, ορισμένα πολύ δύσκολα «αφεντικά» και κανένα απολύτως checkpoint.
Φανταστείτε λοιπόν, να έχετε ξεκινήσει μια αποστολή προς ένα σημείο του εμπορικού, να έχετε –κυριολεκτικά- αγωνιστεί να γλιτώσετε από το πλήθος των ζόμπι που σας κυνηγούν και χάνοντας σε μια άσχημη στιγμή να χρειαστεί να επιστρέψετε μισή ώρα πίσω, έχοντας απολέσει κάθε αναβάθμιση, όπλο και εξέλιξη στην ιστορία. Είναι προφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη δυνατή ροή παιχνιδιού. Επιπροσθέτως, η Capcom προέβη σε κάποιες παράξενες υλοποιήσεις ως προς το σχεδιασμό του μενού αποθήκευσης (για πρώτη φορά το Xbox 360 εμφανίζει τρία (!) μενού dashboard μέχρι τελικά να αποθηκεύσει), ενώ ακόμη χειρότερα, χωρίς να υπάρχει η κατάλληλη επεξήγηση, αν ο παίκτης διαλέξει την επιλογή «Save and Quit» τότε το παιχνίδι δεν αποθηκεύει τη μέχρι εκείνη τη στιγμή πορεία, αλλά μόνο τα στατιστικά του Frank.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Εσείς θα νομίζετε ότι επιλέγοντας Load θα συνεχίσετε από εκεί που σταματήσατε την τελευταία φορά, αλλά το παιχνίδι θα σας μεταφέρει στην αρχή, δίνοντάς σας απλά έναν πιο δυνατό Frank. Προσοχή λοιπόν… Ψάχνοντας για μερικά ακόμη σημεία που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως μεμπτά, βρεθήκαμε μπροστά στην κακή τεχνητή νοημοσύνη των NPCs. Και ενώ η κατάληξη αυτών των χαρακτήρων σε πολλές φάσεις του παιχνιδιού δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα, όταν έρχεται η ώρα να τους σώσουμε και να τους οδηγήσουμε από το ένα σημείο του εμπορικού σε κάποιο άλλο πιο ασφαλές, η κατάσταση τείνει να γίνει εκνευριστική. Το σύστημα επικοινωνίας μαζί τους δεν λειτουργεί πάντα σωστά, ενώ η δυνατότητα τοποθέτησης σημείων αναφοράς, τα οποία θα καθορίζουν την πορεία των NPCs προς το επιθυμητό σημείο, δείχνει να δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τις αποφάσεις τους.
Η αλήθεια είναι ότι η Capcom μάς εξέπληξε. Αν και είχαμε δει το παιχνίδι σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις πριν την κυκλοφορία του (X05: Σεπτέμβριος 2005, Zero Hour: Δεκέμβριος 2005 και E3: Μάιος 2006), ήταν η ολοκληρωμένη μας επαφή με την τελική του έκδοση που κατάφερε να μας κερδίσει και μέσα από το εξαιρετικό της gameplay να αφήσει να ξεχυθεί όλη η μαγεία του. Προβλήματα υπάρχουν, αυτό είναι σαφές, αν και τελικά είναι λίγα και συνοψίζονται στα προαναφερθέντα. Ξεπερνώντας αυτά, μένουμε με ένα κορυφαίο τίτλο, που κατά τη δική μας εκτίμηση αποτελεί την έναρξη ενός νέου ελπιδοφόρου franchise και μια από τις καλύτερες επιλογές που θα μπορούσε να κάνει σήμερα ένας κάτοχος Xbox 360. Πριν το παίξετε, δείτε τις ταινίες Dawn of the Dead (την κλασική έκδοση του George Romero και το remake του 2004) και στη συνέχεια ετοιμαστείτε να τις «ζήσετε» από πρώτο χέρι.
Widescreen Ναι
Progressive Scan 480p/ 720p/ 1080i
PAL 60 Hz Ναι
Ήχος Stereo/ Surround/ Dolby Digital 5.1
PEGI 18+
