Τhere are some places in the universe… you go alone.
Το 1979, ο Ridley Scott μαζί με τον Dan O΄Bannon και τον Ronald Shusett, δημιούργησαν μια ταινία τρόμου/ επιστημονικής φαντασίας, που θα έμενε στην ιστορία όχι μόνο ως μια από τις σημαντικότερες ταινίες στο είδος της, αλλά και ως μια από τις καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ταινία είχε την ονομασία Alien, και κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα συνέχιζε να είναι ξακουστή ακόμα και μετά από 35 χρόνια. Μετά την επιτυχία της, λοιπόν, ήταν αναμενόμενο να ακολουθήσουν τρία ακόμα sequels, και να “ξεσπάσει” ένα μεγάλο franchise που θα αποτελούταν από comics μέχρι και video games.
Τα βιντεοπαιχνίδια που ήταν βασισμένα στο franchise ξεκίνησαν την κυκλοφορία τους από τις κονσόλες του μακρινού παρελθόντος -όπως το Atari 2600- και φθάνουν μέχρι τα συστήματα του σήμερα. Δυστυχώς, όμως, κανένα παιχνίδι ως τώρα δεν κατάφερε να είναι επαρκώς καλό, ώστε να είναι αντάξιο της ποιότητας των ταινιών. Τελευταία επίδοξη προσπάθεια ήταν η απόπειρα της Gearbox με το Colonial Marines του 2012, το οποίο δεν κατάφερε να τηρήσει τις υποσχέσεις που είχε θέσει αρχικά. Γι αυτό το λόγο, η Sega, που είχε εξαγοράσει το license του franchise από το 2006, μετά το Colonial Marines επιχείρησε να αποκαταστήσει τη φήμη της με ένα νέο εγχείρημα, που θα άκουγε στο όνομα “Alien Isolation”. Ο τίτλος θα βασιζόταν στην πρώτη ταινία του 1979 -σπάνιο γεγονός, μιας και τα περισσότερα παιχνίδια βασίζονται στην ταινία Aliens του James Cameron- και θα αποτελούσε ένα παιχνίδι survival horror, που θα ερχόταν δια χειρός Creative Assembly (δημιουργό της σειράς Total War). Οι εντυπώσεις που δημιούργησαν τα trailers και τα previews στους fans ήταν θετικές και ενέπνευσαν αρκετές προσδοκίες πως αυτό το θα ήταν το ιδανικό Alien game που όλοι αναζητούσαν. Τελικά, ο καιρός πέρασε, το Isolation έφτασε στα χέρια μας, και ήρθε η ώρα να δούμε κατά πόσο τήρησε τις αρχικές του υποσχέσεις.
Το παιχνίδι διαδραματίζεται 15 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, όπου η Amanda Ripley ερευνά την εξαφάνιση της μητέρας της, Ellen Ripley. H Amanda μεταφέρεται σε ένα διαστημικό σταθμό με την ονομασία Sevastopol, προκειμένου να ανακτήσει το flight recorder του Nostromo. Για κακή της τύχη, το Sevastopol δεν αποτελεί ένα φιλήσυχο διαστημικό σταθμό, και η ίδια θα κληθεί να αντιμετωπίσει κινδύνους που θα απειλήσουν την ίδια της την ζωή, και ανάμεσα τους ένα θανατηφόρο πλάσμα που παραλίγο να αφαιρέσει τη ζωή της μητέρας της. Την πένα του σεναρίου έχει αναλάβει ο Dan Abnett -γνωστός για τη δουλειά του σε διάφορα comics της DC- ο οποίος υλοποιεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιδέα, ειδικά για τους fans της σειράς, μιας και εξιστορεί γεγονότα που δεν έχουν ειπωθεί ξανά σε κάποιο άλλο μέσο.
Η μόνη αναφορά στην Amanda εντός του σύμπαντος Aliens γίνεται σε μια κομμένη σκηνή του Aliens, όπου μαθαίνουμε πως η Ellen Ripley έχει κόρη. Από εκεί και πέρα δεν γίνονται γνωστά περαιτέρω γεγονότα για την ίδια στις κινηματογραφικές παραγωγές, οπότε το Isolation έχει την ευκαιρία να επεκτείνει το lore του franchise. Από την πλευρά του οπτικού τομέα, το Isolation αναπαριστά άριστα το κλίμα της πρώτης ταινίας από το 1979, σε βαθμό που νομίζουμε ότι έχουμε βυθιστεί μέσα στον κόσμο της ταινίας. Το γεγονός αυτό φαίνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά, μιας και το immersion ξεκινά από το intro της 20th Century Fox και την αρχική οθόνη. Ο φωτισμός, τα αντικείμενα, οι παλαιομοδίτικοι υπολογιστές που υπάρχουν μέσα στο Sevastopol, είναι λίγα από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν την αξιόλογη δουλειά που έχει γίνει στο παιχνίδι από πλευράς σχεδιασμού ακόμα και σε επίπεδο λεπτομέρειας. Ακόμα και αρκετά από τα video που προβάλλονται μέσα σε οθόνες, τις οποίες θα συναντήσει ο παίκτης κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, έχουν την “οπτική υφή” που παραπέμπει σε εικόνα που έχει προβληθεί μέσω VCR, ενώ και στο μενού του crafting (ο συγκεκριμένος τομέας θα αναλυθεί αργότερα) υπάρχουν αρκετές λεπτομέρειες που παραπέμπουν σε στοιχεία της πρώτης ταινίας.
Ακολούθως, όλο το περιβάλλον στο οποίο θα περιηγηθεί ο παίκτης είναι επακριβώς βγαλμένο από τον κόσμο του Alien, σε σημείο που θα ικανοποιήσει και τις προσδοκίες των πιο απαιτητικών fans. Σε γενικές γραμμές, όλα τα παραπάνω “συστατικά” μας επιτρέπουν να ισχυριστούμε με ασφάλεια πως το παιχνίδι περιέχει την καλύτερη ατμόσφαιρα που έχουμε συναντήσει ως τώρα σε τίτλο Alien. Στη συνέχεια, αξίζει να σημειωθεί πως το μοντέλο του Alien είναι αρκετά καλά “χτισμένο”, και η κίνησή του παρουσιάζεται όπως θα έπρεπε να είναι.
Η Creative Assembly δημιούργησε 70 με 80 διαφορετικά animation sets προκειμένου να παραχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να πούμε τα ίδια και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού, μιας και το lip-sync είναι εμφανώς απαρχαιωμένο. Δεν λείπουν μάλιστα και οι περιπτώσεις όπου διάφορα glitches κάνουν την εμφάνισή τους, σε βαθμό που το παιχνίδι χάνει την αξιοπρέπεια του. Για παράδειγμα, ορισμένες φορές θα παρατηρήσετε κάποιους εχθρούς να “αναβοσβήνουν” κατά την προσπάθειά τους να σαν επιτεθούν ή να κάνουν στιγμιαία “ανόητες” κινήσεις με τρόπο που ενδέχεται να σας προκαλέσει γέλια. Τέλος, σε ό,τι έχει να κάνει με το θέμα των γραφικών, το frame rate σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αποδεικνύεται χαμηλό. Δυστυχώς, τα προαναφερθέντα μειονεκτήματα δεν δικαιολογούνται σε ένα παιχνίδι του 2014 και “βαραίνουν” τη συνολική εικόνα του, αλλά ευτυχώς όχι σε βαθμό που να το καταβάλλουν ολοκληρωτικά.
Για την περαιτέρω ανάλυση, σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως το παιχνίδι ολοκληρώθηκε στο Hard, μιας και η Creative Assembly μας ενημερώνει κατά το ξεκίνημα του ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να βιώσουμε την εμπειρία που μας προσφέρει στο μέγιστο βαθμό. Ξεκινώντας, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η Ripley κινείται με φυσιολογικό τρόπο και ανταποκρίνεται στις εντολές του χειριστηρίου αψεγάδιαστα. Μέσω εκείνης μπορούμε να εξερευνήσουμε τα μυστικά του Sevastopol και να κάνουμε craft τα αντικείμενα που συλλέγουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. H εξερεύνηση του Sevastopol, μάλιστα, σε ορισμένα σημεία δημιουργεί στον παίκτη την αίσθηση του déjà vu με ένα πιο παλιό, γνώριμο παιχνίδι με την ονομασία… Bioshock. Οι αφίσες, τα ραδιοκασετόφωνα που παίζουν μουσική, τα ηχογραφημένα μηνύματα κ.λπ. φέρνουν μνήμες από την πόλη κάτω από την θάλασσα, χωρίς φυσικά αυτό να “χρεώνεται” στα μειονεκτήματα του Isolation.
Το crafting αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του τίτλου, μιας και είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του παίκτη. Η Ripley μπορεί να συνδυάσει τα διάφορα αντικείμενα που βρίσκει διασκορπισμένα κατά μήκος του διαστημικού σταθμού, με σκοπό να δημιουργήσει όπλα και εργαλεία τα οποία βοηθούν περαιτέρω στην επιβίωση απέναντι στο Xenomorph και στους υπόλοιπους εχθρούς. Τα συγκεκριμένα εργαλεία κατασκευάζονται με τη βοήθεια blueprints, τα όποια αποτελούν συνταγές ώστε να κατασκευαστεί το κάθε εργαλείο/ όπλο. Χαρακτηριστικό είναι πως, αν ένα blueprint δεν ανακαλυφθεί από τον παίκτη, το εργαλείο που θα κατασκευαζόταν χάνεται. Το οπλοστάσιο είναι αρκετά περιορισμένο, και αυτό βοηθάει σημαντικά στην δημιουργία συναισθήματος τρόμου για τον παίκτη, από τη στιγμή που νιώθει ανήμπορος απέναντι στον Τέλειο Οργανισμό. Το συγκεκριμένο γεγονός απαιτεί από τη Ripley να παίξει κρυφτό με το Alien, προκειμένου να επιβιώσει και, φυσικά, είναι περιττό να διευκρινιστεί πως με ένα χτύπημά του όλα τελειώνουν.
Η άποψή μας για την PS4 έκδοση.
Από το Alien Isolation περιμέναμε πολλά, πάρα πολλά για την ακρίβεια. Όσοι μεγάλωσαν με το franchise Alien (τουλάχιστον μέχρι να βγουν τα κατάπτυστα AvP…) περίμεναν με αγωνία τη στιγμή που θα έπαιζαν ένα παιχνίδι-αναπαραγωγή της πρώτης κινηματογραφικής εμφάνισης των Xenomorphs, όπου ο οπλισμός του James Cameron δεν θα είχε θέση. Και η στιγμή αυτή ήρθε και μάλιστα στέφεται με αρκετή επιτυχία. Το Isolation είναι μια παράξενη και δύσκολη περίπτωση παιχνιδιού. Δύσκολη όχι γιατί δεν είναι “FPS” αλλά survival horror πρώτου προσώπου, όπου χάνεις με ένα μόλις χτύπημα και δεν κουβαλάς τεράστια, φουτουριστικά pulse rifles, αλλά δύσκολη πρωτίστως για τους δημιουργούς. Με έναν μόλις αντίπαλο σε έναν τεράστιο διαστημικό σταθμό, το game design του Alien Isolation δεν ακολουθεί την πεπατημένη, όπου προχωράς, σε ένα μεγάλο δωμάτιο-αρένα, σε περιμένουν εχθροί, αδειάζεις 10-15 γεμιστήρες και πηγαίνεις παρακάτω. Στο Isolation απαιτείται μέθοδος, ανάγνωση της κάθε κατάστασης, σκέψη, προσοχή, βήματα μετρημένα και προσεκτικά.
Όπως είναι φυσικό, ένα τέτοιο παιχνίδι δεν μπορεί να προσφέρει τις συγκινήσεις ενός παραδοσιακού FPS, αλλά πιστό στην κληρονομιά των Amnesia, Outlast και (λίγο από) Bioshock, ζητάει από τον παίκτη να ξεχάσει ό,τι γνωρίζει για την κατηγορία και να προσεγγίσει την προσπάθεια επιβίωσης διαφορετικά. Και εκεί το παιχνίδι της Creative Assembly παίρνει άριστα. Το πανέξυπνο Alien, οι απελπισμένοι (σχεδόν παρανοϊκοί) κάτοικοι-εργαζόμενοi του Sevastopol, τα δεκάδες σκοτεινά δωμάτια, οι αεραγωγοί και τα low tech gadgets, όλα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα πολύ κοντά στο όραμα του Ridley Scott και προσφέρουν μια αυθεντική Alien εμπειρία χωρίς προηγούμενο στα videogames.
Βέβαια, υπάρχουν και “καραμπινάτα” λάθη, που μάλλον χρεώονται στην απειρία της CA με την κατηγορία. Τραγικό frame rate στις κινηματογραφικές σκηνές, lip-sync από το 2000, bugs και glitches -ακόμα και μετά το τεράστιο update των 850MB που κάναμε στην έκδοση PS4- είναι μερικά στοιχεία που μειώνουν αρκετά την αξία του τίτλου κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τη δημιουργία της ατμόσφαιρας που προσπαθούν να υφάνουν οι δημιουργοί. Όταν τη μια στιγμή νιώθεις τον τρόμο να σε κυριεύει και κρύβεσαι σε μια σκοτεινή γωνιά (το έχεις πιστέψει δηλαδή…) και την επόμενη έρχεται διάλυση του νέφους της ψευδαίσθησης από ένα τραγικό glitch, που κάνει μια φιγούρα να… χορεύει ασταμάτητα επειδή κόλλησε σε κάποιο στοιχείο του περιβάλλοντος, το πρόβλημα είναι πασιφανές.
Από εκεί και πέρα, η έκδοση PS4 είναι ίδια ακριβώς με την αντίστοιχη του PS3, με τις απαραίτητες “next-gen” γυαλάδες φυσικά. Στη νέα γενιά έχουμε υψηλότερη ανάλυση, καταπληκτικούς φωτισμούς, έναν πολυκάναλο ήχο από άλλο πλανήτη, σχεδόν καθόλου aliasing, ελαφρώς πιο σταθερό frame rate και την “gimmick” μεν, αλλά πολύ ρεαλιστική χρήση της PS Camera. Με τη χρήση του συγκεκριμένου χαρακτηριστικού ο παίκτης -αφού κρυφτεί σε μια γωνιά- μπορεί να γύρει το σώμα του και να κρυφοκοιτάξει από τις γωνίες για να δει αν έρχεται κάποιος εχθρός. Επιπροσθέτως, αν ενεργοποιήσετε την PS Camera και αυτή “πιάσει” έναν ήχο από το δωμάτιό σας (όπως βήχα ή χτύπημα τηλεφώνου) την ώρα που το Alien είναι κοντά, τότε αυτό θα σας ακούσει και… game over. Είπαμε, είναι gimmick, αλλά δουλεύει καλά και βελτιώνει ακόμα περισσότερο το immersion.
Πέρα από τα προαναφερθέντα, λοιπόν, όποια έκδοση και να διαλέξετε, θα λάβετε σχεδόν την ίδια, απολαυστική και ξεχωριστή Isolation εμπειρία.
Το κομμάτι της επιβίωσης είναι ως επί το πλείστον ο μείζων στόχος του παιχνιδιού, αλλά με την τεχνητή νοημοσύνη που διαθέτει το Xenomorph, τα πράγματα γίνονται σκούρα. Η AI του βασικού εχθρού εκπληρώνει την υπόσχεση της Creative Assembly, μιας και κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα. Όσες φορές και αν παίξαμε ορισμένα levels όπου το Alien ήταν παρόν, δεν καταφέραμε να μαντέψουμε την επόμενη φορά μετά το gameover από πού θα εξαπέλυε την επίθεσή τοπυ. Η περιπολία του Alien στους διαδρόμους του Sevastopol δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο και αυτό αναγκάζει τον παίκτη να μελετήσει προσεκτικά την επόμενη του κίνηση. Σε γενικές γραμμές, το Alien είναι αρκετά έξυπνο και η αποφυγή του αποτελεί δύσκολη υπόθεση, σε σημείο που θα χρειαστεί να παίξετε αρκετές φορές το ίδιο checkpoint προκειμένου να προχωρήσετε. Το συγκεκριμένο στοιχείο δίνει για πρώτη φορά την αίσθηση ενός σοβαρού εχθρού, ο οποίος προκαλεί φόβο στον παίκτη και δεν πεθαίνει με τρεις πιστολιές όπως συνηθιζόταν στους παλιούς τίτλους της σειράς.
Τέλος, ο ηχητικός τομέας του Isolation είναι αξιέπαινος. Η μουσική είναι γραμμένη από τους Joe Henson, Alexis Smith,Jeff van Dyck και Sam Cooper, και είναι εμφανώς επηρεασμένη από τα θρυλικά θέματα του Jerry Goldsmith, ο οποίος είχε γράψει τη μουσική για την πρώτη ταινία Alien. Επιπλέον, το voice acting είναι αρκετά αξιόλογο, αφού οι φωνές που ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες κάνουν τον παίκτη να πιστεύει πως παρακολουθεί ταινία και τα ακουστικά εφέ χτίζουν την ατμόσφαιρα για αληθινές ανατριχίλες. Από τους retro ήχους των υπολογιστών του Sevastopol, μέχρι τις κραυγές του Xenomorph, η ποιότητα είναι υψηλή και υποδηλώνει πως έχει γίνει καλή δουλεία στο συγκεκριμένο τομέα. Επίσης, το Alien διαθέτει διαφορετικές κραυγές, που υποδηλώνουν την κατάσταση που πρόκειται να ακολουθήσει. Για παράδειγμα, υπάρχει διαφορετική κραυγή που δηλώνει επίθεση και άλλη για την ώρα που απομακρύνεται. Μετά από αρκετή ώρα ενασχόλησης με το παιχνίδι, θα έχετε μάθει τη συμπεριφορά του από τους ήχους του, και θα είστε ικανοί να πράξετε αναλόγως στο άκουσμά τους.
Συνοπτικά, το Alien: Isolation δεν είναι παιχνίδι αντάξιο της ποιότητας που όλοι περιμέναμε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλό. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως είναι το καλύτερο του franchise και προσφέρει τον τρόμο και την πίεση που είχε υποσχεθεί. Αποτελεί μεγάλη πρόκληση για όποιον ασχοληθεί μαζί του, και συνίσταται οπωσδήποτε στους fans της σειράς. Όπως και να έχει, μπορεί να μην πραγματοποιεί τα όνειρα των οπαδών του, αλλά σίγουρα αποτελεί ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Το review βασίστηκε στις PS3 και PS4 εκδόσεις του παιχνιδιού.