Ένα “Εpicο” κλείσιμο στην τριλογία του κυρίου Fenix
Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από την “E-Day”, την 7η Νοεμβρίου του 2006, όταν το κοινό είδε για πρώτη φορά αυτό που η Epic Games -δημιουργός της σειράς Unreal- κατάφερε να ετοιμάσει για το, τότε νέο, Xbox 360. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια η Epic κατάφερε να θέσει καινούργια δεδομένα στο μέσο και, για πολλούς, να δημιουργήσει μια ολόκληρη νέα υπό-κατηγορία παιχνιδιών, αυτή των cover-based/ third person shooters. Για τη σειρά Gears of War και τη σημασία της για τη βιομηχανία δεν υπάρχουν και πολλά που θα μπορούσαν να γραφτούν στο παρόν κείμενο και δεν έχουν καλυφθεί από εκατοντάδες άρθρα, συνεντεύξεις, εκπομπές και κάθε λογής επικοινωνία.
Το βέβαιο είναι ότι τέσσερα χρόνια μετά το εγχείρημα του Cliff Blezinski και της παρέας του, το εν λόγω franchise παραμένει φρέσκο, ισχυρό και σημαντικό όπως ήταν τότε, πίσω στο 2006. Η πρώτη τριλογία Gears of War λοιπόν, η “τριλογία του Marcus Fenix” όπως η ίδια η Epic αρέσκεται στο να την χαρακτηρίζει, κλείνει όσο εντυπωσιακά, στιβαρά και μεστά ξεκίνησε το 2006, προσφέροντας μια εμπειρία πραγματικά απαράμιλλη.
“The Cole train is on”: Campaign
Το Gears of War 3 ξεκινά δύο χρόνια μετά το τέλος του προηγούμενου τίτλου και σε έναν κόσμο που είναι πια πολύ διαφορετικός. Μπορεί ο Marcus Fenix και η Delta Squad να κατάφεραν να πλημμυρίσουν την πόλη των Locust στο Gears 2, αλλά η απειλή δεν αντιμετωπίστηκε. Αντιθέτως, οι Locust ξεπήδησαν πια από τα λαγούμια τους, όχι μόνο διότι το άντρο τους καταστράφηκε, αλλά και γιατί η απειλή των Lambent, μιας παράξενης μορφής ζωής που τους μεταμορφώνει σε -πιο αποτρόπαια από όσο ήδη είναι- τέρατα, είναι πλέον μεγαλύτερη από ποτέ.
Ένα σύντομο video μέσα από το κεντρικό μενού του τίτλου δίνει τη δυνατότητα σε όσους έχουν παίξει τα δύο παρελθόντα παιχνίδια της σειράς να φρεσκάρουν λίγο τη μνήμη τους σε ό,τι αφορά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον Sera, αναφέροντας παράλληλα ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται πια στο χείλος της καταστροφής, αφού οι Lambent καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους -μαζί και τους Locust (οι όποιοι συσχετισμοί με το φαινόμενο Flood της σειράς Halo γίνουν σε αυτό το σημείο, δεν θα είναι αίολοι…).
Προς αποφυγή spoilers, περαιτέρω στην ιστορία του τρίτου επεισοδίου δεν θα αναφερθούμε. Αυτό όμως που πρέπει να ειπωθεί προς όποιον δεν έχει δει ακόμα το παιχνίδι της Epic, είναι το γεγονός ότι για μια ακόμα φορά έχουμε να κάνουμε με μια καλογραμμένη ιστορία, που βρίθει από προσωπικότητα παρόλο που η θεματολογία της είναι ιδιαιτέρως τετριμμένη. Πλέον, ο Sera έχει αλλάξει, βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που έχει χάσει το κλίμα “Παγκόσμιου Πολέμου”, ένα κλίμα που ήταν έντονο στα δύο πρώτα παιχνίδια, και έχουμε περάσει σε ένα μετά-αποκαλυψιακό τοπίο, σε έναν κόσμο όπου θυμίζει τον κόσμο της κινηματογραφικής σειράς Mad Max.
Η ανθρωπότητα ζει πια μέσα στην ανέχεια και τα συντρίμμια, όπου λιγοστοί -σχεδόν νομάδες- προσπαθούν να βρουν τροφή καύσιμα και πυρομαχικά μέσα στα χαλάσματα. Οι ελάχιστοι θύλακες πολιτισμού και αντίστασης που υπάρχουν, μεταξύ αυτών και το τεράστιο πλοίο/ βάση της Delta Squad, όπου ξεκινά και η περιπέτειά μας, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εντείνουν την αίσθηση του χαμού και της απελπισίας. Με τον ίδιο τρόπο είναι γραμμένοι NPCs και πρωταγωνιστές.
Ο Marcus και o Dom είναι κυνικοί, βαθύτατα επηρεασμένοι από το χαμό των αγαπημένων προσώπων τους, ο Cole αν και βρίθει έξυπνων… ατακών και καλής διάθεσης, επισκέπτεται ένα σημείο που επαναφέρει στο μυαλό του άλλες, χρυσές εποχές και έτσι ζει και αυτός ένα προσωπικό δράμα. Οι δύο νέες φιγούρες στην ιστορία (θηλυκές και οι δύο), οι Anya και Sam, δεν έχουν απλώς ρόλο “eye-candy” για τους πεινασμένους για σεξ κουρελήδες της Sera. Η παρουσία τους έχει λόγο και συσχετίζεται άμεσα με τους “παλιούς”. Όσο για τον πολυαγαπημένο Carmine, αυτός πραγματικά συνεχίζει να ζει στον κόσμο του…
Εν ολίγοις, η περιπέτεια της Delta Squad στα δύο 24ωρα που διαρκεί (σε χρόνο σεναρίου) και στις περίπου 10 ώρες πραγματικού χρόνου των πέντε Acts, κλείνει όποιες “τρύπες” είχαν δημιουργηθεί στα προηγούμενα δύο επεισόδια και ικανοποιεί από τη γραφή της, καταρρίπτοντας εν μέρει την αισθητική του “Space Marine που ήρθε για να κλωτσήσει και να δείρει”, έχοντας μέσα αρκετά στοιχεία συναισθήματος.
{PAGE_BREAK}
“Bring it!”: Δομή/ Μηχανισμοί/ Τεχνολογία
“Αν δεν είναι χαλασμένο μην το πειράξεις” λέει η γνωστή ρήση και η Epic την ασπάστηκε στο 100%. Σε ό,τι αφορά τους μηχανισμούς του gameplay, το Gears of War 3 ελάχιστα διαφέρει από τους προκατόχους του και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τις ίδιες αρχές και την ίδια δομή. Αν αυτή η διαπίστωση αρχικά φαντάζει ως στασιμότητα, ως κάτι αρνητικό, μάλλον θα πρέπει να σκεφτούμε ότι οι μηχανισμοί της Epic είχαν φτάσει στο απόγειό τους από το πρώτο κιόλας παιχνίδι και, έτσι, δεν υπήρξε και πολύς χώρος βελτιώσεων. Το παιχνίδι είναι εξ ολοκλήρου στημένο επάνω στο σύστημα κάλυψης, το οποίο παραμένει ταχύτατο, εντυπωσιακά άμεσο και context sensitive.
Υπάρχει πάντα η δυνατότητα “άλματος” επάνω από σημεία κάλυψης -όπως τοίχους, σακιά και μπαλκόνια- τα όπλα συνεχίζουν να λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως τον γνωρίσαμε στα πρώτα δύο επεισόδια, ενώ και το σύνολο των χαρτών είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να δημιουργεί έντονες μάχες, με κάλυψη και δυνατότητα μετακίνησης από σημείο σε σημείο.
Ωστόσο, αξίζει εδώ να αναφέρουμε τρία νέα πράγματα. Πρώτα την προσθήκη του Digger, ενός όπλου που εξαπολύει οβίδες εντός του εδάφους και που στη συνέχεια ξεπηδούν από αυτό και σκάνε πάνω από το κεφάλι των εχθρών. Στη συνέχεια έχουμε το μάλλον άχρηστο Cleaver, ένα τεράστιο… χασαπομάχαιρο, που πραγματικά δεν είδαμε να έχει καμία χρηστικότητα. Τέλος, μια αλλαγή υπάρχει και σε ένα εκ των τριών διαθεσίμων Assault Rifles, του Hammerburst. Πλέον, το εν λόγω όπλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε κάμερα πρώτου προσώπου, κάτι παράξενο μεν για τη σειρά, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι σωστό και αποζημιώνει την Epic για το ρίσκο που πήρε.
Η ιδέα πίσω από το Gears of War 3 -καθώς και τα παλιότερα παιχνίδια της σειράς- είναι απλή: Οι δημιουργοί στέλνουν τον παίκτη σε διαδρόμους, όπου πρέπει να περπατήσει ή να τρέξει και -κατά περίσταση- να εξερευνήσει για τυχόν collectibles. Λίγα μέτρα μετά τον περιμένει μια “αρένα”, μια πιο ανοιχτή περιοχή, φτιαγμένη έτσι ώστε να επιτρέπει συρράξεις, όπου είναι βέβαιο πως θα τον περιμένουν ορισμένα κύματα εχθρών. Εκεί διεξάγεται η μάχη και, αν όλα πάνε καλά, συνεχίζουμε στον επόμενο διάδρομο.
Αυτή η επιλογή είναι παλιά και χιλιοχρησιμοποιημένη σε βαθμό που έχει οδηγήσει πολλά παιχνίδια στην καταστροφή. Όμως, εδώ η Epic δείχνει τη μαεστρία της στο game design, αφού αυτή η δομή “ντύνεται” τόσο έξυπνα με υπέροχα set pieces, ενδιαφέροντα cut-scenes, διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών και, φυσικά, ένα εξόχως απολαυστικό σύστημα μάχης, που από ένα σημείο και μετά ξεχνάς ότι παίζεις ένα ακόμα shooting gallery. Και εδώ κρύβεται η επιτυχία των δημιουργών. Στο να πάρουν κάτι σύνηθες και να στο προσφέρουν με τρόπο τέτοιο, που να μην αντιλαμβάνεσαι τα μειονεκτήματά του.
Σε όλα αυτά βοηθά βεβαίως και η τεχνολογία του τίτλου, η οποία πραγματικά αφήνει ακόμα και τον πλέον μυημένο στα συστήματα της τρέχουσας γενιάς άφωνο. Η A.I. των συμμάχων είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει σε squad based παιχνίδι μέχρι σήμερα. Οι τρεις συμπολεμιστές του Marcus που τον ακολουθούν καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας (και δεν είναι πάντα οι ίδιοι) δεν είναι διακοσμητικοί.
Εξολοθρεύουν Locust και Lambent αδιακρίτως, παίρνουν τέλειες θέσεις στο χώρο, υπακούν άμεσα όταν με το κλικ του αριστερού μοχλού, τους λέμε να εστιάσουν τα πυρά τους σε κάποιον εχθρό, έρχονται τρέχοντας δίπλα μας για να μας “γιατρέψουν” αν έχουμε πέσει στη μάχη και, εν ολίγοις, φέρονται κατά το δυνατό ως πραγματικοί άνθρωποι. Αρκετά καλή είναι η τεχνητή νοημοσύνη και των αντιπάλων (νέων και παλιών -υπάρχει αρκετή ποικιλία αυτή τη φορά), με τους Locust να κινούνται ως νοήμονα όντα και να προστατεύονται από τα πυρά μας και τους Lambent, ως άλλα ζόμπι, απλά να έρχονται κατά επάνω μας με όλες τις δυνάμεις τους.
{PAGE_BREAK}
Η Unreal Engine δείχνει να μην έχει όρια -αν και έχει glitches- και στο Gears of War 3 δημιουργεί κάθε λογής τοπίο που μπορούμε να φανταστούμε. Σπηλιές, πόλεις καμένες από το Hammer of Dawn, βυθό της θάλασσας, υπέροχα κτίρια, παραλίες. Και ναι, υπάρχει και κάτι σπάνιο εδώ. Υπάρχει χρώμα, κάτι που η Unreal Engine και η σειρά Gears δεν μας έχει συνηθίσει. Και αν θέλουμε να πάμε σε πιο τεχνικές αναφορές, πρέπει να πούμε ότι οι φωτισμοί στους εξωτερικούς χώρους είναι από άλλο πλανήτη, το ίδιο ισχύει και για τα particle εφε σκόνης, στάχτης και ομίχλης, ενώ η λεπτομέρεια σε χαρακτήρες στολές και στοιχεία του περιβάλλοντος είναι εξουθενωτική.
Μελανά σημεία υπάρχουν μεν, όπως το αμυδρό aliasing σε σκάλες και κάγκελα ή το πέρασμα σε προφανώς low res cut-scenes στο campaign mode όταν οι δημιουργοί θέλουν να αφηγηθούν κάτι, αλλά αυτά είναι τόσο μικρά μεγέθη μπροστά στο τι ακριβώς τρέχει πίσω από τον κώδικα της μηχανής γραφικών, που ελάχιστο αντίκτυπο έχουν στη συνολική εμπειρία.
Το πακέτο ντύνουν με ιδανικό τρόπο τα πομπώδη και βαριά μουσικά θέματα με την υπογραφή του Steve Jablonsky, ενώ υπάρχουν και στιγμές που υπήρξε ανάγκη για licensed θέμα, όπου η μελαγχολία του πιάνου που ακούγεται ήταν η βέλτιστη επιλογή για τη δημιουργία συναισθημάτων… Τέλος, οι ερμηνείες των ηθοποιών που δανείζουν τις φωνές τους στους πρωταγωνιστές είναι άριστες, πάντα εντός κλίματος σκηνής και χαρακτήρων, ενώ το γενικότερο sound design του τίτλου είναι για σεμινάριο. Α, και το Gorgon Pistol έχει τον καλύτερο ήχο βολής που ακούσαμε ποτέ σε παιχνίδι!
“Revive me!”: Εντός δικτύου
Εδώ πραγματικά απαιτείται ένα επιπρόσθετο review, αλλά θα προσπαθήσουμε εν τάχει να καλύψουμε όλα όσα δοκιμάσαμε. Σε ό,τι αφορά το “δικτυακό” του τμήμα, το Gears of War 3 είναι ο παράδεισος του multiplayer. Πέρα από το απροβλημάτιστο και άριστο για παρέα, co-op τεσσάρων ατόμων του campaign mode μέσα από το Live (για μέχρι και δύο άτομα σε διαχωρισμό οθόνης), το νέο πόνημα της Epic προσφέρει μια ανανεωμένη εκδοχή του Horde mode και το αντίστροφο αυτού, με το όνομα “Beast”.
Στο πρώτο η ουσία παραμένει ίδια: Να επιβιώσουμε από επιθέσεις συνεχόμενων κυμάτων εχθρών (50 στο σύνολο) είτε μόνοι μας είτε με παρέα. Οι αλλαγές στο “Horde 2.0” εντοπίζονται αφενός στους νέους χάρτες φυσικά, αφετέρου στο ότι έχουμε πλέον τη δυνατότητα να κερδίζουμε χρήματα και με τη χρήση αυτών να οργανώνουμε άμυνες εντός του χάρτη, στήνοντας φράγματα και αναβαθμίζοντας τον οπλισμό μας. Όλα αυτά συμβαίνουν μεταξύ των κυμάτων, δίνοντάς μας λίγα μόνο δευτερόλεπτα για να προλάβουμε να οργανωθούμε.
Η συνταγή είναι άριστη, λειτουργεί θετικά για την εμπειρία και δημιουργεί πραγματικά εξωφρενικές καταστάσεις, ειδικά αν τις μοιραζόμαστε με φίλους. Το Beast mode είναι το είδωλο στον καθρέπτη του Horde. Αυτό σημαίνει ότι παίρνουμε το ρόλο των Locust/ Lambent και με τις ιδιαιτερότητες, ειδικές δυνάμεις που έχουν αυτοί, προσπαθούμε να εξολοθρεύσουμε τους αμυνόμενους COGs.
Περνώντας στο “πραγματικό” multiplayer, μας περίμενε μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη. “Ισορροπία” είναι η λέξη-κλειδί εδώ και αυτή η πολυπόθητη για τους αδαείς στα mp παιχνίδια ισορροπία επιτυγχάνεται ιδιοφυώς από την Epic μέσα από την επιλογή Casual του Versus mode. Εδώ τα πράγματα είναι απλοποιημένα μεν, αφού ο παίκτης δεν επιλέγει χάρτες και τύπους παιχνιδιού, παρά μόνο loadouts και χαρακτήρες, αλλά το matchmaking που γίνεται μέσα από αυτήν την επιλογή είναι κορυφαίο, δεδομένου ότι “ρίχνει” πάντα στους χάρτες παίκτες νέους, χωρίς υψηλό level στα mp matches.
Αυτομάτως, αυτό σημαίνει ότι οι άπειροι στον κόσμο των kills θα μπορούν επιτέλους να κάνουν μια άψογη εισαγωγή σε αυτό το τμήμα των σύγχρονων τίτλων και στη συνέχεια να περάσουν στο “κανονικό” Versus, όπου γίνονται οι… σφαγές.
{PAGE_BREAK}
Στο πλήρες πακέτο του Versus υπάρχουν έξι διαφορετικά modes που διεξάγονται σε ένα σύνολο δέκα χαρτών. Στα πέντε εκ των έξι modes (Team Deathmatch, Warzone, Execution, Capture the Leader και King of the Hill) υποστηρίζονται ως και δέκα άτομα, ενώ στο ιδιόμορφο Wingman, όπου δημιουργούνται τρεις ομάδες και παρουσιάζει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, μπορούν να συμμετάσχουν μέχρι και οκτώ. Όλα ανεξαιρέτως τα modes διακατέχονται από μια ιδιομορφία: Απαιτείται συνεργασία από τους συμπαίκτες, αλλιώς θετικό αποτέλεσμα δεν έρχεται. Ακόμα και η κάλυψη, το σήμα κατατεθέν της σειράς, εδώ δεν βοηθάει, καθώς πολύ συχνά οι αντίπαλοι έρχονται από τα πλάγια ή από πίσω και… σχεδιάζουν μια ωραιότατη αιματοβαμμένη ζωγραφιά με το πριόνι του Lancer στο σώμα όποιου καμπερώνεται. Συνεπώς, πρέπει πάντα οι συμπαίκτες να κινούνται σε ομάδες για να καταφέρουν να επιβιώσουν.
Σε ό,τι αφορά τους διαθέσιμους χάρτες -με την εξαίρεση του Thrashball σταδίου, τον οποίο βρήκαμε πολύ κακοσχεδιασμένο- αυτοί διαθέτουν ικανοποιητικό εύρος, αρκετά μεγάλο σε ορισμένες περιπτώσεις θα λέγαμε, που επιτρέπουν παιχνίδι και κάθετα εκτός από τον κλασικό οριζόντιο άξονα, όπου οι αντίπαλοι στήνονται πίσω από κάλυψη και αδειάζουν γεμιστήρες. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι τα πιο ισχυρά όπλα, όπως το Digger και το φλογοβόλο Scorcher, αποτελούν bonus, που τοποθετούνται σε κρυφά σημεία των χαρτών, επιβραβεύοντας έτσι τους θαρραλέους.
“There’s a tomorrow…”: Συμπεράσματα
Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από αυτό που είδαμε. H κατάσταση με το franchise Gears of War είχε… ξεφύγει από το πρώτο κιόλας παιχνίδι και δεν υπήρχε περίπτωση η Epic να κατέστρεφε κάτι που έχτισε με τόσο μεράκι, προσοχή και επένδυση. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, δεν γνωρίζουμε αν το franchise θα συνεχιστεί χωρίς τον Marcus Fenix τόσο εντυπωσιακά ή αν ο Cliff και τα παιδιά της Epic θα πάρουν το ρίσκο και θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα “Gears” διαφορετικό από αυτό που γνωρίσαμε στην τρέχουσα γενιά. Το σίγουρο όμως είναι ένα: Το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της μνημειώδους τριλογίας είναι εκεί έξω και σας περιμένει.
Γιώργος Καλλίφας
Περισσότερα για το Gears of War 3 μπορείτε να ακούσετε στο Webcast της Τετάρτης 21/9.
