Σε μια τρύπα από τουβλάκια στο έδαφος, ζούσε ένα Hobbit…
Τι παραπάνω μπορεί να δώσει ένα ακόμη LEGO παιχνίδι; Πόσα παραπάνω εκατομμύρια τουβλάκια μπορεί να μαζέψει κανείς μέχρι να νιώσει τον κορεσμό να προκαλεί ναυτία; Πόσες δεκάδες ακόμη χαρακτήρες θα ξεκλειδωθούν μέσα από τους LEGO τίτλους μέχρι να πει ο κόσμος «φτάνει πια!». Αν κάποιους σκεφτόμαστε με συμπάθεια και κατανόηση, αυτοί δεν είναι σίγουρα οι καταναλωτές. Οι τελευταίοι έχουν το ελεύθερο και την πολυτέλεια της επιλογής να καλοδεχθούν ή να πουν όχι σε ένα ακόμη LEGO παιχνίδι. Αλλά εκείνοι οι δυστυχείς της TT, που βλέπουν τουβλάκια στο ύπνο και τον ξύπνιο τους; Που σηκώνονται το πρωί να ετοιμάσουν καφέ και κλωτσάν με μανία τα έπιπλα της τραπεζαρίας μήπως από τα συντρίμμια μπορέσουν και κατασκευάσουν μία καφετιέρα; Που φιλάν για καληνύχτα το ένα τους παιδί και δίνουν τρία ασημένια τουβλάκια για να «ξεκλειδώσουν» και το δεύτερο για να μπορέσουν να το καληνυχτίσουν κι αυτό;
Προφανώς και αστειευόμαστε, αλλά για σκεφτείτε το. Όλοι αυτοί που δουλεύουν σε τέτοιες σειρές, σίγουρα, στον έναν ή στον άλλο βαθμό θα έχουν μπουχτίσει. Παρόλα αυτά, κι αυτό είναι που μας εκπλήσσει κάθε φορά σε «ένα ακόμη» LEGO παιχνίδι, πάντα υπάρχουν ορισμένες φρέσκιες ιδέες, που αν μη τι άλλο καταδεικνύουν πως μες στην παραζάλη της επανάληψης, και το κέφι και η όρεξη και η έμπνευση και το μεράκι, επιβιώνουν και δίνουν αυτές τις μικρές λάμψεις που χρειάζεται κανείς σε ένα παιχνίδι της εν λόγω σειράς για να διασκεδάσει.
Έχοντας δοκιμάσει τους περισσότερους τίτλους LEGO από τους βασισμένους στα pop culture μεγαθήρια, μέχρι αυτούς που μετέφεραν υπερήρωες στον τουβλοκόσμο, με πολύ μεγάλη ευκολία έχουμε ανακηρύξει το The Lord of the Rings ως τον καλύτερο, κυρίως λόγω της εκπληκτικής μεταμόρφωσης μίας ενιαίας Μέσης Γης. Αν λυγίσουμε στα αποπλανητικά βλέμματα της μνήμης μας, θα καταλήξουμε να ξανακάνουμε ένα μικρό review για το παιχνίδι, οπότε κλείνοντας σφιχτά τα μάτια, αρκούμαστε στο να ανακαλέσουμε πόσο πλήρης ήταν αυτός ο τίτλος και πόσο κατάλληλος για προνηπιακές ηλικίες έως 60άρηδες οπαδούς του Tolkien.
To The Hobbit δε θέλει, ίσως δε μπορεί, και σίγουρα δεν κοπιάζει να πάει παραπέρα. Κάποια πράγματα τα βρίσκει έτοιμα. Όπως το χαμόγελό μας όταν ξαναντικρίζουμε αγαπημένες περιοχές που επισκεφθήκαμε μέσω της τουβλομετάλλαξής τους. Ή όπως τις ίδιες αυτές περιοχές που λίγο έχουν αλλάξει από το TLotR σαν το Bree και το Shire. Έχουν γίνει βεβαίως οι απαραίτητες αλλαγές και οι αναγκαίοι εμπλουτισμοί, αλλά ένα déjà vu είναι αναπόφευκτο. Το déjà vu εξαλείφεται σταδιακά όσο το παιχνίδι προχωρά σε περιοχές που ούτε στα παιχνίδια, ούτε στις ταινίες, και βεβαίως ούτε στα βιβλία είναι πλέον κοινές. Αλλά μέχρι να φτάσουμε στο Rivendel οι ενδείξεις όλες συνηγορούν ότι οι άνθρωποι της TT δεν έχυσαν και πολύ ιδρώτα.
Συνολικά πάντως, και έχουμε στο μυαλό μας και το bonus καινούργιων περιοχών, η μεταφορά της Μέσης Γης, του Βόρειου αυτού τμήματός της, είναι αξιολάτρευτη και δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι είναι δυνατόν να υπάρχει οπαδός του σύμπαντος του Tolkien που να μη γοητευτεί από το αποτέλεσμα. Πέρα βέβαια από το οπτικό του πράγματος και τις τουβλογεωγραφικές αναλογίες, είναι και όλο αυτό το μεράκι που έχει περάσει στη δημιουργία των δεκάδων χαρακτήρων (εννοείται ότι στο Hobbit έχουμε πολλούς νάνους), στους μηχανισμούς που παραπέμπουν σε στοιχεία του λογοτεχνικού μεγαθηρίου του Tolkien, στα μυστικά και τα side quests και σε όλες τις επιμέρους ασχολίες του παίκτη.
Στο The Hobbit εισάγεται για πρώτη φορά το Loot σύστημα, που πέρα από τα χιλιάδες τουβλάκια επιτρέπει στον παίκτη να συλλέξει και ορυκτά, δομικά υλικά ακόμα και φαγώσιμα για την πραγματοποίηση side quest ή την κατασκευή εξαρτημάτων και αντικειμένων-κλειδιών για την πρόοδο της ιστορίας. Τα υλικά αυτά δεν είναι όλα άφθονα και απαιτείται ένας συνδυασμός ικανοτήτων (από τους χαρακτήρες) για να συλλέγονται σε ισάριθμες ποσότητες. Όπως είναι φυσικό όμως, όσο προχωρά η ιστορία και ανοίγουν νέες ικανότητες, κατασκευάζονται νέα εργαλεία και αποκαλύπτονται νέοι μηχανισμοι, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο απλά. Τελικά το αποτέλεσμα, όπως και στο The Lord of the Rings, είναι να δημιουργείται η ανάγκη στον παίκτη για ένα ακόμη ολοκληρωμένο πέρασμα στην ενιαία Μέση Γη, για να ολοκληρώσει όλα αυτά που δε μπορούσε προηγουμένως επειδή δεν είχε τα εργαλεία.
Πάνω σε αυτό το μηχανισμό του Loot, πρέπει να σχολιάσουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις ανάγεται σε καθαρό grinding προκειμένου να συλλεχθεί ο α αριθμός από το ένα ή το άλλο υλικό. Θα πείτε «LEGO παιχνίδι είναι, πηδάς και σπας, δεν κάνεις κάτι άλλο». Και έπειτα από αυτό το αποστομωτικό επιχείρημα θα συμφωνήσουμε και θα πάμε παρακάτω. Το παρακάτω έχει να κάνει με μικροβελτιώσεις και νέες ιδέες, όπως το αισθητά καλύτερο animation στους χαρακτήρες, η ύπαρξη αρκετών QTEs σε μάχες, η δυνατότητα σε single player να συνδυάσει κανείς δύο νάνους και να τους κινεί ως ένα χαρακτήρα εκεί που αυτό απαιτείται και κυρίως την αυτόματη αλλαγή των όπλων-εργαλείων στο χαρακτήρα, ανάλογα με αυτό που θέλει να κάνει ο παίκτης με αυτόν.
Η τελευταία βελτιωτική πινελιά γλυτώνει πολύ χαμένο χρόνο από τον παίκτη, που σε διαφορετική περίπτωση (όπως στο LotR) θα έπρεπε κάθε φορά να πλοηγείται σε ατελείωτους καταλόγους με ξεκλειδωμένα εργαλεία για να χρησιμοποιήσει αυτό που θέλει. Φερ’ ειπείν, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το καλάμι ψαρέματος του Bilbo, δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι, αφού αυτό θα γίνει equipped αυτόματα εφόσον ο Bilbo σταθεί στο κατάλληλο σημείο δίπλα στο νερό. Ακούγεται ήσσονος σημασίας, αλλά ρωτήστε κι αυτούς που θέλουν να εξαντλούν στο έπακρο αυτά τα παιχνίδια. Κατά τα άλλα, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Το απλοϊκό σύστημα μάχης (;) συνεχίζει να υπάρχει ως είχε, τα voice overs, ακόμα κι όταν δεν εκτελούνται από τους πραγματικούς ηθοποιούς, είναι υπέροχα, τα χαμόγελα συνεχή, τα mini games αδιάφορα και ο Christopher Lee στην αφήγηση, ανυπέρβλητος και αποσβολωτικός.
Πραγματικά, δεν υπάρχουν πολλά άλλα που μπορούμε να προσθέσουμε. Η ποιότητα των παιχνιδιών της TT είναι αδιαμφισβήτητη σε σχέση με αυτό που θέλουν να προσφέρουν, η ποσότητα ικανοποιητική και το fan service κατά περίσταση, ίσως και το καλύτερο στη βιομηχανία του gaming με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν υπάρχει ιδιαίτερο κίνητρο για κάποιον που δε συμπαθεί αυτού του είδους τα παιχνίδια. Όπως και δεν υπάρχει κάτι αποτρεπτικό για κάποιον που τα συμπαθεί. Κάνουν μία συγκεκριμένη δουλειά κι εμείς ως καταναλωτές, fans και gamers, κάνουμε τις επιλογές μας. Και η επιλογή του οπαδού του γοητευτικού σύμπαντος του J.R.R. Tolkien είναι βέβαιη, όταν αυτός ξέρει ότι στο The Hobbit θα έχει την ευκαιρία να δει και τα Γκρίζα Λιμάνια.
Σάββας Καζαντζίδης
Το review βασίστηκε στην Xbox 360 έκδοση του παιχνιδιού.
