Ξέχασέ με κόσμε, γιατί είμαι πλέον στάχτη…
Ένας αρματωμένος πολεμιστής προχωράει με σταθερά βήματα πάνω σε ένα κατεστραμένο πλατώ. Στην άκρη αυτού, βρίσκεται λάβα και φωτιά και μέσα από τα σπλάχνα της κόλασης αναδύεται ένας δαίμονας. Απέραντος, πανίσχυρος, αμείλικτος, στέκεται για μερικά δευτερόλεπτα μπροστά από τον αμίλητο, απρόσωπο χαρακτήρα. Σίγουρα μια τέτοια συνάντηση δεν μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε παιχνίδι χωρίς να υπάρξει… κάτι. Ένας διάλογος, ένα αντικείμενο, ένας απο μηχανής θεός, μια πληροφορία για αχίλλειο πτέρνα που θα εξισώσει τα δύο πλάσματα και θα φέρει την ισορροπία.
Τα δευτερόλεπτα πέρασαν. Χωρίς κουβέντα, χωρίς δισταγμό, ο δαίμονας εξαπολύει πύρινες μάζες και εξοντώνει το μικρό μαχητή σε λιγότερα δευτερόλεπτα από όσα ξόδεψαν αρχικά, “ζυγίζοντας” ο ένας τον άλλο. Ο ήρωας πεθαίνει, ο δαίμονας συνεχίζει τη ζοφερή του ύπαρξη. Όμως, μετά από καιρό, ο ίδιος μαχητής ξαναέρχεται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στο τέλος ο δαίμονας νικιέται, χαρίζοντας τη δύναμή του στο λιλιπούτειο μαχητή, επιβεβαιώνοντας το ρητό ότι η ισορροπία διατηρείται πάντα. Τι ήταν αυτό που έγειρε, αργά κι αμετάκλητα, την πλάστιγγα από τη μια μεριά στην άλλη; Τίποτε άλλο παρά το γεγονός ότι ο μαχητής αποκαλείται “The chosen undead”.
Πολλές φορές υπήρξαμε “chosen”. Επίσης μεσσίες, ήρωες των προφητειών και πολλά άλλα. Πάντοτε σχεδόν, ο κάθε τίτλος συνοδευόταν από μια υπερφυσική δύναμη, μια συγκυρία, κάτι που δεν ανήκε στον ήρωα, αλλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να του προσφέρει τον εξισωτικό παράγοντα. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο. Ο chosen undead είναι ένας undead σαν όλους τους άλλους. Πεθαίνει και ξαναγεννιέται, φορέας μιας αρχαίας κατάρας που μαστίζει ολόκληρα βασίλεια, αλλά τούτος δω έχει την ικανότητα να κρατήσει τις ψυχές των θυμάτων του. Έχει το απαραίτητο skill να μη μπει αλόγιστα σε μια μάχη και τις χάσει όλες. Καταλαβαίνει ότι πρέπει να τις διαχειριστεί, να τις αυγατίσει και να τις χρησιμοποιήσει κατά την κρίση του για να αυξήσει τη δύναμή του.
Έχει το skill να κερδίζει δυνατότερους αντίπαλους, αλλά διαφορετικά από τους ομοίους του, δεν καταλήγει νεκρός σε μια γωνιά, ώστε τα λάφυρά του να αποτελέσουν ένα ακόμα fading soul, soul of a lost undead, soul of a fallen hero… Ξαναγεννιέται, επιμένει, προχωράει με μεθοδικότητα και προσοχή, μάχεται με λογική και σύνεση, δυναμώνει με οικονομία. Όποιος έχει αυτές τις “ευλογίες”, είναι ο chosen undead. Από τις μυριάδες των υπολοίπων, ξεχωρίζει μέσα από τα δικά του χαρίσματα. Αν θυμηθεί κανείς την εισαγωγή και τη θεματολογία του Demon’s Souls, θα διαπιστώσει ότι υποψήφιοι chosen υπάρχουν πολλοί κι ότι αυτός που θα ξεχωρίσει, θα τραβήξει την προσοχή των πραγματικά μεγάλων ψυχών και θα… αλλάξει τον κόσμο.
Όμως, το Demon’s Souls είναι ένα παιχνίδι μακρινό, σε χρόνο και θεματολογία. Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να κάνει και τον πιο υποψιασμένο φίλο της σειράς να περιμένει μια ενδεχόμενη σύζευξη των αλλόκοτων κόσμων. Γιατί η ιστορία των κόσμων είναι μία, διηγούμενη κάθε φορά από το τι είδε, τι άκουσε και τι κατάλαβε ο κάθε undead μέσα από την εμπειρία του στο αχανές σκοτάδι και την αέναη παράνοια των κόσμων αυτών. Διαφορετικά paths φέρνουν στο φως διαφορετικά ψήγματα του σπασμένου καθρέφτη. Κάθε οπτική, ελλιπής από τη φύση της, στρεβλωμένη σε σχέση με την οποιαδήποτε άλλη θεώρηση της αλήθειας, έτσι ώστε συνδεόμενες συνάμα, να συνθέτουν ένα πρίσμα που να προσφέρει μια θολή, παραμορφωμένη και κατά τι διαφορετική εικόνα της ιστορίας, της πλοκής και του τι τελικά συνέβη. Όλα αυτά γιατί κάθε undead, εμείς, εσείς, άλλοι, είναι διαφορετικός.
Γιατί, στην αρχή του χρόνου υπήρχαν δράκοι. Κι οι δράκοι έλεγχαν τα πάντα -και μέσα σε αυτά τα πάντα υπήρχαν και κάποια δύσμοιρα ανθρωποειδή που δεν ήξεραν τη μοίρα τους. Όμως μια φλόγα ξεπήδησε κι έδωσε δύναμη. Φως και σκοτάδι, ζωή και θάνατο. Τότε, τέσσερα πλάσματα πλησίασαν τη φλόγα και ανακάλυψαν σε αυτήν ψυχές μεγάλης ισχύος. Ο Gwyn πήρε την ψυχή του φωτός, ο Nito του θανάτου κι η Witch of Izalith την ψυχή της ζωής. Μαζί με τον Seath, τον προδότη των δράκων, εναντιώθηκαν στην κυριαρχία των ομόφυλών του κι επικράτησαν. Ένα τέταρτο πλάσμα, ο Fertive Pygmy, βρήκε μια τέταρτη ψυχή και την κράτησε για δική του. Αυτή ήταν η Dark Soul και με αυτήν δημιούργησε την ανθρωπότητα.
Ακολούθησε η Age of Fire. Μια εποχή ακμής και ισχύος. Μεγάλης δόξας κι επιτευγμάτων όπου ο Gwyn κι οι εκλεκτοί του ίδρυσαν μεγάλα βασίλεια. Όπου η Witch of Izalith κι οι μαθήτριές της προσπάθησαν να αντιγράψουν τη μεγάλη φλόγα, αλλά απέτυχαν, γενώντας την τέχνη του pyromancy και δημιουργώντας το Bed of Chaos, τη μήτρα όλων των δαιμόνων. Όμως η φλόγα άρχισε να φθίνει, ο κύκλος άρχισε να κλείνει κι όλα έδειχναν ότι θα ακολουθούσε η Age of Dark, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο Gwyn αποφάσισε να θυσιάσει τον εαυτό του για να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη και να αναβάλλει το αναπόφευκτο. Όμως αυτή η παραβίαση της φύσης έφερε και την κατάρα των undead πάνω στην ανθρωπότητα. Γιατί ο Fertive Pygmy, που μέσω της ψυχής Dark Soul μετετράπη σε Manus, Father of the Abyss, έπεσε μυστηριωδώς από έναν άγνωστο πολεμιστή κι οι άνθρωποι έμειναν χωρίς καθοδήγηση.
Διαβάστε επίσης
