«Βυθίσατε το Sulaco»
Ένα παιχνίδι που ξεκινά με το SOS μήνυμα του Hicks μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της αποικίας στον LV-426, και το οποίο περικλείει επίσης την Ripley, τη μικρούλα Newt και τον… μισό Bishop, παίζει με σημαδεμένη τράπουλα. Και οι υπόλοιποι παίκτες το ξέρουμε αυτό. Και συνεχίζουμε να παίζουμε. Και ο παίκτης με τη σημαδεμένη τράπουλα, επιδεικνύει και άσους που έχει κρυμμένους στο μανίκι. Όπως την επεξήγηση κάποιων κενών που υπήρχαν στην πλοκή του Aliens και του Alien3. Και αυτό το βλέπουμε και συνεχίζουμε να παίζουμε.
Για όλους όσοι λατρεύουν τη σειρά ταινιών Alien, το να παρακολουθούν γεγονότα κοντά στη δεύτερη ταινία (ουσιαστικά, λίγο μετά τα γεγονότα στον LV-426) ακόμα και μέσα από τα μάτια του Pvt. Winters, είναι κάτι το συναρπαστικό, και ίσως είναι και ικανό να βοηθήσει να παραβλεφθούν αρκετά προβλήματα του παιχνιδιού. Για όλους όσοι δεν έχουν σχέση με το σύμπαν των κινηματογραφικών ταινιών, ίσως και να πρόκειται για ακόμα ένα shooter παιχνίδι που ο κεντρικός ήρωας για κάποιο ακαθόριστο λόγο, εξολοθρεύει ορδές από "τερατάκια".
Όπως προαναφέραμε, το USS Sephora, δέχεται ένα μήνυμα για διάσωση από το USS Sulaco, το οποίο όμως τοποθετείται χρονικά αρκετές βδομάδες πριν. Όταν η ομάδα από το USS Sephora, φτάνει στο Sulaco για να διερευνήσει την κατάσταση, οι θάλαμοι ψύξης της Ripley και των υπόλοιπων διασωθέντων από τα γενονότα του Aliens, έχουν ήδη εκτοξευθεί με μία κάψουλα διαφυγής και έχουν πάρει την πορεία προς τον πλανήτη Fury για τα γεγονότα του Alien3 . Προς το παρόν, η ομάδα των Marines που ερευνά την κατάσταση στο Sulaco, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ίδιο τρόμο που αφάνισε το Nostromo και την αποικία του πλανητοειδούς LV-426.
Αν ένα πράγμα κάνει πολύ καλά το Aliens: Colonial Marines, είναι, έστω και με μία σχετικά προβλέψιμη ιστορία, να εξυπηρετεί τη μυθολογία των Alien, και να βρίθει λεπτομερειών που ταιριάζουν απόλυτα στο σύμπαν των ταινιών. Από τις συνεχείς αναφορές σε γνωστά πρόσωπα, μέχρι την εμφάνιση ορισμένων από αυτά και την εμπλοκή τους στα γεγονότα, από τα ηχογραφημένα μηνύματα που ρίχνουν ένα τρεμάμενο φώς σε μία αλληλουχία σκοτεινών συμβάντων μέχρι τα διάφορα easter eggs που συνοδεύουν το πακέτο, και από την αποτύπωση στον gaming καμβά τοποθεσιών και γεγονότων μέχρι την ενθυλάκωση μίας αντάξιας στις ταινίες ατμόσφαιρας, το κομμάτι αυτό της σκυταλοδρομίας το παιχνίδι το έχει κερδισμένο. Δεν κερδίζονται όμως οι σκυταλοδρομίες από την καλή κούρσα ενός και μόνο αθλητή.
Τεχνολογία και σχεδιασμός μιας άλλης εποχής
Και τα πρώτα προβλήματα στην αλλαγή της σκυτάλης, εντοπίζεται πολύ γρήγορα. Και ο πλέον άπειρος παίκτης θα αντιληφθεί εύκολα ότι τεχνολογικά ο τίτλος τοποθετείται αρκετά χρόνια πίσω. Το Quake 4 κατά τη γνώμη του γράφοντος, είναι ανώτερο σε θέματα γραφικών, φωτισμών, animation και λοιπών τεχνολογικών παραμέτρων.
Έχει γίνει σαφώς κάποια προσπάθεια συμμαζέματος και ραφιναρίσματος, αλλά ούτε το κοφτό-μηχανικό animation κρύβεται, ούτε τα τερατώδη textures που σε πολλές περιπτώσεις φορτώνουν και ξαναχάνονται κατά βούληση, ούτε τα ενοχλητικά bugs της μηχανής με χαρακτήρες να περνούν ο ένας μέσα από τον άλλο, συντρίμμια να διέρχονται μέσα από παράθυρα αφήνοντάς τα ανέγγιχτα και πολεμοφόδια να εμφανίζονται δέκατα του δευτερολέπτου πριν φτάσουμε σε ένα σημείο, ούτε τα αποτρόπαια εφέ των εκρήξεων και της φωτιάς. Το μοναδικό θετικό που μένει από τον απογοητευτικό οπτικό τομέα είναι η απόδοση του παιχνιδιού σε θέμα frame rate που δεν πέφτει ποτέ και δε δημιουργεί προβλήματα όσοι εχθροί και αν εμφανίζονται στην οθόνη, και ό,τι και αν λαμβάνει χώρα επ’ αυτής.
Δεν περνά λοιπόν πολύ ώρα για να καταλάβουμε ότι το Aliens Colonial Marines, είναι μία ακόμα περίπτωση διασωθέντος τίτλου από την Gearbox όπως ακριβώς συνέβη με το Duke Nukem Forever. Ευτυχώς για τον αγοραστή, το παιχνίδι δε φτάνει σε καμία περίπτωση το χάλι του Δούκα, αλλά καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, υπάρχουν στοιχεία που φωνάζουν ότι έχουμε να κάνουμε με σχεδιαστικές επιλογές που κυριαρχούσαν πολλά χρόνια πριν. Το Colonial Marines, πέραν κάποιων περιστάσεων είναι ένα απόλυτα γραμμικό παιχνίδι, όπου ο επόμενος διακόπτης (πόρτας, θαλάμου, ανελκυστήρα) πατιέται αφού έχει εξολοθρευθεί και η τελευταία απειλή που γίνεται spawn στο παιχνίδι με παλιομοδίτικο τρόπο.
{PAGE_BREAK}
Η αντίπαλη Α.I. ακολουθεί δύο συγκεκριμένες ρουτίνες, μία για τους Alien εχθρούς που εμφανίζονται από παντού και χωρίς καμία στρατηγική ορμούν στην ομάδα των πεζοναυτών, και μία για τους μισθοφόρους της Weyland-Yutani που επιχειρούν και μία υποτυπώδη εύρεση προστασίας, αλλά γενικώς εμφανίζουν τα ίδια συμπτώματα ανεγκεφαλίας με τους εξωγήινους συναδέλφους τους. Αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι οι ανθρώπινοι αντίπαλοι είναι σχεδόν πανομοιότυποι με δύο ή τρεις διαφοροποιήσεις και οι Alien αντίπαλοι είναι τριών κατηγοριών που όμως δύσκολα διακρίνονται οπτικά, ο τελικός απολογισμός σε αυτό το τμήμα του παιχνιδιού είναι κάτω του μετρίου.
Παρόλα αυτά στη μάχη, κερδίζει το gunplay που είναι ικανοποιητικό και αξιόλογο και εκμεταλλεύεται όσο γίνεται τη διαφορετικότητα των όπλων, τις αναβαθμίσεις που αυτά επιδέχονται και την ποικιλία σε πολεμοφόδια. Η συνολική αίσθηση είναι αξιοπρεπής, αν και θα προτιμούσαμε λιγότερους Alien εχθρούς, με μεγαλύτερη ισχύ και απειλητικότητα αντί για πολυάριθμους που «πέφτουν» εύκολα. Ούτως ή άλλως, η προσέγγιση της Gearbox σε αυτό το θέμα, βάζει τρικλοποδιά στην ατμόσφαιρα του τίτλου, αφού ο κλασικός απειλητικός ήχος από τον ανιχνευτή κίνησης, δε μεταφράζεται σε καταδίωξη ή φόβο, αλλά σε μία ακόμα μάχη με ακατάπαυστο πυρ προς όλες τις κατευθύνσεις.
Δυνητικές προοπτικές και χαμένες ευκαιρίες
Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι ενώ από τη μία το στοίχημα της ατμόσφαιρας κερδίζεται από τους δημιουργούς, και το παιχνίδι έχει και χαρακτήρα, και ατμόσφαιρα κοντά στις αγχωτικές ταινίες, και κλίμα που ταιριάζει στο σύμπαν, από την άλλη, χάνεται μία μεγάλη ευκαιρία να κάνει πραγματικά τη διαφορά. Σε καίρια σημεία επιλέχθηκε ο δρόμος του απλού shooter με μεγάλο αριθμό εχθρών και κλασική μάχη. Αντιθέτως, αν ο αριθμός είχε περιοριστεί και η μάχη ήταν πιο απαιτητική και αγχωτική, θα είχαμε πραγματικά κάτι ξεχωριστό με το όλο υπόβαθρο των Alien να βοηθάει τα μέγιστα. Ως έχει, όλα αυτά τα στοιχεία μένουν εν πολλοίς ανεκμετάλλευτα πέρα από ένα αξιόλογο fan service στο οποίο συνεπικουρούν.
Το πόσο ατμοσφαιρικό και καλύτερο θα μπορούσε να ήταν το παιχνίδι, φαίνεται σε περιπτώσεις που ξεφεύγει από στενούς διαδρόμους και μεταλλικούς θαλάμους, και «ανοίγει» πάνω σε τοποθεσίες της αποικίας στον LV-426 ή μέσα στο Derelict Ship των Aliens. Με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση που αυξομειώνεται σε ρυθμό και ένταση ανάλογα με τη μάχη και ακολουθεί κινηματογραφικές νόρμες, με το φωτισμό να είναι πάντα χαμηλός και το φακό στον ώμο του πεζοναύτη να είναι ο μοναδικός φάρος, ο παίκτης περισσότερο ικανοποιείται από τη φαντασίωση του πόσο εκπληκτική ατμόσφαιρα θα μπορούσε να έχει ο τίτλος, μέχρι η προβλέψιμη ρουτίνα να τον ξαναπροσγείωσει απότομα σε μια μάχη που δε διαφέρει και πολύ από αυτή του Call of Duty. Είναι πραγματικά κρίμα σε ένα παιχνίδι να έχει κάποιος τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί αισθητικά την ιδιοφυία του Giger ή του Moebius και να μη το κάνει. Και δυστυχώς οι φίλοι της Gearbox και όποια άλλης ομάδας ενεπλάκη με τον τίτλο, δεν το έκανε.
Ενδιαφέρουσες προσθήκες που σώζουν την παρτίδα
Στην προσπάθεια να γίνει πιο σύχρονο και πιο ενδιαφέρον το gameplay, οι δημιουργοί ενσωμάτωσαν ένα σύστημα αναβαθμίσεων με βαθμούς που λαμβάνονται με τη συλλογή πόντων. Οι πόντοι μπορούν να προέλθουν από την απλή εξολόθρευση αντιπάλων, από την ολοκήρωση των (δεδομένων) objectives, από την εύρεση collectibles, από τη συμμετοχή στο multiplayer και από την ολοκλήρωση challenges που και το gameplay εμπλουτίζουν και τη μάχη κάνουν πιο ενδιαφέρουσα.
Η ανταμοιβή αφορά σε αναβαθμίσεις στα όπλα του πεζοναύτη με κάποιες από αυτές να κάνουν αισθητή διαφορά στο αποτέλεσμα και στον τρόπο χρήσης των όπλων. Τα όπλα που βρίσκονται ως collectibles και είναι memorabilia των ταινιών, έχουν μεν μία καθόλου ευκαταφρόνητη ισχύ (για παράδειγμα το Flamethrower της Ripley) αλλά δεν δέχονται αναβαθμίσεις. Από την άλλη υπάρχουν και όπλα όπως το κλασικό στην ταινία smart gun που δεν ανήκει στο οπλοστάσιο του πρωταγωνιστή και χρησιμοποιείται κατά περίσταση.
Όπως και να έχει το όλο σύστημα βαθμών-αναβαθμίσεων λειτουργεί πολύ καλά, δίνει επιπλέον ενδιαφέρον και διαδραματίζει ρόλο και στο multiplayer κομμάτι με το οποίο ο παίκτης δε θα αργήσει να ασχοληθεί καθώς το παιχνίδι σαν single player campaign είναι μικρό και δεν υπερβαίνει τις 6-7 ώρες. Το multiplayer με τέσσερα διαφορετικά modes, αντλεί το ενδιαφέρον του από το ότι παίζοντας ως Alien, ο τρόπος προσέγγισης της μάχης είναι τελείως διαφορετικός από το γνωστό πυρ κατά βούληση.
{PAGE_BREAK}
Με ορισμένες αποδοχές, το παιχνίδι σε αυτόν τον τομέα είναι διασκεδαστικό και συμπεριλαμβάνοντας και το σύστημα αναβαθμίσεων των πολεμιστών μας, μπορεί να προσθέσει αρκετές ευχάριστες και ανταποδοτικές ώρες στο παιχνίδι. Από την άλλη το συνεργατικό παιχνίδι που δέχεται μέχρι και τέσσερις παίκτες, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αφού η ίδια η δομή του παιχνιδιού δε βοηθάει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Σε έναν κλειστό χώρο ή διάδρομο με τους εχθρούς μπροστά, είτε ένας πολεμά, είτε τέσσερις, το gameplay μένει το ίδιο. Ούτε διαφορετικές στρατηγικές ενσωματώνονται, ούτε νέες τακτικές. Αφήστε που υιοθετούνται και κάποιες… πρωτοποριακές ιδέες με τους προπορευόμενους παίκτες να «τραβούν» όσους αργούν και οι τελευταίοι να περνούν μέσα από κλειδωμένες πόρτες και τοίχους και να γίνονται spawn δίπλα στους συμπολεμιστές τους. Εκτός όλων των άλλων, η παρουσία πολλαπλών χαρακτήρων δίνεται και άκομψα αφού όλοι οι συνεργαζόμενοι παίκτες είναι ο Pvt. Winters!
Βγάλτε επιτέλους κάτι και στο XBLA/PSN!
To Colonial Marines είναι ένα ακόμα παιχνίδι που κυκλοφόρησε επειδή έπρεπε να κυκλοφορήσει προκειμένου να «βγουν τα έξοδα» . Τα προσεγμένα (για την άγνωστη περίοδο κατά την οποία δημιουργήθηκαν) cinematics και η επιμελής προσπάθεια να δεθούν τα γεγονότα με την ταινία Aliens, αναδεικνύουν μία δουλειά που είχε αρκετό μεράκι μέσα της, αρκετές προοπτικές, αλλά έμεινε στο δρόμο από καύσιμα. Τα όποια προβλήματα απορρέουν από την ηλικία πολλών τμημάτων του παιχνιδιού και από τις ασυμβατότητες των επιλογών μεταξύ ομάδων που δούλεψαν στον τίτλο παλιότερα και πιο πρόσφατα.
Πολλά όμως θα μπορούσαν να διασωθούν αν οι δημιουργοί επένδυαν περισσότερο στο στοιχειωτικό κλίμα ενός Alien τίτλου με τον ήχο του αισθητήρα να τρομοκρατεί τον παίκτη, παρά στην shooter φύση του. Φαίνεται όμως ότι το δεύτερο ήταν η πιο ανέξοδη δημιουργικά επιλογή και παρά το ότι κάποια πράγματα τα κάνει αρκετά καλά, είναι αυτή που καταδικάζει τον τίτλο στην μετριότητα.
Όταν οι εταιρείες αποφασίσουν ότι τέτοια παιχνίδια θα πρέπει να κυκλοφορούν υπό ειδικό καθεστώς, με budget τιμολόγηση και επίκληση της κατανόησης του κόσμου, ίσως κι εμείς να είμαστε επιεικέστεροι. Μέχρι τότε, και για όσο καιρό μισοτελειωμένα παιχνίδια θα προσπαθούν να σταθούν δίπλα σε κανονικές κυκλοφορίες επενδύοντας περισσότερο στην κεκτημένη ταχύτητα του κοινού και σε τρία εντυπωσιακά trailer, από μας θα παίρνουν και αυτό που πραγματικά τους αξίζει.
Σάββας Καζαντζίδης
