Revolution Calling YOU!
Πώς γίνεται ένα παιχνίδι κλασικό; Τι είναι αυτό που γιγαντώνει την υστεροφημία του και «υποχρεώνει» τους gamers να αναφέρονται σε αυτό με σεβασμό, χρόνια ολόκληρα μετά την κυκλοφορία του, ακόμα και αν δεν το έχουν παίξει ποτέ; Στην περίπτωση του πρωτότυπου Deus Ex, της σπουδαίας δημιουργίας του Warren Spector, οι λόγοι ποικίλουν, αλλά ένας είναι ο βασικός. Το παιχνίδι ορθώνει ένα απροσπέλαστο για την πλειοψηφία των υπόλοιπων παιχνιδιών αφηγηματικό ανάστημα με σαφή πολιτικά μηνύματα που ελάχιστοι τίτλοι μέχρι σήμερα μπόρεσαν να ενσωματώσουν χωρίς αστεία αποτελέσματα, μεταξύ των οποίων το Half-Life και το Bioshock. Στο Deus Ex, o Warren Spector, δε διστάζει να κάνει λόγο για παγκόσμιες συνομωσίες που σκοπό έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ανθρωπότητας και την κυριαρχία μιας κοινωνικής ελίτ, δε διστάζει να κάνει λόγο για τη διάβρωση των διεθνών οργανισμών που χρησιμοποιούν τα ειρηνευτικά μέσα προς ίδιον όφελος, και δε διστάζει να κάνει λόγο για ανθρώπους που προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους, μπορούν εν ριπή οφθαλμού να απαρνηθούν την ανθρώπινη φύση τους.
Όλα αυτά συνδυασμένα με ένα ευφυές υβρίδιο Shooter-RPG gameplay, τοποθέτησαν το Deus Ex στην κατηγορία των κλασικών και αειθαλών παιχνιδιών που δε χάνουν τη φρεσκάδα τους και τον επίκαιρο χαρακτήρα τους όσα χρόνια και αν περάσουν και όσο και αν γεράσουν τεχνολογικά.
Got no love for politicians or that crazy scene in D.C. It’s just a power mad town
Η αναφορά μας στο Deus Ex Human Revolutionκαι αφού προηγήθηκε εξαντλητική ενασχόληση με τον τίτλο, ξεκινά με τη διαπίστωση ότι τα παλικάρια της Eidos Montreal είχαν από την πρώτη στιγμή πλήρη συνείδηση του με τι έχουν καταπιαστεί και ποια κληρονομιά επωμίζονται. Αυτό είναι φανερό σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού, από την αισθητική – οπτική και μουσική επένδυση μέχρι το ισορροπημένο gameplay. Aπό το προσεκτικά γραμμένο σενάριο μέχρι την φειδωλή, αλλά άκρως αποτελεσματική, ψυχογράφηση των χαρακτήρων. Από τις κλεφτές ματιές προς το Deus Ex μέχρι την επαρκέστατη διαχείριση του δικού τους σύμπαντος.
Ο Adam Jensen, ήρωας του παιχνιδιού, είναι πρώην μέλος των SWAT στο Detroit της Αμερικής το 2027, και νυν υπεύθυνος της ιδιωτικής ασφάλειας της εταιρείας Sarrif Industries, που ειδικεύεται στην εφαρμογή νανοτεχνολογίας και μικροχειρουργικής στα ανθρώπινα μέλη και όργανα. Πέραν όμως αυτών, έχει αναλάβει και μυστικά προγράμματα για το στρατό, προγράμματα άγνωστα στο ευρύ κοινό, που κινδυνεύουν άμεσα να γίνουν στόχος των πανίσχυρων ανταγωνιστών της και πολιτικών και κοινωνικών ομάδων που αντιδρούν στην εφαρμογή εμφυτευμάτων και βιοτεχνολογίας στον άνθρωπο.
Κατά την έναρξη του παιχνιδιού τα εργαστήρια της εταιρείας δέχονται τρομοκρατική (;) επίθεση που έχει ως αποτέλεσμα μεγάλες απώλειες στο προσωπικό και μεταξύ αυτών και της ερευνήτριας Megan Reed, η οποία ήταν πρώην φίλη του Jensen και βρισκόταν στα πρόθυρα μιας σημαντικότατης ανακάλυψης για την επίτευξη πλήρους συμβατότητας μεταξύ του ανθρωπίνου σώματος και των πρόσθετων τεχνητών μελών και νανοεμφυτευμάτων. Ο Jensen διασώζεται την τελευταία στιγμή και επιβιώνει χάρη στην εφαρμογή αυτής ακριβώς της τεχνολογίας.
Ο ήρωας που ο παίκτης αναλαμβάνει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, έξι μήνες μετά την επίθεση, είναι ένας βιονικός άνθρωπος με πλήθος εμφυτευμάτων και βελτιώσεων που ψάχνει τα αίτια της επίθεσης, αυτούς που βρίσκονται πίσω από αυτή και επιχειρεί να ξεδιαλύνει το κουβάρι των πολλαπλών συνομωσιών. Οι αποκαλύψεις με τις οποίες ο Jensen έρχεται αντιμέτωπος, είναι πολλές και συχνά συγκλονιστικές και όλες οδηγούν προς ένα αναπόφευκτο τέλος που επαφίεται απόλυτα στην επιλογή του παίκτη και του εντός παιχνιδιού alter ego του.
But the time is ripe for changes
Κατά την εξύφανση της ιστορίας, η Eidos Montreal έχει καταφέρει να ενσωματώσει πλήθος στοιχείων και συστατικών που τοποθετούν τον παίκτη στο επίκεντρο του σύμπαντος, το οποίο έχουν με φροντίδα δημιουργήσει. Ο χρόνος είναι το σκουριασμένο cyberpunk 2027. Ο τόπος, το Νευρομαντικό Detroit, ή Philip Dick-ική Shanghai και το Harlan Ellison– ικό Montreal μεταξύ άλλων. Οι κυνηγότοποι εκτείνονται σε υπερσύγχρονους ουρανοξύστες πανίσχυρων εταιρειών βιοτεχνολογίας και ανθρώπινης… «μεταποίησης», σε υγρά και ομιχλώδη στενά πόλεων, σε ιδρωμένους οίκους ανοχής και σε νοτισμένα club, σε τεράστιες αποθήκες και εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, σε μυστικές τοποθεσίες διενέργειας τιτάνιων πειραμάτων και σε υπόγεια μυστικά εργαστήρια.Τα πρόσωπα είναι αληθοφανείς, πειστικοί χαρακτήρες με προσήλωση το καθένα στο σκοπό του και στους στόχους του. Επιστήμονες με διαστρεβλωμένα όνειρα, επικεφαλείς εταιρειών με απόλυτα πραγματιστική οπτική, αρχηγοί εγκληματικών οργανώσεων με σχέδια για εξουσία και πολιτικοί που συγχέουν την έκφραση της αλήθειας με τη φθηνή ηθικολογία.
Ο ρόλος του πρωταγωνιστή μέσα σε όλα αυτά ποιος είναι; Πώς δρα ο ήρωάς μας μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον αντικρουόμενων προοπτικών και ακραίων αντιπαραθέσεων; Βασικό κίνητρο του Adam Jensen είναι η αποκάλυψη της αλήθειας πίσω από την επίθεση στα εργαστήρια της Sarrif Industries.
Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη, και ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο επιθυμεί να δράσει (ο Adam Jensen και κατ’ επέκταση και ο παίκτης) καθορίζει τη στάση του απέναντι σε ηθικά διλλήματα και κρίσιμα σταυροδρόμια. Τίποτα από όλα αυτά δεν αλλάζει το τέλος του παιχνιδιού και τίποτα δεν επηρεάζει καθοριστικά τις εξελίξεις. Σκιαγραφείται όμως έντονα ο πρωταγωνιστής, και λαμβάνει και αυτός τη θέση του στο ρευστό περιβάλλον. Ο Jensen μπορεί να βοηθήσει να συλληφθεί ένας διεφθαρμένος αστυνομικός, μπορεί όμως να δωροδοκηθεί από τον τελευταίο και να καλύψει την υπόθεση.
Μπορεί να εκβιάσει και να πάρει τα χρήματα από μία επαγγελματία, μπορεί όμως και να την καλύψει ώστε αυτή να καταφέρει να ξεφύγει από τους δανειστές της. Μπορεί να είναι υπέρμαχος της επέμβασης στο ανθρώπινο σώμα και της ύπαρξης των υβριδικών ανθρώπων, μπορεί όμως απλά να το θεωρεί αναγκαίο κακό και να απεχθάνεται τον εαυτό του για αυτό που είναι.
I used to trust the media to tell me the truth, tell us the truth
Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις σε ηθικό και σεναριακό επίπεδο δεν είναι τίποτε άλλο από την αντανάκλαση στο σενάριο της ίδιας της φύσης του gameplay του Deus Ex Human Revolution. Το παιχνίδι, μπορεί να παιχτεί με όποιον τρόπο επιθυμεί κανείς. Μπορεί να λειτουργήσει ως ένα εξαιρετικό shooter με σφιχτούς και καλοδουλεμένους μηχανισμούς κάλυψης, εξαιρετική αίσθηση των όπλων και αξιόμαχο αντίπαλο A.I., μπορεί όμως και να λειτουργήσει σαν ένα 100% stealth παιχνίδι που οι αποστολές του μπορούν να ολοκληρωθούν χωρίς ουδείς εχθρός να αντιληφθεί το παραμικρό.
Αυτή η επιλογή είναι σαφώς η δυσκολότερη αλλά και η πιο γοητευτική και προκλητική για έναν παίκτη που ζητάει περισσότερα από το απλό shooting. Πρέπει να ερευνηθεί ο χώρος, να εντοπιστούν εναλλακτικές διαδρομές, να αποτυπωθούν οι διαδρομές των αντιπάλων και να αποφευχθούν κάμερες και turrets. Οι εχθροί πρέπει να αντιμετωπιστούν σιωπηλά, με αθόρυβες κινήσεις εξουδετέρωσης, και η παρουσία του παίκτη δεν πρέπει να γίνει αντιληπτή.
Η πρόκληση αυξάνεται κατακόρυφα με την αύξηση της δυσκολίας του παιχνιδιού και με δεδομένο ότι όλοι οι χώροι επιβάλλεται να ψαχτούν εξονυχιστικά για εύρεση όπλων, πυρομαχικών, credits, καρτών με passwords, υπολογιστών με email και πλούσιες πληροφορίες που ενισχύουν το lore του Deus Ex σύμπαντος, και πιθανούς τρόπους εξουδετέρωσης διαφόρων απειλών (συναγερμών, laser, καμερών κτλ). Σύμμαχος του παίκτη είναι ο πολύ λειτουργικός χάρτης, που αποτυπώνει με ευκρίνεια τους χώρους και το σημείο που ολοκληρώνεται ή εξελίσσεται η αποστολή, και βεβαίως η αναβάθμιση των ικανοτήτων και των βιοτεχνολογικών βελτιώσεων του Adam Jensen.
Όπως και στα παλιότερα Deus Ex, οι βελτιώσεις αυτές ποικίλουν και είναι στη διακριτική ευχέρεια του παίκτη να επιλέξει τι αναβαθμίσεις θα κάνει. Ο παίκτης που επιλέγει το stealth στυλ παιχνιδιού, θα αναβαθμίσει ικανότητες που ενισχύουν την αθόρυβη και κατασκοπευτική πλευρά του χαρακτήρα, ενώ αυτός που προτιμά το “all guns blazing” στυλ παιχνιδιού, θα επιλέξει αναβαθμίσεις σχετικές με το οπλοστάσιο του χαρακτήρα, την υγεία του, τις αντοχές του κτλ.
Η ισορροπία που προσφέρουν τα augmentations στο gameplay είναι με μία λέξη εξαιρετική. Από τη φύση του παιχνιδιού, δεν επιτρέπεται η κατάχρηση καμίας εκ των δυνατοτήτων του Jensen, γι’ αυτό και κάθε φορά που μία «ενεργητική» ικανότητα χρησιμοποιείται, απαιτείται ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα προκειμένου να ξαναγίνει διαθέσιμη. Ο παίκτης δε μπορεί να τρέχει, να γίνεται αόρατος, να παρατηρεί μέσα από τοίχους επ’ αόριστον. Ακόμα και αν οι ικανότητες είναι αναβαθμισμένες, πρέπει να γίνει προσεκτική χρήση τους, ειδάλλως, οι πολυάριθμοι και γενικά έξυπνοι αντίπαλοι θα στραφούν άμεσα εναντίον του. Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα δεν είναι τόσο η ισορροπία που προσφέρουν οι βελτιώσεις στο παιχνίδι, όσο η ποικιλία και το πλήθος επιλογών που παρέχεται στον παίκτη.
Και αν η εντύπωση στα πρώτα επίπεδα και στις πρώτες αποστολές είναι ότι οι εναλλακτικές οδοί είναι πολύ εμφανείς, αυτό αλλάζει άρδην όσο προχωρά το παιχνίδι.
But now I’ve seen the payoffs everywhere I look
Πέρα από τις βασικές αποστολές που προωθούν την ιστορία, μπορούν να εγκύψουν και δευτερεύουσες αποστολές που καλό θα είναι να ολοκληρωθούν για δύο λόγους. Πρώτον διότι είναι πολύ ενδιαφέρουσες και συνδέονται άρρηκτα με την πραγματικότητα που μας συστήνει το παιχνίδι καθώς και με το παρελθόν και το παρόν του πρωταγωνιστή μας, και δεύτερον διότι ανταμείβουν με πλήθος πόντων εμπειρίας που όπως και αυτοί που αποκομίζουμε από τις κύριες αποστολές, καταναλώνονται προκειμένου ο παίκτης να αναβαθμίσει τις ικανότητες του χαρακτήρα.
Η απόκτηση των Praxis Kits που απαιτούνται για την αναβάθμιση αυτή (1 Praxis Kit = 5000 XP points) μπορεί να γίνει και με απ’ ευθείας αγορά τους από τις Limb Clinics που υπάρχουν στο παιχνίδι, αλλά εκεί ο αριθμός τους είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένος. Άλλα praxis kits μπορούν να βρεθούν σε καλά κρυμμένες περιοχές του παιχνιδιού ή κατά τη διάρκεια αποστολών, κύριων η δευτερευουσών.
Στο Deus Ex προσφέρεται ένα απολαυστικό gameplay, χτισμένο πάνω σε μία καλογραμμένη ιστορία (ή η ιστορία είναι χτισμένη πάνω στο πολυσχιδές gameplay –δεν έχει σημασία), ενώ ο παίκτης κινείται σε ένα άκρως πειστικό περιβάλλον. Τα δύο κύρια hubs του παιχνιδιού είναι ένα τμήμα της πόλης του Detroit και το νησί Heng Sha στη Σαγκάη, του οποίου η αρχιτεκτονική σύλληψη εντυπωσιάζει. Οι περιοχές μπορεί εξ αρχής να φαντάζουν ελαφρώς περιοριστικές, παρόλα αυτά, εκτός των δευτερευουσών ή κύριων αποστολών, αποκαλύπτουν έναν τεράστιο πλούτο τοποθεσιών, περιοχών, περασμάτων και μυστικών που ο παίκτης θα πρέπει να εξερευνήσει προκειμένου να λάβει ολόκληρη την Deus Ex εμπειρία.
Δρομάκια, περάσματα, υπόγειες διαβάσεις, συμπλέγματα κατοικιών και διαμερισμάτων, εγκαταλελειμμένα κτίρια, αποθήκες, μαγαζιά, κρύβουν τεράστια ποικιλία μυστικών και περιεχομένου. E-Books που διαβάζονται και αποφέρουν πόντους εμπειρίας, κάρτες με credits και κωδικούς για κρυμμένα οπλοστάσια, μαυραγορίτες όπλων, κλειδωμένοι υπολογιστές με πλήθος από emails που η ανάγνωσή τους βάζει ακόμα περισσότερο στο κλίμα του παιχνιδιού και ορισμένα ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά easter eggs που θα κάνουν αρκετό κόσμο να χαμογελάσει.
I used to think that only America’s way was right but now the holy dollar rules everybody’s lives
Η Eidos γενικά έχει δημιουργήσει μία πολύ υποβλητική ατμόσφαιρα την οποία θα ζήλευε ακόμα και ο Riddley Scott. To περιβάλλον ξεγελά και φαντάζει αδρανές με τους ίδιους ανθρώπους στα ίδια σημεία και περιορισμένη αλληλεπίδραση, αλλά όταν λάβουμε υπόψη ότι τα γεγονότα εκτυλίσσονται ουσιαστικά σε δύο διαφορετικά απογεύματα, η ψευδαίσθηση της αληθοφάνειας αποκαθίσταται. Οι διάλογοι των NPCs είναι καλοδουλεμένοι και τονίζουν περαιτέρω το κλίμα, ενώ κρύβουν και πολλές ευχάριστες εκπλήξεις (είναι τουλάχιστο εμπνευσμένο ο αστυνομικός Alex Murphy (Robocop) του τμήματος του Detroit να σχολιάζει τη cyborg εμφάνιση του Jensen).
Τη δεύτερη φορά που επισκεπτόμαστε τις περιοχές κάτω από άλλες συνθήκες, όλα είναι αλλαγμένα με κύρια τη διάθεση του κόσμου. Το κλίμα έντασης που θέλει να καλλιεργήσει και τελικά να περάσει το παιχνίδι, επιτυγχάνεται άψογα καθώς η ανθρώπινη αγανάκτηση απέναντι στις κακοτοπιές της τεχνολογίας γιγαντώνεται και κινδυνεύει να εκραγεί. Από την άλλη, η αλληλεπίδραση με τους βασικούς χαρακτήρες του παιχνιδιού και τους χαρακτήρες κλειδιά σε διάφορες αποστολές δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση. Οι διάλογοι σε αυτή την περίπτωση είναι σύντομοι και περιεκτικοί, χωρίς πλατειασμούς και αχρείαστες πληροφορίες. Λειτουργούν δε άψογα στο να προσανατολίσουν τον παίκτη σε ό,τι αφορά την υπόθεση του παιχνιδιού. Και υπάρχουν και αυτές οι λίγες (δυστυχώς) περιπτώσεις που ο παίκτης καλείται να εκτιμήσει την ψυχική κατάσταση και το χαρακτήρα του συνομιλητή προκειμένου να οδηγήσει τη συζήτηση στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όπως είπαμε, είναι δυστυχώς λίγες αυτές οι περιπτώσεις, αλλά έστω κι έτσι, ούσες αριστουργηματικά δομημένες, κάνουν τις ανακρίσεις του L.A.Noire να μοιάζουν με mini games.
Είναι δε αυτές οι στιχομυθίες που περιέχουν όλη την ουσία του τίτλου και εγείρουν τα αμείλικτα ερωτήματα περί βιοηθικής και των ορίων της ανθρώπινης παρέμβασης, όχι μόνο στο ανθρώπινο σώμα αλλά και στην ανθρώπινη φύση αυτή καθ’ αυτή.
Gotta make a change, gotta push, gotta push it on through
Στον οπτικό τομέα έχει γίνει επίσης πολύ καλή δουλειά. Το παιχνίδι δε διεκδικεί δάφνες τεχνολογικής τελειότητας, αλλά με δεδομένο ότι το βάρος εκ μέρους των δημιουργών έχει πέσει στον αισθητικό κομμάτι παρά στο ψυχρά τεχνολογικό, τα αποτελέσματα είναι άκρως ικανοποιητικά. Παντού κυριαρχεί η χρυσαφιά απόχρωση που συχνά όμως θυμίζει σκουριά και θεωρούμε ότι αυτός ήταν και ο σκοπός της ομάδας ανάπτυξης. Δίπλα στη λάμψη της πανίσχυρης τεχνολογίας και της άνευ ορίων παρέμβασης στην ανθρώπινη βιολογία αλλά και συνείδηση, το καφετί της διάβρωσης που οδηγεί στη χρήση αυτών των δυνατοτήτων για αθέμιτους σκοπούς.
Και όλοι αυτοί οι χρωματισμοί, μέσα σε ένα συνεχώς σκοτεινό περιβάλλον, είτε αυτό οφείλεται στον βαρύ και συννεφιασμένο ουρανό, είτε στη νύχτα που πέφτει, είτε στα ανώτερα τμήματα μιας πόλης που κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Οι δημιουργοί δεν παίρνουν άμεσα θέση σε αυτά τα διλλήματα και πράττουν κάλλιστα. Και τα δύο χρώματα είναι εκεί και ο παίκτης κάνει την επιλογή του. Δεν είναι υπερβολή το να διαπιστώσουμε μία σχετική ανακύκλωση συγκεκριμένων χώρων, αλλά στο μεταβιομηχανικό cyberpunk σκηνικό του Deus Ex το να ψάχνουμε λιβάδια, δάση και χωριά σε βουνοπλαγιές δεν είναι ακριβώς ρεαλιστικό.
Το παιχνίδι προσπαθεί να αποδώσει μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και τα καταφέρνει περίφημα. Τεχνικά, ο ρυθμός ανανέωσης της οθόνης είναι σχεδόν πάντα σταθερός, ακόμα και σε περιστάσεις με πολλούς χαρακτήρες και έντονη δράση. Τα αρνητικά στοιχεία εκ των πραγμάτων δεν αποφεύγονται, και εκτός των όχι ιδιαίτερα φροντισμένων μοντέλων στους NPCs, θα πρέπει να αναφέρουμε τους εξαιρετικά μεγάλους και κοπιώδεις χρόνους φόρτωσης που παραμένουν τεράστιοι ακόμα και μέσα σε κλειστά επίπεδα με περιορισμένο εύρος.
Είναι ένα θέμα καθαρά τεχνικό βέβαια, που δεν επηρεάζει διόλου την τελική εικόνα του παιχνιδιού, παρόλα αυτά είναι δυνατό να εκνευρίσει κατά περιπτώσει πολλούς παίκτες, ιδίως στο υψηλό επίπεδο δυσκολίας που η ρουτίνα save/ load είναι συχνότατη. Ιδιαίτερη μνεία επιβάλλεται να γίνει και στον ηχητικό τομέα. Για δύο πολύ σημαντικούς λόγους.
Ο πρώτος είναι η απόλυτα ταιριαστή με τη Noir ατμόσφαιρα του παιχνιδιού μουσική επένδυση του Michael McCann, που δίνει πόντους σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι και τα αξιομνημόνευτα voice overs με κυρίαρχα αυτά των δύο πατριωτών μας, του Ηλία Τουφεξή που υποδύεται το Adam Jensen και του Αντρέα Απέργη που υποδύεται τον Pritchard. Όπως προαναφέραμε, τα εξαιρετικά voiceovers δένουν με τους περιεκτικούς και ουσιαστικούς διαλόγους χωρίς περιττές προσπάθειες εντυπωσιασμού. Οι χαρακτήρες ακούγονται ακριβώς όπως θα έπρεπε να ακούγονται αφήνοντάς μας μόνο ένα παράπονο. Ένας από τους… βασικούς κακούς, έχει και πάλι… ανατολική προφορά. Αλλά σε ένα παιχνίδι που καταβάλλει τεράστια προσπάθεια να μην πάρει θέση για το καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο, το καφέ και το χρυσαφί, αυτό είναι ήσσονος ή ανύπαρκτης σημασίας.
I remember now…I don’t remember yesterday…I just remember doing what they told me
Προκειμένου να αντικατασταθεί όλο το υπόλοιπο κείμενο θα ήταν αρκετή μία και μόνη φράση. Ότι το Deus Ex Human Revolution είναι ο πανάξιος πνευματικός διάδοχος και σεναριακός πρόγονος του Deus Ex. Αλλά αυτή η φράση θα αδικούσε κατά κόρον μία ομάδα ανθρώπων, που πέρα από το σεβασμό που έδειξαν απέναντι σε ένα κλασικό δημιούργημα, προσέθεσαν τόνους δικής τους φροντίδας, απεριόριστο μεράκι και αγάπη. Εν τέλει, οι άνθρωποι αυτοί πορεύονται σε ξεκάθαρο αλλά δύσβατο δρόμο και τα καταφέρνουν άψογα. Το Deus Ex Human Revolution με την υποβλητική του ατμόσφαιρα, το καθηλωτικό του σενάριο, το πολυποίκιλο gameplay του, τους ανάγλυφους χαρακτήρες του, τις άμεσες αναφορές τους στους μεγάλους Philip Dick και William Gibson, την έγερση αιώνιων και τεράστιων ερωτημάτων και την επικαιροποίησή τους, το σεβασμό στον υπεράξιο πρόγονο και τη διάνοιξη νέων προοπτικών για το συγκεκριμένο σύμπαν, δεν είναι το παιχνίδι που θα παίξει κάποιος προκειμένου να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί.
Είναι το παιχνίδι που απαιτεί από τον παίκτη να είναι ξεκούραστος προκειμένου να βυθιστεί στον υπέροχο κόσμο του. Είναι ακόμα ένα παιχνίδι για τον σκεπτόμενο Gamer. Viva La Revolucion!
Σάββας Καζαντζίδης
