Εις το βουνό ψηλά εκεί είν’ Δρακοφωλιά ερημική.
Δεν ξέρω τι δεν έχει γραφτεί για το Skyrim ώστε να το γράψω εδώ. Ξέρετε πολύ καλά ότι αυτά τα κείμενα τείνουν να γίνονται γραφικά, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες και τις ίδιες κλισέ εκφράσεις και τις ίδιες προκάτ διαπιστώσεις. Η αλήθεια είναι ότι το Skyrim δε βρίσκεται πολλά χρόνια πίσω (στα… χρονοντούλαπα που έλεγε ο αείμνηστος), διότι εκ των πραγμάτων, δεν τελείωσε και αφέθηκε στην άκρη να μαζεύει σκόνη. Άργησε να τελειώσει (ή, καλύτερα, να εξαντληθεί το περιεχόμενό του – τουλάχιστο ένα εξάμηνο σχεδόν καθημερινής ενασχόλησης) και όταν τέλειωσε ήρθαν τα δύο πολύ ενδιαφέροντα DLC – expansion, που εκτός των νέων quest προσέθεσαν και νέα gameplay στοιχεία: Το Dawnguard προσέθεσε τη μεταμόρφωση σε Vampire, και το Dragonborn (που είναι ξεκάθαρα expansion) τη δυνατότητα να ανεβαίνουμε στους Δράκους.
Πίστευα πάντως ότι μία μικρή τάση αναθεωρητισμού θα έπληττε τα διθυραμβικά σχόλια και συμπεράσματα εκείνου του πρώτου κειμένου που είχε γραφτεί για την έκδοση του 360 μετά από 63 ώρες παιχνιδιού. Τελικά δε συμβαίνει, διότι τα αδύναμα στοιχεία του Skyrim συνεχίζουν να είναι αυτά που ήταν και στην αρχική του έκδοση, όπου και τελικά δεν έπαιζαν και τόσο σημαντικό ρόλο. Και τα θετικά του συνεχίζουν να στυλώνουν τα πόδια κάτω, να κραδαίνουν το Two Handed Axe τους και να ορμούν με λύσσα στη μάχη όπως και πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια.
Όσες ώρες και να έχει ασχοληθεί κανείς, όσο καλά κι αν έχει μάθει τους μηχανισμούς του παιχνιδιού, το χάρτη, το τι είναι χρήσιμο και τι όχι, εκείνο το συναίσθημα της απεραντοσύνης και του ανεξάντλητου του περιεχομένου συνεχίζει να κυριεύει τον παίκτη. Όλα είναι οικεία αλλά και όλα θέλει να τα ξαναδεί. Θέλει να ξαναμπεί στη διαδικασία να ανεβάσει τα abilities, να πάρει perks και ίσως να παίξει τελείως διαφορετικά σε σχέση με το πώς έπαιξε στο Skyrim την πρώτη φορά. Ξέρετε, αυτό συμβαίνει σε τέτοια παιχνίδια. Μετά από δεκάδες ώρες ο παίκτης αντιλαμβάνεται ότι έπαιζε μονοδιάστατα και με έναν και μόνο τρόπο, ενώ υπάρχουν τόσες εναλλακτικές και δυνατότητες.
Ομολογουμένως, στο Skyrim υπήρχαν πτυχές του gameplay που μετά από 160-170 ώρες δεν είχαν χρησιμοποιηθεί και αξιοποιηθεί. Ε, ευκαιρία είναι να γίνει τώρα. Τα Elder Scrolls είναι οι κόσμοι τους. Το κεντρικό quest, πέρα από ορισμένες ομολογουμένως επικές στιγμές (αχ, αυτές οι βουνοκορφές), δεν έχει και πολύ σημασία. Όπως δεν είχε και στο Oblivion και στο Morrowind (μη μου εκνευρίζεστε οι παλιοί. Δεν είχε). Αλλά οι κόσμοι τους είναι ατελείωτοι. Και το Skyrim είναι ατελείωτο. Είναι εκατοντάδες μικρές ιστορίες, εκατοντάδες μικρά ή μεγαλύτερα quests, είναι τα guilds του (με το δολοφονικό fetching του Thieves Guild, για το οποίο απαιτώ κάποιος να τιμωρηθεί παραδειγματικά), είναι τα Deadric Quests του, είναι τα Dungeons του, είναι οι μαγικές μάσκες των Δρακοϊερέων, είναι η τιθάσευση των Δράκων και η εκμάθηση των Φωνών. Είναι τα Skill και Quest Βιβλία του, είναι τα μυστικά του όπλα, οι πόλεις του και οι πολιτισμοί του. Αυτοί που βλέπουν το φως της ημέρας, αυτοί που χαίρονται το βόρειο Σέλας, αυτοί που διαλέγουν τα απροσμέτρητα βάθη και αυτοί που είναι σκεπασμένοι με πέπλα σκόνης χιλιάδων χρόνων.
Και τότε που βγήκε, και τώρα που ξαναβγαίνει, το Skyrim δεν ήθελε και δε θέλει να είναι ούτε Witcher, ούτε Icewind Dale, ούτε Torment, ούτε Mass Effect. Είναι μία κατηγορία από μόνο του (μαζί με τους προκατόχους του) και όσοι δε θέλετε να ασχοληθείτε (χάνοντας έναν υπέροχο κόσμο) μπορείτε να συνεχίσετε να γκρινιάζετε για το πόσο κονσολοποιημένα είναι τα menus, πόσο αστεία η φράση “…until I took an arrow to the knee” και πόσο ανούσια η τελική μάχη. Λες και είχαν ποτέ τελικές μάχες τα Elder Scrolls. Λες και είχαν άλλο gameplay και άλλο σύστημα μάχης. Να είμαστε απαιτητικοί, αλλά να ξέρουμε τι ζητάμε από ποιον.
Τώρα, μεταξύ μας, αυτό το 60άρι που ζητάει η Bethesda, στο λαιμό μου κάθεται. Οι βελτιώσεις δεν είναι δα και δραματικές. Περισσότερο θα τις εντόπιζα στο ότι το παιχνίδι είναι πλέον σταθερό χωρίς τα τρομερά προβλήματα του launch κυρίως σε PS3. Αυτό και το ότι τα loadings είναι υποφερτά. Από ΄κει και πέρα, για να δείτε αποτέλεσμα που να πλησιάζει σε κάτι μαγικές εικόνες από γνωστά PC mods, οι κάτοχοι της PC έκδοσης ξέρουν το δρόμο και οι κάτοχοι των One/ PS4 εκδόσεων πρέπει να πειραματιστούν με τα διαθέσιμα από το Bethesda.net χωρίς να μπλέξουν το save τους. Προσοχή. Αλλά και πάλι, 60 ευρώ;
Αυτός που ξανασχολήθηκε με το Skyrim, δεν έχει ουσιαστικό λόγο να το ξαναπάρει. Αυτός που δεν ξανασχολήθηκε έχει πολλούς. Ίσως όχι σε αυτήν την τιμή γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα παιχνίδι πέντε ετών που ακόμα και όταν κυκλοφόρησε, σε πολλούς τομείς ήταν γερασμένο. Αλλά δεν παύει να είναι value for money (όσα… money κι αν αποφασίσει να δώσει κανείς) και παραμένει μία εμπειρία που ανταποδίδει τα μέγιστα σε αυτόν που επενδύει το χρόνο του. Επειδή τα χρόνια πέρασαν.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
