One last tour, one last song, one last good-bye
I was the boy unwanted, a prisoner I’m born to them
My brother was the one, that couldn’t do no wrong
And I was there dying in the shadow of him
Η ιστορία είναι παλιά σαν την ίδια τη rock. Το μικρό, άγνωστο συγκρότημα εμφανίζεται από το πουθενά, χωρίς φράγκο στις τσέπες, μα με χρυσό στην καρδιά και πλατίνα στην ψυχή. Το συγκρότημα παλεύει σκληρά, κάνει μια κάποια επιτυχία, όμως πάντοτε βρίσκεται στη σκιά άλλων κολοσσών – κοιτά προς τη μεριά τους και η επιθυμία φουντώνει, μα η απόλυτη δόξα φαίνεται πάντα ένα βήμα μακριά.
I stand at the promised land with fire in my eyes
I’m at the crossroad of my destiny and desire
Oh God, what will I be?
Μέχρι που το πάθος, η καρδιά και η ψυχή αποφέρουν καρπούς. Το συγκρότημα τραβά την προσοχή της μεγαλύτερης δισκογραφικής του χώρου. Τα κατάφεραν. Έφτασαν στο κατώφλι. Το μόνο που μένει είναι να το περάσουν. Στην άλλη πλευρά περιμένουν τα χρήματα, η φήμη, η απόλυτη επιτυχία. Οι προκάτοχοί τους δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, τώρα είναι η σειρά τους να δοκιμάσουν τα λαμπερά φώτα. Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να υπογράψουν το συμβόλαιο κι ο κόσμος θα γίνει δικός τους.
O.K. boy now here’s your deal
Will you gamble your life?
Sign right here on the dotted line
It’s the one you’ve waited for all of your life
Και τι θαύμα, όλα αποδεικνύονται αληθινά. Τα χρήματα ρέουν άφθονα, τα πάντα είναι στη διάθεσή τους, όλα δουλεύουν μόνο για τη μπάντα. Η έμπνευση χτυπά σαν κεραυνός, η δουλειά ξεκινά, η δημιουργία τούς λούζει και τούς διαπερνά σαν πρωινή βροχή. Τα όργανα βγαίνουν από τις θήκες, οι ενισχυτές ανάβουν, οι ταινίες γράφουν. Πριν περάσει πολύς καιρός, το αριστούργημα είναι έτοιμο –και κατακτά τον κόσμο. Οι πωλήσεις σπάνε ρεκόρ, ο κόσμος παθαίνει αμόκ, το όνομά τους χαράζεται με χρυσά γράμματα στις μαρκίζες. Όμως για τη δισκογραφική, αυτό είναι μόνο η αρχή –άλλωστε, η μπάντα υπέγραψε το συμβόλαιο…
She said, do you see what I see? Βe careful to choose
Be careful what you wish for, cause it may come true
When I lay the card down will it turn up the fool?
Will it turn up sorrow? If it does then you lose
Ναι, ο κόσμος είναι δικός τους…αλλά η επιτυχία τους αξίζει μόνο όσο η τελευταία τους κυκλοφορία. Η δισκογραφική είναι αποφασισμένη να πάρει πίσω όλα τα λεφτά που επένδυσε σε αυτούς, με τόκο. Τα album πρέπει να συνεχίσουν να έρχονται, με κάθε κόστος – ακόμα και στην ποιότητά τους. Και η μπάντα υπακούει. Το επόμενο album είναι λίγο πιο αδύναμο. Το μεθεπόμενο λίγο περισσότερο. Πιο μετά, οι μουσικοί αρχίζουν να κουράζονται. Γίνονται απρόσεκτοι. Πιστεύουν ότι ό,τι πιάνουν γίνεται χρυσός, και ότι οι fans δεν θα τους εγκαταλείψουν ποτέ, ό,τι κι αν γίνει. Και χωρίς καλά-καλά να καταλάβουν πώς, οι μουσικοί μένουν μόνοι τους, με τους οπαδούς τους να τους εγκαταλείπουν, με μια εταιρεία πίσω τους να ζητάει όλο και περισσότερα, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και το μυαλό θολό.
If I could only stand and stare in the mirror could I see
One fallen hero with a face like me?
And if I scream, could anybody hear me?
If I smash the silence, you’ll see what fame has done to me
Και τώρα; Τι μένει; Ένα τελευταίο τραγούδι, μια τελευταία νότα στην κιθάρα, μια τελευταία ευκαιρία να ανάψουν τα φώτα για άλλη μία φορά. Ένα τελευταίο album, για να αποδείξουν στο κοινό, αλλά κυρίως στον εαυτό τους, ότι η φλόγα σιγοκαίει ακόμη μέσα τους, μέσα από τη θολούρα και την κούραση. Μια τελευταία λύτρωση.
Και η αλήθεια είναι ότι, από τις πρώτες νότες του Guitar Hero: Warriors of Rock, από τις πρώτες ματιές στο art direction μπορεί κανείς σχεδόν να διακρίνει εκείνη τη λάμψη στα μάτια που είχε η Neversoft όταν δημιουργούσε το Guitar Hero III: Legends of Rock. Εκείνη την παιχνιδιάρικη διάθεση, εκείνο το πάθος για τη μουσική, όταν τα μισά κομμάτια δεν είχαν καν τα αυθεντικά masters και οι κιθάρες με το ζόρι ήταν ασύρματες. Η κρίση ταυτότητας που έπιασε την developer στο Guitar Hero 5, όπου έκανε την ύστατη προσπάθεια να αρέσει σε όλο το φάσμα του mainstream –κάτι αδύνατον–, έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο οργανωμένη απόπειρα, με εμφανή σημάδια πρωτότυπης σκέψης, καθώς προσπαθεί να δώσει μια τελευταία ανάσα ζωής στο gameplay ενός είδους που, από πολλές απόψεις, φαίνεται να έχει δώσει ό,τι ήταν να δώσει.
Το πρώτο πράγμα που διαφέρει είναι το νέο quest mode. Το ψευδοσενάριο της μπάντας που γυρνούσε τα venues ανά τον κόσμο στο δρόμο της προς την κορυφή, που χαρακτήριζε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, έχει δώσει τη θέση του σε μια πιο συγκεκριμένη ιστορία, με τον Demigod of Rock να έχει χάσει την Legendary Guitar του στη μάχη με το Beast, το οποίο φυλακίζει τον Demigod κάτω από τη γη.
{PAGE_BREAK}
Ο παίκτης πρέπει να γυρίσει τον κόσμο στρατολογώντας τους Warriors of Rock, ώστε όλοι ενωμένοι να ξαναβρούν την Legendary Guitar, να νικήσουν το Beast και να ελευθερώσουν τον Demigod, για τη σωτηρία της rock! Οι Warriors, φυσικά, δεν είναι άλλοι από τους στυλοβάτες της σειράς, την παλιοπαρέα των Axel Steel, Johnny Napalm, Lars Umlaut και των άλλων παιδιών, κι αυτό είναι άλλο ένα δείγμα της επιστροφής της Neversoft στο πρώτο της GH. Πουθενά πλέον δεν υπάρχουν celebrity χαρακτήρες (εκτός του Gene Simmons των KISS, ο οποίος όμως παίζει το ρόλο του απολαυστικού αφηγητή).
Αυτή τη φορά όμως, ο κάθε ήρωας διαθέτει μια ιδιαίτερη ικανότητα που επηρεάζει το gameplay, όπως, πχ. το αυξημένο multiplier του Johnny ή η Judy Nails που επιβραβεύει τη μπάντα με ένα έξτρα αστέρι κάθε φορά που ο μετρητής του κοινού χτυπάει την κορυφή του πράσινου.
Για να στρατολογηθεί ο κάθε χαρακτήρας, πρέπει να παίξουμε το setlist του κόσμου του (οι κόσμοι λειτουργούν ακριβώς όπως τα venues στα προηγούμενα παιχνίδια). Έτσι, η Pandora π.χ. έχει πιο dark κομμάτια, ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος Austin Tejas ειδικεύεται στην country και στο classic rock. Στο τέλος του κάθε κόσμου, και εφόσον έχουμε μαζέψει τον απαιτούμενο αριθμό αστεριών, παίζουμε το encore και ξεκλειδώνουμε την Warrior μορφή του ήρωα, όπως και την ειδική του ικανότητα, η οποία θα μας χρειαστεί στις τελικές αναμετρήσεις του quest –επίσης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο Quickplay+.
Arena of Pleasure
Στo Quickplay+ βρίσκεται η άλλη σημαντική καινοτομία του παιχνιδιού. Εδώ επιστρέφει το πολύ καλό σύστημα των challenges από το GH5, εμπλουτισμένο με νέες προκλήσεις που αυξάνουν το replayability της tracklist και κάνουν το Quickplay περίεργα εθιστικό ακόμα και σαν solo εμπειρία. Σ’αυτό συνεισφέρει και η πλήρης, πλέον, απελευθέρωση των κομματιών από τον περιορισμένο αριθμό αστεριών που μπορούμε να πετύχουμε με την ολοκλήρωση του κάθε κομματιού, κι έτσι το κάθε τραγούδι, σε συνδυασμό με τα challenges και τις ειδικές abilities των Warriors, γίνεται ένας Παβλοφ-ικός αγώνας για τη συγκέντρωση όλο και περισσότερων αστεριών.
Σ’αυτό βοηθά και το πλέον απόλυτα μινιμάλ και καλαίσθητο UI που εισήγαγε το GH5 και εξελίσσεται περισσότερο εδώ. Το ενδιαφέρον είναι ότι, ενώ το επερχόμενο Rock Band 3 φαίνεται πως θα επικεντρωθεί πλήρως στη μουσική πλευρά των music games, με τα Pro modes του που θα αναλάβουν να διδάξουν πραγματικά drums, κιθάρα και πλήκτρα στους παίκτες, το WoR με τις συγκεκριμένες επιλογές του, στρέφεται προς την πλευρά του παιχνιδιού, με το κυνήγι των αστεριών και των challenges να κάνουν την εμπειρία πιο “gamey” από ποτέ.
Βεβαίως, καμία εξέλιξη της αισθητικής ή του gameplay δεν μπορεί να ωφελήσει ένα παιχνίδι σαν κι αυτό, αν η tracklist δεν είναι ελκυστική. Τα πράγματα εδώ έχουν διορθωθεί κάπως από το περσινό GH5, καθώς το Warriors of Rock διαθέτει πολλές καλές στιγμές classic rock, hard rock και metal, που θυμίζουν τις παλιότερες δόξες της σειράς, αν και παραμένουν πολλά ονόματα που συνεχίζουν την προσπάθεια να συνδυάσουν πολλά διαφορετικά γούστα –ευτυχώς, δεν κοστίζουν τόσο πολύ στο σύνολο αυτή τη φορά. Κάποιες προσθέσεις, από την άλλη, είναι όχι απλά ευπρόσδεκτες, αλλά θα συναρπάσουν τους φίλους της rock μουσικής.
Το Bohemian Rhapsody των Queen απλώς απαγορεύεται να μην το έχει έστω ακούσει κάποιος στη ζωή του, ενώ κομμάτια όπως το Fascination Street των Cure και το Money for Nothing των Dire Straits έχουν τη θέση τους στο διεθνές μουσικό πάνθεον εδώ και χρόνια.
{PAGE_BREAK}
Doctor Rockter
Οι φίλοι του metal από την άλλη, υποδέχονται τους Megadeth, τόσο με παλιά κομμάτια όσο και από τον περσινό τους δίσκο, αλλά και μια original σύνθεση από τον Dave Mustaine, ειδικά για το φινάλε του παιχνιδιού, με τίτλο “Sudden Death”, που θα δοκιμάσει και τα δάχτυλα των πιο πεπειραμένων Guitar Heroes. Μακράν, όμως, η πιο ενδιαφέρουσα πρόσθεση είναι η παρουσία του 20λεπτου prog rock αριστουργήματος των Rush από το 1976, του ανυπέρβλητου 2112. Ολόκληρο το ομώνυμο κομμάτι-σουίτα του μνημειώδους αυτού δίσκου γίνεται διαθέσιμο για παιχνίδι στη μέση του quest, με τα τμήματά του να διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ τα μέλη των Rush αφηγούνται την ιστορία του σε voice-over.
Τα σκηνικά ερμηνεύουν αυτή την ιστορία με εξαιρετικό τρόπο, θυμίζοντας πολλές φορές το μεγαλείο του The Beatles: Rock Band. Είναι πραγματικά μια καταπληκτική επιλογή, που εκτοξεύει την tracklist. Όπως είναι φυσικό, όλα τα DLC της σειράς λειτουργούν κανονικά και εδώ, παρόλο που το GH, με την εμμονή της Activision στα συσκευασμένα προϊόντα, δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα του DLC του αντιπάλου δέους.
{VIDEO_1}
Όπως είναι φυσικό, παρόλες τις προσθέσεις στο gameplay, οι οποίες ενισχύουν το solo παιχνίδι, το WoR παραμένει στα καλύτερά του στο multiplayer, είτε τοπικά είτε online. Το Party Mode από το GH5 επιστρέφει κι αυτό, ενώ είναι δυνατόν και το competitive online play, για αναμετρήσεις μέσω δικτύου στο κυνήγι των αστεριών και της κατάταξης στα leaderboards. Σε συνδυασμό με την ενσωμάτωση σύνδεσης με Twitter και Facebook, το WoR έχει ίσως το πληρέστερο online τμήμα από οποιοδήποτε παιχνίδι της σειράς. Εξίσου παρούσα, παραδοσιακά, είναι η δυνατότητα δημιουργίας και customization του δικού μας χαρακτήρα για παιχνίδι στο Quickplay+ – όπου, οι κάτοχοι Xbox 360 μπορούν ξανά να χρησιμοποιούν και τους Avatars τους.
The Great Misconceptions of Me
Με το Guitar Hero: Warriors of Rock, η Neversoft στέκεται στη σκηνή για την τελευταία της εμφάνιση, καθώς, πιθανότατα, το studio δεν θα ξανασχοληθεί με τη σειρά που ανέλαβε και άνδρωσε, από τότε που την έχασε η Harmonix, μετά το Guitar Hero II. Σαν κύκνειο άσμα της, είναι ίσως ό,τι καλύτερο μπορούσε να κάνει η developer, μετά την κούραση των συνεχόμενων και συχνά ανούσιων κυκλοφοριών που έκαναν τους fans να βαρεθούν και τη σειρά να χάσει τη μοναδικότητά της. Το WoR στέκεται σαν υπενθύμιση του τι θα μπορούσε να είναι το Guitar Hero αν δεν είχε πλημμυρίσει την αγορά με πολλαπλούς ετήσιους τίτλους, spin-offs και ανούσιες προσθέσεις – και σαν απόδειξη ότι η Neversoft είχε το μεράκι και το ταλέντο να δημιουργεί ξεχωριστά παιχνίδια… ας όψονται, όμως, οι υποχρεώσεις προς τη “δισκογραφική”.
Ως έχει, η Neversoft παίζει το τελευταίο της encore σε μια καριέρα που κράτησε μόνο τρία χρόνια, αλλά κάλυψε δεκαετίες ολόκληρες της rock μουσικής. Όσοι πέρασαν έστω και μια φορά καλά με τις επιτυχίες της, αξίζει τον κόπο να μπουν και να την χειροκροτήσουν, καθώς υποκλίνεται για τελευταία φορά.
And tomorrow when I’m gone
Will they whore my image on?
I’ll will my throne away, to a virgin heir and Charlie’s slave
Οι τίτλοι και οι στίχοι προέρχονται από το album The Crimson Idol των WASP (1992, Capitol Records)
Μιχάλης Τέγος
