Το όνομα που έχει είναι βαρύ και γεννά προσδοκίες. Έφτασε η ώρα να απολαύσουμε το διάδοχο του FFVII;
Το όνομα που έχει είναι βαρύ και γεννά προσδοκίες. Έφτασε η ώρα να απολαύσουμε το διάδοχο του FFVII;
Βρισκόμαστε περίπου 7 χρόνια πριν από τα γεγονότα του Final Fantasy VII και η εταιρεία παραγωγής ενέργειας Shinra Company εξελίσσεται σταδιακά σε έναν αδιαφιλονίκητο ηγέτη του κόσμου της Midgar. Η ελεγχόμενη από την Shinra Company στρατιωτική οργάνωση Soldier υπερασπίζεται με κάθε τρόπο τα συμφέροντα της εταιρείας, αλλά κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών με το κράτος Wutai, αρκετοί υψηλόβαθμοι στρατιώτες της Soldier απομακρύνονται αυτοβούλως από τις τάξεις της οργάνωσης. Στην προσπάθειά της να ελέγξει την κατάσταση, η Shinra Company αναθέτει σε μια σειρά από υψηλόβαθμους στρατιώτες την έρευνα κι ανακάλυψη των πραγματικών λόγων πίσω από αυτή την μαζική λιποταξία. Ένας από αυτούς τους στρατιώτες είναι ο ήρωας του παιχνιδιού, ο φιλόδοξος Zack, ενώ βοηθός στην αποστολή του θα είναι ο γνωστός μας Sephiroth!
Σίγουρα θα αναρωτιέστε εάν έντεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τίτλου-φαινομένου, ήρθε επιτέλους ο καιρός για την κυκλοφορία ενός παιχνιδιού που να φέρει επάξια στον τίτλο του τις λέξεις “Final Fantasy VII”. Αναμφισβήτητα, το Crisis Core: Final Fantasy VII αποτελεί μια από τις πιο ελπιδοφόρες προσπάθειες της Square-Enix να προσφέρει στο διψασμένο για RPG δράση κοινό έναν τίτλο αντάξιο του ονόματός του. Όταν ένα παιχνίδι κατάφερε να πουλάει αρκετές χιλιάδες αντίτυπα ετησίως, ακόμα κι επτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, και ταυτόχρονα αποτέλεσε σημείο αναφοράς για όλους τους τίτλους της κατηγορίας του, τότε κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενός άλλου που θα μπορεί να σταθεί στο ίδιο επίπεδο είναι αν μη τι άλλο φιλόδοξη.
Το γεγονός ότι έχουν κυκλοφορήσει τρία ακόμα παιχνίδια και ταινίες που αναφέρονται στον κόσμο του Final Fantasy VII λέει πολλά, αλλά τι πραγματικά “λέει” το Crisis Core; Σε αυτό τον τίτλο, οι φίλοι των παιχνιδιών ρόλων θα βρούνε ότι ακριβώς περίμεναν: Ένα “συμμαζεμένο” σενάριο με πολλές ενδιαφέρουσες πτυχές, αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες και χαρακτήρες που είχαν εμφανιστεί και στο “original” Final Fantasy VII, πολλές ώρες περιπλάνησης κι εξερεύνησης, πληθώρα μαχών και τρόπων αναβάθμισης του ήρωα, αλλά και μια δόση νοσταλγίας από το παρελθόν. Οι αποστολές είναι απλές στην μορφή τους, αφού απαιτούν από τον παίκτη να ταξιδέψει από ένα σημείο σε ένα άλλο σημείο και μέσα σε πίστες λιτά σχεδιασμένες που δεν δυσκολεύουν κανέναν.
Για να γίνει μάλιστα πιο εύκολο το έργο του παίκτη, οι δημιουργοί φρόντισαν να τοποθετήσουν πολλά σημεία αποθήκευσης μέσα στο παιχνίδι, για να εξαλείψουν έτσι όποιο παράπονο έχει να κάνει με την μεγάλη απόσταση μεταξύ των saves. Επιπλέον, φρόντισαν να εφοδιάσουν το παιχνίδι με πολλές παράπλευρες αποστολές (300 το σύνολο!), οι οποίες είναι εξαιρετικά μικρές σε διάρκεια και μπορούν να επιλεγούν (μετά την αποκάλυψή τους, που γίνεται σταδιακά στο παιχνίδι) στα σημεία αποθήκευσης στην κάρτα μνήμης. Ο λόγος που ξεκινάμε με την αναφορά σε αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι για να τονίσουμε ότι παρά την απλότητα του τίτλου, η διάρκειά του είναι αρκετά ικανοποιητική, ιδιαίτερα στην περίπτωση που ο παίκτης επιδιώξει να ολοκληρώσει όλες τις παράπλευρες αποστολές.
Ξεκινώντας, ο παίκτης διαπιστώνει ότι ελέγχει τον κεντρικό ήρωα και καθώς αρχίζει να αναλαμβάνει μια σειρά αποστολών, αρχίζει να μυείται και στον τρόπο που παίζεται ο τίτλος. Η κάμερα παρακολουθεί την όλη πλοκή σε μικρή απόσταση πίσω από τον ήρωα. Ο τελευταίος μπορεί να περιπλανηθεί αρχικά μέσα στις εγκαταστάσεις της εταιρείας Shinra, πριν ξεκινήσει την πρώτη του αποστολή σε ανοιχτό χώρο. Η κάμερα μπορεί να περιστραφεί μόνο οριζόντια, δεξιά κι αριστερά, και όχι κατακόρυφα. Αν και αυτό δεν είναι κακό, θα δούμε παρακάτω ότι μπορεί να αποτελέσει πηγή προβλημάτων. Η αλληλεπίδραση με άλλους χαρακτήρες επιτρέπει την συλλογή πληροφοριών και στοιχείων, ενώ σε κάποια σημεία του παιχνιδιού ο παίκτης θα κληθεί να συμμετάσχει σε κάποια mini-games, τα οποία είναι συνήθως ασκήσεις ανακλαστικών, καθώς ο παίκτης πρέπει να πατήσει τα σωστά κουμπιά στο διαθέσιμο χρόνο.
Το Crisis Core αρχίζει να δείχνει τον πραγματικό του εαυτό όταν ο παίκτης ξεκινήσει μια πίστα και αρχίσει μια από τις πολλές τυχαίες μάχες (τις οποίες εύκολα αποφεύγει όταν βαδίζει κολλητά με τα τοιχώματα και τα όρια της πίστας) ή κατευθυνθεί σε έναν μεγάλο κακό για να αρχίσει μια πιο δύσκολη μάχη. Με την έναρξη της μάχης, όμως, το παιχνίδι αποκαλύπτει και την πραγματική του ταυτότητα, αφού ο φίλος της σειράς αντικρίζει μπροστά του ένα καθαρόαιμο Action-RPG. Ο παίκτης ελέγχει μόνο ένα άτομο (τον ήρωα Zack) μέσα στο πεδίο της μάχης και τον κατευθύνει με το αναλογικό μοχλό ή τα κουμπιά κατεύθυνσης, ενώ με το πάτημα του “X” καταφέρνει χτυπήματα με το σπαθί του στους αντιπάλους. Εναλλακτικά μπορεί να χρησιμοποιεί τα L και R για να χρησιμοποιεί κάποιο αντικείμενο ή να επιλέγει ως όπλο του την μαγική επίθεση που του παρέχει κάποιο από τα Materia. Αν και οι μάχες γίνονται σε πραγματικό χρόνο, ο παίκτης θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του και την μεγάλη καθυστέρηση που μεσολαβεί από το πάτημα του πλήκτρου, μέχρι την εκτέλεση της επίθεσης.
{PAGE_BREAK}
Ο παίκτης θα πρέπει να επιδιώκει (όποτε το επιτρέπουν οι αντίπαλοι κι οι συνθήκες) να επιτίθεται από πίσω στους εχθρούς, αφού τότε τους καταφέρνει critical χτυπήματα με μεγαλύτερη ζημιά. Δεν θα πρέπει να ξεχνάει όμως να παίρνει στάση άμυνας όταν βλέπει την ένδειξη στην οθόνη που τον προετοιμάζει για μια εχθρική επίθεση, αλλά και να κάνει κινήσεις αποφυγής (evade) κάποιων χτυπημάτων. Οι δύο αυτές κινήσεις γίνονται ζωτικής σημασίας όταν αντιμετωπίζει πολλούς μαζί ή πιο προχωρημένους σε δυσκολία εχθρούς. Ενώ, όμως, η χρήση των μαγικών επιθέσεων είναι εύκολη υπόθεση (αφού αρκεί ο παίκτης να μπει στο μενού και να εφοδιαστεί με ένα από τα Materia που βρίσκει για να αξιοποιήσει τη δύναμή τους ή να συνδυάσει δύο Materia για να δημιουργήσει ένα νέο), αυτό που πραγματικά προσδίδει έναν άλλο αέρα στις μάχες, είναι η χρήση του συστήματος DMW ή αλλιώς Digital Mind Wave.
Το τελευταίο επιτρέπει στον ήρωα να εκτελέσει κάποιες εντυπωσιακές επιθέσεις, να ανέβει επίπεδα ή να αποκτήσει κάποια προτερήματα στις μάχες (αν και για λίγα δευτερόλεπτα). Το DMW θυμίζει την μηχανή τυχερών παιχνιδιών Reel που συναντά κανείς στα καζίνο -γνωστό και με το όνομα “Κουλοχέρης”. Η ένδειξη DMW που βρίσκεται στην πάνω αριστερή γωνία της οθόνης, αποτελείται από τρία μικρά πρόσωπα που αλλάζουν συνεχώς μέσα στην μάχη (σαν να βρίσκονται επάνω σε έναν κύλινδρο που περιστρέφεται). Το πόσα πρόσωπα υπάρχουν στην φάση αυτή, εξαρτάται από τους χαρακτήρες που ο Zack γνωρίζει ή συναντά σε διάφορες πίστες.
Σε τυχαίες στιγμές κατά την διάρκεια μιας μάχης, τα πρόσωπα σταματάνε να γυρίζουν και ταυτόχρονα εμφανίζονται και τρεις αριθμοί στις τρεις αντίστοιχες θέσεις και περιστρέφονται για λίγο πριν σταματήσουν. Σε περίπτωση που και τα τρία πρόσωπα είναι ίδια, ξεκινάει η φάση μιας ειδικής επίθεσης ενάντια στους αντιπάλους, η οποία αναπαρίσταται με εντυπωσιακές εκρήξεις, λάμψεις ή ακροβατικές επιθέσεις του Zack με το σπαθί του. Στην περίπτωση που δύο από τους τρεις αριθμούς είναι ίδιοι, τότε το Materia του παίκτη που αντιστοιχεί σε αυτό το νούμερο, ανεβαίνει ένα ή δύο επίπεδα. Στην περίπτωση πάλι που τα πρόσωπα είναι διαφορετικά, αλλά οι αριθμοί είναι ανά δύο ή ανά τρεις ίδιοι μεταξύ τους, τότε το παιχνίδι δίνει στον ήρωα κάποια προτερήματα στην μάχη για λίγα δευτερόλεπτα (π.χ. μηδενική κατανάλωση βαθμών MP για οποιαδήποτε επίθεση, προστασία έναντι μαγικών επιθέσεων κ.ά.).
Στις περιπτώσεις που και οι τρεις αριθμοί είναι εφτάρια, ο ήρωας ανεβαίνει επίπεδο. Στον τομέα των γραφικών δεν πρόκειται να μείνει κανείς παραπονεμένος, αφού οι τρισδιάστατοι ήρωες δεν διαθέτουν μόνο ένα αποδεκτό για παιχνίδι animation στην κίνηση των σωμάτων, αλλά κι εντυπωσιακότατα σχεδιασμένα πρόσωπα. Αν και οι πίστες είναι κάπως μικρές σε έκταση, ο σχεδιασμός τους, ο σωστός φωτισμός και οι πυκνοεμφανιζόμενες πολυγωνικές επιφάνειες (που, κακά τα ψέματα, καλύπτουν τον άδειο ορίζοντα στις μεγάλες αποστάσεις) κάνουν το παιχνίδι υπόδειγμα για φορητά συστήματα. Το μόνο παράπονο που μπορεί να εκφράσει κανείς, είναι για τις λιτές υφές (textures) που καλύπτουν λίγες επιφάνειες κι οι οποίες προδίδονται στα κοντινά πλάνα των ενδιάμεσων της δράσης σκηνών.
Εάν απολαύσατε τις δημιουργημένες με υπολογιστή σκηνές βίντεο του Advent Children, τότε το σίγουρο είναι ότι οι αντίστοιχες του Crisis Core θα σας αφήσουν εξίσου (αν όχι περισσότερο) ικανοποιημένους. Αρκεί να πούμε ότι σε μια από τις πάμπολλες σκηνές βίντεο στην οποία μάχονται μεταξύ τους οι τρεις υπερήρωες Sephiroth, Angeal και Genesis, ο παίκτης απολαμβάνει μια από τις πιο εντυπωσιακές μάχες που δημιουργήθηκε ποτέ. Η προσπάθεια των δημιουργών να ξυπνήσουν μια νοσταλγία στους παίκτες για τον πρωτότυπο τίτλο, φαίνεται ξεκάθαρα κι από την επιλογή τους να χρησιμοποιήσουν αρκετές αυτούσιες ή τροποποιημένες μελωδίες από το Final Fantasy VII ή από τις άπειρες παραπομπές, αναφορές κι εμφανίσεις χαρακτήρων του πρώτου τίτλου. Ο ίδιος ο ήρωας δε, μοιάζει απίστευτα με τον Cloud του Final Fantasy VII -μόνο που τα μαλλιά του είναι μελαχρινά.
Η ξεκάθαρη ομιλία δεν αφήνει επίσης καμιά αμφιβολία για τις δυνατότητες του PSP. Ωστόσο, ας μας επιτραπεί να αναφέρουμε εδώ ότι παρά τα καλά στοιχεία του τίτλου, υπάρχουν και κάποιες “μελανές κηλίδες” στο gameplay. Ο τρόπος αναβάθμισης (level up) του βασικού πρωταγωνιστή, θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να ήταν πολύ πιο ξεκάθαρος. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί έναν κρυφό -από τα μάτια του παίκτη- μετρητή των βαθμών εμπειρίας που αποκτά στις μάχες, κι επιπλέον η αναβάθμιση των στατιστικών στοιχείων του ήρωα αποτελεί μια παράμετρο που βασίζεται στις πιθανότητες. Το αποτέλεσμα είναι να στερείται από τον παίκτη η δυνατότητα προσδιορισμού του τρόπου αναβάθμισης του χαρακτήρα του. Αυτό επιδεινώνεται από το γεγονός ότι ο παίκτης δε γνωρίζει τους βαθμούς εμπειρίας που κερδίζει μετά από κάθε μάχη.
{PAGE_BREAK}
Δεν διαφωνούμε με το γεγονός ότι ο παίκτης θα πρέπει να έχει μια μεγαλύτερη εμπειρία στα RPG παιχνίδια και να προσπαθεί να ανακαλύπτει κάποια πράγματα μόνος του όταν ασχολείται με έναν νέο τίτλο. Ωστόσο, όταν οι εταιρείες, τα μέσα ενημέρωσης και οι «βετεράνοι» παίκτες παραπονιούνται για το πόσο μικρή είναι η αγορά των βιντεοπαιχνιδιών (σε σχέση π.χ. με την αγορά των κινηματογραφικών ταινιών ή του βιβλίου), καλό θα ήταν να θυμούνται ότι η ενσωμάτωση σε έναν τίτλο στοιχείων που μπορούν να δυσκολέψουν ορισμένους παίκτες, δεν βοηθά στην διεύρυνση της συγκεκριμένης αγοράς. Φυσικά, όλες αυτές οι παρατηρήσεις μπορεί να ηχούν στα αυτιά πολλών σα γκρίνια, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν θα έπρεπε να γίνουν σε έναν τίτλο με τόσο «βαρύ» όνομα.
Ο τρόπος –επίσης- που εξελίσσεται το σύστημα DMW κατά την διάρκεια των μαχών, κάνει τον παίκτη να αισθάνεται άβολα και άβουλος, αφού δεν έχει καμιά δυνατότητα επέμβασης στα αποτελέσματα του μηχανισμού. Τα πρόσωπα του τελευταίου περιστρέφονται με τυχαίο τρόπο και δίνουν κάποια τυχαία αποτελέσματα που ενεργοποιούν κάποιες επιθέσεις ή καταστάσεις. Ναι, αναγνωρίζουμε ότι πολλά από τα αποτελέσματα αυτά είναι ευνοϊκά για τον παίκτη, αλλά ώρες-ώρες αισθανόμασταν ότι κάποια πράγματα γίνονταν εντελώς στην τύχη. Ίσως ήταν καλύτερα εάν οι δημιουργοί έδιναν στους πιο προχωρημένους παίκτες την δυνατότητα να επιλέγουν με το πάτημα ενός κουμπιού σε ποιο ακριβώς σημείο θα σταματήσουν τα νούμερα και τα πρόσωπα του DMW.
Πολύ εκνευριστική καταλήγει στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού η χρήση των κουμπιών L και R για τον έλεγχο της κάμερας εκτός μάχης και την επιλογή μαγικών επιθέσεων ή αντικειμένων κατά την διάρκεια της μάχης. Για να το πούμε απλά, εάν ο παίκτης ξεχαστεί και προσπαθήσει να περιστρέψει την κάμερα (κάτι που δεν γίνεται) την ώρα της μάχης, θα καταλήξει να επιλέξει μια επίθεση διαφορετική από του όπλου που έχει ή -στην χειρότερη περίπτωση- θα επιλέξει και θα χρησιμοποιήσει άσκοπα ένα αντικείμενο (potion, elixir κλπ.) που θα μπορούσε να αποβεί πολύ χρήσιμο σε άλλη περίπτωση. Ήσσονος σημασίας μεν το πρόβλημα, άξιο παρατήρησης δε.
Η ρητορική ερώτηση του τίτλου αυτής της παρουσίασης, εάν δηλαδή ήρθε η ώρα να απολαύσουμε τον άξιο διάδοχο του Final Fantasy VII, απαντάται μάλλον αρνητικά. Ωστόσο, το Crisis Core: Final Fantasy VII μπορεί να αποτελέσει τόσο για τους νεοφερμένους παίκτες, όσο και για κάποιους από τους παλιούς “βετεράνους” του PSone μια πραγματική εμπειρία. Είναι προσεγμένο σε κάθε σχεδόν τομέα, προσφέρει αρκετές μάχες, αντικείμενα και Materia για να πειραματιστεί ο παίκτης, και το σενάριό του ίσως αποτελέσει για κάποιους αφορμή για να απολαύσουν ξανά το πρώτο Final Fantasy VII. Σίγουρα, αποτελεί ένα παιχνίδι στο οποίο αξίζει να επενδύσει κανείς και σίγουρα αποτελεί έναν από τους πιο προσεγμένους τίτλους για PSP.
Νίκος Ελευθεριάνος
PEGI 16+