Pixelated Apocalypse.
Όπως η Daedalic έχει γίνει ευρέως γνωστή στο κοινό για τα υψηλότατης ποιότητας και ευκρίνειας πολύχρωμα γραφικά της -που λειτουργούν και ως φόρος τιμής στην ύστερη Lucas Arts- με το δικό της τρόπο η Wadget Eye Games έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στα adventure games ως ο συνεχιστής της κλασσικής Sierra. Κλασικός pixelated σχεδιασμός, πειράματα με τους gameplay μηχανισμούς, πιο ώριμη θεματολογία και έντονη εμβάθυνση σε φιλοσοφικά ζητήματα και ιδιαιτερότητες της ανθρωπότητας είναι τα χαρακτηριστικά της εν λόγω εταιρείας. Σίγουρα το pixel art της δεν είναι για όλους, χρειάζεται μια συγκεκριμένη φιλοσοφία gamer για να μπορέσει να δει πίσω από την 1280×800 ανάλυση και τις μαύρες μπάρες της. Για όσους, όμως, καταφέρνουν να υπερβούν το ψυχολογικό αυτό εμπόδιο, όλα τα παιχνίδια που δημιούργησε -ή βοήθησε στη δημιουργία τους και έκανε publish- η εταιρία αγγίζουν υψηλά έως αριστουργηματικά επίπεδα.
Όλα ίσως εκτός από το A Golden Wake του 2014, που λόγω του “1920s setting” και της επιρροής από τα Laura Bow, απλά δε ταίριαζε στην αισθητική της εταιρίας. Και λόγω αυτού είχαμε τις αμφιβολίες μας για το νέο της project, μιας και το Shardlight μπορεί να επιστρέφει στα πιο σκοτεινά μονοπάτια που περιμένεις από μία παραγωγή της Wadget Eye, αλλά η βασική δημιουργική ομάδα από πίσω του ήταν αυτή του A Golden Wake. Ευτυχώς, αυτή τη φορά το αποτέλεσμα είναι σαφέστατα καλύτερο και δείχνει μια μεγάλη βελτίωση στο ταλέντο της Grundislav Games.
H ιστορία του παιχνιδιού εξελίσσεται σαν αυτές των Fallout, σε έναν κόσμο έπειτα από ένα μακρύ, θερμοπυρηνικό πόλεμο. To πώς έγινε αυτός ο πόλεμος, με ποιους και γιατί, λίγο μας ενδιαφέρει. Το θέμα είναι πως αρκετά χρόνια μετά το τέλος της διαμάχης, οι νεκροί ακόμα στοιβάζονται στους δρόμους. Τα εφόδια είναι λιγοστά, η πλειοψηφία του πλανήτη υποφέρει από την Green Lung ασθένεια και σωτηρία δεν φαίνεται κάπου στον ορίζοντα. Τα απομεινάρια του ανθρώπινου είδους έχουν προσπαθήσει να αναδημιουργήσουν ένα είδος οργανωμένης κοινωνίας, αλλά το αποτέλεσμα έχει οδηγήσει σε ένα ολιγαρχικό, αριστοκρατικό καθεστώς, που απολαμβάνει όλες τις ανέσεις, και τον υπόλοιπο πλανήτη να προσπαθεί να επιβιώσει με τα αποφάγια του. Μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να αναλαμβάνεις δουλειές με τη μορφή λοταρίας από την «κυβέρνηση», με αντάλλαγμα ενός φαρμάκου για το Green Lung και εφόδια επιβίωσης.
Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα ανθρώπινου πόνου και μιζέριας, εμφανίζεται η βασική ηρωίδα της ιστορίας μας, η Amy. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα καλογραμμένο χαρακτήρα, με πολύ ωραία εξέλιξη κατά τη διάρκεια της ιστορίας και μιας ηρωίδας της “διπλανής πόρτας”, που όλοι θα θέλαμε να γνωρίζουμε. Εκ πρώτης όψεως το setting σε ένα ακόμα post nuclear περιβάλλον θα μπορούσε να φανεί κάπως απογοητευτικό. Μαζί με το Βικτωριανό Λονδίνο, έχουν γίνει ίσως τα πιο “σούπα” settings στο gaming τα τελευταία 10 χρόνια. Από την άλλη, όμως, εκεί που τόσα παιχνίδια αναμασούν ξανά και ξανά τα Fallout 1 & 2, το Shardlight καταφέρνει να δώσει το δικό του στυλ. Δεν έχει αυτή την τυπική, steam-punk αισθητική, αλλά αντιθέτως μιξάρει πολύ επιτυχημένα στοιχεία της βρετανικής αποικιοκρατείας του 16ου αιώνα, της γαλλικής αριστροκρατίας του 17ου, του αμερικανικού μεταπολέμικού ταμπεραμέντου των 1960s, όλα κάτω από μια ραδενεργή σαπίλα που διεξάγεται στα μέσα του 21ου αιώνα.
Αυτή η ιδιαίτερότητα λειτουργεί μαγικά για το σχεδιασμό και το art direction του τίτλου, δίνοντάς μας έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους κόσμους και χαρακτήρες που έχουμε συναντήσει στο είδος. Μπορεί η ανάλυση να είναι για μια ακόμα φορά κολλημένη στα 1280×800 (θα αυξηθεί στα επόμενα παιχνίδια της Wadget Eye) όμως για άλλη μια φορά, το pixelated art αποδεικνύει πόσο υψηλά επίπεδα τέχνης και ομορφιάς μπορεί να αγγίξει. Υπάρχουν σκηνές και περιοχές όπου πραγματικά θα χαζεύετε την οθόνη για πολύ ώρα, απλά ρουφώντας τη λεπτομέρεια και το βάθος του σχεδιασμού της. Δυστυχώς, αυτό το επίπεδο δεν τηρείται σε όλα τα σημεία του παιχνιδιού, μιας και θα συναντήσετε και αρκετές, μικρές ή και μεγάλες περιοχές που δείχνουν σαφέστατα φτωχότερες σε λεπτομέρεια αλλά και σε «ζωντάνια». Είναι λίγο περίεργες αυτές οι εναλλαγές ποιότητας των γραφικών, και ομολογουμένως μπορούν να δράσουν λίγο αρνητικά στην εμπειρία.
Η Blade Runner τύπου μουσική του, βέβαια, με μια Hans Zimmer επικότητα μέσα της, κρατιέται σε πολύ πιο σταθερά επίπεδα και συμβάλει σημαντικά στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Σε υψηλότατη ποιότητα βρίσκεται για άλλη μια φορά το voice cast του παιχνιδιού, με αρκετούς βετεράνους προηγούμενων τίτλων της εταιρίας να επιστρέφουν για να χαρίσουν τις φωνές τους σε νέους χαρακτήρες. Στα του gameplay τώρα, με ένα παιχνίδι τόσο γαργαλιστικά retro δεν θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς και ένα αντίστοιχου σχεδιασμού gameplay. Από τη μία, έτσι έχουν τα πράγματα. Πρόκειται για ένα κλασσικό 3rd person adventure game, με τα δικά του, ιδιαίτερα puzzles και τους γνωστούς inventory based γρίφους.
Φυσικά, ακολουθώντας τα πλαίσια της Wadget Eye, υπάρχει μια παραπάνω ευρηματικότητα στους τυπικούς μηχανισμούς, με ορισμένα puzzles να είναι ευφυώς σχεδιασμένα και ορισμένες προσθήκες στις συζητήσεις να λάμπουν από “φρεσκάδα”. Από την άλλη, το παιχνίδι πέφτει θύμα ορισμένων θεμάτων των δύο εποχών του. Από τη μία, η επιλογή να υπάρχει ελάχιστη κατεύθυνση, κανένα hint system και απουσία hotspot κουμπιού είναι πλέον ανάθεμα για τη σημερινή εποχή. Το pixel hunting δεν είναι κάτι που έλλειψε από πολύ κόσμο και το hotspot indicator είναι κάτι που μάλλον πρέπει να θεωρείται υποχρεωτικό για να μπορούν να παίξουν και όσοι δεν γαλουχήθηκαν στα 80s. Από την άλλη, γνωρίζοντας πως πολλοί gamers σήμερα εγκαταλείπουν ένα παιχνίδι αν είναι δύσκολο, η ευκολία του Shardlight είναι αρκετά χαμηλή για κάποιον που γνωρίζει το genre. Διαπιστώσαμε, λοιπόν, ότι το Shardlight είναι ιδανικό για ένα νέο παίκτη, αλλά για ένας παλαιότερος θα το “περπατήσει” πολύ εύκολα, ειδικά από τη μέση και μετά που γίνεται ακόμα πιο βατό.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, βέβαια. Ένα καλοστημένο adventure είναι προτιμότερο να έχει λογικούς μα εύκολους γρίφους από το να έχει παράλογους (Deponia) ή σχεδόν ανύπαρκτους (Telltale Games). Απλά, μια παραπάνω προσπάθεια γύρω από αυτούς θα ανέβαζε τη γενικότερη ποιότητα του τίτλου. Όπως και να έχει, το Shardlight παραμένει μια πολύ τίμια προσπάθεια και δείχνει πόσο πολύ εξελίχθηκε η Grundislav μέσα σε δύο χρόνια, αφού υπάρχουν βελτιώσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του σχεδιασμού. Και έτσι η Wadget Eye -ειδικά τώρα, που ο Joshua Nuernberger (Gemini Rue) και η Wormwood Studions (Primordia) δεν έχουν στα πλάνα δημιουργία νέου παιχνιδιού- έχει στο δυναμικό της ακόμα μια σημαντική ομάδα. Μπορεί να μην είναι το απόλυτο αριστούργημα που θα σας μείνει για πάντα στο μυαλό, αλλά το Shardlight έχει μια ποιοτική ιδιαιτερότητα και ένα χαρακτήρα τόσο δικό του και τόσο “φρέσκο” που σίγουρα θα σας μείνει. Στη χειρότερη, θα βλέπετε απλά πορσελάνινες μάσκες στον ύπνο σας για μέρες…
Διαβάστε επίσης
