“I am no longer Gabriel”
Για τη σειρά Castlevania δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί τόσα και τόσα που δεν έχει κάποιο νόημα να επαναληφθούν και πάλι. Αφήνοντας στην άκρη το ένδοξο παρελθόν, αλλά και τις μετέπειτα αποτυχημένες προτάσεις τριών διαστάσεων που δεν σεβάστηκαν τίποτα, οι οπαδοί της σειράς ανά τον κόσμο έπρεπε να κάνουν υπομονή μέχρι ένα μικρό ισπανικό στούντιο να ορθώσει το ανάστημά του και να αναλάβει το δύσκολο έργο της ολοκληρωτικής αναγέννησης. Η Mercurysteam και ο Dave Cox, με την διακριτική παρουσία της Kojima Productions, παρουσίασαν το Castlevania: Lords of Shadow και παρά τις αρχικές αμφιβολίες, πέτυχαν για τον εξής λόγο:
Παρέδωσαν κάτι που ακολουθούσε από κοντά όλα αυτά που η σειρά είχε επιδείξει στο παρελθόν, συνοδευόμενα από μία σύγχρονη τεχνολογία. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Αυτή η λογική κίνηση έπρεπε επιτέλους να γίνει και αξίζουν συγχαρητήρια στην Konami που αποφάσισε να παραγκωνίσει τις γνωστές ιαπωνικές ομάδες ανάπτυξης –που τόσο κακό έκαναν τα τελευταία χρόνια- και να δώσει την μεγάλη ευκαιρία σε αντίστοιχους Ευρωπαίους. Κοιτάζοντας συνολικά το Lords of Shadow 2, είναι προφανές πως σαν σύνολο είναι πιο ολοκληρωμένο αλλά και πιο “συμπαγές” από τον προκάτοχό του. Η Mercurysteam, παρά τα όσα έχουν γραφτεί, εμφανίζεται τολμηρή και δίχως να ακολουθεί την πεπατημένη και δίχως να ενστερνίζεται τους άτυπους κανόνες που διέπουν ένα sequel, τραβάει μια διαχωριστική γραμμή σε σχέση με τα όσα προσέφερε τρία χρόνια πριν και επιχειρεί κάτι που κανείς στο παρελθόν δεν θέλησε να παρουσιάσει.
Πλέον τα πάντα μεταφέρονται σε μια σύγχρονη εποχή και πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο Dracula. Δύο αποφάσεις που μοιάζουν με δίκοπα μαχαίρια, ικανά να καταστρέψουν τα όσα το Lords of Shadow κατάφερε με τόσο κόπο, αλλά το δεύτερο μέρος -και κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος- δεν είναι τόσο απλό, τόσο επιδερμικό και τόσο αδιάφορο, όσο αρκετοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν. Για να είμαστε ειλικρινείς, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Αλλά με μια σημαντική διευκρίνιση: Η εικόνα -τουλάχιστον τις πρώτες ώρες- δείχνει κάπως απόκοσμη, κάπως ξένη με το γενικότερο ύφος της σειράς και η αλήθεια είναι πως χρειάζεται ένα εύλογο διάστημα εξοικείωσης.
Για να μπορέσει κάποιος να κρίνει σωστά, θα πρέπει να ξεπεράσει το αρχικό σοκ και κατόπιν ώριμης σκέψης να ζυγίσει στο μυαλό του τη φυσιογνωμία του χαρακτήρα που θα αναλάβει τον έλεγχο, το παρελθόν του αλλά και το γεγονός πως η ηλικία του δεν περιορίζεται από χρονικές περιόδους, σύγχρονες ή προγενέστερες. Ο Dracula, όπως ισχυρίζεται συνεχώς και ο Robert Carlyle, είναι μία απέθαντη μορφή, που μπορεί να επανέλθει από το λήθαργό του όποτε το επιθυμήσει ο ίδιος ή αν κάποιος τον ξυπνήσει απότομα. Ναι, είναι αλήθεια πως τα αστικά περιβάλλοντα είναι κάπως δύσπεπτα, αλλά η Mercurysteam κατάφερε πολύ έξυπνα να παραπλανήσει όλους τους βιαστικούς και μάλλον μη μυημένους φίλους της σειράς Castlevania. Η πόλη στην οποία διαδραματίζεται το Lords of Shadow είναι μία σύγχρονη μεγαλούπολη, η οποία όμως δείχνει να κινείται σε ένα παράλληλο, ακόμα και εναλλακτικό θα μπορούσαμε να πούμε, σύμπαν. Τα γοτθικά κτίρια με τις έντονες ακμές, δείχνουν να ταιριάζουν απόλυτα με ορισμένες απόκοσμες κατασκευές, που υψώνονται ακόμα και πάνω από τα σύννεφα και δημιουργούν την εντύπωση πως δεν έχουν τέλος.
Η ελεύθερη κάμερα παρέχει τη δυνατότητα στον παίκτη να εξερευνήσει τα περιβάλλοντα από άκρη σε άκρη και πραγματικά δεν είναι λίγα τα σημεία που δημιουργούν δέος. Η υπερβολική νέφωση, τα σκούρα χρώματα αλλά και το γεγονός πως ο τίτλος διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου τη νύχτα, συνθέτουν μία εικόνα ιδιαίτερα ελκυστική, αλλά και τόσο αποκομμένη σε σχέση με το αρχικό Lords of Shadow. Τα πάντα όμως έχουν τη λογική τους εξήγηση, μιας και μέσα σε αυτά τα περιβάλλοντα κινείται ο ίδιος ο Dracula, μια φιγούρα εχθρική, που διψάει για αίμα και που δεν διστάζει να κάνει παντού και πάντα έντονη την παρουσία της.
Τα ψυχρά χρώματα ταιριάζουν γάντι με την ασπρισμένη και ταλαιπωρημένη επιδερμίδα του, όπως ακριβώς η ζεστασιά των χρωμάτων του πρώτου μέρους ακολουθούσαν τα όμορφα και αγνά συναισθήματα του Gabriel. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν περιοχές που δεν δείχνουν να ταιριάζουν με το υπόλοιπο οικοδόμημα του Lords of Shadow 2, ενώ κάτι από την αισθητική του πρώτου μέρους έχει αναγκαστικά θυσιαστεί στο βωμό της σύγχρονης πλέον εποχής. Αυτό το αστικό περιβάλλον, αυτή η ψυχρή, μουντή και γεμάτη μιζέρια πόλη, κρύβει στα θεμέλια της το κάστρο του ίδιου του Dracula. Η χρωματική παλέτα συνεχίζει να είναι η ίδια, όμως εδώ το level design πραγματικά απογειώνεται. Για ακόμα μια φορά η Mercurysteam δείχνει να εξαντλεί τα περιθώρια έμπνευσής της, παραδίδοντας ένα οπτικό σύνολο που σε μερικά σημεία, από καλλιτεχνικής άποψης, δεν έχει προηγούμενο. Ορισμένες σκηνές δείχνουν να ξεπήδησαν από την Κόλαση του Δάντη, με την ομάδα ανάπτυξης όμως να προβαίνει σε καίριες πινελιές και πέρα από ένα αίσθημα αυθεντικότητας, να τους προσδίδει έναν ιδιαίτερο και μοναδικό χαρακτήρα.
Δυστυχώς, όμως, αυτή η εναλλαγή στα τοπία σχεδόν ξεγυμνώνει το αστικό περιβάλλον, το οποίο αδυνατεί τελικά να ακολουθήσει τόσο σε σχεδιασμό, όσο και σε έμπνευση το εσωτερικό του κάστρου και των λοιπών υπόγειων περιοχών. Παράλληλα, αυτή η μετάβαση από τον έναν κόσμο στον άλλο δεν έχει πάντοτε μία λογική εξήγηση, στοιχείο όχι απαραίτητα θετικό για την open world προσέγγιση που επιχειρεί πλέον η σειρά. Το Castlevania: Lords of Shadow 2 προσφέρει ουσιαστικά έναν ενιαίο κόσμο, μέσα στον οποίο δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως ο παίκτης μπορεί να πάει όπου θέλει. Πρακτικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και ο προορισμός του Dracula -και ειδικά όταν βρίσκεται στο αστικό περιβάλλον- θα είναι πάντοτε προκαθορισμένος και θα μπορεί να φτάσει κάποιος ακολουθώντας πάντοτε ένα και μόνο μονοπάτι. Οπότε, οι υποσχέσεις στο συγκεκριμένο τομέα καταρρέουν, αλλά αυτή η υποτιθέμενη ελευθερία ίσως και να μην ταίριαζε, οπότε καλώς και εν μέρει περιορίστηκε.
Από την άλλη, αυτό ο υποτιθέμενος ενιαίος κόσμος συνθέτει ένα σύνολο που έχει μία σειρά και παρόλο που τα πισωγυρίσματα είναι αρκετά, δημιουργείται μία συνοχή και μία ευκολότερη εξιστόρηση, που ευτυχώς δεν διακόπτεται ή δεν χωρίζεται σε κεφάλαια. Τα διάφορα portals εκμηδενίζουν τις αποστάσεις, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως όταν τελικά η πόλη ξεκλειδωθεί στο σύνολό της, η έκτασή της είναι χορταστική και ο μικρός χάρτης που εμφανίζεται συνεχώς επί της οθόνης, κρίνεται ως άκρως βολικός. Ρίχνοντας μια ματιά στους χαρακτήρες που θα περάσουν μπροστά από την οθόνη μας, αναμενόμενα η οικογένεια Belmont έχει την τιμητική της, ενώ είναι αναγκαίο να ειπωθεί πως ποτέ άλλοτε τόσες πολλές φιγούρες δεν βρέθηκαν συγκεντρωμένες σε μία και μόνο Castlevania δημιουργία.
Ο γνωστός κόμης επιστρέφει στη ζωή αδυνατισμένος και με τη μνήμη του θολή, αλλά σύντομα οι καταστάσεις και οι “παλιές φιλίες” θα τον ρίξουν στα βαθιά. Οι εικόνες είναι αναμφίβολα σκληρές, αλλά αυτή είναι η φύση του Dracula, όπου η δίψα του για αίμα δεν τον εμποδίζει να σκοτώσει αθώους πολίτες ή ακόμα και μικρά παιδιά. Παρόλη την απόκοσμη και βίαιη μορφή του, υπάρχει ακόμα μέσα του κάτι το ανθρώπινο, κάτι που μάχεται να βγει στην επιφάνεια. Ο παίκτης με έκπληξη θα διαπιστώσει πως η ψυχή του Gabriel δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά, ενώ οι αναμνήσεις αλλά και οι εμφανίσεις αγαπημένων του προσώπων, θα είναι υπεύθυνες για ορισμένες σκηνές που οι οπαδοί της σειράς ίσως και να μην είναι έτοιμοι να αντικρίσουν. Αυτή η ψυχρή κατά τα άλλα φιγούρα θα λυγίσει, θα δακρύσει και θα υποχωρήσει στο κάλεσμα και μόνο του μικρού του παιδιού. Ο Trevor θα παίξει το δικό του σημαντικό ρόλο, τόσο σαν τον υιό του Gabriel, όσο και μετέπειτα σαν το γνωστό στους φίλους της σειράς Alucard –απλά διαβάστε το όνομα ανάποδα…
Πραγματικά οι παίκτες θα νιώσουν πολλές φορές μια έντονη ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί τους, με ορισμένες παρουσίες αλλά και αναμετρήσεις να προσδίδουν με χαρακτηριστική άνεση έναν επικό τόνο στο Castlevania: Lords of Shadow 2. Η συγκίνηση θα διαδέχεται την οργή με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ η ικανοποίηση της εξόντωσης συγκεκριμένων εχθρών δεν έχει προηγούμενο. Σε σχέση με το πρώτο μέρος, που τελικά αποδεικνύεται πως έξυσε απλά και μόνο την επιφάνεια, η παρούσα πρόταση διεισδύει σε βάθος στο lore της σειράς Castlevania, όπου μόνο οι φανατικοί οπαδοί της σειράς θα μπορέσουν να εκτιμήσουν τον κόπο και τις γνώσεις της Mercurysteam.
Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται ο Robert Carlyle. Ο γνωστός ηθοποιός δείχνει να έχει επηρεαστεί σημαντικά από το ρόλο του σε γνωστή σειρά παρόμοιου ύφους και έτσι οι υπερβολές του παρελθόντος αλλά και οι ανεξήγητες διακυμάνσεις στον τόνο της φωνής του, ευτυχώς δεν υπάρχουν. Σαφέστατα τα cut scenes είναι αισθητά περιορισμένα σε σχέση με το πρωτότυπο, αλλά η χροιά της φωνής του Dracula καθώς και το κείμενο που έχει να απαγγείλει, αποτυπώνουν μοναδικά αυτή την ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Η Mercurysteam καταφέρνει και μπερδεύει με μοναδικό τρόπο την πραγματικότητα με τις παραισθήσεις του Dracula και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ο παίκτης θα φτάσει σε σημείο να μην πιστεύει ή να μην είναι σίγουρος για τα όσα βλέπει. Αναμφίβολα, σε ορισμένα σημεία το σενάριο κινδυνεύει να εκτροχιαστεί, μιας και δείχνει να παρασύρεται και να αποκτάει μια γλυκανάλατη εικόνα, αλλά ευτυχώς στο αμέσως επόμενο λεπτό επανέρχεται και πάλι στο σωστό δρόμο. Στον δρόμο της εκδίκησης ή μήπως κάπου αλλού;
Περαιτέρω λεπτομέρειες σχετικά με το σενάριο δεν χρειάζεται να ειπωθούν, γιατί έτσι οι φίλοι της σειράς δεν θα απολαύσουν τα όσα έχει ο τίτλος να τους προσφέρει. Φυσικά οι ανατροπές δεν απουσιάζουν, αναμενόμενα σε πολλά σημεία ο τίτλος δείχνει να λοξοδρομεί από αυτά που οι παίκτες έχουν συνηθίσει, αλλά από την άλλη ας είναι προετοιμασμένοι για μια τελική μάχη και μία σεναριακή κορύφωση που ελάχιστοι τίτλοι είναι σε θέση να προσφέρουν στη σημερινή εποχή. Πέρα όμως από τους κεντρικούς χαρακτήρες, δυναμικό παρόν δηλώνουν και αρκετοί εχθροί, οι οποίοι δείχνουν και αυτοί να ακολουθούν την τακτική των… δύο ταχυτήτων που συναντάται στα περιβάλλοντα. Ορισμένοι από αυτούς παραμένουν πιστοί στο ύφος της σειράς, με έναν μεσαιωνικό σχεδιασμό στις πανοπλίες και τον οπλισμό, ενώ και οι μορφές τους ταιριάζουν απόλυτα με το γενικότερο ύφος που επικρατεί στο κάστρο του Dracula.
Όταν όμως οι μάχες εκτυλίσσονται στο αστικό περιβάλλον, η εικόνα των εχθρών μάλλον απογοητεύει. Ορισμένες παραμορφωμένες ανθρώπινες φιγούρες, που παράλληλα κραδαίνουν καραμπίνες, δείχνουν πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου και αναμφίβολα θα κάνουν τους παίκτες να αναζητήσουν τους εχθρούς που συνάντησαν στο πρώτο μέρος. Παράλληλα, η πόλη αστυνομεύεται από φρουρούς που έχουν την δυνατότητα να αιωρούνται και να χρησιμοποιούν αυτόματα όπλα, μία εικόνα που όσο και να προσπαθήσει κάποιος, δεν μπορεί να μην τη σχολιάσει αρνητικά.
Πάντοτε η σειρά Castlevania στο συγκεκριμένο τομέα διακρινόταν για την ποικιλία της αλλά και για το πάντρεμα εξοπλισμών, που δεν δείχνει να ταιριάζει χρονολογικά με την υποτιθέμενη περίοδο που εκτυλίσσονται τα γεγονότα, αλλά το Lords of Shadow 2 -σε ό,τι αφορά τη δεύτερη περίπτωση- μάλλον το έχει παρακάνει. Πραγματικά, η φιγούρα του Dracula δείχνει ξένη δίπλα σε αυτές τις… αλλόκοτες παρουσίες, μειώνοντας πρακτικά τη βαρύτητα του ίδιου του κεντρικού χαρακτήρα. Επίσης, οι διάφοροι διάλογοι που ακούγονται από αυτές τις φυσιογνωμίες, είναι τόσο απλοϊκοί που πραγματικά είναι να απορεί κανείς για τους λόγους που η ομάδα ανάπτυξης θυσίασε ένα τόσο σημαντικό τομέα και δεν έδειξε την απαιτούμενη προσοχή.
Σαφέστατα καλύτερης αντιμετώπισης έχουν τύχει τα boss fights, όπου πλην 2-3 περιπτώσεων, θα δοκιμάσουν τις ικανότητες των παικτών, ενώ παράλληλα θα προκαλέσουν και τον θαυμασμό λόγω του ευφάνταστου σχεδιασμού τους. Για ακόμα μια φορά ορισμένα από αυτά κατακλύζουν ολόκληρη την οθόνη, ενώ όπως συμβαίνει συνήθως, η εξόντωσή τους είναι μία σχετικά απλή διαδικασία. Μόλις ο χρήστης εντοπίσει το αδύναμό σημείο τους, δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τους θέσει εκτός μάχης, αν και εδώ βαρύνουσας σημασίας είναι το επίπεδο δυσκολίας που θα επιλέξει κανείς, αλλά και το κατά πόσο θα έχει καταφέρει να κάνει κτήμα του το ολοκληρωμένο και απαιτητικό battle system.
Το Castlevania: Lords of Shadow 2 προσφέρει τρία επίπεδα δυσκολίας, συν ακόμα ένα το οποίο ξεκλειδώνεται κατόπιν των τίτλων τέλους. Άσχετα από την επιλογή του καθενός, ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η ΑΙ των αντιπάλων, η οποία διακρίνεται πρωτίστως για την εξυπνάδα αλλά και την επιθετικότητά της. Εδώ τα πάντα έχουν ανέβει μερικά σκαλιά σε σχέση με το πρωτότυπο και πλέον απαιτούνται προσεκτικές κινήσεις και σωστή αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων του Dracula. Σε γενικές γραμμές το battle system ακολουθεί τη λογική του προηγούμενου τίτλου. Ο κεντρικός χαρακτήρας- πέρα από το κλασικό και αιματοβαμμένο μαστίγιό του- έρχεται εξοπλισμένος με το Void Sword καθώς και με τα Chaos Claws. Όλες οι επιθέσεις διακρίνονται για το κοντινό και μακρύ βεληνεκές τους, ενώ σταδιακά θα γίνονται ολοένα και πιο ισχυρές. Το Void Sword έχει τη δυνατότητα να απορροφάει κάτι από την ενέργεια του εκάστοτε εχθρού και να την προσθέτει αυτόματα στον Dracula, ενώ τα Chaos Claws θα αποδειχθούν σημαντικός σύμμαχος ενάντια σε πανοπλίες και γενικότερα σε χαρακτήρες που επιλέγουν επιθετικές στάσεις.
Αναμενόμενα τα δύο αυτά όπλα καταναλώνουν από μία αντίστοιχη μπάρα, η οποία με τη σειρά της αναπληρώνεται από τα διάφορα herbs που αφήνουν πίσω οι χαρακτήρες που εξουδετερώνονται. Οπότε ο παίκτης θα πρέπει να κινείται έξυπνα, επιλέγοντας το σωστό ανά πάσα στιγμή εξοπλισμό και άλλοτε να φροντίζει να αναπληρώσει την ενέργειά του και άλλοτε να φορτίσει τη μπάρα ενός από τα δύο βασικά όπλα. Με αυτόν τον τρόπο ο τίτλος αποκτάει έναν σχεδόν σαδιστικό ρυθμό, όπου δεν αφήνει κανέναν να ηρεμήσει κατά τη διάρκεια μιας μάχης αλλά ποτέ δεν γίνεται άδικος ή δημιουργεί την εντύπωση πως κινείται υπογείως. Αναμενόμενα, οι αναβαθμίσεις επιστρέφουν δριμύτερες, αλλά πλέον το Lords of Shadow 2 δεν είναι τόσο απλό, τόσο συγκαταβατικό όσο το πρώτο μέρος.
Τα credits που κερδίζονται στις μάχες, μέσω του γνωστού μενού μπορούν να αξιοποιηθούν, ώστε ο Dracula να αποκτήσει νέες κινήσεις. Αυτές οι κινήσεις με τη σειρά τους οδηγούν σε συγκεκριμένα combos τα οποία επιβάλλεται να εκτελέσει κανείς ώστε να αποκτήσει την εκάστοτε αναβάθμιση. Με αυτόν τον τρόπο, όσοι θέλουν να φτάσουν τα στατιστικά τους στο μέγιστο, θα πρέπει να απομνημονεύσουν τα πάντα και κρίνοντας από το επίπεδο δυσκολίας, πρόκειται για ένα μονόδρομο που μάλλον θα πρέπει να ακολουθήσει ο καθένας. Οι χορογραφίες που εκτελεί ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένα χάρμα οφθαλμών, με το animation να βρίσκεται για ακόμα μια φορά σε υψηλότατα επίπεδα. Η επιλογή evade θα αποτελέσει ακόμα ένα σύμμαχο, ενώ αν ο συγχρονισμός είναι σωστός, ο αντίπαλος θα τεθεί προσωρινά εκτός ισορροπίας και ένας καταιγισμός χτυπημάτων θα τον θέσει εκτός μάχης. Και σαν αιμοδιψής που είναι ο Dracula, πιέζοντας το κατάλληλο πλήκτρο την κατάλληλη στιγμή, θα μπορέσει να του ρουφήξει το αίμα ή ακόμα καλύτερα να του ξεσκίσει το στέρνο και να του αφαιρέσει την καρδιά, αναπληρώνοντας τη δική του ενέργεια.
Το Castlevania: Lords of Shadow 2 είναι ουσιαστικά μια hack ‘n’ slash πρόταση τρίτου προσώπου, η οποία προσφέρει τόσο στιγμές platforming όσο και stealth. Στην πρώτη περίπτωση η κίνηση του Dracula είναι αρκετά ομαλή, ενώ η μεταπήδηση από πλατφόρμα σε πλατφόρμα είναι ίσως περισσότερο εύκολη από όσο θα έπρεπε. Το σκαρφάλωμα είναι μια αρκετά απλή διαδικασία, και το θετικό είναι πως αποτελεί μια ευχάριστη ανάπαυλα από τις εντονότατες μάχες. Σε ό,τι αφορά το stealth τμήμα και ειδικά κατά τις πρώτες ώρες που ο χαρακτήρας είναι υπερβολικά αδύναμος, το παιχνίδι με τις σκιές φαίνεται πως δεν είναι αρκετό και έτσι ο Dracula θα πάρει τη μορφή ενός αρουραίου για να μπορέσει να κινηθεί σε συγκεκριμένες περιοχές δίχως να γίνει αντιληπτός από κανέναν.
Μπορεί να ακούγεται κάπως υποτιμητικό ολόκληρος Κόμης να παίρνει την μορφή ενός ταπεινού τρωκτικού, αλλά αυτή δεν θα έιναι η μοναδική του “μεταμφίεση”. Στην πορεία και σε συγκεκριμένα σημεία, η μορφή του θα γίνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αλλά θα σας αφήσουμε να την ανακαλύψετε μόνοι σας. Οι γρίφοι με τη σειρά τους δεν διακρίνονται για την πολυπλοκότητάς τους αλλά είναι δοσμένοι με τέτοιο τρόπο που οι παίκτες δίχως να κουραστούν, θα τους απολαύσουν. Οι πλέον παρατηρητικοί θα έρθουν αντιμέτωποι με δοκιμασίες από το μακρινό παρελθόν της σειράς, οι οποίες φυσικά έχουν αποκτήσει μια σύγχρονη εικόνα, αλλά ακόμα και έτσι καταφέρνουν να ξυπνήσουν ευχάριστες αναμνήσεις. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το διαθέσιμο artwork από τα στάδια της ανάπτυξης του τίτλου –και όχι μόνο- θα διογκώνεται ολοένα και περισσότερο, δείχνοντας για ακόμα μια φορά τον κόπο αλλά και την προσοχή στην λεπτομέρεια εκ μέρους της Mercurysteam.
Το Castlevania: Lords of Shadow 2 ολοκληρώνεται από έναν τεχνικό τομέα που διακρίνεται πρωτίστως για την καλλιτεχνική του προσέγγιση και κατόπιν για την τεχνολογία του. Στην κορυφή όλων βρίσκεται η λεπτομερέστατη φιγούρα του Dracula, με το επίπεδο των facial expressions να θέτει νέα στάνταρ για τη βιομηχανία. Οι λεπτομέρειες είναι για ακόμα μία φορά πάρα πολλές, ενώ οι ανάγλυφες επιφάνειες είναι αυτές που κλέβουν και πάλι την παράσταση. Τα μουντά χρώματα δημιουργούν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, τα οποία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα εφέ που παράγει ο εξοπλισμός του κεντρικού χαρακτήρα, ενώ για να μην ξεχνιόμαστε, το αίμα ρέει άφθονο.
Και εδώ όμως εντοπίζονται ατασθαλίες και μάλιστα αφορούν τον τρόπο που είναι σχεδιασμένοι οι εχθροί. Στα κοντινά πλάνα, η εικόνα ορισμένων δεν είναι διόλου κολακευτική, με υπερβολικές ασάφειες ακόμα και σε σημαντικά χαρακτηριστικά του προσώπου τους, ενώ η ίδια κατάσταση εμφανίζεται και σε ορισμένα textures που αφορούν τα περιβάλλοντα. Τα παραπάνω μάλλον θυσιάστηκαν στον βωμό της ομαλής δράσης και του σταθερότατου frame rate, με τη μηχανή γραφικών να μην δυσκολεύεται ποτέ, παρόλο που η οθόνη θα είναι συνεχώς πλημμυρισμένη από πολύπλοκες κατασκευές, πολλούς χαρακτήρες και πληθωρικά εφέ.
Σε ό,τι αφορά τον ήχο, αυτός κερδίζει τις εντυπώσεις κυρίως σε επίπεδο διαλόγων, οι οποίοι με τη σειρά τους δίνουν τρομερή ώθηση στα cut scenes και στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Robert Carlyle εμφανίζεται πιο ώριμος από ποτέ, αν και η παρουσία του Patrick Stewart είναι αρκετά περιορισμένη, σχεδόν σε ρόλο κομπάρσου, άσχετα από το ρόλο που καλείται να παίξει ο Zobek. Η μουσική επένδυση είναι στο σύνολο της εντός κλίματος, με ορχηστρικά κομμάτια με πνευστά, ενώ όταν το απαιτούν οι συνθήκες, δίνουν τη θέση τους σε απολαυστικότατες μελωδίες που προκύπτουν από πιάνο και βιολί. Σε μερικά σημεία η μουσική γίνεται κάπως πιο “άγρια”, φλερτάροντας με rock καταστάσεις, αλλά αυτές οι στιγμές είναι περιορισμένες.
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μας σχετικά με το Castlevania: Lords of Shadow 2, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως η ιστορία του Dracula ολοκληρώνεται με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Η Mercurysteam ρισκάρει και αλλάζει ολοκληρωτικά το ύφος της σειράς και ευτυχώς αυτή η κίνησή της κρίνεται άκρως επιτυχημένη. Και όλα αυτά σε μία πρόταση που αγγίζει τις 15 ώρες και παρά τα αρκετά και ανούσια πισωγυρίσματα, στο σύνολό της αποδεικνύεται χορταστική, αλλά και “τίμια” προς τον παίκτη και το παρελθόν της σειράς.
Κατά την ταπεινή μας άποψη, ορισμένα λάθη θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αλλά τελικά το μεγαλύτερο ερώτημα που βασανίζει τους παίκτες έχει μία μάλλον απλή απάντηση. Μπορεί τα αστικά –που μεταξύ μας δεν είναι και τόσο αστικά- και καταθλιπτικά περιβάλλοντα να θέλουν κάποιον χρόνο να γίνουν αρεστά, αλλά ταιριάζουν απόλυτα στη φυσιογνωμία του ίδιου του Dracula, όπως ακριβώς συνέβαινε στο παρελθόν με τα αντίστοιχα στα οποία κινούνταν ο Gabriel. Δίχως καμία υπερβολή, ο τίτλος κατατάσσεται στις δυνατές κυκλοφορίες της χρονιάς και παρόλο που ορισμένες λεπτομέρειες θα τις εκτιμήσουν μόνο οι φανατικοί οπαδοί της σειράς, η νέα αυτή πρόταση κρίνεται ως ολοκληρωμένη, εθιστική και προκλητική.
Γιώργος Τσακίρογλου
To review βασίστηκε στην PS3 έκδοση του παιχνιδιού.
