For democracy, dammit!
Αν μη τι άλλο, μας κίνησε το ενδιαφέρον η Arrowhead, όταν δηλώσεις στελεχών της υποστηρίζαν πως “δεν έχετε παίξει co-op, αν δεν παίξετε το Helldivers”. Το περίεργο, βέβαια, σε μια βιομηχανία που οι μεγάλες κουβέντες/υποσχέσεις αποτελούν το… ψωμοτύρι του κάθε δημιουργού, ήταν πως το Helldivers, κάτω από αυτό το αθώο top-down περιτύλιγμα με τα συμπαθητικά, σε σημεία καρτουνίστικα, γραφικά, κρύβεται πράγματι ένας από τους πλέον καλύτερους co-op τίτλους που έτυχε να ασχοληθούμε τους τελευταίους μήνες. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Βρισκόμαστε σε ένα υποθετικό μέλλον, όπου η Γη έχει αντικατασταθεί από την περήφανη Super Earth, οι οποία διοικείται με το σύστημα της… «διαχειριζόμενης δημοκρατίας», και προσπαθεί με σθένος να προστατέψει τον τρόπο ζωής της, την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια, απέναντι στους εξωγήινους που την απειλούν -περίπου. Αναμενόμενο είναι, λοιπόν, η κυβέρνηση της Super Earth να έχει ανοίξει πόλεμο με ολόκληρο τον Milky Way, και συγκεκριμένα με τις τρεις εξωγήινες φυλές -Bugs, Cyborg, Illuminates- με σκοπό να εξαπλώσει τη δημοκρατία και την ελευθερία στους άξεστους εξωγήινους. Τα Bugs είναι προφανές γιατί πρέπει να καταστραφούν, και τυχαίνει φυσικά να έχουν και μπόλικο πετρέλαιο στους πλανήτες τους. Οι Illuminates, ένα σοφό και ανώτερο είδος, έχουν ανώτερη τεχνολογία από την ανθρώπινη, και φυσικά υπάρχουν υποψίες από κυβερνητικές πηγές ότι ετοιμάζουν τρομακτικά όπλα μαζικής καταστροφής που αφανίζουν ολόκληρους πλανήτες.
Τέλος, τα Cyborgs είναι οι κακοί τρομοκράτες της υπόθεσης, οι οποίοι υποστηρίζουν πως οι πολίτες της Super Earth έχουν πάθει πλύση εγκεφάλου από την κυβέρνησή τους, και έτσι φυσικά πρέπει να καταστραφούν, διότι απειλούν τον τρόπο ζωής, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Ο καυστικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το σενάριο είναι πετυχημένος και χιουμοριστικός, και η σατιρική προσέγγιση στην Super Earth «κράζει» προφανώς τον αμερικανικό μεσσιανισμό, τον ιμπεριαλισμό και τη δήθεν στρατιωτική περηφάνια, αφού οι Helldivers αποτελούν την πρώτη και την τελευταία γραμμή της ανθρωπότητας, τους απόλυτους πρέσβεις της ελευθερίας και της δημοκρατίας στους απολίτιστους εξωγήινους.
Και για αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, καθώς θα πέφτουμε με τα drop pods σε ξένους πλανήτες και με φλογοβόλα και καυτό μολύβι θα εκπολιτίζουμε, ουρλιάζοντας “For Democracyyyy”, “Freedoooom”, “Have a nice cup of liber-tea!”. Αρκεί εξάλλου μια ματιά και στο πρώτο όπλο που παίρνει ο παίκτης, το Liberator, το οποίο… απελευθερώνει τους εχθρούς από τη ζωή. Αν και το σενάριο δεν συνεχίζει πιο μακριά από τα προαναφερθέντα, θέτει τις βάσεις και ένα ευχάριστο, χιουμοριστικό σκηνικό. Μιας και το Helldivers αποτελεί κυρίως συνεργατικό παιχνίδι, οι προσπάθειες του community απέναντι στα τρία ανοιχτά μέτωπα συγκεντρώνονται στο διαγαλαξιακό χάρτη και συνυπολογίζονται ώστε να απελευθερωθεί μια περιοχή, και κάθε αποστολή μας προσθέτει influence στην κάθε περιοχή.
Όσο συμπληρώνεται το «παζλ της απελευθέρωσης», φτάνουμε και πιο κοντά στον εξωγήινο Homeworld της κάθε φυλής, για μια τελική μάχη, η οποία αν κερδιθεί, αφανίζεται το συγκεκριμένο είδος μέχρι το τέλος του πολέμου, μέχρι να αρχίσει ο επόμενος. Από την άλλη πλευρά, οι εξωγήινοι μπορούν με τη σειρά τους να αποκρούσουν τις επιθέσεις, αλλά και να αντεπιτεθούν, φτάνοντας και μέχρι τη Super Earth αν δεν αμυνθούμε επιτυχώς, για μια τελική πολιορκία. Όλα αυτά προσθέτουν έξτρα κίνητρο για τους παίκτες, ώστε να κερδιθεί ο πόλεμος, αφού η κάθε αποστολή βάζει το λιθαράκι της στην παγκόσμια προσπάθεια, και η κάθε αποτυχία είναι αρνητική για τη συλλογική προσπάθεια. Ενδιαφέρον είναι πως πρόκειται και για έναν cross-play τίτλο, αφού οι παίκτες του PS4 μπορούν να παίξουν με αυτούς του PS3 και του PS Vita, και πάει λέγοντας, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα saves, αφού τα πάντα είναι κοινά μεταξύ των συστημάτων.
Φτάνοντας στο πλέον σημαντικό τμήμα, αυτό του gameplay, ισχύει πως η πρώτη συνάντηση δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, καθώς το solo παιχνίδι είναι αδύναμο, και χάνει περίπου το 90% της εμπειρίας. Ωστόσο, μόλις αρχίσετε ενεργά να ασχολείστε με το multiplayer, θα καταλάβετε ότι οι περισσότεροι μηχανισμοί είναι σχεδιασμένοι άψογα για συνεργατικό παιχνίδι, το οποίο υποστηρίζει έως 4 παίκτες. Πρώτος και κυριότερος μηχανισμός, είναι το friendly fire, το οποίο δεν γίνεται να απενεργοποιηθεί και αποτελεί τον πυρήνα του gameplay. Μέσα στο χαμό της μάχης, αν οι παίκτες δεν προσέχουν που ρίχνουν, σίγουρα θα σκοτώσουν κάποιο συμπαίκτη, και για αυτό απαιτείται προσεκτική και τακτική προσέγγιση σε κάθε συμπλοκή.
Δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι τα Stratagems, τα οποία αποτελούν εξοπλισμό που πέφτει από το διάστημα, αφού ο παίκτης μαρκάρει πρώτα την περιοχή που θα πέσουν. Είναι βέβαια μέχρι την πρώτη δύσκολη μάχη που θα καταλάβετε ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, καθώς για να διαλέξουμε ένα από αυτά, πρέπει πρώτα να πατήσουμε στον ασύρματο τον αντίστοιχο συνδυασμό κουμπιών. Τα Stratagems μπορεί να περιέχουν Ammo, όπλα, miniguns που θερίζουν τα πάντα στο διάβα τους και για αυτό πρέπει να θυμηθούμε να πέφτουμε στο έδαφος, βόμβες, οχήματα και φυσικά, reinforcements, τα οποία καλούν πίσω τους νεκρούς παίκτες.
Ωστόσο, είναι πολύ εύκολο μέσα στον πανικό της μάχης να ξεχάσουμε τη θέση που μαρκάραμε, και ο συμπαίκτης να προσγειωθεί στο κεφάλι κάποιου άλλου. Αυτό φυσικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και εναντίον των αντιπάλων, αλλά πάντα με το απαραίτητο ρίσκο μήπως βρεθεί περικυκλωμένος από εχθρούς αν δεν μαρκάρουμε σωστά την περιοχή. Ταυτόχρονα, ανάλογα με τη δυσκολία (από τις συνολικά 12) της αποστολής, δημιουργούνται τυχαία και τα objectives αλλά και οι πλανήτες, όπως π.χ. να ενεργοποιήσουμε SAM sites, Oil rigs, να καταστρέψουμε φωλιές εξωγήινων με μινι-πυρηνικές βόμβες, να σώσουμε survivors, ανακατάληψη περιοχών και πολλά άλλα, τα οποία όμως σε βάθος χρόνου αρχίζουν να επαναλαμβάνονται επικίνδυνα.
Η περιπλάνηση στους πλανήτες περιλαμβάνει όμως και μια ενδιαφέρουσα stealth προσθήκη, αφού υπάρχουν μικρά patrols γύρω από τα objectives -και όχι μόνο-, τα οποία αν μας προσέξουν, έχουμε μόνο 1-2 δευτερόλεπτα για να τα εξουδετερώσουμε πρωτού καλέσουν ενισχύσεις. Εφόσον προλάβουν να καλέσουν ενισχύσεις, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν και πρέπει με έξυπνο συντονισμό κινήσεων να αποκρούσουμε ή να υποχωρήσουμε. Έτσι, δεν χρειάζεται οι παίκτες να είναι σε εγρήγορση μόνο κατά τη μάχη, αλλά και κατά την περιπλάνηση ή το ψάξιμο samples, τα οποία βοηθούν στις αναβαθμίσεις όπλων, stratagems, perks κλπ. Πολύ σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως οι σφαίρες είναι ζωτικής σημασίας, καθώς κάθε φορά που κάνουμε reload πετάμε το υπόλοιπο που περιέχουν οι γεμιστήρες -όπως και είναι λογικό και δεν συμβαίνει στα περισσότερα shooters. Οπότε, πρέπει να υπάρχει μετρημένη χρήση των πυρομαχικών, καθώς δεν κουβαλάμε πολλές γεμιστήρες.
Με όλα τα παραπάνω, δημιουργείται ένα άκρως ενδιαφέρον σκηνικό, στο οποίο η επιβίωση δεν είναι απλά θέμα υπομονής και επιμονής, αλλά προσεκτικής προσέγγισης, έξυπνης σκέψης, αίσθησης τακτικής και γρήγορων αντανακλαστικών/ αποφάσεων. Το friendly fire είναι αυτό που εν τέλει απογειώνει την εμπειρία, αλλά οι μηχανισμοί που δημιούργησε η Arrowhead αναζωογονούν συνεχώς το gameplay, ακόμη και αν τα περιβάλλοντα και τα objectives αρχίζουν να κουράζουν.
“Αν δεν έχετε παίξει Helldivers, δεν έχετε παίξει co-op”. Μπορεί να μην συμφωνούμε 100% με την Arrowhead, αλλά είναι γεγονός πως αν δεν παίξετε το Helldivers, θα έχετε χάσει μια από τις κορυφαίες co-op προτάσεις των τελευταίων ετών. Μπορεί το PlayStation 4 να χρειάζεται πιο μεγάλους τίτλους για να πάρει μπροστά, αλλά το Helldivers είναι από τους τίτλους που δίνουν το παράδειγμα, και αποτελεί ένα βήμα μπροστά προς αυτό το δρόμο.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
