Oh Itakagi, where art thou?
Αν και θα έπρεπε να χαιρόμαστε τις τελευταίες μέρες με τις κυκλοφορίες νέων τίτλων από διάσημα franchises, τελικά οι ιαπωνικές εταιρίες δεν δείχνουν διατεθειμένες να μας ευχαριστήσουν. Οι πρόσφατες κυκλοφορίες του μέτριου Silent Hill: Downpour και του κακού Resident Evil: Operation Raccoon City (σύντομα θα δείτε σε ανάλογο review ότι αυτός ο χαρακτηρισμός ίσως και να είναι επιεικής) ήρθαν τελικά για να προκαλέσουν απογοήτευση στους παλαιότερους φίλων αυτών των θρυλικών σειρών. Τουλάχιστον, όμως, δεν ήρθαν απρόοπτα, δεδομένου ότι τη δημιουργία τους είχαν αναλάβει ομάδες ανάπτυξης που ήταν άπειρες με τις εν λόγω σειρές και, ως εκ τούτου, εξ αρχής οι προσδοκίες μας ήταν τουλάχιστον συγκρατημένες.
Στον τίτλο της συγκεκριμένης παρουσίασης η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική, καθώς από τη στιγμή που η ομάδα ανάπτυξης είναι η ίδια με αυτήν που αναβίωσε τα Ninja Gaiden, περιμέναμε ότι θα κρατούσε ψηλά τον πήχη της ποιότητας, έστω στα επίπεδα των πρώτων τίτλων της σειράς. Δυστυχώς, ο τίτλος που έχουμε στα χέρια μας απέχει σε πολύ μεγάλο βαθμό από το ύφος των προηγούμενων Ninja Gaiden, αλλοιώνοντας και αλλάζοντας με απαράδεκτο τρόπο τα στοιχεία που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη σειρά. Αναμφίβολα, το γεγονός ότι ο εκκεντρικός Tomonobu Itakagi, επικεφαλής της ανάπτυξης των πρώτων δύο Ninja Gaiden, είχε αποχωρήσει αμέσως μετά την ολοκλήρωση του πρώτου sequel, διαδραματίζει το σημαντικότερο λόγο για αυτήν την αλλαγή της νοοτροπίας σε αυτό το νέο τίτλο. Ωστόσο, δεν περιμέναμε ότι η αποχώρηση ενός μόνο ατόμου θα ήταν ικανή να οδηγήσει σε τόσο μεγάλη ποιοτική διαφορά. Αλλά ας δούμε πιο αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους πιστεύουμε ότι η, “ακέφαλη” πλέον, Team Ninja κατάφερε να ζημιώσει σημαντικά την αξία ενός σημαντικού και ιστορικού franchise.
Βγάζοντας τη μάσκα…
Είναι γεγονός ότι το σενάριο των Ninja Gaiden ποτέ δεν αποτελούσε το δυνατό τους σημείο, και παρόλο που η ιαπωνική εταιρία φαίνεται πως ήθελε να αλλάξει αυτήν την κατάσταση στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, τελικά δεν τα καταφέρνει. Ήδη από τα πρώτα λεπτά η Team Ninja προσπαθεί να μας πείσει πως θα πρέπει να ενδιαφερθούμε και να ταυτιστούμε με την τραγική (;) φύση του Ryu Hayabusa. Δε θα περάσουν μερικά λεπτά μέχρι να μας δοθεί ο έλεγχός του μπροστά από έναν στρατιώτη, ο οποίος παρακαλάει να τον λυπηθούμε, με τη μόνη μας επιλογή τελικά να συνοψίζεται στην ψυχρή εκτέλεσή του. Σύντομα, επίσης, θα δούμε για πρώτη φορά το πρόσωπο του Ryu, καθώς βγάζει τη μάσκα σε μία προσπάθεια να αποβάλλει από πάνω του την απρόσωπη υπόστασή του.
Είναι δύσκολο, όμως, να μας δημιουργηθεί ενδιαφέρον για έναν χαρακτήρα που σφαγιάζει διαρκώς εκατοντάδες εχθρούς ακολουθώντας, ουσιαστικά, τυφλά εντολές από κυβερνητικές δυνάμεις. Επιπλέον, δε βοηθάει και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες που θα συναντήσουμε, συμπεριλαμβανομένου του πρωταγωνιστή, είναι εξαιρετικά μονοδιάστατοι. Ιδίως η γνωριμία του Ryu με ένα κοριτσάκι δε γίνεται παρά να μας δημιουργήσει την εντύπωση ότι εισήχθη απλά και μόνο για τον εκβιασμό συναισθημάτων συμπάθειας προς τον πρωταγωνιστή. Το πιθανότερο είναι ότι οι “παιδιάστικοι” διάλογοι και οι αδιάφορες ανατροπές σύντομα θα σας ωθήσουν στην εύρεση της δυνατότητας “skip cutscene”.
Μεταβαίνοντας από τους hardcore οπαδούς στο ευρύ κοινό…
Όμως, όπως και στα προηγούμενα Ninja Gaiden, έτσι και εδώ το κάκιστο σενάριο δε θα αρκούσε για να μας ενοχλήσει για το σύνολο του τίτλου (αν και η διάρκεια των cutscenes είναι… κουραστικά φιλόδοξη). Το οικοδόμημα, όμως, του Itakagi αρχίζει και γκρεμίζεται ήδη από το πρώτο επίπεδο, το οποίο αρκεί ουσιαστικά για να δούμε τους μηχανισμούς του gameplay στο σύνολό τους. Εξ αρχής εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός ότι ο βαθμός δυσκολίας είναι ιδιαίτερα χαμηλός, κάτι που φυσικά έρχεται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία της σειράς ήδη από την παρθενική της εμφάνιση στα “οκτάμπιτα” συστήματα. Αν και είχαμε την πεποίθηση ότι η δυσκολία θα ανέβαινε με το πέρασμα των επιπέδων, κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικά λεπτά για να διαπιστώσουμε ότι μία αγαπημένη action σειρά που απαιτούσε περίτεχνους χειρισμούς και γρήγορα αντανακλαστικά, μετατράπηκε σε ένα απλοϊκό button masher.
Ανάμεσα στα στοιχεία που έχουν αφαιρεθεί και έχουν άμεσο αντίκτυπο στο βάθος της σειράς, βρίσκεται η πλήρης απουσία του essence, κάτι που σημαίνει αυτομάτως πως το σύστημα των level ups, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, δεν υπάρχει. Επιπλέον, τα counters λάμπουν δια της απουσίας τους, ενώ γενικότερα η ουσιαστική αμυντική κίνηση που έχουμέ στη διάθεσή μας αφορά στην κίνηση του slide, καθώς η απόκρουση είναι αρκετά ανούσια. Επίσης, δεν υπάρχει η δυνατότητα για αγοραπωλησίες με τον Muramasa, με την πλήρη απουσία αντικειμένων να αφαιρεί με τη σειρά της την οποιαδήποτε υποψία εξερεύνησης. Το τελειωτικό χτύπημα στην απλούστευση του gameplay βρίσκεται στην ανεξήγητη απουσία διαφορετικών όπλων, με το σπαθί να αποτελεί ουσιαστικά τη μοναδική επιλογή -εκτός από το τόξο (που φέρει πλέον άπειρα βέλη).
Σύστημα μάχης: Dynasty Gaiden…
Αυτό που μένει τελικά στο Ninja Gaiden 3 είναι ένα εξαιρετικά απλό σύστημα μάχης, που βασίζεται στις εναλλαγές γρήγορων και δυνατών επιθέσεων. Τα combos είναι ελάχιστα, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από το συνεχές πάτημα των γρήγορων επιθέσεων, με την εκάστοτε εισαγωγή κάποιας δυνατής, δεδομένου ότι οι εχθροί προβάλλουν ελάχιστη αντίσταση. Η γραμμική δομή του τίτλου μας οδηγεί ευλαβικά σε αρένες, όπου απαιτείται η επαναλαμβανόμενη εξόντωση πολλών κυμάτων εχθρών, προτού μεταβούμε στην επόμενη αρένα. Η ποικιλομορφία των εχθρών, τόσο ανθρώπινων όσο και πιο… εξωτικών, που απαιτούσαν ξεχωριστές προσεγγίσεις και τακτικές έχει, με τη σειρά του, ελλατωθεί σημαντικά.
Στο μεγαλύτερο μέρος του τίτλου θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ίδιους τρεις τύπους στρατιωτών, με ορισμένα τερατόμορφα όντα να κάνουν αργότερα την εμφάνισή τους, αν και οι επιθέσεις και οι κινήσεις τους δεν απαιτούν κάποια ουσιαστική αλλαγή τακτικής από μέρους μας. Οι, χορευτικές πολλές φορές, μάχες των δύο πρώτων μερών της σειράς, που απαιτούσαν γρήγορες αποκρούσεις και αποφυγές, βήματα πάνω στους τοίχους, λαβές και στρατηγική χρήση των Ninpo και του Essence των εξοντωμένων εχθρών, είναι πλέον είτε ανύπαρκτες είτε ανούσιες, σε ένα σύστημα μάχης που γίνεται πολύ γρήγορα κουραστικό και άκρως επαναλαμβανόμενο.
Ναι! Έχει και QTEs!
Επιπροσθέτως, τα platform στοιχεία έχουν χάσει την αίγλη τους, καθώς τα σημεία όπου θα πρέπει να περπατήσουμε πάνω σε κάθετους ή κατακόρυφους τοίχους φαίνονται έντονα σαν να αποτελούν ανεξάρτητο κομμάτι του περιβάλλοντος, που υπάρχουν απλά και μόνο για να εξυπηρετήσουν τις ακροβατικές κινήσεις του Ryu. Η προσθήκη του Kunai Climb δεν καταφέρνει να προσφέρει κάτι, αφού εφαρμόζεται σε υπερβολικό βαθμό, κουράζοντας σύντομα. Με αυτήν την κίνηση, ουσιαστικά, ο Ryu μπορεί να σκαρφαλώνει σε κατακόρυφους τοίχους με τη χρήση δύο μαχαιριών με το εναλλακτικό πάτημα των δύο shoulder buttons, απαιτώντας ενίοτε να αποφεύγουμε αντικείμενα που πέφτουν προς τα πάνω μας ή να πετάμε μαχαίρια σε εχθρούς.
Τα QTE, όπως ήταν φυσικό, δεν θα μπορούσαν παρά να κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση. Το κατάλληλο πάτημα του εκάστοτε πλήκτρου θα το δούμε στα bosses, σε κάθε λογής απλή εκτέλεση, αλλά και σε πληθώρα από cutscenes, δημιουργώντας έτσι “κινηματογραφικές σκηνές” που παλιότερα απλά τις πραγματοποιούσαμε μόνοι μας χάρη στο βαθύτερο gameplay του τίτλου.
Τεχνικός τομέας και multiplayer
Τεχνικά η Team Ninja φαίνεται ότι έχει διατηρήσει κάτι από τα παλιότερα Ninja Gaiden, προσφέροντας υψηλής ποιότητας γραφικά -αν και γενικά δε θα μεταφερθούμε σε περιβάλλοντα που δεν έχουμε ξαναδεί. Τα γραφικά σίγουρα δεν εντυπωσιάζουν όπως κατάφερναν στο παρελθόν, αλλά βρίσκονται αναμφίβολα σε πολύ υψηλά επίπεδα. Το στοιχείο της βίας συνεχίζει να είναι υψηλό, απεικονίζοντας δεκάδες λίτρα αίματος με κάθε κίνηση του σπαθιού, αλλά η πλήρης απουσία των διαμελισμών θα απογοητεύσει τους οπαδούς της σειράς, ενώ έρχεται και σε αντίθεση με δηλώσεις των δημιουργών που υποστήριζαν ότι το τρίτο μέρος θα έδινε μεγάλη έμφαση στην αίσθηση του κοψίματος του σπαθιού.
Όπως προστάζουν οι καιροί, το multiplayer βρίσκεται εδώ, επιτρέποντας το συνεργατικό παιχνίδι δύο ατόμων σε διάφορες αρένες, καθώς επίσης και ανταγωνιστικό παιχνίδι μεταξύ έως και οκτώ ατόμων. Αυτά τα modes όμως δύσκολα θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον σας, καθώς το gameplay δεν επιτρέπει κάποιο ιδιαίτερο βάθος εκτός –και πάλι- από το button mashing.
Δυστυχώς, λοιπόν, οι Ιάπωνες δημιουργοί απογοητεύουν σε μεγάλο βαθμό με τη νέα περιπέτεια του Ryu Hayabusa. Η ταυτότητα της σειράς πλήττεται με μοναδικό τρόπο μέσω της προσπάθειας της Team Ninja να προωθήσει τον τίτλο σε ένα ευρύτερο κοινό. Το πρόβλημα με αυτή την επιλογή τους είναι πως οι φίλοι της σειράς δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα θελήσουν να σταματήσουν την ενασχόλησή τους ήδη από το πρώτο επίπεδο, διαπιστώνοντας νωρίς πως ο βαθμός πρόκλησης που θεωρούν ως δεδομένο από τίτλο της σειράς είναι απελπιστικά χαμηλός.
Από την άλλη πλευρά, το νέο κοινό, στο οποίο σαφέστατα σκοπεύει η ομάδα ανάπτυξης, δεν θα χρειαστεί παρά μερικές ώρες ώστε ο αρχικός ενθουσιασμός να εξαφανισθεί λόγω του απελπιστικά ρηχού gameplay, το οποίο μάλιστα ίσως και να χάνει στα σημεία σε μία ενδεχόμενη σύγκριση με το βάθος του gameplay των τίτλων της σειράς Dynasty Warriors.
Νικόλας Μαρκόγλου
UPDATE 15/1/2013
Η έκδοση του Ninja Gaiden 3 για το Wii U έρχεται με αρκετές βελτιώσεις, όπως ανώτερα γραφικά και καλύτερο animation από την αρχική κυκλοφορία, ένα σύστημα μάχης που θυμίζει τα παλιά, αφού επιστρέφουν οι ακρωτηριασμοί και η έντονη βία, καθώς επίσης και μοντέλο χειρισμού με καλύτερη απόκριση βασιζόμενο στα touch controls του Gamepad της κονσόλας. Αύξηση εντοπίσαμε στο βαθμό δυσκολίας του παιχνιδιού, γεγονός που θα χαροποιήσει τους hardcore φίλους της σειράς, η A.I. βελτιώθηκε αρκετά ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι οι κινήσεις του Ryu δεν είναι όλες διαθέσιμες από την αρχή, αλλά ξεκλειδώνονται και εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της περιπέτειας. Επιπροσθέτως, η έκδοση Razor’s Edge περιλαμβάνει νέο υλικό, χαρακτήρα (την Ayane) και επίπεδα, καθιστώντας έτσι το πόνημα της Team Ninja για το Wii U την καλύτερη έκδοση της αγοράς. Στον τομέα “Περισσότερο Υλικό” θα βρείτε εικόνες από την έκδοση Razor’s Edge.
