Οι κολοσσοί ξανάρχονται!
Το μακρινό –πλέον- 2006 είδε τους απανταχού gamers να έχουν τη χαρά να πιάσουν στα χέρια τους το εξαιρετικό Shadow of Colossus, έναν τίτλο που θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε με σιγουριά πως παραμένει αξεπέραστος. Ουσιαστικά καμία προσπάθεια δεν επιχείρησε να βαδίσει σε παρόμοια μονοπάτια, εκτός από ορισμένες παραπομπές σε αυτό μέσω κολοσσιαίων boss fights, όπως αυτά που είδαμε στο Castlevania: Lords of Shadow. Τελικά, αντί να δούμε μία μεγάλη παραγωγή να επιχειρεί να επαναλάβει ή και να εμπνευστεί από το μεγαλείο του πονήματος της Team Ico, ο φόρος τιμής έρχεται από την indie σκηνή μέσω του Titan Souls.
Η τριμελής Acid Nerve φαίνεται πως δεν είχε καμία διάθεση να κρύψει τις επιρροές της, κάτι που φαίνεται έντονα από την ονομασία του παρθενικού τους εγχειρήματος. Από τη μία έχουμε τον όρο “Titan”, συνώνυμο του Colossus, που δεν είναι τίποτε άλλο από μία έκδηλη αναφορά στο αριστούργημα του Ueda. Από την άλλη πλευρά έχουμε το “Souls”, που παραπέμπει εμφανέστατα στη σειρά των Demon’s/ Dark Souls. Η ύπαρξη του πρώτου σκέλους της ονομασίας είναι απόλυτα λογική, καθώς οι ομοιότητες με τη φιλοσοφία του Shadow of the Colossus είναι κάτι παραπάνω από έντονες. Όμως το δεύτερο σκέλος -αυτό του “Souls”- επιτρέψτε μας να πούμε ότι φαίνεται ως υπερβολή και απλά ως προσπάθεια να τραβήξουν περισσότερα βλέμματα.
Αυτό βέβαια ίσως δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία παραξενιά μας, καθώς εννοείται ότι δε θα αξιολογήσουμε έναν τίτλο βάσει του ονόματός του. Απλά, μόνο να πούμε ότι έχει καταντήσει κουραστικό να βλέπουμε παντού (το τονίζουμε αυτό) αναφορές και παρομοιώσεις με τα εξαιρετικά δημιουργήματα της FromSoftware με μοναδικό κριτήριο πως ο βαθμός δυσκολίας είναι υψηλός. Εάν ο υψηλός βαθμός πρόκλησης ήταν από μόνο του ικανό κριτήριο για να υποστηρίξουμε πως δύο παιχνίδια έχουν κοινά στοιχεία (παίρνοντας παράλληλα και λίγη δόξα από το καλύτερο εξ αυτών) τότε θα έπρεπε να λέγαμε πως όλα τα απαιτητικά παιχνίδια εμπνεύστηκαν από το Battletoads του NES. Αρκετά όμως με αυτήν την ανάλυση. Ας περάσουμε τώρα στο Dar… εεε… Titan Souls.
Η Acid Nerve μπαίνει σε βαθιά νερά, καθώς επιχειρεί το δύσκολο έργο της δημιουργίας ενός παιχνιδιού που είναι βασισμένο σε ένα από τα καλύτερα δείγματα της βιομηχανίας και μάλιστα με την χρήση της pixel art, όταν το Shadow of the Colossus, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, παραμένει ένα πανέμορφο βιντεοπαιχνίδι τόσο σε επίπεδο gameplay όσο και σε οπτικό. Όμως, ενώ η Team Ico, μέσα από τις λακωνικές πληροφορίες της, κατάφερε να δώσει μία υπόσταση στον όλο κόσμο της, καθιστώντας το κυνήγι των κολοσσών ένα μοναδικά μελαγχολικό ταξίδι, εδώ η Acid Nerve αποτυγχάνει παταγωδώς. Ουδεμία πληροφορία δίνεται από την αρχή ως το τέλος για τον λόγο που κυνηγάμε τους τιτάνες, δημιουργώντας περισσότερο την εντύπωση πως ασχολούμαστε με κάποιο arcade mode παρά με story mode. Ως εκ τούτου, η δημιουργία συναισθημάτων παρόμοιων με αυτών του Shadow of the Colossus είναι ανύπαρκτη.
Αφήνοντας όμως αυτήν την άσχημη νότα που προκαλεί η απουσία οποιασδήποτε πληροφορίας για τον κόσμο όπου βρισκόμαστε, το Titan Souls καταφέρνει να προκαλέσει το ενδιαφέρον χάρη στην πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στον πυρήνα του, που δεν είναι άλλος από το κυνήγι και την εξόντωση των τιτάνων. Το απλοϊκό μοντέλο χειρισμού αποτελεί ένα από τα θετικά του στοιχεία, προσδίδοντας βαθμούς στην αίσθηση του δέους που φέρει η αντιμετώπιση κάθε τιτάνα. Ο ήρωάς μας έχει στο ρεπερτόριο των κινήσεών του μόνο το τρέξιμο και την αποφυγή, ενώ είναι οπλισμένος με ένα τόξο και ένα μόνο βέλος. Σε όλη τη διάρκεια του τίτλου δεν υπάρχει κανένας εμπλουτισμός ικανοτήτων.
Το μοναδικό βέλος μπορεί να είναι το μοναδικό εργαλείο εξόντωσης, αλλά τουλάχιστον, έπειτα από κάθε άστοχη βολή, δύναται είτε να το πάρουμε από το σημείο που έπεσε είτε να το τραβήξουμε στα χέρια μας. Αυτή η δυνατότητα της έλκυσης του βέλους, όμως, δεν έρχεται με το αζημίωτο, καθώς προϋποθέτει ότι ο χαρακτήρας μας πρέπει να παραμείνει ακίνητος, κάτι που είναι άκρως επικίνδυνο δεδομένης της νευρικής κινητικότητας που παρουσιάζουν οι 18 –συνολικά- τιτάνες. Όπως και στο Shadow of the Colossus έτσι και εδώ όλοι οι τιτάνες βρίσκονται σε διάσπαρτα σημεία ενός ανοικτού κόσμου. Εδώ βέβαια αυτός ο κόσμος δεν είναι τόσο ευμεγέθης, αλλά και πάλι πετυχαίνει το στόχο της εναλλαγής μεταξύ γαλήνιας περιήγησης και της έντασης της μάχης. Να τονίσουμε εδώ ότι οι μόνοι εχθροί που θα συναντήσετε είναι οι εν λόγω τιτάνες, με τον εξωτερικό κόσμο να είναι παντελώς άδειος από ζωή.
Τα διάφορα μνημεία που θα ανακαλύψετε στην περιήγησή σας δεν προσφέρουν κάποιο ιδιαίτερο σχεδιαστικό ενδιαφέρον και έτσι όλο το βάρος του παιχνιδιού, πρακτικά, εναποτίθεται στις συγκρούσεις με τους τιτάνες. Ερχόμαστε λοιπόν στην ουσία του Titan Souls. Αν το σενάριο είναι ανύπαρκτο και η περιήγηση μάλλον αδιάφορη, οι συγκεκριμένες συγκρούσεις έρχονται για να ανεβάσουν πραγματικά την ένταση και να δώσουν την ουσιαστική ώθηση για να ασχοληθείτε με το σύνολο του τίτλου. Η επαφή με τον κάθε ένα τιτάνα είναι μοναδική, όσον αφορά τη μέθοδο εξόντωσής του, ενώ ο σχεδιασμός των περισσοτέρων από αυτών κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα.
Όλοι ανεξαιρέτως απαιτούν γρήγορα αντανακλαστικά για την αποφυγή των επιθέσεών τους αλλά και για τη χαριστική βολή. Παρά το μέγεθός τους και το ευάλωτο του ήρωά μας, οι συγκρούσεις γίνονται, σε τελική ανάλυση, επί ίσοις όροις. Με το τελευταίο εννοούμε ότι ο χαρακτήρας μας μπορεί να μην χρειάζεται παραπάνω από ένα και μόνο χτύπημα για να μεταφερθεί στο checkpoint, αλλά το ίδιο ισχύει και με όλους ανεξαιρέτως τους τιτάνες. Το τρωτό τους σημείο δεν χρειάζεται ιδιαίτερο ψάξιμο, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εμφανέστατο ελέω του έντονου διαφορετικού χρώματος που έχει σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του. Το βασικό ζητούμενο, λοιπόν, είναι να βρείτε τη στιγμή ή τον τρόπο που θα πραγματοποιήσετε τη μοιραία βολή.