Πιο μοντέρνος και από τον Cumberbatch.
Τα adventure παιχνίδια και o Sherlock Holmes δεν είναι καινούργια υπόθεση. Η σχέση τους κρατάει κοντά 30 χρόνια και πολλά, πολλά παιχνίδια διαφόρων μεγεθών, στυλ και ποιότητας. Η Frogwares, βέβαια, έχει εδώ και πολλά χρόνια αγκαλιάσει τα δικαιώματα του franchise και έχει πολεμήσει τίμια, δίνοντας μια μεγάλη σειρά από καλά έως πάρα πολύ καλά παιχνίδια, δοκιμάζοντας συνεχώς καινούργιες συνταγές στη σχεδιαστική της φόρμουλα και προσπαθώντας να προσφέρει ένα παιχνίδι το οποίο θα είναι και adventure αλλά και θα συγκινήσει παίκτες που δεν έχουν μεγάλη επαφή με το είδος.
Η σχεδιαστική επέλαση της Telltale όμως, μαζί με την τεράστια επιτυχία της βρετανικής τηλεοπτικής σειράς Sherlock, έδωσαν στην Frogwares μια εξαιρετική ευκαιρία. Με τη διαφήμιση και τον ντόρο γύρω από τον Sherlock Holmes να είναι στα υψηλότερα επίπεδα εδώ και δεκαετίες, αλλά και με μια νέα gameplay συνταγή που δείχνει να πουλάει, η μικρή αυτή ομάδα από την Ουκρανία είχε στα χέρια της μια συνταγή που θα μπορούσε να αποτελέσει τεράστια επιτυχία. Τα κατάφερε όμως; Ας τα δούμε τα πράγματα με τη σειρά.
Μετά το ιδιαιτέρως δυνατό τέλος του προηγούμενου τίτλου, ο πήχης για την συγγραφική συνέχεια της σειράς είχε ανέβει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Η Frogwares είχε σκάψει για τα καλά το «λάκκο» της και ο τρόπος διαφυγής της στην επόμενη περιπέτεια ήταν θέμα συζήτησης μεταξύ πολλών adventurers. Εν τέλει, η λύση που βρήκαν οι Ουκρανοί ήταν η πιο προβλέψιμη αλλά και η πιο ιδιαίτερη συνάμα. Αποφάσισαν να μην αναφερθούν καθόλου στα γεγονότα του προηγούμενου τίτλου και να δώσουν στον παίκτη μια νέα εντελώς περιπέτεια.
Αυτή τη φορά όμως, σε αντίθεση με όλα τα προηγούμενα παιχνίδια της εταιρίας όπου πάντοτε είχαμε να κάνουμε με μια μεγάλη περιπέτεια μυστηρίου που κλιμακωνόταν σταδιακά και άγγιζε το ζενίθ της προς το τέλος, εδώ οι δημιουργοί αποφάσισαν να εμπνευστούν από τα πρώιμα χρόνια του Arthur Conan Doyle και στην ουσία, να σπάσουν το παιχνίδι σε έξι αυτοτελείς ιστορίες, που δεν δένονται σχεδόν καθόλου μεταξύ τους. Κάπως έτσι είχαν πράξει και στο παρελθόν διάφορα CSI adventure games, αλλά εκείνα στο τέλος έδεναν την ιστορία σε μια μεγάλη κλιμάκωση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, και έτσι, ο τερματισμός του παιχνιδιού θα σας φανεί αρκετά «στεγνός» και απότομος.
Ναι, γνωρίζουμε καλά πως η ιδέα πίσω από αυτό το σχεδιασμό είναι (υποτίθεται) εμπνευσμένη από τις πρωτότυπες ιστορίες με ήρωα των Sherlock Holmes, που οι περισσότερες κυκλοφόρησαν σε μικρές, αυτοτελείς ιστορίες (56 μικρές ιστορίες και μόλις 4 νουβέλες). Άλλο όμως περιπέτειες που βγήκαν σε επεισόδια σε περιοδικό και μετά εκδόθηκαν σαν συλλογή και άλλο ένα παιχνίδι που το αγοράζεις έτοιμο εξ αρχής. Ακόμα και μια μικρή ιστορία μπορεί να δουλευτεί για να δώσει ένα τεράστιο παιχνίδι, οπότε η συγκεκριμένη τακτική της Frogwares έχει ήδη διχάσει τους παίκτες.
Και είναι κρίμα που δεν υπάρχει μια κεντρική γραμμή να τα δέσει όλα ή τουλάχιστον ένας δυνατός επίλογος, γιατί η ποιότητα των επιμέρους ιστοριών είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει στη σειρά. Πρόκειται για καλοδουλεμένα μυστήρια, με πολύ σασπένς, ανατροπές και αποκαλύψεις, όλα χτισμένα γύρω από εξαιρετικούς χαρακτήρες με πολύ καλό script και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα που είναι προσεκτικά στημένη και σμιλευμένη κάτω από τη δύναμη της Unreal Engine και που επιτέλους επέτρεψε στην Frogwares να δείξει τις καλλιτεχνικές δυνάμεις της. Στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αν και είχαν γίνει φιλότιμες προσπάθειες για να αναδείξουν τον τεχνικό τομέα, η in-house μηχανή της εταιρίας απλά δεν μπορούσε να ακολουθήσει τα σύγχρονα standards της βιομηχανίας.
Με την UE3 στο χέρι, όμως, και με τη νέα γενιά κονσόλων να έχει αποδεσμεύσει τους δημιουργούς από κάθε hardware περιορισμό, το Crimes and Punishments είναι, απλά, συγκλονιστικά όμορφο για δεδομένα adventure game και θέτει νέες βάσεις για την κατηγορία. Υπέροχοι φωτισμοί και σκιάσεις πλαισιώνουν έναν υπέροχα ζωντανό κόσμο, ο οποίος έχει σχεδιαστεί με τρομερή λεπτομέρεια και επιμονή στο ρεαλισμό.
Ακόμα και το πιο αδύναμο σημείο της εταιρίας, ο σχεδιασμός των 3D character models, δείχνει να έχει ακολουθήσει το… Ντόντο προς την εξαφάνιση, μιας και τα νέα μοντέλα είναι τόσο καλoδουλεμένα, που θα παρατηρείτε με άνεση τις ρυτίδες, τις φακίδες και τις τρίχες στα πρόσωπα των ανθρώπων, ενώ τα σάπια δόντια της εποχής δείχνουν πιο ρεαλιστικά απ’ ότι αυτά των zombies κάθε survival horror! Βέβαια, αυτά τα αποτελέσματα έχουν και τα αρνητικά τους, μιας και τα loading times του τίτλου είναι πολλά και με αρκετά μεγάλη διάρκεια, ενώ υπάρχουν αρκετά μικρά graphical glitches, frame drops και λοιπά… καλούδια που ξέφυγαν από το polishing του τίτλου. Πάντως, πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στον τομέα του voice acting, όπου όλο το cast του παιχνιδιού παραδίδει μια υπέροχη παράσταση και πραγματικά φέρνει στη ζωή τους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν. Η μουσική του τίτλου, από την άλλη, αν και δένει αρμονικά με το παιχνίδι, κάτω από υποβλητικά κομμάτια πιάνου και εγχόρδων, δείχνει σαν να έχει μεταφερθεί από τα προηγούμενα παιχνίδια σχεδόν αυτούσια και δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει ή να δώσει έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα σε αυτό το παιχνίδι.
Ως παιχνίδι όμως, και δη ως adventure, θα περιμένατε από έναν τίτλο να δείχνει τα δόντια του στον πιο νευραλγικό τομέα του είδους, αυτόν του gameplay και των γρίφων. Εδώ είναι και το τμήμα όπου η Frogwares πειραματίστηκε περισσότερο από κάθε άλλο σημείο και έκανε το Crimes and Punishments να διαφοροποιηθεί αρκετά σε σύγκριση με τους προκατόχους του, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά.
Καταρχάς, το παιχνίδι είναι στημένο κάτω από έναν μηχανισμό κίνησης πραγματικού χρόνου σε κάμερα πρώτου ή τρίτου προσώπου (με την εναλλαγή σε αυτές να γίνεται κατά βούληση του παίκτη), ενώ όλος ο έλεγχος γίνεται πλέον με το keyboard ή με το gamepad. Έτσι, η πρώτη αλλαγή είναι πως πλέον ο παραδοσιακός point and click χειρισμός που είχε η σειρά αποτελεί πλέον παρελθόν και μάλλον οριστικά. Είναι γεγονός βέβαια πως δεν δούλευε πάρα πολύ καλά και στα προηγούμενα παιχνίδια οπότε δεν θα το δούμε αυτό ως αρνητικό αν και σίγουρα κάποιοι θα στεναχωρηθούν. Η επόμενη αλλαγή που θα παρατηρήσουν οι παίκτες έχει να κάνει με το γενικότερο gameplay σχεδιασμό του παιχνιδιού. Ένα από τα δυνατότερα στοιχεία των προηγούμενων τίτλων ήταν το σύστημα συλλογής στοιχείων και, εν τέλει, το deduction system, όπου ο παίκτης θα έπρεπε να συνδυάσει όλα τα στοιχεία που ανακάλυπτε με το σωστό τρόπο και να φτάσει στο δικό του συμπέρασμα.
Εδώ, η Frogwares πήγε ένα βήμα παραπέρα και πλέον η έκβαση κάθε ιστορίας κρίνεται 100% από το deduction σας. Και με το παιχνίδι να μην χαρίζει ποτέ μια ξεκάθαρη έκβαση, απαιτείται μεθοδικότητα και περισυλλογή για να φτάσετε στο σωστό συμπέρασμα και να μην καταδικάσετε κάποιον αθώο. Αυτά τα συστήματα, λοιπόν, είναι πάρα πολύ καλά σχεδιασμένα και πραγματικά κάνουν επίδειξη δύναμης για τις μεθόδους συμπερασμάτων του Holmes. Tα puzzles, τώρα (όσα υπάρχουν) έχουν αρκετή ποικιλία για να μην γίνουν επαναλαμβανόμενα ή κουραστικά. Αλλά εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Έχουν λαβωθεί από τον μοντερνισμό.
Βλέπετε, η σύγχρονη μάστιγα απλοποίησης και διευκόλυνσης των παιχνιδιών δεν άφησε ούτε αυτό το adventure να ξεφύγει από τα κοφτερά της νύχια. Με την εξαίρεση των συστημάτων που αναφέραμε πιο πάνω, το παιχνίδι δείχνει να έχει επηρεαστεί εντόνως από πολλά, σύγχρονα trends και να έχει απορροφήσει στοιχεία που μπορεί μεν να ενθουσιάζουν τους νεότερους παίκτες, αλλά εκείνους που επιθυμούν ένα adventure game που θα έχει μια στοιχειώδη τουλάχιστον πρόκληση, θα τους οδηγήσουν να κοιτάξουν αλλού.
Καταρχάς, τα inventory puzzles έχουν εξαφανιστεί. Αυτό δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό αν το κάνεις όπως ένα Loom, αλλά αν το κάνεις όπως το Walking Dead, τότε η επαφή του παίκτη με το περιβάλλον μικραίνει επικίνδυνα. Έπειτα, έχουμε να κάνουμε με τη συλλογή στοιχείων και την επίλυση ορισμένων puzzles. Όπως περπατάτε, ο χαρακτήρας σας απλά βλέπει αμέσως τα σημεία που μπορεί να περιεργαστεί (το καθένα είναι μαρκαρισμένο ξεκάθαρα) και σχεδόν πάντα έχει μόνο μια-δυο δυνατότητες (πάλι όπως το Walking Dead), στοιχείο που καθιστά το Crimes and Punishments πιο πολύ ως κάτι σαν walking simulator, όπου περπατάς και απλά κάνεις κλικ σε ό,τι λάμπει, προχωρώντας έτσι απλά σε μεγάλο βαθμό την ιστορία. Ακόμα και οι συνομιλίες είναι αυτή τη φορά περιορισμένες σε πολύ λίγες επιλογές και αφαιρούν λίγο από τις πιο ενδιαφέρουσες ανακρίσεις του Testament.
Εκεί όμως που ο μοντερνισμός αγγίζει επίπεδα εκνευρισμού, είναι σε δύο προσθήκες οι οποίες είναι απλά άχρηστες για το παιχνίδι και δεν προσφέρουν τίποτα πέρα από οπτικό εντυπωσιασμό. Η πρώτη είναι η εισαγωγή ενός special vision που έχει ο Holmes. Όπως η Lara στο νέο Tomb Raider, ο Agent 47 στο Hitman και τόσοι άλλοι σε τόσα παιχνίδι, πατώντας απλά το μαγικό κουμπάκι, ενεργοποιείται η υπεράνθρωπη ενόραση του Holmes και μπορεί να βλέπει και να ξεδιαλύνει ίχνη που αλλιώς δε θα βλέπατε.
Η άλλη προσθήκη των καιρών είναι ένα πραγματικά ανούσιο morality system. Στο τέλος κάθε αποστολής, όποιον και αν έχετε κρίνει ως ένοχο, το παιχνίδι επιτρέπει να διαλέξετε αν θα χαριστείτε στον ένοχο ή αν θα τον στείλετε στη φυλακή/ κρεμάλα. Πέρα από το παντελώς άκυρο της όλης υπόθεσης, μιας και ο Holmes ουδέποτε στις ιστορίες του έχει δείξει ψήγματα morality να στέκονται ενάντια στην λογική (κάτι που λέει και ο ίδιος στο “His Last Bow”), το όλο θέμα έχει μια πολύ «χλιαρή» εφαρμογή.
Πέρα από το κλείσιμο του παιχνιδιού, στο οποίο οι επιλογές σας έχουν έναν μικρό αντίκτυπο, τίποτα άλλο δεν αλλάζει στο παιχνίδι, αφαιρώντας οποιαδήποτε λογική ή στόχο πίσω από αυτό το σύστημα. Προσθέστε στα παραπάνω το γεγονός ότι η δυνατότητα να επιλέξετε τον ένοχο που σας ταιριάζει, περιορίζεται απλά σε ένα διαφορετικό ending video για τη, κάθε ιστορία και ένα reload για να δοκιμάσετε για κάποιον άλλο, και βλέπετε ότι εδώ μπήκαν πολλές νέες ιδέες αλλά δίχως να δουλευτούν στο βάθος που θα έπρεπε.
Εν κατακλείδι, το Sherlock Holmes: Crimes and Punishments είναι ένα περίεργο φρούτο. Σε σημεία είναι απλά ο Λόρδος της Βικτωριανής Αγγλίας και σε κάποια άλλα το θύμα του Jack στα στενάκια του Λονδίνου. Και αυτός ο διχασμός προσωπικότητας δεν έρχεται από λάθος, αλλά από ηθελημένο, μελετημένο σχεδιασμό και στόχευση κοινού. Το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί με αυτή τη λογική, αυτή την ευκολία και αυτά τα κόλπα συνειδητά, αποσκοπώντας στο να κερδίσει νέο κοινό, βασιζόμενο επάνω στα τελευταία trends που θέσπισε η Telltale και δείχνουν να ακολουθούν σχεδόν τυφλά πολλοί άλλοι developers.
Από άποψη εξιστόρησης, ατμόσφαιρας, κινηματογράφισης και διασκέδασης, πρόκειται για έναν πάρα πολύ καλό τίτλο, ο οποίος -μαζί με τα υψηλότατα production values- αναμένεται να εντυπωσιάσει πολύ κόσμο. Από την άποψη όμως του πώς ήταν ως τώρα η σειρά και του τι περίμενε κανείς να δει από τον βασιλιά των mystery ιστοριών και adventures, η απότομη προσγείωση στη σημερινή πραγματικότητα μπορεί να του φανεί κάπως ενοχλητική.
Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
