Ένας από τους πλέον αναμενόμενους τίτλους έφτασε. Καταφέρνει, όμως, να σταθεί στο ύψος του hype;
Ένας από τους πλέον αναμενόμενους τίτλους έφτασε. Καταφέρνει, όμως, να σταθεί στο ύψος του hype;
Το Assassin’s Creed αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους πιο αναμενόμενους τίτλους της χρονιάς και σίγουρα όχι άδικα. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο μερικά ολιγόλεπτα CG και in game videos για να μας ενθουσιάσουν σχετικά με την ατμόσφαιρα, τα πανέμορφα γραφικά, τα λεπτομερή animation καθώς και τη μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Η μακρά αναμονή έφτασε επιτέλους στο τέλος της και το δημιούργημα της Jade Raymond (σας αφήνουμε να βάλετε το κοσμητικό επίθετο της αρεσκείας σας μπροστά από το όνομά της) και των συνεργατών της βρίσκεται πλέον στα χέρια μας. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτός ο τίτλος αποτελεί ένα σημαντικό βήμα εμπρός για το χώρο των παιχνιδιών όσον αφορά τον τεχνικό τομέα και το gameplay, ενώ επίσης είναι ένας από τους λίγους, ομολογουμένως, εκδοθέντες τίτλους που παρουσιάζουν πραγματικά τις δυνατότητες των συστημάτων νέας γενιάς. Δυστυχώς όμως, η απρόσμενα μεγάλη έλλειψη στην ποικιλία των αποστολών και διάφορα άλλα μικρότερα προβλήματα καταφέρνουν να ρίξουν ως ένα σημείο την ποιότητα του τίτλου. Αλλά ας δούμε αναλυτικότερα τα επιτεύγματα και τα μειονεκτήματά του.
Το παιχνίδι περιγράφει την περιπέτεια του Altair, ενός από τους πιο ικανούς εκτελεστές της αδελφότητας των Assassins με την ιστορία του να λαμβάνει χώρα κατά τα γεγονότα τις τρίτης σταυροφορίας και στο έτος 1191. Έπειτα από μία αποτυχημένη δολοφονία ο Altair καθαιρείται από τον βαθμό του. Προκειμένου να τον ανακτήσει θα χρειαστεί να εκτελέσει εννιά σημαντικές προσωπικότητες που βρίσκονται ανάμεσα στις τάξεις των δύο αντιμαχόμενων στρατών.
Η ιστορία του Altair συνδέεται άμεσα με την παραπάνω πλοκή και πετυχαίνει με τη σειρά της στη δημιουργία μυστηρίου, οδηγώντας μας αβίαστα στην αναζήτηση του πραγματικού λόγου που βρίσκεται πίσω από τις δολοφονίες των εννιά ατόμων. Η σύλληψη της υπόθεσης είναι γενικά πολύ καλή και αποτελεί ένα από τα δυνατά σημεία του τίτλου, ενώ τα κείμενα, κυρίως αυτά που αφορούν την εποχή του μεσαίωνα, είναι στην πλειονότητά τους καλογραμμένα. Οι ηθοποιοί καταφέρνουν να μεταφέρουν άψογα τα συναισθήματα των ποικίλων χαρακτήρων, αποδίδοντας ιδιαίτερα πετυχημένα τις προφορές των ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς.
Η δουλειά που έχει γίνει στην εκφραστικότητα των κινήσεων που έχουν οι χαρακτήρες στις, εν μέρει interactive, cut scenes είναι από τις καλύτερες που έχουμε συναντήσει σε παιχνίδι και η κίνηση του σώματός τους εναρμονίζεται πλήρως με το περιεχόμενο της ομιλίας. Επιπλέον, η κίνηση των χειλιών είναι συγχρονισμένη στην εντέλεια με τα λόγια, οδηγώντας τελικά στην απεικόνιση ιδιαίτερα φυσικών σκηνών.
Σε αυτές τις cutscenes έχουμε, κατά κάποιον τρόπο, ενεργό ρόλο καθώς μπορούμε να αλλάζουμε την οπτική γωνία μέσα από 3-4 προκαθορισμένες κάμερες, ενώ επίσης, έχουμε τη δυνατότητα να χειριζόμαστε τον χαρακτήρα μας -πάντα εντός κάποιων ορίων. Μπορεί να φαίνεται ως κάτι το απλοϊκό αλλά αυτός ο έλεγχος καταφέρνει να αποδώσει την αίσθηση πως δεν είμαστε απλά θεατές στις εξελίξεις, αλλά αντίθετα ότι έχουμε, έστω περιορισμένα, ενεργή συμμετοχή σε αυτές. Γενικά, στη διάρκεια του παιχνιδιού υπάρχουν δεκάδες τέτοιες σκηνές και η φυσικότητα που τις διακατέχει τις καθιστά ιδιαίτερα ευχάριστες στην παρακολούθησή τους.
Ο σχεδιασμός του κόσμου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Ubisoft Montreal. Χωρίζεται ουσιαστικά σε πέντε μεγάλες περιοχές: τις κατοικημένες από μουσουλμάνους Ιερουσαλήμ και Δαμασκό, την κατακτημένη από τους σταυροφόρους Άκρα, το αρχηγείο της αδελφότητας των Assassin’s καθώς επίσης και ένα εξωτερικό περιβάλλον που συνδέει όλες αυτές τις τοποθεσίες. Η πρώτη μας επαφή στο παιχνίδι γίνεται με τις δύο τελευταίες περιοχές. Παρόλο που καταφέρνουν να μας εντυπωσιάσουν με την ποιότητα του σχεδιασμού τους δεν μπορούν να μας προετοιμάσουν για το θέαμα που θα αντικρίσουμε όταν επισκεφτούμε τις τρεις πόλεις. Η δουλειά που έχει γίνει στον σχεδιασμό τους είναι πραγματικά πρωτοφανής.
Κάθε μία από αυτές παρουσιάζει διαφορετική τεχνοτροπία, έχοντας ανάλογα με την κουλτούρα που έχει επικρατήσει -ευρωπαϊκή ή αραβική-, πλινθόκτιστα ή πέτρινα σπίτια, εκκλησίες ή τζαμιά, πύργους ή μιναρέδες και διάφορες άλλες οικοδομικές κατασκευές που τις καθιστούν ιδιαίτερα ξεχωριστές σε χαρακτήρα. Το πραγματικά τεράστιο μέγεθός τους, σε συνδυασμό με την ποικιλομορφία των κτηρίων αλλά και τις λεπτομερέστατες και ανάγλυφες επιφάνειες, δεν γινόταν παρά να μας δημιουργήσει την εντύπωση ότι αποτελούν πιθανότατα μία πολύ πιστή εικονική αναπαράσταση των πραγματικών πόλεων. Εκτός όμως από τον εκπληκτικό τους σχεδιασμό οι πόλεις κατοικούνται και από έναν ιδιαίτερα “ζωντανό” κόσμο. Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των ανθρώπων που βλέπουμε ανά πάσα στιγμή να κυκλοφορεί στους δρόμους, καθώς επίσης και η ποικιλομορφία που έχουν. Πωλητές προσπαθούν να πουλήσουν την πραμάτεια τους, γυναίκες πηγαινοέρχονται κουβαλώντας στάμνες, ζητιάνοι έρχονται να ικετεύσουν για χρήματα, φρουροί περιπολούν τους δρόμους, μεθυσμένοι και τρελοί προσπαθούν συνεχώς να μας χτυπήσουν (σίγουρα από τους πιο εκνευριστικούς NPCs που έχουμε συναντήσει σε παιχνίδι), κήρυκες βγάζουν ομιλίες στον κόσμο και πολλοί ακόμα διαφορετικοί τύποι ανθρώπων.
Παρόλο που βλέπουμε δεκάδες άτομα ταυτόχρονα στην οθόνη μας (με το frame rate να παραμένει σταθερό πλην ελαχίστων περιπτώσεων) και τις παρόμοιες ενδυμασίες του, ευτυχώς, λίγες ήταν οι περιπτώσεις που αντικρίσαμε “κλώνους”. Γενικά θα βλεπουμε τους πολίτες να προχωρούν στους δρόμους με φυσικότητα, καθώς επίσης να αντιδρούν και να σχολιάζουν ανάλογα την κάθε κατάσταση. Ο ambient ήχος με τη σειρά του καταφέρνει να μας μεταφέρει ιδιαίτερα πειστικά την φασαρία που επικρατεί μέσα στους πυκνοκατοικημένους δρόμους. Όλα τα παραπάνω στοιχεία συντελούν στη δημιουργία μοναδικά “ζωντανών” και μάλλον των πιο όμορφα σχεδιασμένων πόλεων που έχουμε δει μέχρι σήμερα.
{PAGE_BREAK}
Όσον αφορά στον τομέα του gameplay μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αποτελεί μία πραγματικά τεράστια εξέλιξη στην platform κατηγορία δείχνοντάς μας επίσης μία άλλη πτυχή των υψηλών δυνατοτήτων που έχουν τα συστήματα νέας γενιάς. Ο έλεγχος του Altair γίνεται εφικτός με ένα ιδιαίτερα εύχρηστο σύστημα χειρισμού. Στο πάνω δεξιό μέρος της οθόνης απεικονίζονται τα τέσσερα κουμπιά του gamepad δείχνοντάς μας σε κάθε περίσταση τη λειτουργία τους και είναι είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε κάθε ένα να ανταποκρίνεται, όπως μας γίνεται γνωστό και στο tutorial, σε ένα διαφορετικό μέλος του Altair. Το Y αφορά το κεφάλι του και μας επιτρέπει να μεταφερθούμε σε κάμερα πρώτου πρόσωπου, η οποία λειτουργεί επίσης με τέτοιο τρόπο ώστε να “χρωματίζει” ανάλογα άτομα ξεχωριστής σημασίας. Το X χρησιμοποιείται για να χτυπήσουμε με το εκάστοτε όπλο που έχουμε επιλεγμένο.
Το B αφορά την χρήση των χεριών επιτρέποντάς μας την ευκολότερη μετακίνηση ανάμεσα από τον κόσμο αλλά και το πιάσιμό μας στις προεξοχές των επιφανειών. Τέλος, το A αφορά τα πόδια και τον τρόπο με τον οποίο προχωράμε. Όταν το πατάμε ο χαρακτήρας σταυρώνει τα χέρια και προχωράει αργά και σκυμμένος σαν ένας μοναχός προκειμένου να αποφύγει τις υποψίες των φρουρών (αν και ομολογουμένως είναι περίεργο να βλέπεις μοναχό αρματωμένο με κάθε είδους λεπίδες). Με το πάτημα της σκανδάλης ο Altair μπορεί να τρέξει ενώ η χρήση των κουμπιών παύει να αφορά την, χαμηλού προφίλ, μετακίνησή του ανάμεσα στον κόσμο. Έχοντας πατημένη τη σκανδάλη και κρατώντας το A μπορεί πλέον να τρέχει ακόμα περισσότερο. Πατώντας το B όταν ήμαστε σταματημένοι μπορούμε να αρπάξουμε και να πετάξουμε μακριά οποιονδήποτε άνθρωπο, ενώ αργότερα αποκτάμε τη δυνατότητα, κρατώντας το πατημένο, να σπρώχνουμε τον κόσμο που βρίσκεται μπροστά μας την ώρα που τρέχουμε.
Πρωτοφανής είναι και ο τρόπος που πραγματοποιείται η αλληλεπίδραση του Altair με τους ανθρώπους. Όταν περπατάμε θα τον δούμε να στρίβει ανάλογα το σώμα του έτσι ώστε να περνάει ανάμεσά τους ενώ, έχοντας κρατημένο το B, θα τον δούμε να χρησιμοποιεί με απόλυτη φυσικότητα τα χέρια του σπρώχνοντας απλά τον κόσμο προκειμένου να προχωρήσει ανάμεσά τους. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός πως η επαφή των χεριών με τα σώματα των ανθρώπων είναι πάντοτε απόλυτα ομαλή. Επιπλέον, όταν τρέχουμε ανάμεσα σε κόσμο τότε υπάρχει το ενδεχόμενο να χτυπήσουμε επάνω στους περαστικούς με κίνδυνο να χάσουμε την ισορροπία μας. Πραγματικά εξαιρετική εργασία έχει γίνει και στη δυνατότητα του Altair να σκαρφαλώνει σε κάθε λογής κτήριο, καθώς επίσης και στην ικανότητά του να περιφέρεται με ξεχωριστή χάρη στις στέγες των πόλεων.
Εκμεταλλευόμενος και το παραμικρό εξόγκωμα στις επιφάνειες των κτηρίων μπορεί να πιαστεί ή να τοποθετήσει τα πόδια κατάλληλα για να σκαρφαλώσει. Οποιοδήποτε, παράθυρο, κάγκελο και γενικότερα οποιοδήποτε στοιχείο της επιφάνειας προεξέχει μπορεί να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να αναρριχηθούμε, ενώ μπορούμε να τον καθοδηγήσουμε πολύ εύκολα στις διάφορες κάθετες επιφάνειες καθώς επίσης να περιηγηθούμε με ευκολία στις στέγες. Είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κάποιος από την φυσικότητα του animation, η οποία πραγματικά καταφέρνει να κλέψει την παράσταση. Ο Altair ανταποκρίνεται πάντοτε όπως ακριβώς θα θέλαμε, γεγονός που καθιστά πάντοτε “φρέσκια” την ανάβαση των κτηρίων αλλά και την κίνησή μας στις στέγες. Ακόμα και σε περιπτώσεις που θέλαμε να φτάσουμε απλά στην άλλη πλευρά ενός οικοδομικού τετραγώνου προτιμούσαμε να περάσουμε πάνω από το κτήριο παρά να κάνουμε, έστω και πιο γρήγορα, το γύρο από το δρόμο.
Περνώντας στα της μάχης βλέπουμε ότι όταν αποφασίσουμε να εξοντώσουμε κάποιον εχθρό έχουμε ουσιαστικά τέσσερις τρόπους για να το επιτύχουμε. Όταν αυτός είναι ανυποψίαστος μπορούμε να τον σκοτώσουμε αθόρυβα χρησιμοποιώντας την κρυμμένη λεπίδα μας (κίνηση την οποία δεν την βαρεθήκαμε ποτέ καθ’ όλη την πολύωρη ενασχόλησή μας με το παιχνίδι) ή πετώντας μαχαίρια προκειμένου να τον εξοντώσουμε από μακριά. Σε περίπτωση που μας έχουν αντιληφθεί, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το σπαθί ή ένα μεγάλο μαχαίρι. Οι μάχες καταφέρνουν να είναι, ως ένα σημείο, ιδιαίτερα ρεαλιστικές και άκρως απολαυστικές. Λέμε ως ένα σημείο γιατί, όπως είναι φυσικό, ακόμα και ο πιο ικανός ξιφομάχος δεν θα είχε καμία τύχη εάν βρισκόταν κυκλωμένος από μεγάλο αριθμό αντιπάλων.
Ωστόσο, εδώ έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι και για αυτόν τον λόγο είναι εύλογο ότι οι εχθροί περιμένουν ουσιαστικά τη σειρά τους προκειμένου να μας επιτεθούν ένας κάθε φορά. Η τακτική του button mashing δεν θα καταφέρει να σας φέρει τη νίκη καθώς πατώντας επανειλημμένως το κουμπί της επίθεσης το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βλέπουμε τον εχθρό να αποκρούει τα χτυπήματά μας ενώ κινδυνεύουμε να δεχτούμε μία αντεπίθεση. Αντίθετα χρειάζεται ένας συγκεκριμένος ρυθμός στη χρήση της απλής επίθεσης. Εάν επιτεθούμε την στιγμή που κάποιος πάει να μας χτυπήσει τότε τις περισσότερες φορές καταφέρνουμε να τον σκοτώσουμε με μία κίνηση.
Αυτές οι “τελειωτικές” κινήσεις είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές και ανάλογες με την πλευρά από την οποία μας επιτίθενται, ενώ όποτε τις πετυχαίνουμε αλλάζει συνήθως η οπτική γωνία ώστε να φαίνονται περισσότερο δραματικές. Επίσης, μπορούμε να πιάνουμε και να σπρώχνουμε τους εχθρούς μακριά -κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο εάν πολεμάμε πάνω σε στέγες- και έχοντας πατημένη τη σκανδάλη αποκρούουμε την πλειονότητα των επιθέσεων, αν και είναι πολύ πιθανό να καταφέρει κάποιος να “σπάσει” τελικά την άμυνά μας. Γενικά, το σύστημα μάχης έχει αρκετό βάθος, το οποίο σταδιακά αναβαθμίζεται με καινούριες ικανότητες, καταφέρνοντας να μεταφέρει μοναδικά την αίσθηση της ξιφομαχίας χάρη στα πολύ καλά animation και τα πειστικά ηχητικά εφέ που ακούγονται από την επαφή των σπαθιών. Παρόλο που μπορούμε να εξοντώσουμε ορδές εχθρών χάρη στις υψηλές ικανότητες του Altair -και αφού συνηθίσουμε τον χειρισμό της μάχης- είναι φρονιμότερο να ξεφύγουμε από αυτούς. Σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι μπορεί να μην έχουν την ίδια υψηλή ικανότητα με εμάς να σκαρφαλώνουν στα κτήρια και να περιφέρονται στις στέγες, ωστόσο, μπορούμε να τους δούμε να προσπαθούν να βρουν πολύ ικανοποιητικά μία διαδρομή για να φτάσουν σε εμάς.
Προκειμένου να σταματήσει η καταδίωξη θα πρέπει να χάσουν την οπτική επαφή μαζί μας και έπειτα να κρυφτούμε. Συνολικά, υπάρχουν τρεις διαφορετικού τύπου κρυψώνες διάσπαρτες στην πόλη για αυτόν τον σκοπό. Σωροί από άχυρα όπου μπορούμε να πηδήξουμε σε αυτά ακόμα και από το πιο μεγάλο ύψος (το άλμα αυτό δεν παύει ποτέ να είναι εντυπωσιακό), αντίσκηνα στις οροφές των κτηρίων και… παγκάκια όπου μπορούμε να καθίσουμε κάνοντας τον ανυποψίαστο. Αφού σταθούμε σε ένα από αυτά τα τρία μέρη μετά από λίγη ώρα οι φρουροί θα σταματήσουν να μας καταδιώκουν.
{PAGE_BREAK}
Παρόλο που όλα τα προαναφερθέντα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτα εξαιρετικό παιχνίδι, δυστυχώς, η έλλειψη ποικιλίας των αποστολών, όπως προαναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου, είναι ιδιαίτερα σημαντική στην αξιολόγηση του τίτλου. Προκειμένου να εξοντώσουμε κάθε ένα από τα εννιά πρόσωπα θα πρέπει να αποκτήσουμε κάποιες πληροφορίες ώστε να πάρουμε την άδεια από τον αρχηγό της αδελφότητας για να προχωρήσουμε στην εκάστοτε δολοφονία. Για να το καταφέρουμε αυτό χρειάζεται να ολοκληρώσουμε το λιγότερο δύο και αργότερα τρεις από τις συνολικά έξι αποστολές που βρίσκονται σε κάθε ένα από τα εννιά κεφάλαια. Προκειμένου να φανερώσουμε την τοποθεσία τους στο χάρτη θα πρέπει να σκαρφαλώσουμε σε διάφορα ψηλά κτήρια, τα οποία είναι και αυτά με τη σειρά τους εμφανή στο χάρτη.
Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι οι αποστολές αυτές περιορίζονται σε μόνο πέντε παραλλαγές. Εν ολίγοις, θα χρειαστεί να απαγάγουμε άτομα, να τα δείρουμε μέχρι να μας δώσουν τις πληροφορίες που ξέρουν, να κρυφακούσουμε κάποια συνομιλία, να δολοφονήσουμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα συγκεκριμένους στρατιώτες ή να συλλέξουμε διάσπαρτες σημαίες μέσα σε ένα χρονικό όριο. Αυτή η διαδικασία -το σκαρφάλωμα δηλαδή των ψηλών κτηρίων και η ολοκλήρωση των ίδιων πέντε διαφορετικών αποστολών- είναι κάτι που θα το κάνουμε συνέχεια από την αρχή ως τον τερματισμό του παιχνιδιού. Είναι σίγουρα παράδοξο το πως από τη μία μεριά η παραγωγή είναι τόσο εξαιρετική στον τεχνικό τομέα και από την άλλη ο σχεδιασμός των αποστολών είναι τόσο ρηχός.
Άλλο ένα μειονέκτημα που θα μπορούσαμε να «χρεώσουμε» στο Assassin’s Creed εντοπίζεται στην αδυναμία των πληροφοριών που συλλέγουμε να μας βοηθούν στην εκάστοτε δολοφονία. Αντιθέτως, αυτές οι πληροφορίες λειτουργούν απλά και μόνο για να πάρουμε την άδεια εκτέλεσης της αποστολής από τον αρχηγό μας. Εκτός αυτών των κύριων αποστολών, μέσα στις πόλεις θα βρούμε και μια σωρεία από side quests, οι οποίες προσπαθούν να αυξήσουν την αντοχή του τίτλου στο χρόνο. Μπορούμε, για παράδειγμα, να βοηθήσουμε διάφορους κατοίκους που τους βασανίζουν οι στρατιώτες και, αν τους σώσουμε, τότε την επόμενη φορά που θα περάσουμε από την γειτονιά τους –και αν μας κυνηγούν εχθροί- θα σπεύσουν να μας βοηθήσουν. Επίσης, υπάρχουν διάφοροι μοναχοί που μας βοηθούν να μπούμε σε κτήρια, στα οποία υπό διαφορετικές συνθήκες η είσοδος απαγορεύεται.
Εκτός αυτών των προαιρετικών αποστολών υπάρχει μία πληθώρα από κρυμμένες σημαίες που μπορούμε να συλλέξουμε, όπως επίσης και 60 Ναΐτες ιππότες που μπορούμε να εντοπίσουμε για να τους δολοφονήσουμε. Ωστόσο, αυτές οι δευτερεύουσες αποστολές είναι μάλλον αδιάφορες και σίγουρα όχι αρκετές για να αντισταθμίσουν τη γενικότερη έλλειψη ποικιλίας. Ευτυχώς, οι δολοφονίες των εννιά ατόμων, οι οποίες αποτελούν τη βασική γραμμή σεναρίου του τίτλου, κρύβουν αρκετές εκπλήξεις ώστε, τελικά, να έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φτάνοντας στα της διάρκειας, μπορούμε να πούμε ότι είναι ικανοποιητική δεδομένου ότι κυμαίνεται μεταξύ 14 και 16 ωρών και πάντα ανάλογα με τις αποστολές που θα επιθυμήσετε να ολοκληρώσετε πριν από κάθε δολοφονία.
Τελειώνοντας το παιχνίδι, η ιστορία του Altair θα λέγαμε ότι κλείνει ικανοποιητικά. Ωστόσο, οι τίτλοι τέλους πέφτουν τόσο ξαφνικά που απλά μας δημιουργεί την εντύπωση ότι η πραγματική cutscene του τερματισμού πιθανόν να κόπηκε κατά λάθος. Είναι δεδομένο ότι σύντομα θα πρέπει να περιμένουμε κάποιο sequel, αλλά ακόμη και αν ξέρουμε ότι η υπόθεση θα συνεχιστεί, ο τερματισμός είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτικός.
Εν κατακλείδι, παρά τις σημαντικές ελλείψεις του, το Assassin’s Creed καταφέρνει να εντυπωσιάσει σε μεγάλο βαθμό και να αποτελέσει ένα σημαντικό επίτευγμα στον χώρο των παιχνιδιών όσον αφορά στον τεχνικό και τον εικαστικό τομέα αλλά και λόγω των άρτιων μηχανισμών του gameplay του. Το πρόβλημα των επαναλαμβανόμενων αποστολών μπορεί να μην είναι αμελητέο, αλλά η υψηλή ποιότητα που διακατέχει τους υπόλοιπους τομείς καταφέρνει να ισορροπήσει την κατάσταση. Το σίγουρο είναι ότι τα θετικά στοιχεία που έχει να προσφέρει αξίζουν σίγουρα το χρόνο σας.
Νικόλας Μαρκόγλου
Ανάλυση 480p/ 720p/ 1080i/ 1080p
Widescreen Ναι
PAL 60Hz Ναι
Ήχος Stereo/ Surround/ Dolby Digital 5.1
PEGI 16+
