Η φθινοπωρινή περίοδος των “AAA” τίτλων ξεκινάει με το δεξί.
Το Deus Ex: Mankind Divided είναι η ιδανική αφετηρία της φθινοπωρινής, καταιγιστικής gaming περιόδου (αν δεν έχουμε δηλαδή “απρόσμενες” αναβολές). Ευθύς εξαρχής θα πούμε ότι το δεύτερο μέρος της αναβίωσης του κλασικού πονήματος του Warren Spector είναι ένα βαθύτατα βελτιωμένο sequel, εξελιγμένο σχεδόν σε όλους τους τομείς. Εάν θεωρείτε το Human Revolution ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της προηγούμενης γενιάς ή, έστω, ένα απλά απολαυστικό stealth-action παιχνίδι, τότε το Mankind Divided αποτελεί μονόδρομο για το πορτοφόλι σας (αργά ή γρήγορα δηλαδή, σε περίπτωση που έχετε την εγκράτεια να περιμένετε για τη δεδομένη, definitive έκδοση).
Οι Kαναδοί αξιοποίησαν την εμπειρία τους, προκειμένου να μας φέρουν μία γνώριμη αλλά πολύ πιο ώριμη εμπειρία, τόσο από άποψη gameplay όσο και από άποψη σεναρίου, τους τομείς δηλαδή που ουσιαστικά καθορίζουν ένα RPG. Ορισμένα προβληματάκια υπάρχουν βέβαια, παλιές παραξενιές που έχουν παραμείνει στο DNA του τίτλου (τα κινηματογραφικά takedowns ορισμένες φορές είναι, απλά, αποκομμένα από το τι συμβαίνει real time), όμως κανένα από αυτά δεν επηρεάζει το συμπαγές gameplay, που είναι εμφανέστατα σχεδιασμένο με αυτοπεποίθηση. Πριν συνεχίσουμε, όμως, στο άναρχο πλέξιμο του εγκωμίου, θα προσπαθήσουμε καλύτερα να βάλουμε σε μία τάξη τις εντυπώσεις μας, ξεκινώντας από το σενάριο του Mankind Divided, ένα από τα πιο δυνατά σημεία του τίτλου, αλλά ταυτόχρονα και το πιο αδύναμο. Πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά, έχοντας τον άχαρο και εμφανέστατο ρόλο του ενδιάμεσου τίτλου σε μία τριλογία.
[Ακολουθούν πολύ μικρά spoilers]
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι αφήνει ανοικτές βασικές σεναριακές δομές, αλλά πως ο καίριος κίνδυνος των πανίσχυρων Illuminati παραμένει καλά κρυμμένος στο παρασκήνιο χωρίς να ακουμπάμε τελικά ούτε μία τρίχα από περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τη δομή, τους στόχους τους κ.λπ. Το τελείωμα του Mankind Divided είναι, δυστυχώς, υποτονικό, κλείνοντας με μία αποστολή, η οποία μπορεί να είναι απαιτητική και απολαυστική αλλά, σεναριακά, τελειώνει εντελώς απότομα. Μην αγχώνεστε βέβαια για τη συνολική ποιότητα του τίτλου. Μόλις βγάλαμε από τη μέση το βασικότερο αρνητικό στοιχείο του Mankind Divided, αφήνοντάς μας πλέον ελεύθερο το πεδίο να γράψουμε όλες τις υπόλοιπες θετικότατες εντυπώσεις μας για μία ακόμα υψηλής ποιότητας gameplay εμπειρία. Άλλωστε και το σεναριακό νόμισμα έχει δύο όψεις όπως προείπαμε, επομένως το συνολικό οικοδόμημα του Deus Ex παραμένει σταθερό.
Όσοι είχατε ολοκληρώσει το Human Revolution, θα θυμάστε ότι προς το τέλος του παιχνιδιού ο Hugh Darrow εξέπεμψε έναν ιό παγκοσμίως, ο οποίος δημιούργησε μία βίαιη φρενίτιδα σε όλους τους augmented ανθρώπους. Μεταφερόμαστε δύο χρόνια μετά από αυτό το “Συμβάν” (Incident, όπως απλά αναφέρεται από όλους) όπου πλέον ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε αυτό το δυστοπικό 2029 η παγκόσμια κοινότητα έχει χωριστεί ανάμεσα στους “αμόλυντους” ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν καμία μηχανική υποστήριξη στο σώμα τους, και τους augmented, που είναι πλέον παντελώς περιθωριοποιημένοι και αντιμετωπίζονται ως μία εντελώς διαφορετική, “ξένη” φυλή, προκαλώντας συνήθως το φόβο, την απαξίωση και την οργή από την πρώτη μερίδα ανθρώπων -καθώς και από τις Αρχές. [Τέλος των μικρών spoilers]
Η πλειονότητα του παιχνιδιού λαμβάνει χώρα στην Πράγα, η οποία είχε πληγεί σε σημαντικό βαθμό από το Συμβάν. Πλέον, βρισκόμαστε σε μία εφιαλτική κοινωνία, ένα “μηχανικό apartheid”, όπως πολύ εύστοχα θέλησαν να το χαρακτηρίσουν οι δημιουργοί του, όπου βλέπουμε τη σκληρή αντιμετώπιση που δέχονται οι augmented, κάτι που κατ’ επέκταση έχει δημιουργήσει τεράστιους τριγμούς στην κοινωνία. Οι augmented δεν ήταν κάτι περισσότερο από άνθρωποι, που ξαφνικά βρέθηκαν στο περιθώριο, λόγω ενός γεγονότος για το οποίο δεν έφεραν καμία ευθύνη, και εν τέλει οι ίδιοι ήταν θύματά του. Εάν αυτή η κατάσταση σάς θυμίζει τα τραγικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι στη σύγχρονη κοινωνία μας, να είστε σίγουροι ότι αυτές οι ομοιότητες αποτελούν πέρα για πέρα το ζητούμενο του παιχνιδιού. Η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και η άκρατη εχθρότητα προς το διαφορετικό εμφανίζονται συνεχώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και αποδίδονται ωμά και με πλήρη ωριμότητα από τους δημιουργούς, δείχνοντας ότι γνωρίζουν πολύ καλά πως καταπιάνονται με ένα επίκαιρο και διαχρονικό πρόβλημα των πολιτισμών μας.
Το ότι σχεδόν κάθε φορά που βγαίνετε από το metro ένας αστυνομικός -με τον πλέον αυθάδη τρόπο- θα απαιτήσει να ελέγξει τα χαρτιά σας σε μία σκηνή που δεν γίνεται να προσπεραστεί (και δεν κρύβει loading), είναι μία σαφέστατα εκούσια επιλογή από τους δημιουργούς, που αποδίδει εύστοχα, σε gameplay όρους, μία μικρή αλλά ουσιαστική ένδειξη της κατάστασης που κυριαρχεί στον κόσμο του παιχνιδιού. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με το εμφανές στρατόπεδο που επιλέγει το Mankind Divided σε αυτό το ζήτημα, τουλάχιστον θα δημιουργήσει σκέψεις για τον κόσμο του παιχνιδιού αλλά και για τις προεκτάσεις που έχει στην κοινωνία μας. Το παραπάνω από μόνο του είναι ένα σημαντικότατο επίτευγμα της Eidos Montreal, πραγματικά σπάνιο στον χώρο των παιχνιδιών και κυρίως των “AAA” παραγωγών. Ίσως σε σημεία να καταφεύγει σε political correct ερμηνείες, αλλά δεν παύει να αποδίδει ένα εντελώς ώριμα δομημένο, κοινωνικοπολιτικό μήνυμα, ικανό να αποτελέσει τροφή για σκέψεις, λειτουργώντας παράλληλα άρρηκτα με τη -γεμάτη μυστήριο- περιπέτεια του Adam Jensen.
Δεν πιστεύουμε ότι χρειάζεται να πούμε πολλά περισσότερα για την υπόθεση. Ο Jensen θα έρθει αντιμέτωπος με διάφορες οργανώσεις, τόσο υπέρ των augmented όσο και κατά. Λευκές, μαύρες και γκρίζες γραμμές συνυπάρχουν, σκιαγραφώντας τελικά μια αρκετά αληθοφανή και –ιδίως- πραγματικά καλογραμμένη πλοκή. Κατά τον γράφοντα, το σενάριο του Mankind Divided είναι πιο συγκροτημένο και πιο ενδιαφέρον σε σχέση με την ήδη υψηλού επιπέδου πλοκή του Human Revolution, παρόλο που -όπως προείπαμε- το φινάλε δεν βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Όσοι πιστεύετε, πάντως, ότι το κλείσιμο μπορεί να “πατσαριστεί” με κάποιο DLC, καλύτερα θα ήταν να εύχεστε πως κάτι τέτοιο θα γίνει αποκλειστικά και μόνο στο sequel. Η ιστορία δείχνει πως έχει πολύ μέλλον, σε τέτοιο βαθμό, που πάρα πολύ δύσκολα ένα DLC, όσο φιλόδοξο κι αν είναι, θα μπορέσει να φέρει ικανοποιητικό κλείσιμο.
