Ουκ εν τω πολλώ το ευ…
Κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί… Κάθε λίγο και λιγάκι κάτι θα προκύψει που θα “σκουρύνει” τα πράγματα και θα χρειαστεί να ανατρέξουμε στη σοφία του Terry Pratchett για να βρούμε εργαλεία αντιμετώπισης. “Διάβασε και κανέναν Καβάφη, μας έχεις ζαλίσει με τον Pratchett”, σαν να ακούω τον Σάββα να μουρμουρίζει στο βάθος. Έλα όμως που ακόμα κι εδώ, σε ένα παιχνίδι εξερεύνησης του διαστήματος (space sim που λένε και στο Ντάλλας) ο πρόσφατα θανών έχει κάτι να πει που ταιριάζει γάντι… “Σ’ένα σύμπαν τόσο γεμάτο από θαύματα, οι άνθρωποι κατάφεραν να εφεύρουν τη βαρεμάρα”. Ορίστε, το ξεστόμισα! Αυτό είπε κάποτε ο συμπαθητικός γεράκος κι όσοι έχουν δοκιμάσει το No Man’s Sky, θα βρουν την εφαρμογή του παραπάνω quote τόσο εύστοχη, όσο το τρίποντο του Michael Jackson από το δίπλα γήπεδο, κατά την αναμέτρησή του με τον Michael Jordan σε κάποιο παλιό video clip. Όσοι δεν έχετε δοκιμάσει ακόμα το παιχνίδι, θα καταλάβετε πώς ερμηνεύονται όλα αυτά πολύ σύντομα.
Ένα σύμπαν γεμάτο από θαύματα, λοιπόν… Έτσι είναι, πραγματικά! Ένα-δυο ντοκιμαντέρ να δει κανείς, θα ομολογήσει την αλήθεια των παραπάνω λόγων κι η άπειρη ομάδα της Hello Games έβαλε στόχο της να το φέρει στην οθόνη και τα δάχτυλά μας. Να κατασκευάσει, να εφεύρει, έναν αλγόριθμο που όμοιός του δεν έχει υπάρξει ξανά. Μια πολύπλοκη φόρμουλα που να μπορεί να δημιουργήσει 15 πεντάκις-εκατομμύρια (quintillion για τους Τεξανούς) διαφορετικούς πλανήτες και τον απαραίτητο χώρο, φυσικά, που χρειάζεται για να φιλοξενηθούν όλοι αυτοί. Φαντασμαγορικό!
Ακόμα πιο εντυπωσιακό, είναι ότι το πέτυχαν! Όντως, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μηχανή που να παράγει ένα ολόκληρο, εικονικό συμπάν, πρακτικά άπειρο σε μέγεθος και μάλιστα διαφορετικό για τον κάθε παίκτη. Το μυαλό μουδιάζει και μόνο στον αναλογισμό του μεγέθους αυτής της επιτυχίας. Τραβώντας τη λαγουδέρα με μανία για να οδηγήσουμε τη βάρκα του ειρμού μας μακριά από τις ρουφήχτρες των θεωριών συνομωσίας, του Matrix ακόμα και του “αλγόριθμου το θεού”, φοράμε την μορφή κακομάθημένου 13χρονου gamer – κι αναφωνίζουμε: “Είναι παιχνίδι τώρα αυτό; Δε μας ενδιαφέρουν τα μαθηματικά, σαν παιχνίδι τι λέει;” Αυτή η αλλαγή ρόλου μάς τραβάει σαν άγκυρα στο προκείμενο κι αφήνουμε τη συζήτηση περι αλγορίθμου για άλλη φορά. Όντως… Παιχνίδι έχουμε μπροστά μας. Τα άλλα ας τα σκεφτούν αυτοί που φτιάχνουν μαύρες τρύπες στο Cern. Η Hello Games μπορεί να έφτιαξε κάτι που ίσως αποτελέσει ιστορικό ορόσημο, αλλά τι κατάφερε να δημιουργήσει σαν game developer;
Οπλισμένη με τη Havok engine, υλοποίησε και υλοποιεί μικρά και μεγάλα οπτικά θαύματα. Η εικόνα του διαστήματος μέσα από το σκάφος σας είναι ονειρική. Τόσο φυσική, που αν είδατε κάποιο από αυτά τα ντοκιμαντέρ της εισαγωγής, θα αρχίσετε να φοβάστε και να νιώθετε μόνοι, καθώς – με κάποιον τρόπο μαγικό – οι αποστάσεις φαντάζουν τεράστιες, παγωμένες και γεμάτες μοναξιά. Θα στραφείτε πολύ πολύ γρήγορα προς κάποιον πλανήτη και θα κατευθυνθείτε άμεσα και με την ουρά στα σκέλια προς τα εκεί, φοβούμενοι τη μοναξιά.
Όταν πλησιάσετε, το σκάφος σας θα εισέλθει στην ατμόσφαιρα με τρόπο που δεν έχετε ξαναδεί ποτέ. Άρρηκτα, ομαλότατα, χωρίς την παραμικρή διακοπή ή αν τρώτε το βουβάλι σας ωμό, “seamlessly”. Μετά από λίγο διακρίνετε και χρώματα (not-so-fun-fact: πάνω από τα 10.000 μέτρα το ανθρώπινο μάτι δε βλέπει χρώματα λένε) κι ένας ολότελα άγνωστος κόσμος σχηματίζεται κάτω σας. Εσείς συνεχίζετε, σα να μην τρέχει τίποτα, πετάτε στην ατμόσφαιρα του πλανήτη ωραία και καλά και προσγειώνεστε όπου επιθυμείτε. Όλα αυτά πολλαπλασιάστε τα επί 15 quintillion. Τρελαθήκατε ή όχι ακόμα; Πάμε παρακάτω όπως και να ‘χει… Σε κάθε – οποιονδήποτε – πλανήτη, θα βρείτε πάντοτε κάποια νέα είδη χλωρίδας και πανίδας, εγκαταλελλειμένα outposts κάποιων άλλων φυλών και αρχαία ερείπια εξηγήινων πολιτισμών. Προσθέστε και τα πάμπολλα υλικά που κρύβει η φύση κι έχετε μια εικόνα που ισούται με ένα quintillion λέξεις. Tα “WTF” πρέπει να έχουν κατακλύσει το μυαλό όσων δεν έχουν ασχοληθεί με το παιχνίδι και τα σάλια τους στο πάτωμα πρέπει να τους έχουν αναγκάσει να φορέσουν βατραχοπέδιλα.
Έχοντας πετύχει τα πάντα σχεδόν στον υπερθετικό βαθμό, αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να πήγε στραβά. Δια της εις άτοπου απαγωγής, μας μένει ένα μόνο στοιχείο: το gameplay, που παρεμπιπτόντως είναι και το σημαντικότερο όλων. Για να καταλάβετε όμως το μέγεθος του προβλήματος εκεί με… “μαθηματική” ακρίβεια, θα πρέπει να τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή και κρατώντας, μάλιστα, με ευλάβεια λέξεις όπως “μοναξιά” κι “εγκαταλελλειμένο” που διόλου τυχαία χρησιμοποιήθηκαν παραπάνω.
Το παιχνίδι, λοιπόν, αποκλειστικά σε πρώτου προσώπου προοπτική, σας τοποθετεί με το καλημέρα έξω από το χαλασμένο σας σκάφος. Ενώ θαυμάζετε τα γραφικά και τα περιβάλλοντα, βλέπετε κάποια prompts στο κάτω μέρος της οθόνης να σας καλούν να επισκευάσετε ορισμένα μέρη του σκάφους σας, προκειμένου να αναχωρήσετε για τα αστέρια. Χωρίς κανένα tutorial χωρίς καμία ένδειξη βοήθειας, ψάχνετε μενού και χειριστήριο μέχρι να καταλάβετε στο ότι πρέπει να συλλέξετε υλικά από τον πλανήτη αυτόν, ώστε να κατασκευάσετε μέρη επισκευής και στη συνέχεια να εκπληρώσετε το υποτυπώδες quest.