Ξανά, σε εκείνα τα μαγικά ταξίδια…
Όποια και αν είναι η άποψη του καθενός για την τάση των τελευταίων μηνών, που θέλει την επανακυκλοφορία παλιών, κλασικών τίτλων –με το απαραίτητο «ρετούς»- στην τρέχουσα γενιά συστημάτων, ένα είναι το σίγουρο: Αυτή η τάση δίνει τη δυνατότητα σε νέες γενιές gamers να βιώσουν από πρώτο χέρι ορισμένα από τα ορόσημα της Ιστορίας του gaming. Και όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσουμε για τα ICO και Shadow of the Colossus, τα τιτάνια δημιουργήματα των Fumito Ueda και Kenji Kaido, τότε η επανακυκλοφορία δεν είναι απλά μια εμπορική κίνηση, αλλά μια… κοινωνική υπηρεσία. Διότι παιχνίδια τέτοιας μοναδικής αισθητικής και αρτιότητας, παιχνίδια που έχουν τη δυνατότητα να εγείρουν συναισθήματα και να προσφέρουν ταξίδια σε τόπους μαγικούς και ξεχασμένους από το χρόνο δεν συναντά κανείς συχνά.
Και όταν έχουμε να κάνουμε με ειδικές, σαφώς βελτιωμένες εκδόσεις των δύο –κατά την άποψη του υπογράφοντος- καλύτερων τίτλων του PlayStation 2, η προσφορά ξεπερνά το φάσμα του δελεαστικού και, πολύ απλά, γίνεται επιβεβλημένη αγορά. Οκτώ χρόνια, λοιπόν, μετά την αρχική κυκλοφορία του ICO και έξι μετά την πρώτη άφιξη του Shadow of the Colossus, μια ολόκληρη νέα γενιά παικτών -αλλά και οι παλιότερες φυσικά- έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει το πόσο μεγαλειώδης και μαγευτικός μπορεί να γίνει ο χώρος του gaming.
ICO
Στο αρχικό review του ICO από το GameOver, πίσω στο 2006 (όπου μπορείτε να διαβάσετε όλες τις πληροφορίες για το gameplay του τίτλου, σε αυτό το κείμενο θα αναφερθούμε μόνο στις όποιες διαφορές εντοπίσαμε), είχαμε βαθμολογήσει το πόνημα του Ueda με ένα στρογγυλό δεκάρι. Δεν έπρεπε. Γιατί βλέποντας την HD έκδοση του τίτλου και την ποιότητα της εργασίας που έχει γίνει στο πρωτογενές υλικό από την Team Ico και τη Bluepoint, τώρα θα πρέπει να βάλουμε… 11. Τοποθετώντας το Blu-ray στην κονσόλα και μετά το όμορφο μενού επιλογής των δύο τίτλων, βρεθήκαμε προ μιας ευχάριστης έκπληξης. Το ICO, παρά τα οκτώ και πλέον χρόνια που φέρει στην πλάτη του, δείχνει τόσο φρέσκο όσο, σχεδόν, ένα σύγχρονο παιχνίδι. Αν και επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει τίποτα στον πυρήνα του gameplay, έχουν γίνει σημαντικές βελτιώσεις στα textures, προστέθηκαν φωτισμοί και αντανακλάσεις, ενώ έχει αφαιρεθεί σημαντικό ποσοστό της θολούρας (κυρίως στους εσωτερικούς χώρους) που προέκυπτε από τις χαμηλές δυνατότητες του PlayStation 2.
Πλέον, το παιχνίδι απεικονίζεται στα 1080p –με δυνατότητα full pixel mode- έχει σαφώς εντονότερα χρώματα, χωρίς όμως να χάνεται εκείνη η «κιτρινωπή» απεικόνιση, που συνέβαλε τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα και τη γενικότερη αισθητική του τίτλου, το anti-aliasing βελτίωσε όλα τα «σκαλοπάτια» της αρχικής έκδοσης, ενώ έχει γίνει και «κλείδωμα» στο frame rate. Επίσης σημαντική είναι η προσθήκη κωδικοποίησης Dolby Digital 5.1 καναλιών και η δυνατότητα απεικόνισης σε 3D, όμως, πιστέψτε μας, αυτό το ταξίδι με τη Yorda, όπως και αν το βιώσεις πάντα είναι μαγευτικό. Εν τάχει -για όσους δεν γνωρίζουν- θα πούμε ότι το ICO είναι στην ουσία ένα παιχνίδι «adventure», όπου ο νεαρός κερασφόρος πρωταγωνιστής, που καταδικάστηκε σε αιώνια φυλάκιση διότι ήταν… διαφορετικός, ξεφεύγει από το πέτρινο κελί του και προσπαθεί να διαφύγει από ένα μυστηριώδες κάστρο. Στο δρόμο του συναντά μια παράξενη ύπαρξη ονόματι «Yorda» και, κρατώντας την από το χέρι ή προφυλάσσοντάς την από σκιώδη πλάσματα που την καταδιώκουν, πορεύονται μαζί στο δρόμο προς την ελευθερία. Είναι η τρίτη μας ευκαιρία να προμηθευτούμε αυτό το παιχνίδι. Και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν κάτι για «δις εξαμαρτείν»…
Shadow of the Colossus
Αν και όχι τεχνικά άρτιο, το Shadow of the Colossus, ένα παιχνίδι action adventure με στοιχεία platforming, ήταν μια από εκείνες τις εμπειρίες του PS2 που δεν μπορούσες να βρεις όχι απλώς σε άλλο σύστημα, αλλά ούτε καν στην κονσόλα της Sony. Η μοναδικότητα αυτού του έργου δεν ήταν όμως το κύριο θετικό στοιχείο του. Το γεγονός ότι πήγε κόντρα σε κάθε κλισέ του gaming (δεν υπάρχει χάρτης, δεν υπάρχει ουσιαστική αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, δεν υπάρχουν –πρακτικά- διάλογοι. Ούτε καν εχθρούς δεν συναντάμε στο δρόμο μας πέρα από τους Κολοσσούς!) το βοήθησε να διαχωρίσει γρήγορα τη θέση του από τη μάζα και να προσφέρει μια εμπειρία πραγματικά απαράμιλλη. Και για το Shadow of the Colossus υπάρχει αναλυτικό review από τα παλιά, έτσι, θα εστιάσουμε και εδώ στις όποιες βελτιώσεις εντοπίσαμε.
Η αλήθεια είναι ότι το οπτικό αποτέλεσμα εδώ δεν αγγίζει τα απρόβλεπτα επίπεδα του ICO. Και πάλι έχουμε απεικόνιση 1080p, με full pixel mode, DD 5.1, υποστήριξη 3D και –εξαιρετικά σημαντικό για αυτό το παιχνίδι, περισσότερο από το ICO- κλείδωμα του frame rate. Όμως οι βελτιώσεις σταματούν εκεί, τα χρώματα είναι λίγο πιο έντονα και η γενικότερη εικόνα σαφώς πιο «καθαρή», αλλά τα textures, κυρίως σε κοντινή απόσταση από την κάμερα, είναι θολά και μαρτυρούν την ηλικία του τίτλου. Βέβαια, αφού καβαλήσουμε τον Argo, το πιο ρεαλιστικό άτι στην ιστορία των videogames, και βρεθούμε απέναντι σε έναν εκ των 16 Κολοσσών που πρέπει να ρίξουμε στο έδαφος για να φέρουμε πίσω στη ζωή την αγαπημένη του πρωταγωνιστή, οι τεχνικές αναλύσεις φεύγουν από το παράθυρο με μια δυνατή… κλωτσιά. Για το Shadow θα κλείσουμε με μια φράση: Βλέποντας έναν Κολοσσό, που είναι μερικές χιλιάδες φορές μεγαλύτερος από τον ήρωά μας, να έρχεται καταπάνω μας για να μας συνθλίψει σαν έντομο και ακούγοντας εκείνη τη στιγμή τη μουσική του Kow Otani να αναβλύζει σαν οργισμένο ποτάμι από τα ηχεία μας, είναι μια εμπειρία ζωής…
Το debate σχετικά με το αν τα videogames είναι τέχνη ή όχι μπορεί να κρατάει ακόμα και ίσως να συνεχίσει να υφίσταται για πολλά χρόνια. Μπορεί η βιομηχανία να περνά κρίσεις και ανόδους, να ανακυκλώνεται, να πεθαίνει και να γεννιέται ξανά από τις στάχτες της σαν φοίνικας της μυθολογίας. Μπορεί τα games να γίνονται casual, μόδα, τάση, παιδική ενασχόληση ή σοβαρό χόμπι. Για το gaming πολλά μπορεί να πει κανείς και ακόμα περισσότερα να του προσάψει. Εμείς, ωστόσο, έχουμε κατασταλάξει σε μια συγκεκριμένη θέση: Όσο υπάρχουν έργα σαν τα ICO και Shadow of the Colossus, που είναι ικανά να προσφέρουν ταξίδια σε κόσμους πέρα από εκεί που μπορούν να αγγίξουν τα χέρια μας, το gaming θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και το μυαλό μας.