Copy – Paste
Αυτό το review θα ξεκινήσει λίγο διαφορετικά. Πιο συγκεκριμένα ανάποδα. Χαζεύοντας τους τίτλους τέλους, είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που η επιλογή new game plus φαντάζει ως περιττή. Ως άχρηστη. Η σχετικά άπειρη WB Montreal, θέλοντας να ακολουθήσει το μονοπάτι της Rocksteady Games, παρουσιάστηκε ιδιαίτερα άτολμη, ίσως και φοβισμένη, μπροστά σε μια δημιουργία που έχει σαν πρωταγωνιστή το Σκοτεινό Ιππότη. Τα τελευταία χρόνια η φιγούρα του Batman είναι υπεύθυνη για ορισμένες κορυφαίες δημιουργίες –που ευτυχώς δεν βασίζονται σε κινηματογραφικές παραγωγές- αλλά το Arkham Origins, πέρα από την αδιαμφισβήτητη υψηλή ποιότητά του, κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει στην ιστορία εξαιτίας των υπερβολικών, σχεδόν σκανδαλιστικών, ομοιοτήτων του με το Arkham City.
Βέβαια, δικαιολογίες δεν υπάρχουν για την ομάδα ανάπτυξης, γιατί ουσιαστικά πρόκειται για τα ίδια άτομα που στο παρελθόν ανέλαβαν να μεταφέρουν το Arkham City στο Wii U και μάλιστα με μοναδική μαεστρία. Όταν όμως της ανατέθηκε ένα τόσο βαρύ φορτίο, η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της ή ακόμα και οι πιέσεις της ίδιας της Warner Bros, φαίνεται πως την “ανάγκασαν” να ακολουθήσει την πεπατημένη.
Και ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η λογική του copy-paste. Ο τίτλος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κρύψει τις καταβολές του, και κάτω από άλλες συνθήκες η κριτική θα ήταν δριμύτατη. Όμως, για ακόμα μια φορά έρχεται στο προσκήνιο το ταλέντο της Rocksteady, όπου άφησε μια παρακαταθήκη διόλου αμελητέα, που όπως αποδεικνύεται μέσω του Arkham Origins, ακόμα και αν αντιγραφεί πλήρως δεν θα υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
Επιστροφή στο παρελθόν
Τα Batman Arkham Origins αποτελεί πρακτικά το prequel της σειράς, όπου ο Σκοτεινός Ιππότης αρχίζει να κάνει τα πρώτα, δειλά βήματα ενάντια στην εγκληματικότητα, που ολοένα και περισσότερο φαίνεται να καλύπτει τη χιονισμένη και χριστουγεννιάτικα στολισμένη Arkham City. Ο τίτλος αποφεύγει να ασχοληθεί με τον τρόπο που η φιγούρα του Batman πήρε σάρκα και οστά –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που όμως αποτελούν spoilers- και προσφέρει στον παίκτη μια φιγούρα που από το πρώτο κιόλας λεπτό εμφανίζεται πανίσχυρη.
Τα πρώτα λεπτά φαίνεται πως έχουν αποτελέσει προϊόν… σκέψης για τη WB Montreal και έτσι δεν είναι τυχαίο που τα πάντα θυμίζουν τον τρόπο με τον οποίο είχε εκκινήσει το Arkham Asylum! Ο Batman βρίσκεται και πάλι στα κελιά της φυλακής Arkham και σχετικά σύντομα πληροφορείται πως έχει επικηρυχτεί έναντι ενός αρκετά γενναιόδωρου ποσού, με αρκετούς δολοφόνους να βρίσκονται ήδη στο κατόπι του. Οι ενέργειές του φαίνεται πως έχουν θορυβήσει τον Black Mask, αν και τελικά το σενάριο δεν είναι και τόσο προβλέψιμο, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που αφήνεται να εννοηθεί αρχικά.
Η πρώτη αποστολή θα ολοκληρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες, ο Batman θα μεταφερθεί στο Bat Cave και πρακτικά από εδώ και έπειτα η πραγματική δράση θα εκκινήσει. Ο παίκτης είναι αλήθεια πως θα έχει να ασχοληθεί με αρκετά πράγματα στο κρησφύγετο του Σκοτεινού Ιππότη, και έτσι, πέρα από το battle training, θα μπορεί να μελετάει το νέο εξοπλισμό αλλά και τα gadgets του, να συνομιλεί με τον Alfred, ενώ στον κεντρικό υπολογιστή θα μπορεί να αναλύει τα διάφορα δεδομένα που έχει συλλέξει στη Gotham City.
Πέρα από το πρακτικό μέρος, η σπηλιά αποτελεί και ένα χώρο χαλάρωσης, με τον παίκτη να μπορεί να περιηγηθεί μέσα σε αυτήν, να παρατηρεί το υπό κατασκευή Bat mobile, να ρίξει μια ματιά στη στολή του και όταν τελικά θεωρήσει πως δεν έχει κάτι παραπάνω να κάνει, να κατευθυνθεί προς το Bat Wing και να ξεχυθεί στους παγωμένους δρόμους της πόλης.
Κρύο, νυχτερίδες και μια άδεια πόλη
Η Bat Cave λειτουργεί σαν το κεντρικό hub, από όπου ο Batman μπορεί να παρατηρεί ολόκληρο το χάρτη της Arkham City, με τις κύριες και δευτερεύουσες αποστολές να είναι ευδιάκριτες. Η μετάβαση μπορεί ορισμένες φορές να γίνει αυτόματα, αν και ο “Enigma” έχει βάλει το χεράκι του, και έτσι ο παίκτης θα πρέπει να επαναφέρει σε λειτουργία ορισμένους πύργους – πομπούς ώστε να έιναι σε θέση να χρησιμοποιήσει και πάλι το ιπτάμενο μεταφορικό του μέσο.
Το δυσάρεστο της υπόθεσης είναι πως, για τα σημερινά δεδομένα, το μέγεθος της πόλης αδυνατεί να εντυπωσιάσει, ενώ η ενιαία ροή διακόπτεται πολλές φορές από τα γνωστά και ενοχλητικά loading times. Ευτυχώς, αν ο Batman μεταβεί από τη μια περιοχή στην άλλη απλά και μόνο κάνοντας χρήση της μπέρτας του, οι χρόνοι φόρτωσης είναι διακριτικά κρυμμένοι, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που η οθόνη δείχνει να παγώνει στιγμιαία και μάλιστα με έναν έντονο και ενοχλητικό ρυθμό.
Η Arkham City μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον από άποψη αισθητικής και σχεδιασμού, αλλά κακά τα ψέματα, παρουσιάζεται παντελώς άψυχη. Η κίνηση στους δρόμους απουσιάζει ολοκληρωτικά και τελικά μόνο οι διάφορες συμμορίες που υπάρχουν διάσπαρτες στις ταράτσες ή τα σοκάκια θα κινήσουν την προσοχή του παίκτη. Όταν κάποια στιγμή βρεθεί στο έδαφος και έρθει αντιμέτωπος με τους κακοποιούς που δείχνουν να βρίσκονται παντού, το battle system δεν απογοητεύει μεν, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει αρχίσει να δείχνει επικίνδυνα σημάδια κόπωσης.
Κουρασμένο αλλά αποτελεσματικό battle system
Για ακόμα μια φορά ο Batman θα έχει ένα βασικό πλήκτρο επίθεσης, το οποίο σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα θα είναι υπεύθυνα για ορισμένα εντυπωσιακότατα combos. Η επίθεση με την μπέρτα θα παραπλανεί στιγμιαία τους αντιπάλους, ενώ η έλλειψη άμυνας καλύπτεται από το γνωστό πλέον πλήκτρο evade. Όπως συνέβαινε και στο παρελθόν, όταν ένας αντίπαλος είναι έτοιμος να επιχειρήσει ένα χτύπημα, η κλασική μπλε ένδειξη θα υπενθυμίσει στον παίκτη να χρησιμοποιήσει το πλήκτρο αποφυγής – αντεπίθεσης και με σύμμαχο το όμορφο animation, η ροή της μάχης δεν διακόπτεται σχεδόν ποτέ. Φυσικά αν κάποιος εχθρός φέρει οπλισμό, η ένδειξη θα λαμπιρίσει κίτρινη, οπότε θα απαιτείται μια διαφορετική αλληλουχία πλήκτρων, που ευτυχώς λειτουργεί πάντοτε σωστά.
Σαν μια νότα εντυπωσιασμού, το τελειωτικό χτύπημα θα συνοδεύεται από μια κοντινή λήψη της κάμερας, συνοδευόμενη από εντονότατο slow motion, όπως ακριβώς συνέβαινε και στο Arkham City. Και στο Arkham Asylum… Βέβαια, έπειτα από τόσα χρόνια, το σύστημα μάχης αδυνατεί να εντυπωσιάσει για τους εξής δύο λόγους.
Η πολυκοσμία επί της οθόνης δεν επιτρέπει στον παίκτη να παρατηρήσει τους αντιπάλους του και έτσι απλά και μόνο θα πατά ακατάπαυστα το πλήκτρο επίθεσης, και όταν ειδοποιηθεί πως πρόκειται να δεχθεί κάποιο χτύπημα, να πιέζει κάποιο άλλο πλήκτρο. Ο δεύτερος λόγος αφορά καθαρά την εξυπνάδα των υπολοίπων χαρακτήρων, οι οποίοι θα περιμένουν υπομονετικά πριν εκτελέσουν την επίθεσή τους, ενώ άλλες φορές θα ορμούν όλοι μαζί, φέρνοντας την cpu σε δύσκολη θέση, καθιστώντας την ανήμπορη να κρύψει το ενίοτε προβληματικό collision detection.
Μάχες ενδιαφέρουσες αλλά δίχως ισορροπία
Οι μάχες θα αποφέρουν στον Batman πόντους εμπειρίας, τους οποίους θα είναι σε θέση να εξαργυρώσει μέσω του ανάλογου μενού, αλλά με μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Ο παίκτης μπορεί να επιλέξει είτε να ενισχύσει την αντοχή της πανοπλίας του στα αντίπαλα χτυπήματα –οι αναβαθμίσεις δεν φέρουν δυστυχώς οπτικές αλλαγές- είτε να ανεβάσει τα στατιστικά των gadgets του, είτε να αποκτήσει πρόσβαση σε περισσότερες επιθετικές κινήσεις.
Αναμφίβολα όλα τα παραπάνω ακούγονται και είναι πολύ ενδιαφέροντα, αλλά φαίνεται να λειτουργούν εις βάρος της γενικότερης ισορροπίας. Καταρχάς, η γεροδεμένη μορφή του Batman προδιαθέτει ευχάριστα, ακολουθώντας τη γραμμή του κόμικ της DC και όχι του χαρακτήρα που υιοθέτησε ο Christopher Nolan στις ταινίες. Ο πρωταγωνιστής δείχνει να είναι ιδιαίτερα ισχυρός από το πρώτο κιόλας λεπτό, κάνοντας τις μάχες με τους βασικούς αντιπάλους βαρετές, οπότε και δεν υπάρχει κάποιος λόγος ο παίκτης να προβληματιστεί με τα διάφορα στατιστικά του και να μπει στη λογική βελτίωσής τους.
Η εικόνα δείχνει να αλλάζει άρδην σε κάποιο από τα οκτώ boss fights, αλλά και εδώ η WB Montreal πέφτει θύμα της απειρίας της αλλά και της έλλειψης φαντασίας. Πέρα από τις γνωστές μορφές που θα περιβάλλουν τον Batman, υπάρχουν μερικές ακόμα που πραγματικά ευχόμαστε να είχαν τύχει καλύτερης μεταχείρισης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη μορφή του Deathstroke δεν υπάρχει. Έτσι, ενώ ο ευφάνταστος σχεδιασμός του αλλά και η κινησιολογία του δείχνουν να ταιριάζουν γάντι στο σύμπαν του Arkham Origins, η αναμέτρηση μαζί του δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλοκουρδισμένο και έξοχα σκηνοθετημένο quick time event.
Οι πληθωρικοί χαρακτήρες της DC είναι σαφέστατα παρόντες, συνθέτοντας ένα εξόχως πλούσιο σύνολο, αλλά κατά την ταπεινή μας γνώμη ο τίτλος θα έπρεπε να ρισκάρει και να παρουσιαστεί περισσότερο απελευθερωμένος, επιτρέποντας τις μάχες σώμα με σώμα μέχρι τελικής πτώσης και με ένα πιο σωστό και ισορροπημένο επίπεδο δυσκολίας. Αυτός είναι και ο λόγος που, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, η επιλογή new game plus πρακτικά είναι άχρηστη, γιατί έναν Batman με όλα τα στατιστικά του στα ύψη, είναι απορίας άξιο αν θα μπορέσει κάποιος να τον σταματήσει.
Όλη η μαγεία ενός τίτλου Batman
Όμως θα ήταν πραγματικά άδικο αν ο τίτλος καταδικαστεί μόνο και μόνο από κάποιες λανθασμένες επιλογές της WB Montreal. Οι κύριες αποστολές διεξάγονται όλες σε κλειστούς χώρους και εδώ πραγματικά το Arkham Origins δείχνει τις αρετές του. Πολλές φορές επιλέγονται κινηματογραφικές γωνίες λήψης και γενικά οι κύριες αποστολές είναι ιδιαίτερα προσεγμένες τόσο σκηνοθετικά όσο και δομικά, με τους εκκεντρικούς χαρακτήρες να ξεδιπλώνουν όλο το ταμπεραμέντο τους στις συνομιλίες. Το δικό τους λιθαράκι εδώ βάζουν και οι ηθοποιοί που έχουν δανείσει τις φωνές τους, στους χαρακτήρες, αποδίδοντας για μια ακόμα φορά με άριστο τρόπο τους ήρωες και κακούς της DC.
Όπως συνηθίζεται στη σειρά Arkham, ο πρωταγωνιστής καλείται να ακολουθήσει και stealth μονοπάτια, μιας και η αντοχή του στα εχθρικά πυρά είναι περιορισμένη, αλλά το παιχνίδι με τις σκιές αποτελεί ένα από τα καλύτερα στοιχεία που έχει να προσφέρει ο τίτλος. Επιπροσθέτως, το Arkham Origins εστιάζει και στην ανήσυχη και πανέξυπνη φιγούρα του Bruce Wayne, που πολλές φορές θα αφήσει στην άκρη τη δράση και θα αναγκαστεί να είναι ιδιαίτερα παρατηρητικός. Το detective mode επιστρέφει σαφέστατα εμπλουτισμένο, με τον παίκτη να μπορεί να επηρεάζει τη ροή του χρόνου και να εξετάζει τυχόν αντικείμενα που με μια πρώτη ματιά δεν είναι ορατά.
Η συγκεκριμένη ενότητα δεν διακρίνεται για την υψηλή δυσκολία της, αλλά ακόμα και έτσι ταιριάζει γάντι με τον χαρακτήρα του Batman. Σε τεχνικό επίπεδο το Batman Arkham Origins δεν απογοητεύει αν και γνώμη μας είναι πως απέχει αρκετά από το να εντυπωσιάσει με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Το πρώτο στοιχείο που θα κερδίσει τους παίκτες είναι η μουντή, σχεδόν μελαγχολική ατμόσφαιρα, ενώ και το χιονισμένο Arkham, παρά την έλλειψη ζωής, δείχνει ελκυστικό. Φυσικά την παράσταση κλέβει η στιβαρή φιγούρα του Batman αλλά και των βασικών εχθρών του, όπου όλοι διακρίνονται για τον υψηλό αριθμό πολυγώνων που αοτελούνται και την έμφαση στη λεπτομέρεια. Το animation δεν φαίνεται να έχει αλλάξει σε σχέση με το Arkham City, στοιχείο φυσικά θετικό, ενώ και τα διάφορα cut scenes καταφέρνουν να αποδώσουν με έναν αρκετά επιτυχημένο τρόπο την ένταση κάποιας αναμέτρησης.
Ομοιότητες και συμπεράσματα
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μας γύρω από το Batman Arkham Origins, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια πρόταση που ακολουθεί υψηλά επίπεδα ποιότητας. Ουσιαστικά, το μόνο αρνητικό που μπορεί να του καταλογίσει κάποιος, είναι η υπερβολική ομοιότητά του με το Arkham City σε όλους τους τομείς.
Η WB Montreal θα κατακριθεί μεν για την ατολμία της, αλλά όταν η Rocksteady είχε καταφέρει να αγγίξει τόσο υψηλά επίπεδα ποιότητας, η ολοκληρωτική αντιγραφή δεν μοιάζει και τόσο εσφαλμένη, μιας και πρακτικά προσφέρεται ακόμα μία ολοκληρωμένη, γεμάτη δράση περιπέτεια με πρωταγωνιστή το Σκοτεινό Ιππότη.
Γιώργος Τσακίρογλου
