Ήδη μπήκε στις top θέσεις δύο λιστών: metroidvania και indies.
Ο γράφων δε γίνεται να κρύψει ότι τα metroidvania είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα του είδη. Η “ανάγκη” να παιχτεί και να ψαχτεί στο έπακρο κάθε ποιοτικός κόσμος της κατηγορίας είναι τεράστια και το συνεχές ψάξιμο για παιχνίδια αυτής της φιλοσοφίας (καινούριων και παλιών, καλά κρυμμένων διαμαντιών) είναι συνεχές. Αποτελεί ένα είδος που παραδοσιακά, εδώ και αρκετά χρόνια, παίρνει σάρκα και οστά από την indie σκηνή. (Ευτυχώς) έπειτα από τις συστάσεις του Νίκου Πλωμαριτέλη βρέθηκε στα χέρια μας το Hollow Knight. Μία μοναδική και εξαιρετική, από όλες τις πλευρές, metroidvania εμπειρία, που παρά την υψηλών προδιαγραφών ποιότητά του, πέρασε, δυστυχώς, κάτω από τα ραντάρ του Τύπου, φέρνοντας παρόμοιες μνήμες με αυτήν του ξεχωριστού αλλά αδικημένου Candle.
Να σημειώσουμε εδώ ότι το Hollow Knight αποτελεί μία ακόμα επιτυχημένη προσπάθεια του Kickstarter, από όπου αποκόμισε το ποσό των 57.000 αυστραλιανών δολαρίων. Το αρκετά ευτελές ποσό, σε συνδυασμό με την ολιγομελή ομάδα της αυστραλιανής Team Cherry, είναι άξια αναφοράς σε σχέση με άλλες παραγωγές παρόμοιου περιεχομένου, που με πολλαπλάσιες χορηγίες από το Kickstarter απέδωσαν μέτρια ή και κάκιστα αποτελέσματα. Αν μη τι άλλο, σε μία πρώτη ανάγνωση, φαίνεται ότι η Team Cherry ξέρει πώς να κάνει σωστή διαχείριση των οικονομικών πόρων της (αλλά και του ταλέντου της). Ξεφεύγουμε όμως, οπότε ας ξαναβάλουμε το θέμα σε μία σειρά.
Στο Hollow Knight παίρνουμε το ρόλο του… Hollow Knight, ενός μικροκαμωμένου, κερασφόρου ιππότη που φτάνει στο –σχεδόν- ερειπωμένο χωριό Dirtmouth. Ο Elderbug (καθόλου τυχαίες οι συνθετικές λέξεις του ονόματος) θα θέσει άμεσα τις βάσεις για το βασικό quest μας. Ένα υπόγειο βασίλειο βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας, η καταστροφή του οποίου οδήγησε σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον, προσελκύοντας παράλληλα το ενδιαφέρον διαφόρων τυχοδιοκτών. Ως ο ήρωας της υπόθεσης, θα περιφερθούμε σε αυτόν τον αρχαίο κόσμο, ψάχνοντας τις αιτίες της παρακμής του καθώς και τον κατάλληλο εξοπλισμό για να ανταπεξέλθουμε στους όλο και πιο θανατηφόρους κινδύνους.
Οι φειδωλές περιγραφές και αναφορές για τους χαρακτήρες και το lore καταφέρνουν να κεντρίσουν την περιέργεια ενώ αρκετοί φίλιοι χαρακτήρες, παρά τις λακωνικές τους εκφράσεις, σφύζουν από προσωπικότητα χάρη στο σχεδιασμό, τις φωνές και τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα τους. Στη δημιουργία ενδιαφέροντος για το lore και το ολοκληρωτικό… “ρούφηγμα” στον κόσμο του Hollow Knight βοηθάει καταλυτικά η εικαστική επένδυση και η σχεδιαστική τεχνοτροπία, που έρχεται με απαλές γραμμές και λεπτομερή, ομαλά animations, που συνθέτουν ένα πραγματικά πανέμορφο οπτικό αποτέλεσμα. Η φαντασία που έχει αξιοποιηθεί για την απεικόνιση του κόσμου είναι επίσης τεράστια, δίνοντας πολλούς βαθμούς στην εμπειρία που αποκομίζει κανείς.
Σε μία εκκεντρική προσέγγιση της Team Cherry ο σχεδιασμός κατοίκων και εχθρών αυτού του κόσμου είναι απόλυτα εμπνευσμένος από τον μικρόκοσμο των εντόμων και λοιπών ζωυφίων. Ιππότες σκαθάρια, ιπτάμενα καμικάζι κουνούπια, σκουλήκια που εκτοξεύουν οξύ, ιπτάμενοι μπάμπουρες οπλισμένοι με δόρια και ξίφη, ευκίνητες ακρίδες που εφορμούν ως άλλοι νίντζα και δεκάδες άλλα εντομοειδή απεικονίζουν ένα πραγματικά μοναδικό θέαμα, που δουλεύει άψογα στη θεματική του υπόγειου φανταστικού και παρηκμασμένου βασιλείου. Παρά το χαμηλό budget του παιχνιδιού ο οπτικός τομέας δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει από “ΑΑΑ” παραγωγές. Το είπαμε και παραπάνω αλλά το ξαναλέμε. Είναι πραγματικά άξια αναφοράς η όρεξη της Team Cherry για το σχεδιασμό αυτού του φανταστικού κόσμου, που μάλιστα είναι τεράστιος σε μέγεθος (σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους metroidvania κόσμους που έχουμε δει).
Υπάρχει ένας απόλυτα χορταστικός αριθμός από κύριες και προαιρετικές περιοχές, κάθε μία ξεχωριστά σχεδιασμένη, αποτυπώνοντας ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο. Άλλοτε θα βρεθείτε σε περιοχές με πιο ζωηρά χρώματα, άλλοτε στα μουντά απομεινάρια ενός εντυπωσιακού κάστρου και άλλοτε θα περιφερθείτε στο σκοτεινό και στοιχειωμένο υπέδαφος του… υπεδάφους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ήδη είχαμε ασχοληθεί περίπου 20 ώρες, πιστεύοντας ότι έχουμε εξερευνήσει όλο το χάρτη, φτάναμε μπροστά από –πρότερα- κλειδωμένες πόρτες που άνοιγαν το δρόμο για νέες περιοχές με ξεχωριστούς εχθρούς και, φυσικά, τα ανάλογα bosses.
Ως είθισται σε metroidvania, η δομή του κόσμου είναι το άλφα και το ωμέγα της επιτυχίας. Εδώ είναι ένας άλλος τομέας όπου το Hollow Knight τα πάει περίφημα. Το backtracking έχει αισθητή παρουσία, αλλά στο συγκεκριμένο είδος εννοείται πως αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι που, ανάλογα με το ταλέντο της ομάδας ανάπτυξης, μπορεί να χαρακτηριστεί ως τροχοπέδη ή προτέρημα. Όπως καταλαβαίνετε, σε αυτήν την περίπτωση το backtracking όχι μόνο δεν είναι κουραστικό αλλά, αντιθέτως, μεγιστοποιεί την αίσθηση της σταδιακής ανακάλυψης ενός κόσμου γεμάτου με μυστικά. Κερδίζοντας σταδιακά νέες δυνάμεις, συνεχώς έρχονταν στο μυαλό προηγούμενες απρόσιτες και κλειδωμένες περιοχές που είχαμε περιέργεια να δούμε τι κρύβουν.
Κύριες ή προαιρετικές, αυτές οι περιοχές περιέχουν πάντα ένα αξιόλογο εύρημα, από ένα καινούριο και χρήσιμο φυλακτό μέχρι ένα κρυμμένο boss ή φίλιο χαρακτήρα, συνοδευόμενο πάντα από ξεχωριστές και όμορφες εικόνες ενός ρημαγμένου βασιλείου. Αναπόσπαστο βοήθημα, φυσικά, σε όλη μας την περιπέτεια αποτελεί ο χάρτης, χωρίς τον οποίο το χάσιμο στις δαιδαλώδεις διαδρομές θα ήταν δεδομένο. Αν και ο ίδιος ο σχεδιασμός του είναι λειτουργικότατος, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο εμπλουτίζεται είναι μάλλον αμφιλεγόμενος. Σε μία περίεργη επιλογή της Team Cherry, όποτε μπαίνουμε σε μία καινούρια περιοχή, προκειμένου να έχουμε τη δυνατότητα να σχεδιάζουμε τις διαδρομές στο χάρτη, χρειάζεται πρώτα να εντοπίσουμε τον Χαρτογράφο, ο οποίος, με τη σειρά του θα μας πουλήσει το αρχικό σχέδιο του χάρτη της περιοχής.
Μέχρι να βρούμε αυτό το χαρακτήρα, απλά προχωράμε στα “τυφλά”. Κατά τη γνώμη μας, αυτή η επιλογή δεν προσθέτει κάτι ουσιαστικό στην εμπειρία παρά μόνο ένα αγχωτικό τρέξιμο σε κάθε γωνιά μίας νέας περιοχής προκειμένου να εντοπίσουμε τον Χαρτογράφο. Ο μηχανισμός του χάρτη δεν φτάνει στο σημείο να αλλοιώσει την εμπειρία, παρόλα αυτά, όμως, δεν παύει να αποτελεί μία ιδέα που μάλλον δεν δουλεύτηκε όσο θα έπρεπε. Όσον αφορά το gameplay, η αλήθεια είναι πως θα βρεθείτε σε εντελώς γνώριμα χωράφια. Η βελόνα είναι το μοναδικό melee όπλο που θα κρατήσετε στα χέρια σας ενώ, όπως είναι φυσικό, σταδιακά θα αποκτήσετε καινούριες ικανότητες, με τη μαγεία να διαδραματίζει καίριο ρόλο στη συνολική εμπειρία. Κάθε φορά που πετυχαίνετε έναν εχθρό, η μπάρα της μαγείας γεμίζει, επιτρέποντάς σας -ως ένα άλλο Ori and the Blind Forest- να κάνετε heal ή να εκτοξεύσετε πυρά με ξεχωριστές λειτουργίες (πολλά από τα οποία σάς επιτρέπουν να ξεκλειδώσετε νέες περιοχές).
Ο βαθμός δυσκολίας του παιχνιδιού είναι γενικά υψηλός, ιδίως όσον αφορά τις μάχες. Αν και το platforming είναι απαιτητικό, με τα γνωστά dash και άλματα από τοίχο σε τοίχο, το μοντέλο χειρισμού είναι ιδανικό για κινήσεις ακριβείας, με αποτέλεσμα όλα τα platforming σημεία να είναι δίκαια και ευχάριστα δίχως να ξεφεύγουν ποτέ σε θέμα δυσκολίας. Οι μάχες με τους εχθρούς είναι αυτές που θα σας οδηγήσουν στο θάνατο ξανά και ξανά. Αρχικά η ικανότητα να κάνετε heal, σχεδόν κατά βούληση, μπορεί να σας δώσει την εντύπωση του cheat, όμως η περιπέτεια δε θα αργήσει να δείξει τον υψηλότατο βαθμό πρόκλησης. Οι εχθροί παρουσιάζουν μία μεγάλη ποικιλία από επιθέσεις και αμυντικές ικανότητες, που θα σας κρατάνε πάντα σε εγρήγορση, και ειδικότερα τα πολυάριθμα bosses οδηγούν σε πραγματικές κορυφώσεις. Μάλιστα, ορισμένα από τα προαιρετικά bosses αποτελούν πραγματικό άθλο, ακόμα και για βετεράνους των Dark Souls (μοναδική στιγμή όταν ο γράφων κατάφερε μετά από δύο ώρες να εξοντώσει τον Souls Titan…).
Φτάνοντας στο κλείσιμο του κειμένου, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι παρά την καλλιτεχνική και παικτική αρτιότητα του Hollow Knight, δεν έγινε αρκετή προσπάθεια ώστε να εισαχθεί κάποια gameplay καινοτομία, μία έλλειψη που, στα μάτια του γράφoντος τουλάχιστον, δεν του επιτρέπει να απογειωθεί προς το τέλειο. Ως έχει, όμως, και πάλι το πόνημα της Team Cherry αποτελεί έναν από τους καλύτερους διεκδικητές για τις υψηλές θέσεις σε λίστες με τα καλύτερα metroidvania παιχνίδια.
Μπορεί να μην φέρνει κάποια ουσιαστική καινοτομία, αλλά (ένα μεγάλο “αλλά”), συνδυάζει όλα τα επιμέρους στοιχεία ενός metroidvania τόσο ιδανικά, που τελικά δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας πραγματικά εξαιρετικός εκπρόσωπος του genre. Οι φαν του είδους δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να χάσουν την ευκαιρία να νοιώσουν αυτό το μοναδικό αίσθημα ικανοποίησης που έρχεται με την εξονυχιστική εξερεύνηση ενός πανέμορφου και τεράστιου κόσμου, όπως μόνο από ένα ποιοτικότατο 2D metroidvania μπορεί να αποδοθεί.
