Το εγχειρίδιο του σωστού remaster.
Το Tearaway Unfolded είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αποκαλούμε “Παιχνίδι Εταιρείας”. Δηλαδή, κάτι σαν τις ομάδες του προπονητή στον αθλητισμό. Ό,τι και να κάνουν, ό,τι παιχνίδι και να φτιάξουν, θα ξεχωρίζει πάντα στη δομή του ο χαρακτήρας και η ταυτότητα του δημιουργού. Και εφόσον έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι της Media Molecule, οι συγκρίσεις με τα LittleBigPlanet είναι κάτι παραπάνω από αναπόφευκτες. Η σχέση του Tearaway Unfolded με τον μαγικό κόσμο των sack persons, όμως, είναι μόνο ένα από τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης στα οποία σε οδηγεί το ίδιο το παιχνίδι. Εκτός από νέα δημιουργία για την Mm, είναι και νέα δημιουργία για το ίδιο το Tearaway, εφόσον μιλάμε για το remaster της αρχικής PS Vita έκδοσης του 2013. Και για να το πάμε και λίγο παραπέρα, χρήζει και πάλι ιδιαίτερης μεταχείρισης καθώς είναι από αυτές τις περιπτώσεις που, λίγο μετά τη μέση του, το παιχνίδι παρουσιάζει ένα εντελώς νέο πρόσωπο, και στην ουσία είναι σαν να βλέπεις κάτι εντελώς διαφορετικό.
Στον τομέα της επανέκδοσης, καθότι πολύς ο ντόρος περί του θέματος τα τελευταία χρόνια, το TU καταφέρνει να εκπλήξει ακόμα και τους πιο δύσπιστους. Άλλωστε το εγχείρημα ήταν πολύ πιο δύσκολο από τα υπόλοιπα remasters που κυκλοφορούν με μια μικρή οπτική αναβάθμιση και τίποτα παραπάνω. Η αρχική του έκδοση στο PS Vita ήταν δομημένη, εξ ολοκλήρου, επάνω στα τεχνικά χαρακτηριστικά της φορητής κονσόλας και η μεταφορά του στο PS4 φάνταζε αδύνατη.
“Μπαίνοντας κάποιος στο σύμπαν του Tearaway νιώθεις σαν να άνοιξε ένα τεράστιο βιβλίο pop-up και να ξεπήδησαν από μέσα του εκατοντάδες χειροτεχνίες.”
Όλα τα gimmicks του PS Vita έχουν προσαρμοστεί επάνω στο DualShock 4 και, σχεδόν πάντα, λειτουργούν άψογα, ενώ προστέθηκαν και κάποια νέα. Αντί να ακουμπάς την οθόνη του PS Vita για το άλμα του χαρακτήρα επάνω σε κάποιο drum, τώρα πατάς το tοuchpad. Επάνω στο touchpad, επίσης, θα σέρνουμε το δάχτυλό μας για να προκαλούμε ανέμους ανάλογα νμε την κατεύθυνση που επιθυμούμε. Εκεί που προηγουμένως χρειαζόταν να κινείς τη φορητή κονσόλα της Sony, πλέον χρησιμοποιείς το γυροσκόπιο του χειριστηρίου. Αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα και υπάρχουν αρκετές ακόμη λειτουργίες, ούτως ώστε το gameplay να εμπλουτίζεται καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Παρότι λοιπόν η, τεχνικής φύσεως, μεταφορά έγινε με μεγάλη προσοχή και μεράκι, δεν κατάφερε να είναι αψεγάδιαστη. Υπάρχει μια λειτουργία της κάμερας που, όσο επουσιώδης κι αν ακούγεται, έχει μεγάλη σημασία για την ιστορία και τον τρόπο που το παιχνίδι προσπαθεί να τη διηγηθεί, και ως γνωστόν, δεν έχουν όλοι οι κάτοχοι PS4, κάμερα, κάτι που στο Ps Vita ήταν δεδομένο. Επίσης, σε πολλά σημεία του παιχνιδιού θα χρειαστεί να ζωγραφίσουμε διάφορα αντικείμενα επάνω στο touchpad, τα οποία θα μεταφερθούν στη συνέχεια μέσα στο παιχνίδι. Ο τρόπος που εκτελείται αυτό είναι αρκετά εντυπωσιακός, διότι μπορεί κάτι που δημιουργήσαμε στην πρώτη πίστα, να κάνει την εμφάνισή του σε κάποιο σημείο της ένατης, κι αυτό, αν μη τι άλλο, δίνει μια προσωπική νότα στο κόσμο που δημιουργείται παράλληλα με την ιστορία μας. Το πρόβλημα που προκύπτει εδώ όμως, είναι πως το touchpad είναι υπερβολικά μικρό για να ζωγραφίσεις το οτιδήποτε (κι αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για τη σχεδιαστική ανικανότητα του γράφοντος, που είναι ούτως ή άλλως, δεδομένη).
Ευτυχώς, το παιχνίδι δεν προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις παρανοϊκές δημιουργίες μας, κι έτσι, ακόμα κι αν χρειάζεται να ζωγραφίσεις μια καρδιά, ενώ το σχέδιό μας μοιάζει περισσότερο με αμοιβάδα, το αποτέλεσμα περνάει στον κόσμο του, όπως και να ‘χει. Αυτά τα δύο ζητήματα, της κάμερας και της ζωγραφικής, προσπάθησε να λύσει η Media Molecule με τη χρήση του PS App. Έτσι, μπορούμε να τραβήξουμε φωτογραφίες ή να χρησιμοποιήσουμε δικές μας, αλλά και να σχεδιάσουμε πιο εύκολα στην οθόνη του smartphone ή του tablet μας. Και πάλι βέβαια, δεν μπορείς να θεωρείς δεδομένο ότι όλοι οι παίκτες έχουν ένα από τα δύο.
Πέρα από τα τεχνικά ζητήματα της μεταφοράς λοιπόν, ας δούμε και τι κάνει το TU σαν τίτλος, καθώς η έως τώρα πορεία του PS Vita προδίδει ότι, μάλλον, δεν είναι μεγάλος ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν ασχοληθεί με αυτό στο παρελθόν. Η αρχή του παραμυθένιου ταξιδιού που πρόκειται να ακολουθήσει, μας βρίσκει στο χάρτινο και φιλήσυχο χωριουδάκι του Valleyfold, όταν ξαφνικά ανοίγει μια τρύπα στον ήλιο και στη διάστασή μας εισχωρούν τα δαιμονικά scraps. Κάποια τετράγωνα πλάσματα που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο μας, γεμίζοντάς τον με χαρτιά από παλιές εφημερίδες. Εμείς αναλαμβάνουμε το ρόλο του μικρού αγγελιοφόρου Iota -ή της Atoi, ανάλογα με το φύλο του χαρακτήρα που θα επιλέξουμε- και σκοπός μας είναι να φτάσουμε στον ήλιο και να μεταφέρουμε ένα μήνυμα σε αυτόν που κατοικεί εκεί, γνωστό και ως, You. Εδώ είναι το σημείο που αναφέραμε πριν, σχετικά με την κάμερα, καθώς σε όλη την διάρκεια της αρχικής έκδοσης του παιχνιδιού, μέσα στην τρύπα βλέπαμε το πρόσωπό μας.
“Τα πάντα γύρω μας προδίδουν την αλάνθαστη αισθητική ματιά της Media Molecule. Από την υφή, τα χρώματα, τα εφέ και τα physics της κίνησης του χαρτιού, μέχρι το θεματικό των levels και το εκπληκτικό του soundtrack.”
Η ιστορία, και το γενικότερο σενάριο του παιχνιδιού, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έχουν κάτι περισσότερο να δώσουν πέρα από τα στοιχειώδη παρά το όμορφο τέλος του. Πόσοι άνθρωποι άλλωστε παίζουν platform για την ιστορία τους; Αν το παιχνίδι αποδεχόταν αυτή τη γενική αλήθεια θα ήταν όλα καλύτερα. Δυστυχώς όμως, οι δημιουργοί του προσπάθησαν κάτι να πετύχουν εδώ, με άσχημα αποτελέσματα. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του παιχνιδιού η πορεία σας θα διακόπτεται διαρκώς από διαφόρων ειδών μικροπράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο του. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλησαν να αποδώσουν με αυτό τον τρόπο, αλλά μάλλον κάτι ανάμεσα σε εξιστόρηση, βάθος και κινηματογραφικότητα, εικάζουμε. Το αποτέλεσμα αυτού είναι να διακόπτεται διαρκώς η ροή του παιχνιδιού και ο παίκτης να δυσκολεύεται να βυθιστεί στον κόσμο του και να το απολαύσει.
Και είναι κρίμα για ένα τόσο όμορφο κόσμο. Γιατί μπαίνοντας κάποιος στο σύμπαν του Tearaway νιώθει σαν να άνοιξε ένα τεράστιο βιβλίο pop-up και να ξεπήδησαν από μέσα του εκατοντάδες χειροτεχνίες. Χιλιάδες μικρά και μεγάλα πράγματα φτιαγμένα από χαρτί, με λεπτομέρειες που ακόμα κι αν δεν παρατηρήσει κάποιος αρχικά, επιτελούν το ρόλο τους στη συνολική εικόνα. Τα πάντα γύρω μας προδίδουν την αλάνθαστη αισθητική ματιά της Media Molecule. Από την υφή, τα χρώματα, τα εφέ και τα physics της κίνησης του χαρτιού, μέχρι το θεματικό των levels και το εκπληκτικό του soundtrack. Την ατμόσφαιρα του TU στις τελευταίες πίστες του παιχνιδιού, που επιτέλους, αφήνει τον παίκτη ελεύθερο, λίγα παιχνίδια την έχουν πετύχει.
“Τα δύο ζητήματα, της κάμερας και της ζωγραφικής, προσπάθησε να λύσει η Media Molecule με τη χρήση του PS App. Έτσι, μπορούμε να τραβήξουμε φωτογραφίες ή να χρησιμοποιήσουμε δικές μας, αλλά και να σχεδιάσουμε πιο εύκολα στην οθόνη του smartphone ή του tablet μας.”
Δυστυχώς όμως, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που κρατάνε το παιχνίδι δέσμιο, πέραν του να μην μπορεί να “πιάσει ρυθμό”. Βασικό πρόβλημα συναντάται και στον χειρισμό της κάμερας. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει σαφής προσανατολισμός ως προς το αν την κάμερα τη χειρίζεται ο παίκτης ή όχι. Ενώ έχουμε τον έλεγχο εμείς, με τον παραδοσιακό τρόπο του δεξιού αναλογικού μοχλού, σε πολλά σημεία το παιχνίδι -θέλοντας να στήσει μια σεκάνς- θα την γυρίζει μόνο του. Αποτέλεσμα αυτού είναι τα πολύ συχνά μπερδέματα, οι πτώσεις μας σε άλματα, γιατί για αλλού ξεκινήσαμε οπτικά κι αλλού καταλήξαμε, η εικόνα μας να κρύβεται πίσω από αντικείμενα του περιβάλλοντος, και γενικότερα, μια αίσθηση ασάφειας κι εκνευρισμού.
Τουλάχιστον, τις περισσότερες φορές που θα χάσουμε, το respawn είναι σχεδόν άμεσο και, ως επί το πλείστον, θα ξεκινάμε στο ίδιο ακριβώς σημείο. Και θα χάσουμε αρκετές φορές είναι η αλήθεια, χωρίς όμως το παιχνίδι να έχει υψηλό επίπεδο πρόκλησης. Τις περισσότερες φορές αυτό θα συμβαίνει για κάποιο μπέρδεμα της κάμερας ή εξαιτίας του χειρισμού. Ιδίως στις τελευταίες πίστες που ανεβαίνει λίγο το επίπεδο δυσκολίας. Όχι πως ο χειρισμός δεν έχει καλή απόκριση, αλλά, κακά τα ψέματα, με gimmicks δεν κάνεις απαιτητικό platforming. Για να μην επικεντρωνόμαστε όμως στα αρνητικά, οφείλουμε να πούμε ότι το TU έχει περισσότερα χαρίσματα παρά προβλήματα. Από την μία έχουμε τη μοναδική του ατμόσφαιρα, που έχει μεταφερθεί αρκετά καλά στις οικιακές κονσόλες σε θέμα ανάλυσης, ακόμα κι αν φαίνεται πως ο πρότερος βίος του ήταν για μικρότερες οθόνες. Την ιδιαιτερότητα και την πρωτοτυπία του μπορείς να την συγκρίνεις μόνο με τα LittleBigPlanet, και ίσως, και με το Puppeteer του Japan Studio.
Από την άλλη, το gameplay του μπορεί να έχει τα προβλήματα του, αλλά όταν λειτουργεί σωστά, είναι άκρως απολαυστικό. Με το ανάλαφρο, γεμάτο ιδέες, platforming του, αλλά και με όλα τα έξτρα που κάποιες φορές προκύπτουν από ενδιαφέροντες γρίφους, το πιθανότερο είναι πως θα προσθέσουν αρκετό χρόνο στις περίπου οκτώ ώρες που θα χρειαστούν για να δείτε τον υπέροχο επίλογό του.
Ακόμη κι αν σας ενοχλήσουν κάποια πράγματα στη διαδρομή, αξίζει η υπομονή για το εκπληκτικό τελευταίο μέρος του παιχνιδιού. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το Tearaway Unfolded είναι ένα παιχνίδι που αναβλύζει από τη φαντασία και τη δημιουργικότητα της Media molecule και θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται ως το εγχειρίδιο του σωστού remaster.