Ένα τολμηρό πείραμα από την Capcom.
Η περίπτωση του Resident Evil 7 θυμίζει λιγάκι το χάος που ακολούθησε την ανακοίνωση του Metroid Prime. “Πώς τολμάνε να κάνουν τη σειρά 1st person;”, “To έπαιξα και δε θυμίζει σε τίποτα Metroid”, “Πάνε να κάνουν αρπαχτή για να ακολουθήσουν τη μόδα” και διάφορα άλλα τέτοια καλούδια είχαμε ακούσει και διαβάσει. Εν τέλει, το Metroid Prime θεωρείται ως μάλλον η καλύτερη στιγμή της σειράς, έχοντας όχι απλά καταφέρει να διατηρήσει όλα τα βασικά στοιχεία του gameplay από τα αρχικά παιχνίδια, αλλά και να τα αναπτύξει σε όλα τα μήκη και πλάτη του. Προφανώς για κάθε πετυχημένο τέτοιο πείραμα υπάρχουν και πολλές αποτυχίες, αλλά γενικά η καταστροφολογία πίσω από την ανακοίνωση ότι το RE7 θα πήγαινε σε gameplay πρώτου προσώπου, απλά δεν έβγαζε νόημα.
Το θέμα είναι να έχουμε ένα καλό παιχνίδι αλλά και να διατηρεί τα στοιχεία που έκαναν τη σειρά αγαπητή 20 χρόνια τώρα. Γιατί τόση γκρίνια λοιπόν, ειδικά σε μια σειρά που είδε ήδη μια χαοτική αλλαγή σε κάμερα και gameplay στο RE4, το οποίο μάλιστα η κοινότητα εκθειάζει; Σίγουρα δεν μπορούν όλα να αρέσουν σε όλους, αλλά εμείς εκτιμούμε πως το πείραμα που προσπάθησε αυτή τη φορά η Capcom ήταν τιμιότατο. Άφησε στην άκρη το πλέον κατεστραμμένο «βασικό» σενάριο της σειράς, άφησε το… “Call of Gears of Evil” gameplay και επέστρεψε στα στοιχεία που την έκαναν γνωστή. Τρόμος, φόβος, ατμόσφαιρα, επιβίωση. Σε όλα τα επίπεδα αυτά, το RE7 είναι το πιο Resident Evil παιχνίδι που έχει κυκλοφορήσει μετά το RE3. Επιμένετε, λοιπόν, πως η κάμερα είναι αυτή που κάνει το παιχνίδι;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους. Η ιστορία του Resident Evil 7 είναι γραμμένη γύρω από τον πρωταγωνιστή μας, Ethan, ο οποίος άθελά του βρίσκεται παγιδευμένος μέσα σε μια παλιά έπαυλη ενός γαιοκτήμονα στη Λουιζιάνα, αιχμάλωτος της παρανοϊκής οικογένειας Baker, η οποία φαίνεται πως είναι αθάνατη και της αρέσει να παίζει με τη λεία της. Στόχος σας; Να βγείτε ζωντανός από την έπαυλη αλλά και να καταλάβετε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα τριγύρω σας. Ο βασικός κορμός της ιστορίας του παιχνιδιού θα λέγαμε πως είναι ένα αρχετυπικό b-movie σενάριο, με πολλές επιρροές από Saw, Texas Chainsaw Massacre και άλλες locked room/ house horror movies.
Αυτή η σεναριακή πλεύση δεν έχει κάποια συγκλονιστική έκπληξη (λες και είχε ποτέ η σειρά), και για να πούμε την αλήθεια, ο πρωταγωνιστής μας είναι μάλλον ο πιο αδιάφορος και άτονος που έχει αναδείξει η σειρά μέχρι σήμερα. Από την άλλη, οι βασικοί ανταγωνιστές είναι μάλλον οι πιο καλογραμμένοι και «ανθρώπινοι» στην ιστορία του RE. Μπορεί να μην έχετε πλέον καταστάσεις “Matrix” με τον Wesker, αλλά έχετε μια οικογένεια όπου το κάθε μέλος της είναι τόσο καθαρά γραμμένο και στημένο, με τον καθένα να παίζει μαζί σας με το δικό του παλαβό τρόπο, που απλά δίνει ένα χαρακτήρα αληθοφάνειας και ρεαλιστικής τρέλας που έλειπε από τη σειρά.
Όσο για τη σύνδεση με το γενικότερο lore των Resident Evil, το παιχνίδι λαμβάνει χώρα κάποια χρόνια μετά τα γεγονότα του Resident Evil 6 και όσο προχωράτε (ειδικά προς τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας), θα βρείτε αναφορές στο σύμπαν και το lore της σειράς αλλά σε γενικότερες γραμμές μιλάμε για ένα ολοκαίνουργιο cast χαρακτήρων και εχθρών. Θα μπορούσαμε να το πούμε και σαν spin-off ή soft reboot story, το οποίο εμείς βρίσκουμε θετικό, γιατί αποτινάζει από πάνω του μια ιστορία που είχε γίνει εξευτελιστικά υπερβολική στα τελευταία παιχνίδια και που η φράση “B-Movie” απλά δεν ήταν αρκετή για να τα περιγράψει.
Στα του gameplay τώρα, όπως είπαμε και πιο πάνω και γνωρίζετε όλοι, το RE7 είναι στημένο σε κάμερα πρώτου προσώπου. Προσοχή όμως, αυτό δε σημαίνει πως το παιχνίδι είναι shooter -τουναντίον. Η κίνηση του παίκτη μέσα στο χάρτη και η στόχευση γίνεται ιδιαίτερα αργά, πίσω στα πλαίσια ταχύτητας των πρώτων RE, όπου πραγματικά μελετούσες το κάθε βήμα, ενώ η μάχη κυμαίνεται και αυτή στα ίδια επίπεδα. Αργή, με δυσκολία στη στόχευση και το dodge και μεγάλους περιορισμούς στον εξοπλισμό και τα πυρομαχικά σας. Ξεχάστε (επιτέλους) τα action μονοπάτια, τα πολυβόλα, τα ελικόπτερα, τους τεράστιους ανοιχτούς χάρτες και τους 50+ εχθρούς που σας περίμεναν σε κάθε βήμα. Το action κανάλι που άνοιξε με το RE4, δέχθηκε επιτέλους μια ισχυρή δόση μπετού και έφραξε για τα καλά.
Το RE7 γυρίζει επίσημα στα μονοπάτια των πρώτων παιχνιδιών της σειράς, όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, πιο στενά. Λίγοι εχθροί αντί για ορδές (1-2 συνήθως, 3-4 σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις), αρκετά έξυπνα boss battles, που δεν είναι απλά bullet sponges, και μια οικογένεια Baker μονίμως να είναι στο σεργιάνι για να σας βρει (σκεφθείτε τους Nemesis και Tyrant από τα RE2-3 αλλά σε πολύ πιο έντονο βαθμό). Σε μια συνέχεια του love letter προς το RE1, το νέο παιχνίδι της σειράς περιέχει όλα τα παραδοσιακά καλούδια των παλιών τίτλων. Tape recorders για save στα safe rooms, storage box, πάμπολες κλειδωμένες πόρτες και γρίφοι με ειδικά κλειδιά/ sliders/ μηχανισμούς/ κρυφά αντικείμενα, herbs & σύστημα υγείας, μεγάλος περιορισμός στα όπλα, κλειστές-στενές περιοχές, μυστικά περάσματα, παγίδες και τα λοιπά ωραία πράγματα που αγαπήσατε στα πρώτα παιχνίδια και εξαφανιστήκαν σταδιακά από το 4 και μετά.
Βέβαια, δεν είναι όλα τα πράγματα ρόδινα και θα ήταν μεγάλο λάθος να αφήσουμε τον ενθουσιασμό να μας παρασύρει και να αγνοήσουμε προβλήματα που απλά δεν αγνοούνται. Καταρχάς, πρέπει να πούμε πως η Α.Ι. του παιχνιδιού είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια, με αρκετούς εχθρούς να συμπεριφέρονται όχι χαζά, αλλά εσφαλμένα. Και μιλώντας για εχθρούς, πρέπει να παραδεχθούμε πως ο αριθμός των βασικών εχθρών είναι πολύ μικρός. Με μόλις τέσσερα διαφορετικά βασικά ήδη, το παιχνίδι έχει λιγότερους ακόμα και από πρώτο RE1! Ακόμα, μπορεί αρκετά bosses να είναι έξυπνα και καλοστημένα, αλλά υπάρχουν και ορισμένα ιδιαιτέρως σαδιστικά, που απλά κάνεις σβούρες τριγύρω τους σαν παλαβός, περιμένοντας πότε θα τους καπνίσει να δείξουν ένα τρωτό σημείο για να το χτυπήσετε. Τέτοια bosses είναι απλά μια κουραστική διαδικασία και θα μπορούσαν να είχαν προσεχθεί περισσότερο.
Τέλος, πρέπει να πούμε πως η επιστροφή του Tetris-like inventory ήταν κάτι που ξεπέρασε τα όρια της ρετρολαγνείας στο μυαλό μας και αυτό γιατί πέφτει θύμα προβλημάτων που απλά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Είναι κατανοητό και ως ένα σημείο καλοδεχούμενο να υπάρχει περιορισμός στο πόσα αντικείμενα μπορείς να έχεις μαζί σου. Όμως δεν είναι λογικό να πιάνει ένα φύλο χαρτί την ίδια χωρητικότητα με 50 σφαίρες. Ούτε να έχεις ένα μικροσκοπικό inventory σε ένα παιχνίδι όπου πρέπει να σηκώσεις περισσότερα αντικείμενα από κάθε άλλο RE. Και το κυριότερο, είναι παράλογο να εξαφανίζεται ένα αντικείμενο που έριξες στο πάτωμα για να πάρεις κάτι άλλο.
Δηλαδή, αν είμαι γεμάτος στο inventory και πρέπει να πάρω ένα κλειδί και να το πάω διπλά, στα πέντε μέτρα, ή θα πρέπει να τρέξω στο κοντινότερο safe room να ξεφορτώσω στο storage box (αν υπάρχει κάποιο προσβάσιμο κοντά) ή θα πρέπει απλά να πετάξω στα σκουπίδια ένα χρήσιμο αντικείμενο. 2017 έχουμε, ο χάρτης είναι πολύ μικρός, μπορούν τα αντικείμενα που θα ρίξω να μείνουν εκεί για λίγη ώρα, έστω 10 λεπτά βρε Capcom! Γιατί περίπου μια ώρα από τις 10-12 του παιχνιδιού, να χάνεται σε μπρος-πίσω στο stash για αυτό το λόγο; Κάτι για να το θυμάστε για τον επόμενο τίτλο.
Περνώντας στον τεχνικό τομέα του Resident Evil 7, θα πρέπει πάνω από όλα να δώσουμε συγχαρητήρια στην ομάδα που έκανε την ηχητική επεξεργασία του τίτλου. Κάθε βήμα και επιφάνεια είναι και διαφορετικός ήχος, νεκρική σχεδόν ησυχία σε ένα σπίτι που το παραμικρό τρίζει, ένας surround 3D ήχος που σε έχει μόνιμα στην άκρη της καρέκλας και που ακούγοντας το παραμικρό, οι τρίχες στα χέρια σου έχουν σηκωθεί κάγκελο και οι σφυγμοί έχουν χτυπήσει κόκκινο. Το voice acting, από την άλλη, είναι σε πιο κλασικό, RE επίπεδο (δηλαδή μέτριο/ αδιάφορο), με εξαίρεση την οικογένεια Baker, η οποία παραδίδει μια αρκετά δυνατή ερμηνεία.
Όσον αφορά τον οπτικό τομέα, η Capcom αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μια δική της μηχανή γραφικών για το παιχνίδι και ίσως για αυτό το λόγο το αποτέλεσμα να είναι κάπως περίεργο. Από τη μία, τα γραφικά του παιχνιδιού είναι αρκετά όμορφα, με πολύ καλούς φωτισμούς και σκιάσεις, καλοσχεδιασμένα 3D models και animation, ενώ ορισμένες σκηνές καταστροφής είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές. Από την άλλη, η μηχανή έχει και ορισμένους περιορισμούς, που απλά είναι αδιανόητοι για ένα παιχνίδι του 2017. Αν η Capcom δεν έχει αποφασίσει πως κάποιο αντικείμενο στο χώρο μπορεί να σπάσει, τότε δεν πάει να το ανατινάξετε, δε θα έχει ούτε γρατζουνιά και δε θα κουνηθεί χιλιοστό. Μετά από τόσα και τόσα -indie και μη- First Person horror games, είναι τρομερά ενοχλητικό να βαράτε με τσεκούρι μια κατσαρόλα και να μην κουνιέται, ένα γυάλινο ντουλάπι και να μη σπάει, ένα ξύλο και να μην κάνει έστω μια γραμμή.
Επίσης, μπορεί να μην έχουμε τα αστεία με τους νιπτήρες-αυτοκόλλητα της Panini που είδαμε στο RE6, αλλά υπάρχουν και εδώ ορισμένα (λίγα ευτυχώς) textures πολύ χαμηλής ανάλυσης, που απλά δείχνουν περίεργα και σαν να ξέφυγαν από το polishing του τίτλου. Γενικά, η μηχανή γραφικών μάς θύμισε άλλες εποχές, αυτές των στατικών 3D prerendered σκηνικών και όχι μιας μηχανής που πρέπει να συνοδεύει μια κάμερα πρώτου προσώπου και άρα, πιο ρεαλιστική. Τέλος, να προσθέσουμε πως το παιχνίδι έχει και ορισμένα παλαβά, όπως cinematic scenes που γίνονται με timer και μπορεί εσείς να είστε αλλού από εκεί που θα σας δείξει το παιχνίδι, αλλά και χαρακτήρες να μιλούν εκεί που βρισκόσασταν όταν άρχισε η συζήτηση και να μην σας ακολουθούν όταν εσείς προχωράτε σε άλλο σημείο.
Αυτοί οι περιορισμοί και τα λάθη είναι αρκετά στενάχωρα, διότι πρόκειται για αστοχίες που μπορούν να βγάλουν τον παίκτη εκτός ατμόσφαιρας. Και αυτό θα είναι μεγάλο κρίμα, γιατί η ρεαλιστική απόδοση του κόσμου με απειροελάχιστη μουσική ήταν η σωστή απόφαση και προσδίδει τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Και όπως είπαμε, η ατμόσφαιρα του RE7 είναι και ένα από τα δυνατότερα στοιχεία του. Χάρη στα κλειστά περιβάλλοντα, το αργό περιοριστικό gameplay, τον εκπληκτικό ήχο και τα βρώμικα, σαπισμένα σκηνικά, το RE7 χτίζει μια ιδιαίτερα παγερή ατμόσφαιρα με τον ίσως πιο horror τίτλο της σειράς από το RE1 και μετά.
Πριν το κλείσιμο, θα πρέπει να αναφέρουμε και τις εντυπώσεις μας γύρω από την έκδοση του παιχνιδιού για το PSVR. Από τεχνικής άποψης, τα γραφικά δέχονται ένα downgrade και υπάρχει ένα pop-in στα textures, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει όμορφο ενώ ο 3D ήχος του PSVR είναι εξωπραγματικά ρεαλιστικός. Το VR δε, έχει και το αβαντάζ όχι μόνο να πετυχαίνεις πιο εύκολα headshots, αλλά και να κοιτάς πιο εύκολα και με λιγότερο κίνδυνο από τις γωνίες και έτσι να προλαβαίνεις καταστάσεις. Όμως, ένας είναι ο λόγος για να δείτε το παιχνίδι σε VR: η ατμόσφαιρα. Μετά από τόσα VR παιχνίδια που έχουμε δει, το RE7 είναι πραγματικά ένας system seller τίτλος για τους λάτρεις των horror games. Είναι πραγματικά αδύνατο να σας περιγράψουμε την αίσθηση που προσδίδει στο παιχνίδι.
Είναι έτσι και αλλιώς ο τίτλος αυτός ένας από τους τρομακτικότερους της σειράς, με τη χρήση του VR ο κίνδυνος για καρδιακή προσβολή πλέον είναι απόλυτα ορατός. Εμείς, μετά από κάποιες ώρες ενασχόλησης μαζί του, βλέπαμε εφιάλτες όλη τη νύχτα! Τόσο έντονη είναι η αίσθηση του τρόμου που ξεχειλίζει μέσα από την εικονική πραγματικότητα, και με το παιχνίδι να έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να εκμεταλλεύεται το VR, το αποτέλεσμα είναι πραγματικά ένα must have για όσους έχουν το σύστημα εικονικής πραγματικότητας της Sony.
Εν κατακλείδι λοιπόν, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως τα παλικάρια της Capcom έπραξαν ολόσωστα με την απόφασή τους να ρισκάρουν και να αλλάξουν ξανά την κάμερα και το gameplay της σειράς. Αφήνοντας πίσω τους τα blockbuster action μονοπάτια, μπορεί (πιθανότατα) να δουν πτώσεις στις συνολικές πωλήσεις σε σύγκριση με τα προηγούμενα παιχνίδια. Και είναι γεγονός πως το παιχνίδι δεν είναι τέλειο, πάσχει από διάφορα μικροπροβλήματα, λάθη και ελλείψεις που όσο και να θέλουμε, δε μπορούμε να αγνοήσουμε εντελώς.
Όμως, ακόμα και έτσι, είναι το πρώτο Resident Evil παιχνίδι από την εποχή του Code Veronica που μπορεί να μπει με άνεση μέσα στην κατηγορία survival. Έχει άγχος, ατμόσφαιρα, βάθος και παρόλα τα σκαμπανεβάσματά του, είναι ένα πραγματικό Resident Evil και μια νέα αρχή για τη σειρά. Μετά από αυτό, περιμένουμε μεγάλα πράγματα στο μέλλον.
To review βασίστηκε στην PS4 & PSVR έκδοση του παιχνιδιού.
Σχετικά παιχνίδια
