Το παιχνίδι που θα σας κάνει να αναφωνήσετε «Όχι άλλα sequels».
Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε το review με την τυπική εισαγωγή που θα πει τα καλύτερα για τον κόσμο του Syberia που έχτισε ο Benoit Sokal. Θα μπορούσαμε να πούμε για το ότι θεωρείται ένα από τα τελευταία, κλασικά adventure που γνώρισαν τεράστια δημοτικότητα, πως είχε μαγέψει τους πάντες με το παρανοϊκό σενάριό του, τον κουμουνιστικά steampunk κόσμο του και την παγωμένη μα ονειρική ατμόσφαιρά του. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά καλά λόγια για το Syberia και αρκετά καλά για τα υπόλοιπα adventure που μας έδωσε ο Sokal, όπως το Amerzone και το Paradise. Και το ξέρετε και εσείς και εμείς, οπότε δεν έχει νόημα να μπούμε σε αυτή τη λούπα και να γράψουμε άλλο ένα love letter στo μακρινό 2002.
Για αυτό το λόγο, θα πάρουμε μια αιρετική γραμμή και θα πούμε πως το Syberia έπρεπε να είχε τελειώσει εκεί, στην αρχή του, άντε με λίγο ακόμα υλικό από το Syberia 2. Γιατί πείτε ό,τι θέλετε, αλλά αντικειμενικά, Syberia ήταν -και θα είναι πάντα- το πρώτο παιχνίδι και λίγα στοιχεία του δεύτερου. Ναι, ίσως φαινόμαστε κάπως αφοριστικοί για το δεύτερο, έναν τίτλο που και ωραία puzzles είχε αλλά και ωραίο κόσμο και ατμόσφαιρα. Το πρόβλημα ήταν ότι η ιστορία που ήθελε ή μπορούσε να πει ο Sokal χωρούσε σε ένα παιχνίδι και κάτι ψιλά. Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες του σεναρίου, καθώς όλο και κάποιος “εγκληματίας” δε θα το έχει παίξει ακόμα, στο Syberia είδαμε μαγικές περιοχές και πόλεις, σε ένα περίεργο, σοβιετικό steampunk περιβάλλον που σάπιζε, όλα μέσα σε ένα ταξίδι από την κλασική καθημερινότητα σε μία αγνή νομαδική ζωή. Σε ό,τι αφορά στο Syberia 2, όμως, το παιχνίδι ήταν στην ουσία ένα ταξίδι μέσα στο χιόνι, τα δάση και τα βουνά, που συνεχώς ένιωθες πως η «ιστορία» είχε μπει στο παρασκήνιο και απλά “τραβιόταν” για να οδηγήσει στην κορύφωση. Στην ουσία, Syberia 1 και 2 είναι ένα παιχνίδι, μία ιστορία, που θα μπορούσε να χάσει και το μισό του δεύτερου μέρους δίχως κανένα πρόβλημα για την αφήγηση.
Όπως και να έχει το πράγμα όμως, ήταν καλοδουλεμένο και διασκεδαστικό παιχνίδι παρά το τυπικό του στυλ: «έλα να βγάλουμε ένα ακόμα παιχνίδι μιας και πέτυχε το πρώτο» (θεωρούμε πως αυτό γίνεται ξεκάθαρο όταν κυκλοφορείς στα fora και στις adventurer παρέες και η συντριπτική πλειοψηφία δε θυμάται σχεδόν τίποτα από το σενάριό του). Τώρα, γιατί τα λέμε αυτά και ξεθάβουμε IRC συζητήσεις του παρελθόντος; Γιατί, για κάποιον περίεργο λόγο, ο Sokal και οι άνθρωποι της Microids πίστεψαν πως είχαν μια νέα ιστορία να πουν και πως όχι μόνο θα την έλεγαν καλά, αλλά πως το νέο παιχνίδι θα πουλούσε τουλάχιστον 1.500.000 τεμάχια! Με το Syberia 3 να έρχεται ως απευθείας sequel -13 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Syberia 2- και να υποτίθεται πως είναι σε παραγωγή κοντά στα 10 χρόνια (ασχέτως αν, στην ουσία, ήταν 4 με 5), με το δημιουργό να κάνει επιθετικό marketing που έταζε “παπάδες” και τον publisher να ονειρεύεται νούμερα διαστημικά, το Syberia 3 θα έπρεπε να ήταν ένα σύγχρονο masterpiece, σωστά; Ένα εξαιρετικό παιχνίδι που όχι μόνο θα ήταν όλο αυτό που αγάπησε ο κόσμος στη σειρά, αλλά και όλο αυτό που θα αγαπούσαν οι νεότεροι παίκτες. Μάλλον όχι…
Το πρώτο καμπανάκι ότι υπάρχει πρόβλημα χτυπά από την εισαγωγή του παιχνιδιού. Μια ομάδα νομάδων βρίσκει μια γυναίκα λιπόθυμη, μισοθαμένη στο χιόνι, και τη μεταφέρει σε μια κλινική για να γίνει καλά. Όταν με το καλό η πρωταγωνίστρια ξυπνάει, θα καταλάβει αμέσως πως, για κάποιο λόγο, οι γιατροί θέλουν να την κρατήσουν εκεί και να την εμποδίσουν να φύγει, αλλά ταυτόχρονα κρατούν μαζί της και τον οδηγό των νομάδων, εμποδίζοντάς τους να συνεχίσουν το ιερό ταξίδι τους. Έτσι, από εκνευρισμό και πείσμα, θα αποφασίσετε αμέσως να βρείτε τρόπο όχι μόνο να φύγετε από την κλινική, αλλά και να βοηθήσετε τους νομάδες στο ταξίδι τους.
Αν περιμένατε μια περίληψη του τι έγινε στα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν πριν 13-15 χρόνια, θα απογοητευθείτε. Μια αιτιολόγηση του πώς βρέθηκε η Kate Walker από το σημείο εκεί στο τέλος του Syberia 2, θαμμένη στο χιόνι κάπου στη Ρωσία; Άντε, λες, ίσως τα δώσουν παρακάτω. Και αυτό το μίσος που έχουν ορισμένοι γιατροί και πολίτες προς τους νομάδες, ίσως πίσω από αυτό κρύβεται κάτι πολύ πιο σημαντικό πέρα από έναν φασιστικό εγκεφαλικό. Και ίσως αυτοί οι “καρτούν” κακοί, βγαλμένοι από mod του Counterstrike, είναι μέλη κάποιας οργάνωσης που ψάχνουν κάτι πολύ μυστηριώδες, γι’ αυτό και προσπαθούν να εμποδίσουν τους νομάδες να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους. Τα adventure games είναι -σε τεράστιο ποσοστό- η ίδια η ιστορία που έχουν να πουν, και όταν από εκεί που στα παλιά παιχνίδια έκανες ένα μαγικό ταξίδι στα χνάρια των σχεδόν μυθικών Youkol (οι νομάδες που λέγαμε) και του τελικού προορισμού τους και των τελευταίων μαμούθ, εδώ, απλά, είστε ένας τσοπάνης.
Επειδή σας ξέθαψαν από το χιόνι, αποφασίζετε να γίνετε ο μεσσίας/ η μαμά του καραβανιού, το οποίο ταξιδεύει επάνω σε Χιονοστρουθοκαμήλους, τις οποίες πρέπει να ακολουθήσει σε ένα ιερό ταξίδι στους τόπους αναπαραγωγής τους, μέσα από μια εκνευριστικά περιοριστική διαδρομή. Και να η πρωταγωνίστρια, μια κοπελίτσα από την Αμερική, να νταντεύει 50-100 άτομα και να κάνει όλες τις δουλειές για αυτούς, καθώς κάθονται και κλαψουρίζουν, λέγοντας “βοήθεια κυρία Kate Walker”. Η σύνδεση με το πρωτογενές υλικό είναι από επιφανειακή μέχρι απούσα, κάποιος σπουδαίος ουσιαστικός στόχος δεν υπάρχει και όταν θα τελειώσετε την περιπέτεια με ένα άθλιο cliffhanger, με το παιχνίδι να μη δίνει καμία απάντηση ή ουσιαστικό κλείσιμο, ε όχι, δε γίνεται να το αποδεχθείς αυτό εύκολα.
Το Syberia 3 φαίνεται πως είναι θύμα της αλλαγής στη μηχανή γραφικών του, της χρονοβόρας παραγωγής του αλλά και της προβληματικής και ερασιτεχνικής αντιμετώπισής του. Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει πολύ lore πίσω από αυτό το ταξίδι και πως υπάρχει μια κρυφή ιδέα πίσω από το κυνήγι σας, απλά ποτέ δε βγαίνουν όπως πρέπει στην επιφάνεια. Και υπάρχουν και χαρακτήρες που βλέπεις πως είναι μοναδικά στημένοι και καλογραμμένοι, αλλά που δυστυχώς προλαβαίνουν να δουν φως για πολύ λίγο και εξαφανίζονται, αφήνοντας ως μόνιμους τους πιο κακογραμμένους. Είναι τόσο γλυκιές κάποιες όμορφες, καλογραμμένες στιγμές, που οι αστοχίες πονούν ακόμα παραπάνω όταν εμφανίζονται απότομα.
Και επιτέλους, μπορεί κάποιος να μας πει γιατί οι περισσότεροι χαρακτήρες -και ειδικά οι κακοί- όποτε μιλούν για κάποιον ή μεταξύ τους, λένε ολόκληρα τα ονόματα και τον τίτλο του άλλου; «Δόκτωρ Μπαμπούσκα Κοντοστούπιδα, η Αμερικάνα Kate Walker είναι εκεί. Ναι Λοχία Σφιχτερμαν Ρωσόφκσι, εδώ είναι η Αμερικάνα Kate Walker. Μπράβο Δόκτωρ Μαμούσκα Κονστοστούπιδα, εγώ ο Λογίας Σφιχτερμαν Ρωσόφσκι θα έρθω σύντομα…»; Θα ακούσετε τόσο πολύ άχρηστη επανάληψη, που θα νομίζετε πως έχετε απέναντί σας automatons.
Αφήνοντας πίσω την έλλειψη ισορροπίας της γραφής και του σεναρίου, θα περάσουμε σε ένα άλλο άνισο τμήμα, αυτό του τεχνικού τομέα. Σε αντίθεση με τα παλιά Syberia, η Microids θεώρησε πως θα είναι εμπορική αυτοκτονία η χρήση ενός 3rd person point n’ click μοντέλου (γκουχ γκουχ…. άλλα έχει αποδείξει η Daedalic…) και αποφάσισε να κάνει το ίδιο λάθος που έκαναν τόσοι και τόσοι δημιουργοί adventure στο παρελθόν, να το φέρει πρόχειρα σε έναν 3D κόσμο, προσπαθώντας όμως να διατηρήσει την παλιά adventure λογική. O Benoit Sokal είναι κομίστας και στα παλιά παιχνίδια όχι μόνο έδειχνε σε γραφίστες τι να κάνουν, αλλά ζωγράφισε ο ίδιος το μεγαλύτερο τμήμα του παιχνιδιού.
Εδώ, με τα πάντα να είναι 3D μέτριας ποιότητας, απλά έκανε τα σκίτσα του και οι developers προσπάθησαν να τα μεταφέρουν στην οθόνη. Αν είσαι η Bioware, η Take Two, η Dice, κ.λπ. έχεις το χρήμα και το ταλέντο να το κάνεις. Αν όμως δεν το έχεις αυτό, ο κόσμος βγαίνει αρκετά μουντός, με πολλά low resolution σκηνικά, ξύλινο animation, lip synch που θυμίζει τη μηχανή του Zoltar, πολύ έντονο stuttering και μπόλικα framedrops, ανεξαρτήτως πλατφόρμας (το είδαμε σε PC, PS4 και Mac). Γενικά, δεν έχουμε ιδιαίτερα υψηλές απαιτήσεις από τον οπτικό τομέα -και ειδικά σε adventures που έχουν περιορισμένο budget αυτές είναι ακόμα χαμηλότερες. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα στο Syberia 3 είναι κάτω και από τις πιο χαμηλές προσδοκίες μας.
Από την άλλη, ακόμα και η θολή μεταφορά είναι υπεραρκετή για να περάσει τη μαγεία του κόσμου που είχε σκεφτεί ο Sokal, και σε επιλογή και σύνθεση περιοχών το παιχνίδι πλησιάζει αρκετά κοντά στη μαγεία, το ρομαντισμό και τον πόνο του πρώτου Syberia, αφήνοντας πίσω εντελώς την ατελείωτη λευκότητα του Syberia 2. Αυτό, σε συνδυασμό με εκείνο που θα χαρακτηρίζαμε ως το καλύτερο soundtrack της σειράς, χαρίζει στο παιχνίδι μια υπέροχη ατμόσφαιρα που θα ταξιδέψει το μυαλό σας πολύ μακριά. To voice acting, τώρα, είναι λίγο πιο άνισο. Αν επιλέξετε το γαλλικό (που είναι και το πρωτότυπο και θα το συστήναμε ανεπιφύλακτα), θα διαπιστώσετε ότι η ποιότητά του είναι, απλά, εξαιρετική. Στο αγγλικό, από την άλλη, η πλειοψηφία των χαρακτήρων κυμαίνεται από καλά έως ικανοποιητικά επίπεδα, απλά υπάρχουν και ορισμένες τόσο χτυπητές εξαιρέσεις, που σε κάνουν να δαγκώνεσαι και δίνουν την εντύπωση ότι έγινε casting στους συναδέλφους από τα διπλανά γραφεία.
Για το τέλος αφήσαμε το τμήμα του gameplay, το οποίο θα χωρίσουμε σε γρίφους και χειρισμό. Στον τομέα των γρίφων, λοιπόν, το παιχνίδι τα καταφέρνει σχετικά καλά, ακολουθώντας ένα μέσο προς χαλαρό επίπεδο δυσκολίας. Διαθέτει ορισμένους μηχανικούς γρίφους, όπως στο Syberia 1, ορισμένα Myst-like puzzles, κάποια απλά Inventory/ discussion tricks και αρκετούς απλούς συνδυασμούς και λογικούς μηχανισμούς. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχουν έξυπνη ή σωστά σχεδιασμένα λογική λύση και δε θα σας εκνευρίσουν. Αυτό που θα σας δυσκολέψει είναι το γεγονός πως σε ορισμένα πιο περίπλοκα puzzles, ο ίδιος ο χειρισμός είναι αυτός που θα σας δένει τα χέρια.
Και ήρθαμε λοιπόν στο σημείο που απλά δε θα έπρεπε μια εταιρία όπως η Microids, με τόσα πολλά adventures στο ενεργητικό της, να φέρει έναν παίκτη. Από μια τέτοια εταιρεία περιμένεις ορισμένα τυπικά πράγματα να είναι σωστά. Περιμένεις save system και όχι autosave (που μας έγινε corrupted με το patch και φτου ξανά από την αρχή), περιμένεις hotspot indicator και όχι να πρέπει να περπατάς στα τυφλά σε κάθε τοίχο, μπας και υπάρχει κάτι εκεί που μπορείς να ακουμπήσεις. Το κυριότερο, όμως, είναι το γεγονός πως περιμένεις ένα σύστημα ελέγχου που δεν κάνει τα συστήματα των Grim Fandango, Dreamfall και Gabriel Knight 3 να δείχνουν εφάμιλλης ηλικίας. Βλέπετε, η αλλαγή σε full 3D κόσμο οδήγησε και στην «κονσολοποίηση» του χειρισμού, σε στυλ που θυμίζει τα παλιά tank controls που είδαμε σε adventure με τις παλιές, ημιστατικές κάμερες. Αυτό σημαίνει πως κατά τις πρώτες ώρες θα προχωράτε τοίχο – τοίχο μέχρι να ξανασυνηθίσετε αυτόν τον παλιό σχεδιασμό, και ακόμα και τότε η κίνηση είναι προβληματική (με συχνά κολλήματα σε σκάλες).
Αλλά έστω πως αυτό το αποδέχεσαι γιατί μεγάλωσες εκείνη την εποχή και έχεις δει και χειρότερα πράγματα. Εκεί που τα πράγματα σοβαρεύουν, όμως, είναι στους πολλούς μηχανισμούς του παιχνιδιού, που για να τους ενεργοποιήσετε δεν αρκεί ένα “κλικ”, αλλά απαιτείται να κάνετε κάποια κίνηση. Και αυτή θα γίνεται κάνοντας ακροβατικά με το mouse/ σβούρες με το stick του gamepad/ tetris με το keyboard, που τις μισές φορές δεν θα την αναγνωρίσει σωστά, δε θα κλειδώσει ολοκληρη η κίνηση και γενικά θα παιδεύεστε για να βγάλετε άκρη. Θα λέγαμε, λοιπόν, πως ο ιδανικός χειρισμός στο Syberia 3 είναι gamepad + mouse. Gamepad για κίνηση, mouse για στόχευση του κατάλληλου λεβιέ/ μηχανισμού και stick για την ενεργοποίησή του. Αφήστε το keyboard εντελώς.
Ξεκινώντας το review μας, είχαμε ξεκινήσει με μια διάθεση λίγο πιο ήρεμη, με τη λογική να γράψουμε πέντε λόγια για τα προβλήματα και τα προτερήματα του παιχνιδιού και να πάμε παρακάτω. Εν τέλει, όμως, καταλήξαμε πάλι να σκεφτόμαστε πού θα οδηγήσει πλέον αυτό το ατελείωτο άρμεγμα ενός franchise από τη βιομηχανία. Γιατί πρέπει ντε και καλά να δούμε νέο Syberia εκεί που η ιστορία είχε τελειώσει; Γιατί με το ζόρι να βγει 8ο sequel μιας μέτριας action ταινίας; Κάποιες ιστορίες έχουν συνέχεια, που χρειάζεται να ειπωθεί, και ορισμένες άλλες όχι. Το Syberia τεντώθηκε πάρα πολύ για να ολοκληρωσει την ιστορία του στο δεύτερο τμήμα του και πολύ απλά έπρεπε να είχε μείνει εκεί.
Κανείς δε θα πει πως ο Sokal δεν έχει φαντασία ή ένα υπέροχο μυαλό που χτίζει μαγικούς κόσμους. Όμως, ακόμα και το βαλιτσάκι του Sport Billy κάποτε αδειάζει από υλικό και αυτό που μένει είναι ένα ξεχασμένο τηλέφωνο μιας κοπέλας που κάποτε είχες γνωρίσει, ένα ξεθυμασμένο στυλό, κάτι ψιλά για το λεωφορείο και μπόλικο χνούδι και ξέφτια.
Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
