Η Nintendo σε μεγάλα κέφια
Πριν από δέκα χρόνια η Nintendo σόκαρε το κοινό λανσάροντας το GameCube, όχι με το Super Mario που περίμεναν όλοι, αλλά με ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον Luigi, που μέχρι τότε ζούσε στη σκιά του δημοφιλούς αδελφού του. Εκτός, όμως, από τον πρώτο κανονικό “Luigi τίτλο”, το Luigi’s Mansion ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι μας είχε συνηθίσει η Nintendo, ακόμη και για τα δεδομένα του Mario franchise, με τα άπειρα spin-offs.
Με ένα concept εμπνευσμένο από τις ταινίες Ghostbusters, στο Luigi’s Mansion ο φοβιτσιάρης κι άγαρμπος Luigi έπρεπε να εξερευνήσει μια στοιχειωμένη έπαυλη για να σώσει τον Mario από τα φαντασμάτα, τα οποία κι αντιμετώπιζε …ρουφώντας τα με την ηλεκτρική σκούπα του. Παρά το απλοϊκό gameplay και τη σύντομη διάρκεια, το Luigi’s Mansion ήταν ένα πανέμορφο, διασκεδαστικό παιχνίδι που μοίραζε απλόχερα το γέλιο.
Το αποτέλεσμα ήταν να αγαπηθεί απ’ όσους το έπαιξαν και να καθιερωθεί ως μία από τις πιο “cult” κυκλοφορίες στην ιστορία της Nintendo, η οποία εκείνη την εποχή δεν φοβόταν να δοκιμάσει ακόμη και τα πιο “τρελά” πειράματα. Ακριβώς λόγω αυτού του “cult status”, το ενδεχόμενο της κυκλοφορίας sequel έμοιαζε χλωμό κι όσο περνούσαν τα χρόνια φαινόταν όλο και περισσότερο πως το Luigi’s Mansion θα έμενε σαν άλλη μια γλυκιά ανάμνηση της περιόδου του GameCube. Έτσι, η ανακοίνωση του Luigi’s Mansion 2, για το 3DS, προκάλεσε έκπληξη και ρίγη νοσταλγίας στους fans του πρώτου τίτλου. Αυτό, όμως, που σοκάρει σήμερα, είναι το πόσο σωστή ήταν τελικά η απόφαση της Nintendo να κυκλοφορήσει το sequel που δεν περίμενε κανείς…
Τρόμος και χαρά στην Evershade Valley!
Μετά το πρώτο Luigi’s Mansion ο (ιδιόρρυθμος-παρανοϊκός-σαδιστής-μορφάρα) επιστήμονας Professor E. Gadd μετακόμισε στην Evershade Valley για να μελετήσει τα ήσυχα και φιλικά φαντάσματα που κατοικούν στην περιοχή. Όμως, ο King Boo, με κάποια μαγική δύναμη, σπάει το φεγγάρι “Dark Moon” σε κομμάτια και τα φαντάσματα γίνονται εχθρικά και ξεφεύγουν από τον έλεγχο του Gadd…
Ποιόν καλείς όταν έχεις πρόβλημα με φαντάσματα; Μα φυσικά τον Luigi, τον -φαινομενικά- πιο ακατάλληλο άνθρωπο για τη δουλειά, που τελικά πάντα τα καταφέρνει, εκπλήσσοντας και τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, ο Gadd επιστρατεύει “με το έτσι θέλω” τον Luigi και τoν στέλνει στις 5 επαύλεις της Evershade Valley, για να συγκεντρώσει τα 5 κομμάτια του Dark Moon, ώστε να αποκατασταθεί η τάξη. Εμπόδιο στο δρόμο του Luigi θα σταθούν τα διάφορα σκανταλιάρικα φαντάσματα που θα συναντήσει, που αρέσκονται στο να τον πειράζουν, να τον τρομάζουν, και γενικά να του κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Ευτυχώς, όμως, ο Gadd εξοπλίζει τον Luigi με τη νέα σκούπα “Poltergust 5000” και το πρώτης γενιάς DS ή αλλιώς το Dual Scream, που αποτελεί το διάδοχο του GameBoy Horror (για όσους θυμούνται το πρώτο Luigi’s Mansion). Το Dual Scream λειτουργεί ως χάρτης, σύστημα επικοινωνίας μεταξύ των δύο και καταγράφει τα objectives καταλαμβάνοντας την οθόνη αφής του 3DS.
Νωρίς στο παιχνίδι αποκτάμε κι ένα νέο είδος φακού, που ρίχνει πολύχρωμο φως, αποκαλύπτοντας αόρατα αντικείμενα στο χώρο και φυσικά παίζει βασικό ρόλο στην εξερεύνηση του περιβάλλοντος. Κάθε έπαυλη που θα επισκεπτούμε αποτελεί ενιαίο κτίσμα, ωστόσο η πρόοδός μας σ’αυτές χωρίζεται σε 5 αποστολές (συν άλλη μία για το τελικό boss fight), που διαρκούν από 15 εώς 30 λεπτά, καθιστώντας το παιχνίδι ιδανικό για φορητό gaming. Στις αποστολές αυτές θα κληθούμε να εξερευνήσουμε τα διάφορα δωμάτια των κτιρίων, να λύσουμε γρίφους, να πολεμήσουμε τα φαντάσματα και, φυσικά, να συλλέξουμε collectibles και χρήματα για να αναβαθμίσουμε τη σκούπα μας.
Οι “μάχες” με τα φαντάσματα απαιτούν πρώτα απ’όλα να τα “ξετρυπώσουμε”, μετά να τα τυφλώσουμε με τον φακό και στη συνέχεια να τα ρουφήξουμε με το Poltergust πατώντας το R και κρατώντας τον αναλογικό μοχλό στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που τρέχει το φάντασμα για να ξεφύγει (σαν να το ψαρεύουμε). Αν και στη βάση τους οι μάχες δεν έχουν αλλάξει πολύ από το πρώτο Luigi’s Mansion, η αλήθεια είναι ότι έχουν βελτιωθεί δραματικά, αφού τα φαντάσματα είναι περισσότερα σε ποικιλία και το καθένα απαιτεί διαφορετική προσεγγισή, ενώ τα διάφορα boss fights κι ο τρόπος που το παιχνίδι "παίζει" με το στήσιμο του περιβάλλοντος εγγυώνται ότι δεν θα βαρεθούμε καθόλου να τα ρουφάμε με τη σκούπα μας.
Για παράδειγμα, κάποια φαντάσματα φοράνε γυαλιά ηλίου, που πρέπει να ρουφήξουμε από το πρόσωπο τους πριν μπορέσουμε να τα τυφλώσουμε, άλλα χρησιμοποιούν όπλα κι άλλα πρέπει να τα αποκαλύψουμε με τον πολύχρωμο φακό. Ωστόσο, το κυνήγι των φαντασμάτων αποτελεί μόνο ένα κομμάτι της εμπειρίας, αφού οι γρίφοι κι η εξερεύνηση είναι εξίσου σημαντικά και πάνω απ’όλα διασκεδαστικά. Κούφιοι τοίχοι, αόρατες πόρτες, παγίδες, μυστικά δωμάτια κι ένα σωρό εκπλήξεις μας περιμένουν να τις ανακαλύψουμε.
Έτσι, το παιχνίδι μας εθίζει στο να ανοίγουμε όλα τα ντουλάπια, να ψάχνουμε όλα τα βάζα, να κρυφοκοιτάμε από χαραμάδες (κατασκοπεύοντας τα φαντάσματα σε ανέμελες στιγμές), να ρουφάμε με τη σκούπα ό,τι μπορούμε και να ρίχνουμε παντού με τον πολύχρωμο φακό. Είναι σαν να παίζουμε έναν αποδομημένο adventure τίτλο με Nintendo αισθητική, που μας γεμίζει με μία παιχνιδιάρικη διάθεση εξερεύνησης.
{PAGE_BREAK}
Η αλήθεια είναι πως το Luigi’s Mansion 2 έχει και τα προβλήματά του, κι όπως και ο προκάτοχός του είναι ένα αρκετά απλοϊκό παιχνίδι που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. Ως συνέπεια, είναι αρκετά εύκολο, με απλούς στη λύση γρίφους και με μόνο τα boss fights να είναι λιγάκι πιο δύσκολα από τις υπόλοιπες μάχες. Επιπλέον, πολλές αποστολές βασίζονται στο backtracking και θα ήταν καλύτερο αν οι επαύλεις είχαν λίγα παραπάνω δωμάτια. Αλλά όλα αυτά συγχωρούνται όταν περνάς τόσο καλά παίζοντας. Γιατί αυτό που κερδίζει τον παίκτη στο Luigi’s Mansion 2 δεν είναι οι πολλές έξυπνες ιδέες με τις οποίες φόρτωσαν το παιχνίδι οι developers της Next Level Games, αλλά η αγνή διασκέδαση που προσφέρει.
Ο τρόπος που ο Luigi μουρμουράει τη μουσική που παίζει στο background, οι ατάκες του Gadd, οι πλάκες που μας κάνουν τα φαντάσματα, οι αντιδράσεις τους όταν τα αιφνιδιάζουμε, όλα προκαλούν αβίαστα το γέλιο και συνθέτουν μία ευχάριστη παρωδία των κλισέ των ταινιών τρόμου, που αξίζει κανείς να παίξει από την αρχή μέχρι το τέλος.
Κυνηγώντας φαντάσματα με φίλους
To Luigi’s Mansion 2 διαρκεί 10 με 15 ώρες ανάλογα με το πόσο ο παίκτης θέλει να ασχοληθεί με τα collectibles. Σε κάθε αποστολή κρύβεται ένα φάντασμα Boo, που μπορούμε να βρούμε και να πιάσουμε, ενώ αν τα πιάσουμε όλα σε μία επαύλη, ξεκλειδώνουμε ένα bonus level. Επιπλέον, κάθε κόσμος περιέχει 14 κρυφά gems για να εντοπίσουμε, ενώ ανάλογα με το πόσο καλά θα τα πάμε στην κάθε πίστα, βαθμολογούμαστε με 1 έως 3 αστέρια. Πέρα όμως από το υψηλό replayability υπάρχει και το co-op multiplayer του παιχνιδιού για έως και τέσσερεις παίκτες (χρωματιστούς Luigi), που είναι ανέλπιστα απολαυστικό κι εθιστικό.
To Thrill Tower, όπως ονομάζεται το mutliplayer, μπορεί να παιχτεί τόσο online όσο και τοπικά, ακόμα και με μία κόπια του παιχνιδιού και τέσσερα 3DS σε download play. Τα 3 διαθέσιμα modes του είναι τα: Hunter Mode (όπου πρέπει πιάσουμε όλα τα φαντάσματα σε συγκεκριμένο χρόνο), Rush (όπου πρέπει να διασχίσουμε μία πίστα μέσα στο χρόνο με εμπόδιο τα φαντάσματα και το περιβάλλον) και Polterpup (όπου κυνηγάμε τα τρισχαριτωμένα σκυλο-φαντάσματα του παιχνιδιού).
Και τα τρία είναι εξίσου διασκεδαστικά και λαμβάνουν χώρα σε ειδικούς (random generated) χάρτες-δωμάτια, ενώ υπάρχει η επιλογή βαθμού δυσκολίας (normal-hard-expert) αλλά και πόσες πίστες-ορόφους θα παίξουμε για σύντομα ή μεγάλα sessions. Επιπλέον, το multiplayer καταγράφει τις επιδόσεις μας, ξεκλειδώνουμε κι εκεί τις αναβαθμίσεις του Poltergust (όπως στο single player), ενώ έχει δικούς του -πιο δυνατούς- τύπους φαντασμάτων που προκαλούν τις ικανότητές μας.
Το gameplay του παιχνιδιού λειτουργεί φανταστικά και στο multiplayer, καθώς οι παίκτες πρέπει να συνεργαστούν για να πιάσουν τα φαντάσματα, αλλά και να εξερευνήσουν τα δωμάτια του παιχνιδιού και να βρούν γρήγορα το δρόμο τους. Έτσι, η ικανοποιητική ποικιλία από modes κι επιλογές που προσφέρει το multiplayer, επεκτείνει τη διάρκεια του παιχνιδιού με μπόλικες ώρες επιπλέον διασκέδασης.
Όμορφα φαντάσματα
Στον οπτικό τομέα, το Luigi’s Mansion 2 είναι ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια του 3DS, που ξεχωρίζει για τα καρτουνίστικα-πλαστικής υφής (αλλά υψηλής ποιότητας) γραφικά, τους κορυφαίους (μέχρι τώρα για το φορητό) φωτισμούς αλλά και το 3D εφέ. Η τελευταία φορά που το 3D εφέ του 3DS αξιοποιήθηκε τόσο έξυπνα ήταν στο Super Mario 3D Land κι εδώ χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει οφθαλμαπάτες αλλά και να “τρομάξει” τον παίκτη. Επιπλέον, το 3D συχνά δίνει την αίσθηση ότι ο Luigi κινείται σε ένα “κουκλόσπιτο” που βρίσκεται κολλημένο μαγικά πίσω από την οθόνη.
Κάθε μία από τις περιοχές-επαύλεις έχει τη δική της ξεχωριστή αισθητική και τα περιβάλλοντα ποικίλλουν από εργοστάσιο ρολογιών στην έρημο, μέχρι χιονισμένο σαλέ σε βουνοκορφή. Κι έπειτα, ο τρόπος που το φως του φακού αντανακλάται στις διάφορες επιφάνειες, η απεικόνιση των κεραυνών, αλλά και τα διάφορα εφέ φωτιάς-βροχής-καπνού-χιονιού, συνθέτουν ένα από τα καλύτερα οπτικά σύνολα της κονσόλας.
Αλλά και ηχητικά το Luigi’s Mansion 2 δεν πάει πίσω, με ευχάριστα ψευτο-τρομακτικά themes (με highlight το ringtone του DS που ακούγεται όταν μας καλεί ο Gadd). Αυτό που ξεχωρίζει, όμως, είναι το sound design που προσπαθεί “να προκαλέσει την αγωνία” με διάφορα ηχητικά εφέ, τα οποία σκοπό έχουν να τρομάξουν και να μας κινήσουν την περιέργεια, αλλά τελικά όπως κι οι κραυγές του Luigi, η προφορά του Gadd κι οι φωνές των φαντασμάτων… προκαλούν (ναι σωστά μαντέψατε) γέλιο.
Luigi Rising
To Luigi’s Mansion 2 είναι ένας "must-have" τίτλος για τους κατόχους 3DS, χάρη στο εξαιρετικό single player campaign και τα διασκεδαστικά multiplayer modes, που χαρίζουν πολλές ώρες αγνής gaming ευτυχίας. Είναι από εκείνα τα παιχνίδια που αποδεικνύουν ότι τελικά μόνο η Nintendo μπορεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις δυνατότητες των συστημάτων της, αλλά κι ότι το ταλέντο,” η τρέλα” και το μεράκι κάθε άλλο παρά της έχουν στερέψει. Κάπως έτσι, όταν η Nintendo θέλει κι έχει κέφια, μπορεί να παράγει μικρά διαμάντια. Ένα από αυτά είναι και το Luigi’s Mansion 2 που έρχεται για να δώσει ξανά στον αφανή Luigi τη θέση που του αξίζει στο προσκήνιο και στο 3DS.
Αν λοιπόν θέλετε ένα ανάλαφρο παιχνίδι για να περάσετε πάρα πολύ καλά μόνοι ή με παρέα, ο Luigi -κι όχι ο Mario- είναι τώρα πια ο ήρωάς σας… τουλάχιστον μέχρι το επόμενο Mario…
Νίκος Αδάμης
