Καληνύχτα Geralt, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
O κόσμος αυτός δε θέλει να σωθεί. Μπορεί και να μην αξίζει να σωθεί. Τουλάχιστον από αυτά που έχουμε δει εδώ και τόσα χρόνια στις ιστορίες του Geralt (με Γκ και όχι με Τζ όπως ορθά κοφτά διευκρινίζει και ο ίδιος), δεν προκύπτουν και πολλοί άξιοι αναφοράς λόγοι, ώστε κανείς να θέλει να σώσει αυτόν τον κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που καταδικασμένος να πορεύεται αιώνια μέσα από πολέμους, ολέθρους και καταποντισμούς, θυμίζει τόσο πολύ το δικό μας. Ναι, σε εμάς δε συνέβη ποτέ η Συνένωση των Σφαιρών (Conjuction of the Spheres) και ουδέποτε δεχτήκαμε την επίθεση από υπερφυσικά πλάσματα που εισέβαλαν στην πραγματικότητά μας, αλλά κατά τα άλλα, οι κόσμοι μας είναι τόσο ίδιοι…
Πόλεμοι, καταστροφές, πολιτικά παιχνίδια, δολοπλοκίες, ρατσισμός, γκετοποίηση, σύνθλιψη του αδύναμου προς τέρψιν και κέρδος του δυνατού… Τόσες θλιβερές ομοιότητες και τόσο επιφανειακές οι διαφορές. Σε αυτόν τον τόσο όμοιο με το δικό μας κόσμο συνεχίζει να κινείται ο Geralt, ακολουθώντας μία δική του πορεία, σίγουρος πλέον (μετά την ανάκτηση της μνήμης του στο τέλος του Assassins of Kings) ότι δεν υπηρετεί κανένα ανώτερο σκοπό και καμία υπέρτατη αξία. Είναι ο Geralt of Rivia, Witcher της Σχολής του Λύκου, και όταν δεν αναζητά αγαπημένα του πρόσωπα, εξολοθρεύει θηρία και υπερφυσικά όντα επ’ αμοιβή. Στο Wild Hunt ο βασιλιάς Foltest είναι από καιρό νεκρός, δολοφονημένος από τον Witcher Letho (που μπορεί να τον βρείτε, μπορεί και να μην τον βρείτε στο παιχνίδι), και έτσι οι τελευταίες άμυνες της Temeria και των Βόρειων Βασιλείων πέφτουν μπρός στην ανίκητη ορμή της αυτοκρατορίας του Nilfgaard.
Όλη η περιοχή μεταξύ της Cintra και της Redania θυμίζει ένα ατελείωτο πεδίο μάχης. Οι πληθυσμοί διώκονται, οι ντόπιοι άρχοντες προσκυνούν ο ένας μετά τον άλλο τον Emhyr van Emreis, αυτοκράτορα της Nilfgaard, προκειμένου να μη χάσουν τα προνόμια τους, και στο Βορρά, οι κάτοικοι της μεγάλης πόλης του Novigrad φαίνονται περισσότερο απασχολημένοι με το να περιμένουν τη λύτρωση από την Αιώνια Φλόγα και με το να ρίχνουν την ευθύνη της καταστροφής τους στους συνήθεις παρίες, που και πάλι είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι: στους non humans και φυσικά στους Μάγους και Μάγισσες, που από υψηλά ιστάμενοι συμβουλάτορες μεγάλων βασιλιάδων, τώρα πλέον καταλήγουν στην πυρά, θύματα ενός απερίγραπτου Κυνηγιού Μαγισσών.
Τον Geralt όλα αυτά τον απασχολούν μόνο περιστασιακά, όταν τα γεγονότα αγγίζουν πρόσωπα για τα οποία ενδιαφέρεται. Δεν είναι δυνατόν να ανεχτεί τη δίωξη της Triss Merigold από απλούς κολαούζους της φρουράς του Novigrad, που εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε ιεροεξεταστές. Ούτε είναι δυνατόν να ανεχτεί τα δυσώδη παιχνίδια εξουσίας ενός μπεκρούλιακα φεουδάρχη, που του αποκρύπτει πληροφορίες ζωτικής σημασίας για τη Ciri. Tη νεαρή προστατευόμενή του στο Kaer Morhen, η οποία στο Wild Hunt αγνοείται και ο Geralt υποψιάζεται ότι στο κατόπι της βρίσκεται αυτή η υπερφυσική λεγεώνα των σχεδόν δαιμονικών Ξωτικών, στο πλευρό της οποίας κάποτε πολέμησε και αυτός.
Το Wild Hunt αναζητά την Ciri για το χάρισμά της. Η νεαρή παρολίγον Witcher (διότι γυναίκες Witcher δεν υπάρχουν και λυπούμαστε που οι Sarkeesian αυτού του ντουνιά θα δακρύσουν και πάλι, αλλά αυτό είναι η επιλογή του δημιουργού) συγκεντρώνει μία αινιγματικά μεγάλη μαγική δύναμη, που γίνεται το αντικείμενο φλέγοντος ενδιαφέροντος πολλών και διαφόρων. To αίμα των Παλαιών που κυλά στις φλέβες της είναι το Μήλο της Έριδος για πολλούς, αλλά και το όπλο με το οποίο μπορεί να σωθεί (αλλά και να καταστραφεί) ο κόσμος από το White Frost. Τη Λευκή Παγωνιά που καταπίνει έναν έναν όλους τους παράλληλους κόσμους. Αλλά, άλλο πράγμα να εποφθαλμιά της ιδιότητές της ένας σιχαμένος αυλικός, που φιλά τις λασπωμένες μπότες του κατακτητή από το Νότο, και άλλο να έχει στο κατόπι της τρομακτικούς καβαλάρηδες της αποκάλυψης που σπέρνουν πάγο και τρόμο από όπου περνούν.
Παρόλο που η ιστορία στο Wild Hunt παίρνει τις γνωστές στροβιλώδεις κατευθύνσεις προκειμένου να φτάσει κανείς σε μία άκρη της (από τις πολλές), αυτή τη φορά τα πράγματα φαίνονται να είναι πολύ πιο ξεκάθαρα απ’ ό,τι στα Witcher και Witcher 2. Τα quest της βασικής ιστορίας ξεδιπλώνονται σαν κλαδιά δέντρου, ξεκινώντας από το ότι ο Geralt, μετά από πληροφορίες που του δίνει η Yenefer (επιτέλους, εμφανίζεται), ψάχνει σε διάφορα μέρη να βρει τα ίχνη της Ciri. Σε κάθε τέτοια περίπτωση, το πρόσωπο κλειδί που θα δώσει επιπλέον πληροφορίες ζητά μία χάρη προς ανταπόδοση, και στο quest που προκύπτει ανοίγουν επιπλέον περιπτώσεις προσώπων-κλειδιών, που πλέον ξέρουν πράγματα για τη «χάρη» που κάνει ο Geralt κ.ο.κ. Μετά από μακριές αλληλουχίες quest ξεπηδά μία ακόμα πληροφορία που ρίχνει λίγο φως στο ερώτημα «πού μπορεί να βρίσκεται η Ciri».
Η πορεία του Geralt σε όλα σχεδόν τα γνωστά βασίλεια του κόσμου του, τον φέρνει απέναντι σε γνωστούς του από το παρελθόν, φίλους και εχθρούς, που μπορεί να μετατραπούν σε εχθρούς και φίλους αντίστοιχα, ανάλογα με το πώς εξυπηρετούν το στόχο του Witcher. Ο Geralt ταξιδεύει στο Novigrad, στο Oxenfurt που βρίθει από κυνηγούς μαγισσών, στο λασπώδες και βαλτώδες Velen αλλά και στα νησιά του Skellige, που λες και ξεπήδησαν από τη Σκανδιναβική παράδοση και μυθολογία. Kάπως έτσι εξελίσσεται η βασική ιστορία του Wild Hunt και η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που είναι πιο ευθύγραμμη και ξεκάθαρη από ποτέ, η πληθώρα των τοποθεσιών και των παραστάσεων, η ποικιλία των πολυεπίπεδων χαρακτήρων, οι τροπές που μπορεί να λάβει η βασική ροή και οι εναλλακτικές κατευθύνσεις, καθώς και οι καλογραμμένες στιχομυθίες, ρίχνουν στάχτη στα μάτια του παίκτη. Στάχτη, όμως, που μυρίζει κανέλα και έχει γεύση ψημένου μήλου.
Aλλά αλλοίμονο αν το Witcher είχε να κάνει μόνο με τη βασική ιστορία. Το ότι ο Geralt δεν είναι ο ήρωας που θα σώσει τον κόσμο έχει κατατάξει τους Πολωνούς στην κορυφή της λίστας με τους δημιουργούς των πιο cool χαρακτήρων-αντιηρώων, αλλά επιπλέον τους έχει επιφορτίσει και με μία μεγάλη ευθύνη απέναντι στην οποία στάθηκαν όρθιοι στα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Αφού λοιπόν ο πρωταγωνιστής δεν σώζει τον κόσμο, αυτό σημαίνει ότι αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, πέρα από τους συνήθεις λιμούς, λοιμούς, καταποντισμούς, πυρές, μαχαίρες κ.λπ., δεν είναι τόσο σημαντικά όσο στα παιχνίδια στα οποία ο κόσμος πρέπει οπωσδήποτε να σωθεί από το υπέρτατο κακό.
Κάτι που με τη σειρά του σημαίνει ότι όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν (subplots και secondary quests τα λέμε οι gamers ακόμα κι αν για το φτωχό αγρότη του Velen αυτό το subquest μπορεί να είναι η κατεστραμμένη του σοδειά από ένα Griffon) πρέπει να είναι πολύ πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα από το μέσο όρο που προσφέρουν τα υπόλοιπα RPG παιχνίδια. Και όπως και στα δύο προηγούμενα παιχνίδια, αυτά τα… παρελκόμενα, είναι και στο Wild Hunt σημαντικά και ενδιαφέροντα. Ελκυστικά και μυστηριώδη. Περίπλοκα και με πολλαπλές στρώσεις δολοπλοκίας, επικινδυνότητας και πρόκλησης. Στο Wild Hunt, ένα υποσενάριο πολύ εύκολα μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο ενδιαφέρον από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη ροή της βασικής ιστορίας.
Διαβαστε επίσης
