Στον αγώνα, σύντροφοι!
Ας ξεκαθαρίσουμε καταρχάς, ότι το The Tomorrow Children είναι από εκείνα τα παιχνίδια που οτιδήποτε κάτω από 5 ώρες ενασχόλησης δεν είναι αρκετό για κατανοηθεί ούτε το ένα τρίτο της εμπειρίας που φιλοδοξεί να προσφέρει. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι πρόκειται για ένα από τα πιο παράξενα, αλλόκοτα, και ταυτόχρονα γοητευτικά εγχειρήματα που έχουμε δει εδώ και αρκετούς μήνες. Πίσω από το The Tomorrow Children -όχι, δεν βρίσκεται κάποια ρωσική εταιρία που νοσταλγεί τις δοξασμένες εποχές της μαμάς Σοβιετικής Ένωσης και έχει στα γραφεία κόκκινες σημείες με το σφυροδρέπανο– βρίσκεται η εξ ανατολής Q Games, γνωστή από τα επιτυχημένα παιχνίδια PixelJunk. Το νέο της πόνημα ανακοινώθηκε κατά την περασμένη Ε3 και φάνηκε ότι η Sony εμπιστεύεται και επενδύει πολλά στην εν λόγω κυκλοφορία.
Πριν συνεχίσουμε στην περιγραφή των όσων είδαμε στη σύντομη Beta, που διεξήχθη πριν από λίγες ημέρες, ο στόχος τουλάχιστον του κατά τα άλλα πολύπλοκου και αλλόκοτου παιχνιδιού φαίνεται να συμπιέζεται σε ένα θεωρητικά απλό χαρακτηριστικό: τη χαρά της προσφοράς στο σύνολο. Αποφεύγουμε κατά το δυνατόν παραλληλισμούς με πραγματικές ιδεολογίες και καταστάσεις και συνεχίζουμε. Η συνήθης ύποπτος, Σοβιετική Ένωση, διεξάγει ποικίλα πειράματα -εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, αν λάβουμε υπόψη τη χρονιά 1967- όπου και ένα από αυτά πηγαίνει πολύ, πολύ στραβά. Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε πάυει να υπάρχει και τη θέση του παίρνει το μυστηριώδες, ακαθόριστο και καταθλιπτικά άψυχο «Κενό» (Void).
Βέβαια, για το… άψυχο του θέματος δεν είμαστε τόσο σίγουροι, καθώς το σενάριο μάς πληροφορεί πως το Void αποτελείται και από τους ίδιους τους ανθρώπους, το πνεύμα δηλαδή και την ύλη τους. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη κάποιοι επιζώντες, και κάποιοι άλλοι υπάρχουν πλέον ως “Matryoshkas”. Οι παίκτες χειρίζονται μικρούς κλώνους, οι οποίοι μοχθούν για να ξαναχτίσουν την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό, με ένα χτύπημα της αξίνας κάθε φορά. Το μόνο πιο δύσκολο από την περιγραφή της δομής του παιχνιδιού, είναι η περιγραφή του περιβάλλοντος στο οποίο λειτουργεί. Το Void είναι ένα μέρος που φαίνεται σαν να απορρόφησε όλα τα σοβιετικά, κομμουνιστικά και ψυχροπολεμικά χρώματα, σχήματα και ακούσματα της εποχής, και να τα πέταξε σε ένα άδειο, κάτασπρο καμβά.
Σε διάφορα σημεία εμφανίζονται κάποια μικρά «Νησιά», τα οποία αντιπροσωπεύουν με τον καλύτερο τρόπο την καλλιτεχνική κατεύθυνση πίσω από τον τίτλο, που φέρνει συχνά στο μυαλό τα απόκοσμα, εγκαταλελλειμένα πλέον, μνημεία του Κομμουνισμού σε πρώην Σοβιετικές χώρες. Άλλοτε γνώριμα και άλλοτε ακαθόριστα, συχνά επιβλητικά και πάντα σουρεαλιστικά σχήματα, άλλοτε φουτουριστικά και άλλοτε ξεπεσμένα, με παράξενες υφές και άγνωστα περιεχόμενα, καλούν τους παίκτες να τα εξερευνήσουν. Κάπου σε αυτό το απέραντο κενό, υπάρχουν κάποια μικρά χωριά, καταθλιπτικά σημάδια του πάλαι πότε πολιτισμού. Ο παίκτης μπορεί να εγκατασταθεί και επίσημα σε κάποιο από αυτά, να αναλάβει το ρόλο του στη μικρή προς το παρόν κοινωνία, όπως Μηχανικός ή Εργάτης Ορυχείων και πάει λέγοντας.
Θυμάστε τους εργάτες από παιχνίδια όπως το Age of Empires; Αυτή τη φορά, ο παίκτης αποκτά ακριβώς αυτό το ρόλο, του «μυρμηγκιού» που καλείται να προσφέρει με πλήρη ανιδιοτέλεια για το κοινό καλό. Τα Νησιά που αναφέραμε προηγουμένως, περιέχουν τις πρώτες ύλες που θα χρησιμεύσουν στα χωριά για την επιβίωση και την ανάπτυξή τους. Η ίδια η εργασία δεν είναι βέβαια κάτι ιδιαίτερα διασκεδαστικό, αφού περιορίζεται στη χρήση της αξίνας, τη μεταφορά των πρώτων υλών όπως Χρυσό και Ξύλο, και την τοποθέτησή τους στις αποθήκες της πόλης.
Η οικονομία του παιχνιδιού παρουσιάζει ενδιαφέρον, με εργαλεία, όπλα και πολλά άλλα, που γίνονται διαθέσιμα είτε νόμιμα, είτε πλαγίως μέσω της Μαύρης Αγοράς, ενώ η συνεχής αλληλεπίδραση με το χωριό είναι μονόδρομος για την επιβίωσή του/ σας. Από εκεί και πέρα οι ίδιοι οι παίκτες μπορούν να δημιουργήσουν νέες δομές και οικοδομήματα και να επεκτείνουν το χωριό τους. Ταυτόχρονα, στο Void περιφέρονται διάφορα τεραστίων διαστάσεων –για τους κλώνους μας τουλάχιστον– τέρατα, τα Izverg, τα οποία μπορούν να επιτεθούν και να καταστρέψουν ό,τι με τόσο κόπο χτίζουμε. Οι παίκτες μπορούν να τοποθετήσουν άμυνες όπως κανόνια για να αναχαιτίσουν τις επιθέσεις αυτές.
Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε με πολύ απλά λόγια τη γενικότερη ιδέα και δομή των όσων είδαμε στη Beta του The Tomorrow Children, θα λέγαμε ότι είναι ένα πιο πολύπλοκο και κοινωνικό Minecraft, με βαθιές σοβιετικές επιρροές. Ίσως και μια εφαρμογή των αρχών της τότε Σοβιετικής Ένωσης ή και απλά ένα κοινωνικό πείραμα. Όπως και να έχει, ζητά από τον παίκτη να μην αναζητήσει τη διασκέδαση στη χρήση των μηχανισμών του gameplay, το shooting ή τη χρήση της αξίνας, αλλά στην προσφορά στο σύνολο του always online περιβάλλοντος όπου διεξάγεται, στο κοινό οικοδόμημα με τους άλλους παίκτες.
Ζητά από τον παίκτη να ενδιαφερθεί για το δημιούργημά του, να νοιαστεί για το χωριό και τους συμπολίτες του, να συνεργαστεί για το κοινό καλό, όποιο και αν είναι τελικά αυτό. Δεν έχουμε ακόμη την παραμικρή ιδέα του τι πρόκειται να δούμε όταν κυκλοφορήσει το The Tomorrow Children, αλλά μέχρι τότε, το σίγουρο είναι ότι έχει κινηθεί η περιέργεια να το ανακαλύψουμε.