Το Call of Duty επιστρέφει σε γνώριμα αλλά άκρως ενδιαφέροντα μονοπάτια
Το να αναφερθεί κάποιος διεξοδικά στο όνομα Call of Duty είναι μάλλον περιττό μιας και εδώ και αρκετά χρόνια η σειρά έχει σχεδόν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον σχετικά με τους πολεμικούς τίτλους που είναι διαθέσιμοι στην αγορά. Ο λόγος που έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού είναι φυσικά η υψηλή ποιότητα που πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένη και το World at War δεν αποτελεί εξαίρεση. Η νέα δημιουργία της Treyarch, χωρίς να προσφέρει κάτι πραγματικά νέο, είναι σίγουρο πως θα ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τους οπαδούς της, άσχετα αν ο ανταγωνισμός έρχεται πλέον από "εντός".
Το συγκεκριμένο σχόλιο αναφέρεται φυσικά στο γεγονός πως τη σειρά μοιράζονται η Treyarch με την Infinity Ward, με την πρώτη να εξακολουθεί να προσφέρει μάχες γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εξελίσσοντας χρόνο με τον χρόνο το ήδη συμπαγές περιεχόμενο. Έτσι -και μη θέλοντας να ακολουθήσει τον προκάτοχό του κάνοντας την μετάβαση στην νέα εποχή- το World at War επιχειρεί να ασχοληθεί με συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, που η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν αξιοποιηθεί στον μέγιστο βαθμό και ευτυχώς το τελικό αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον.
Από τη μία είναι λογικό να γίνονται συγκρίσεις με το Call of Duty 3 (την προηγούμενη δημιουργία της Treyarch), αλλά το γεγονός πως η νέα αυτή προσπάθεια της εταιρίας έχει να προσφέρει ένα τόσο πλήρες multiplayer mode, το οδηγεί και απέναντι στο το Modern Warfare. Όπως θα δούμε και παρακάτω η μάχη σε δικτυακό επίπεδο δείχνει να είναι μάλλον αμφίρροπη, αν και συνολικά οι φίλοι του τέταρτου μέρους δεν χρειάζεται να ανησυχούν, μιας και ο τίτλος δεν έχει χάσει ακόμα το στέμμα του. Αυτό δεν σημαίνει πως η παρούσα δημιουργία είναι μέτρια ή απλά καλή. Απεναντίας, η Treyarch φαίνεται πως επιτέλους κατάφερε να ξεπεράσει τις όποιες ανασφάλειες της και να προσφέρει επιτέλους έναν αρκετά απελευθερωμένο τίτλο.
Η γενικότερη αίσθηση που αποδίδει το World at War είναι αναμφίβολα πολύ καλή αν και τη διαφορά κάνει η κορυφαία ατμόσφαιρα, που μεταφέρει με άνεση τον παίκτη στο ψηφιακό πεδίο της μάχης. Ορισμένα λάθη υπάρχουν, αλλά αυτά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν τροχοπέδη για τη συνολική εμπειρία που μπορεί και προσφέρει το πέμπτο επεισόδιο της σειράς.
Πριν ασχοληθούμε διεξοδικά με το World at War είναι αναγκαίο να γίνουν ορισμένες διευκρινήσεις, με μία από αυτές να αφορά το μέλλον της σειράς γενικότερα. Οι περισσότεροι θα έχουν παρατηρήσει πως από την ονομασία λείπει το νούμερο "5" μιας και -αριθμητικά- αυτό είναι το πέμπτο μέρος που προσφέρεται στο κοινό -πέρα από τα διάφορα spin offs. Παράλληλα και κατόπιν της ολοκλήρωσης του campaign mode, πολλά ερωτηματικά έρχονται στο προσκήνιο μιας και πλέον έχουν καλυφθεί όλες οι γνωστές μάχες που έγιναν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για την τελευταία δημιουργία που ασχολείται με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο -μιας και η Infinity Ward θέλει να πειραματιστεί με νέα πράγματα- αλλά τουλάχιστον το θετικό είναι πως, αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ένας κύκλος ολοκληρώνεται με τον πλέον ιδανικό τρόπο.
Από την άλλη, το γεγονός πως ο developer ήταν παράλληλα απασχολημένος με το Quantum of Solace δεν θα πρέπει να ανησυχεί τους παίκτες, μιας και τα περισσότερα λάθη τα συγκέντρωσε ο τίτλος με πρωταγωνιστή τον James Bond. Έτσι, το World at War καταφέρνει να κινηθεί με άνεση στα υψηλά επίπεδα ποιότητας,που μας έχει συνηθίσει η σειρά, έστω και αν πρακτικά δεν κάνει την υπέρβαση. Το πακέτο κρίνεται σαν υπέρ-πλήρες, αν και για άλλη μια φορά η συνολική του διάρκεια θα τεθεί υπό αμφισβήτηση.
Στη νέα αυτή δημιουργία ο παίκτης θα συνειδητοποιήσει ότι θα λάβει μέρος σε ορισμένες άκρως ενδιαφέρουσες μάχες, που χρονικά τοποθετούνται προς το τέλος του πλέον καταστροφικού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον από τα πρώτα κιόλας λεπτά, είναι πως το World at War δε διστάζει να παρουσιάσει τη φρίκη του πολέμου στην πλέον ωμή της μορφή, με ορισμένες σκηνές που είναι πραγματικά ανατριχιαστικές. Για άλλη μια φορά τα πάντα έχουν στηριχθεί σε πραγματικά γεγονότα και έτσι υπάρχει ένας αέρας πιστότητας αλλά και γνησιότητας, αν και αυτήν τη φορά ο τρόπος που παρουσιάζονται τα cut scenes είναι μάλλον αδιάφορος.
{PAGE_BREAK}
Ως κάτι που το συνηθίζει η σειρά γενικότερα, προσφέρονται δυο σενάρια τα οποία εξελίσσονται παράλληλα. Από τη μία ο παίκτης αναλαμβάνει τον έλεγχο του Αμερικάνου στρατιώτη John Miller και μάχεται στα τροπικά δάση της Ασίας, ενώ από την άλλη ακολουθεί τα βήματα του Dimitri Petrenko σε μια προσπάθεια του Κόκκινου Στρατού να εισβάλλει στο Βερολίνο. Οι δυο αυτές ιστορίες είναι αλήθεια πως διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους και, πέρα από το γεγονός πως ο εκάστοτε εξοπλισμός διαφέρει, η κάθε μία απαιτεί και διαφορετική προσέγγιση. Το ευχάριστο είναι πως το κάθε σενάριο έχει να επιδείξει αρκετά νέα στοιχεία, ενώ και η ολοκλήρωση του campaign mode είναι αλήθεια πως θα γεμίσει τους παίκτες με υπερηφάνεια, μιας και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται είναι σίγουρα αρκετά… πατριωτικός.
Η φιλοσοφία που ακολουθεί το World at War στηρίζεται στο γεγονός πως μπορεί τη μία στιγμή ο παίκτης να ακολουθεί τακτικές κλεφτοπόλεμου, ενώ αμέσως μετά να λαμβάνει μέρος σε μαζικές επιθέσεις. Τα δύο αυτά παράλληλα σενάρια ποτέ δεν θα κουράσουν μιας και ο καταμερισμός του χρόνου που αντιστοιχεί στο καθένα είναι ο ιδανικός. Η πορεία του στρατιώτη Miller ξεκινάει με έναν αρκετά μακάβριο τρόπο, όπου κυριολεκτικά στο παρά πέντε γλιτώνει από το θάνατο.
Από εκεί και έπειτα, αυτός και η ομάδα του καλούνται να φέρουν σε πέρας ορισμένες αποστολές, που για πρώτη φορά εμφανίζονται στη σειρά και που -αν μη τι άλλο- είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Εδώ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ακολουθείται η λογική του αιφνιδιασμού, μιας και η ομάδα είναι ολιγομελής, αν και δυστυχώς τα υπόλοιπα μέλη ενεργούν αυτοβούλως -και όχι πάντοτε με βάση τη λογική. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο σενάριο εμφανίζονται δύο από τα πλέον ενδιαφέροντα νέα χαρακτηριστικά του τίτλου, τα οποία έχουν να κάνουν με τον εξοπλισμό. Αφήνοντας στην άκρη όλα τα γνωστά όπλα -των οποίων η αίσθηση παραμένει απολαυστική- την παράσταση κλέβουν τα Arisaka Bayonet και, φυσικά, το φλογοβόλο.
Το πρώτο είναι πρακτικά ένα ιαπωνικό τουφέκι το οποίο όμως έχει προσαρτημένη μια ξιφολόγχη, προσφέροντας έτσι ορισμένες αρκετά βίαιες μάχες σώμα με σώμα. Για άλλη μια φορά οι αντίπαλοι ενεργούν αστραπιαία και έτσι χρειάζονται γρήγορα αντανακλαστικά για να καταφέρει κάποιος να επιβιώσει. Το φλογοβόλο λειτουργεί σχεδόν άψογα, προσφέροντας ορισμένες αρκετά σκληρές σκηνές, όπου οι στρατιώτες τρέχουν φλεγόμενοι δεξιά και αριστερά. Παράλληλα, υπάρχει και η δυνατότητα ο παίκτης να κάψει μέρος από το περιβάλλον, όπως για παράδειγμα δέντρα στα οποία κρύβονται οι εχθροί και παρόλο που η υλοποίηση είναι αρκετά σωστή, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη του Far Cry 2.
Η ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Petrenko είναι μάλλον πιο βατή, αν και τελικά αποδεικνύεται ιδιαίτερα συναρπαστική όσο πλησιάζει προς το τέλος της. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός πως οι συμμαχικές δυνάμεις έχουν εισβάλλει στο Βερολίνο και, σκοτώνοντας αδιακρίτως τους πάντες καταφέρνουν να υψώσουν τη ρωσική σημαία στο γερμανικό κοινοβούλιο. Αναμφίβολα, ορισμένες σκηνές είναι επικές, τόσο με τον τρόπο που παρουσιάζονται, όσο και με τη συνοδεία της πάντοτε επιβλητικής μουσικής υπόκρουσης, η οποία αποτελεί ίσως την καλύτερη στιγμή της σειράς γενικότερα.
Η αίσθηση που αφήνει το World at War είναι κορυφαία, μιας και επιτέλους η μάχη δείχνει να φτάνει σε μια κορύφωση και να μην αρκείται μόνο σε οδομαχίες. Σε αυτό συμβάλει και η αρκετά βελτιωμένη μηχανή γραφικών, η οποία είναι σε θέση να παρουσιάζει πάρα πολλούς χαρακτήρες ταυτόχρονα στην οθόνη, πλημμυρισμένους με πλήθος λεπτομερειών και με την παρουσία αρκετά πειστικών εφέ εκρήξεων.
Αυτό που μπορεί να συμπεράνει ο καθένας είναι πως η Treyarch κατάφερε να προσφέρει ένα πακέτο που θα ικανοποιήσει τους παίκτες και που δεν θα δημιουργήσει ανάμεικτα συναισθήματα -τουλάχιστον αρχικά. Τα πάντα δείχνουν μέχρι ενός σημείου να λειτουργούν σωστά, αν και για άλλη μια φορά ορισμένα μικρά προβλήματα βάζουν φρένο στις όποιες βλέψεις της εταιρίας για την κορυφή. Μπορεί οι αόρατοι τοίχοι να είναι πια ελάχιστοι, αλλά το World at War είναι μια απελπιστικά γραμμική περιπέτεια όπου -πέρα από τα πραγματικά τεράστια επίπεδα που προσφέρει- το μονοπάτι το οποίο θα πρέπει να διαβεί ο παίκτης είναι ουσιαστικά μόνο ένα. Οπότε, αν κάποιος ολοκληρώσει το campaign mode, δύσκολα θα επιστρέψει ξανά σε αυτό μιας και πρακτικά δεν θα έχει να αντικρίσει κάτι το καινούργιο.
{PAGE_BREAK}
Για άλλη μια φορά πολλά προβλήματα δημιουργεί και η τεχνητή νοημοσύνη των στρατιωτών, καταστρέφοντας έτσι τις όποιες προσπάθειες για ένα ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Άσχετα από το επίπεδο δυσκολίας, η συμπεριφορά των αντιπάλων θα είναι πάντοτε η ίδια, ενώ ακόμα πιο εκνευριστικό είναι πως όλοι θα συγκεντρώνουν τα πυρά τους κατά του παίκτη, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους. Οι επιθέσεις τους με το Bayonet συμφωνούν μεν με τη γενικότερη στρατηγική του ιαπωνικού στρατού, αλλά τελικά αυτή η κίνηση καταντάει να γίνει ρουτίνα και αρκετά προβλέψιμη.
Βέβαια, από το World at War δεν λείπουν και οι πολλές εκπλήξεις, όπως για παράδειγμα η αποστολή όπου ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο ενός πολυβολητή σε ένα υδροπλάνο και καλείται παράλληλα να σώσει ορισμένους ναυαγούς. Ωστόσο, κάπου εδώ έρχεται στην επιφάνεια το σημαντικότερο πρόβλημα του campaign, που είναι η διάρκειά του.
{VIDEO_1}
Επιλέγοντας το τρίτο από τα τέσσερα επίπεδα δυσκολίας, οι τίτλοι τέλους πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας σε κάτι λιγότερο από έξι ώρες, γεγονός που -παρά το γεγονός πως συνολικά ο τίτλος ικανοποιεί- θα αφήσει τους παίκτες ανικανοποίητους. Και αυτό οφείλεται στο υπερβολικά μεγάλο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν οι αποστολές, κάνοντας τους χρήστες να θέλουν ακόμα περισσότερες. Μπορεί πλέον οι αποστολές να διαρκούν αρκετά λεπτά μιας και εκτυλίσσονται σε μεγάλα επίπεδα, αλλά αυτές είναι δυστυχώς λίγες στον αριθμό τους.
Κάτι τέτοιο ισχύει και στο αντίστοιχο επίπεδο όπου ο παίκτης έχει τον έλεγχο ενός άρματος μάχης Τ-34. Η ένταση εδώ είναι πραγματικά πολύ μεγάλη, αλλά δεν έχει την ανάλογη συνέχεια. Επίσης μέσα στα αρνητικά του τίτλου, δείχνει πραγματικά περίεργο πως μια τέτοια κατασκευή αδυνατεί να καταστρέψει έναν μικρό φράκτη, αν και γενικά η αλληλεπίδραση με τα περιβάλλοντα δεν είναι και τόσο εκτενής -για να μην πούμε μηδαμινή. Ευτυχώς, ο τίτλος διαπρέπει στους υπόλοιπους τομείς και έτσι αυτά τα ατοπήματα δεν του στερούν τη δυνατότητα να κινηθεί σε υψηλά επίπεδα .
Ένας τομέας όπου δεν υπάρχει χώρος για παράπονα ειναι αυτός του περιεχομένου και του multiplayer τμήματος. Ολοκληρώνοντας κάποιος το campaign mode ξεκλειδώνει αυτόματα το Nazi Zombies, ένα αρκετά ενδιαφέρον και, κυρίως, απολαυστικό mode. Εδώ οι πάικτες, είτε μόνοι, είτε με κάποιον φίλο τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με ορδές από zombies τα οποία αποδεικνύονται αρκετά δύσκολοι και ταχύτατοι αντίπαλοι. Σε αυτό το mode απαιτείται η επιβίωση καθώς και η συγκομιδή βαθμών, μιας και έτσι γίνονται διαθέσιμα περισσότερα όπλα καθώς και νέα δωμάτια στα οποία μεταφέρεται η δράση.
Αλλά η καλύτερη στιγμή του World at War είναι φυσικά το co-op mode, όπου μέχρι και 4 φίλοι μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να ολοκληρώσουν το κυρίως campaign mode. H αίσθηση σε αυτόν τον τύπο παιχνιδιού είναι μοναδική, μιας και έτσι τον ρόλο των ψηφιακών συμμάχων αναλαμβάνουν πραγματικοί παίκτες, οπότε και η ΑΙ δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα. Από εκεί και έπειτα ο τίτλος προσφέρει σε επίπεδο επιλογών τα πάντα, με τους χαρακτήρες να ανεβαίνουν σταδιακά επίπεδα και να έχουν πρόσβαση σε νέο οπλισμό.
Σε αρκετά υψηλά επίπεδα κινείται ο τίτλος και σε ό,τι αφορά την τεχνολογία του με τον ήχο να είναι ανεπανάληπτος. Προσπερνώντας τα κορυφαία εφέ, τη διαφορά βλέπουμε ότι κάνει η επιλογή των μουσικών κομματιών που συνοδεύουν τη δράση και που θέτουν νέα στάνταρ για τίτλους ανάλογου περιεχομένου. Σε επίπεδο γραφικών η Treyarch συνεχίζει να βελτιώνει τη μηχανή της Infinity Ward, προσφέροντας αχανή επίπεδα, απαλλαγμένα από χρόνους φόρτωσης, μέσα στα οποία κινούνται αμέτρητοι χαρακτήρες. Η εικόνα της μάχης έχει αποδοθεί άψογα, με τις εκρήξεις να είναι άψογες.
Βέβαια, προβλήματα υπάρχουν και εδώ. Πέρα από το γεγονός πως το interaction βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, η εικόνα των textures δεν είναι και τόσο καλή, ενώ η έκδοση για το PlayStation 3 δείχνει να υποφέρει λιγάκι περισσότερο από την αντίστοιχη του Xbox 360 σε ό,τι αφορά το alliasing αν και ευτυχώς δεν είναι και τόσο έντονο. Ολοκληρώνοντας, είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί πως το Call of Duty World at War είναι συνολικά μια πάρα πολύ καλή δημιουργία. Μπορεί να μην προσφέρει νέες ιδέες και να κατηγορηθεί από πολλούς πως επαναπαύεται στην επιτυχία της σειράς, αλλά η αλήθεια είναι πως τα όσα επιχειρεί ο τίτλος της Treyarch τα φέρνει εις πέρας με χαρακτηριστική άνεση.
Όλη η φρίκη του πολέμου έχει μεταφερθεί με άψογο τρόπο και παρόλο που το World at War δεν καταφέρνει να κινηθεί στα αντίστοιχα επίπεδα του Modern Warfare, είναι μια δημιουργία που αξίζει δίχως δεύτερη σκέψη την προσοχή των παικτών.
Γιώργος Τσακίρογλου
