Αν πιστεύατε ότι το Bloodborne ή το Nioh ήταν δύσκολα, σκεφτείτε το ξανά.
Από τη μία έχουμε την Focus Home Interactive, έναν publisher που συχνά πυκνά αναλαμβάνει την παραγωγή και τη διάθεση “ΑΑ” παιχνιδιών, που έρχονται απευθείας αντιμέτωπα με ΑΑΑ παιχνίδια, όπως τα The Technomancer, Styx: Shards of Darkness και Space Hulk: Deathwing. Από την άλλη έχουμε τη γερμανική εταιρία ανάπτυξης παιχνιδιών, Deck13 Interactive, που έγινε ιδιαίτερα γνωστή με το Lords of the Fallen, ένα συμπαθητικό AA παιχνίδι, που αναμφίβολα η όποια επιτυχία του χρωστούσε πολλά στα Dark Souls.
Με το ιστορικό που έχουν οι Focus και Deck13 δείχνει απόλυτα φυσιολογικό και ταιριαστό να έρχονται σε συνεργασία για το The Surge, ένα παιχνίδι-ορισμός αυτών των ΑΑ παιχνιδιών, που προσπαθούν να προσεγγίσουν μία δύσκολη αλλά επιτυχημένη ΑΑΑ συνταγή. Αν και οι ίδιοι οι δημιουργοί έχουν δηλώσει σε συνεντεύξεις, μέσες-άκρες, ότι απεχθάνονται να ακούν συνεχώς πως τα τελευταία τους πονήματα αντλούν στο 100% την έμπνευσή τους από τα αριστουργήματα της From Software, εμείς δε γίνεται παρά να παρατηρήσουμε ότι τόσο το Lords of the Fallen όσο και το The Surge κάνουν ακριβώς αυτό, χωρίς αυτό να είναι αναγκαία κάτι κακό.
Τόσο η Deck13 όσο και η Focus Home Interactive θα πρέπει να είναι απόλυτα ικανοποιημένες με τις προσπάθειές τους, καθώς μπορεί να μην φέρνουν κάτι πραγματικά ρηξικέλευθο, όμως δεν παύουν να προσφέρουν έντιμες προτάσεις. Επίσης, θα πρέπει να υπερηφανεύονται πως αποφεύγουν την εύκολη λύση των moba, survival, open world και online παιχνιδιών, εύκολων λύσεων δηλαδή που κάνουν “τικ” σε αυτά τα κουτάκια που τραβάνε εύκολα το μάτι του ευρεύως κοινού. Όχι ότι το κουτάκι του “θυμίζει Dark Souls” δεν έχει τη δική του δυναμική, αλλά πιστεύουμε ότι είναι κατιτίς πιο δύσκολο να προσεγγίσει κανείς τη συνταγή και την ισορροπία των souls σε σχέση με το να δημιουργήσει πέντε κλάσεις, να τις πετάξει σε έναν ανοιχτό κόσμο ή αρένα και να βροντοφωνάξει “Fight!”.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο γράφων δεν έχει κάποιο θέμα με τα συγκεκριμένα είδη παιχνιδιών, απλά έχει ένα θέμα με τις δεκάδες προσπάθειες αντιγραφής που βλέπουμε να εμφανίζονται διαρκώς, επιχειρώντας να επιτύχουν οικονομικά, απλά και μόνο ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής και κάνοντας τικ στα μάρκετινγκ κουτάκια που τραβάνε κατευθείαν τα βλέμματα. Αλλά ξεφεύγουμε. Το The Surge δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα souls παιχνίδι σε ένα εναλλακτικό περιβάλλον. Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από τις εικόνες, η βασική διαφορά από τα παιχνίδια του είδους βρίσκεται στον κόσμο όπου διαδραματίζεται. Αφήνοντας πίσω του μεσαιωνικές καταστάσεις, κάστρα, ιππότες κ.λπ. εδώ ερχόμαστε σε ένα σύγχρονο και δυστοπικό κόσμο.
Για το σενάριο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ο Warren (ο χαρακτήρας μας, ο οποίος δεν επιδέχεται καμίας παραμετροποίησης) θα θελήσει να μπει στο εργατικό δυναμικό της CREO, μίας μεγαλοεταιρίας που προσπαθεί να σώσει τη Γη από τις θανάσιμες κλιματικές αλλαγές. Κατά την επέμβαση που θα γίνει επάνω του ώστε να αποκτήσει έναν μεταλλικό εξωτερικό σκελετό, θα λιποθυμήσει, μόνο για να ξυπνήσει σε ένα ερειπωμένο εργοστασιακό περιβάλλον της CREO, όπου τριγυρίζουν διάφοροι άνθρωποι-ζόμπι και ρομπότ με θανατηφόρα ένστικτα. Το σενάριο δύσκολα θα κερδίσει το ενδιαφέρον σας, με τις πληροφορίες που δίνονται σταδιακά από audio logs και ορισμένους φίλιους και μη χαρακτήρες να μην καταφέρνουν να αποφύγουν κλισέ και προβλέψιμες εξηγήσεις. Οπότε, ας αφήσουμε εδώ τα της ιστορίας καθώς έχουμε πιο ουσιαστικά πράγματα να αναφέρουμε για το The Surge.
Αν και η Deck13 έκανε μία σωστή επιλογή στην απόφασή της να αποφύγει την απόδοση ενός γνώριμου κόσμου, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για την επιλογή της να μεταφέρει τη δράση αποκλειστικά και μόνο σε ένα εργοστασιακό σύμπλεγμα. Όσα sci-fi στοιχεία και αν υπάρχουν στην ιστορία και στους εχθρούς που αντιμετωπίζουμε, το τριγύρω περιβάλλον δεν παύει ποτέ να θυμίζει απλά ένα εργοστάσιο της σύγχρονης εποχής, γεμάτο με εκατοντάδες σωλήνες, πηγμένο στα τσιμέντα και τις σιδεροκατασκευές, που αδυνατούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον.
Μπορεί σε πρώτη ανάγνωση η μεταφορά ενός souls παιχνιδιού σε μία εντελώς διαφορετική εποχή να φαντάζει σαν μία φρέσκια ιδέα (και είναι ως ένα βαθμό) όμως η επιλογή του συγκεκριμένου χώρου γρήγορα ξεφουσκώνει υπό το βάρος του μονότονου και αρκετά επαναλαμβανόμενου περιβάλλοντος. Ευτυχώς, όμως, το The Surge δεν παύει να έχει ουσιαστικό gameplay και δουλεμένη δομή ώστε τελικά να καταφέρνει να αντισταθμίσει την ελλιπή φαντασία του κόσμου. Όσοι ασχολήθηκαν με τα Dark Souls ή το Bloodborne θα νοιώσουν άμεσα πως βρίσκονται στο στοιχείο τους. Παρόλο που ο Warren είναι ενισχυμένος με έναν μεταλλικό εξωτερικό σκελετό και η δράση διαδραματίζεται στο κοντινό εναλλακτικό μέλλον, οι μάχες και πάλι αξιοποιούν στο 99% melee όπλα.
Στο οπλοστάσιό σας θα μπορείτε να διαλέξετε όπλα από πέντε κλάσεις, όπως κοντάρια, μεγάλα σφυριά, διπλές λεπίδες (ως άλλος Wolverine) και λοιπά όπλα, εμπνευσμένα πάντα σχεδιαστικά από το εργοστασιακό περιβάλλον (υπερμεγέθεις κάβουρες, βιομηχανικά πριόνια κ.λπ.). Τα ranged όπλα λάμπουν διά της απουσίας τους, πλην ενός λέιζερ που μπορεί να εξαπολύσει το πιστό drone σας, το οποίο όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βασική μέθοδος επιθέσεων.
Φυσικά, η αποκλειστική χρήση melee όπλων δεν αποτελεί κάτι το αρνητικό, καθώς το σύστημα μάχης έχει δουλευτεί σημαντικά σημειώνοντας μάλιστα ουσιαστική εξέλιξη από το άνευρο του Lords of the Fallen. Η βαρύτητα των χτυπημάτων μεταφέρεται απόλυτα ικανοποιητικά, πείθοντάς μας για την ισχύ των ιδιόμορφων όπλων μας. Η ποικιλία των διαφορετικών κινήσεων είναι σεβαστή, με -σχεδόν- κάθε όπλο, ακόμα και της ίδιας κλάσης, να έχει ξεχωριστά animations και combos. Στο καλοφτιαγμένο σύστημα μάχης συμβάλλει καταλυτικά και ο καινοτόμος μηχανισμός των διαμελισμών, που εμβαθύνει τόσο τις μάχες όσο και τον τομέα του loot.
Κάθε φορά που κάνουμε lock σε έναν ανθρώπινο εχθρό έχουμε περαιτέρω τη δυνατότητα να επιλέξουμε ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματός του για να επικεντρώσουμε τις επιθέσεις μας (χέρια, πόδια, σώμα ή κεφάλι), προκειμένου να το διαμελίσουμε όταν φέρουμε την ενέργειά του στα όρια. Το αποτέλεσμα του διαμελισμού (εκτός από το απολαυστικότατο animation) είναι να αποκτήσουμε το κομμάτι της πανοπλίας ή το όπλο που κρατούσε. Αυτή η μέθοδος μάς επιτρέπει ουσιαστικά να επιλέξουμε ακριβώς το loot που επιθυμούμε. Σας αρέσει το κράνος που έχει ο εχθρός; Επικεντρωθείτε εκεί και αποκεφαλίστε τον. Θέλετε το όπλο του; Ορμήστε πάνω στο χέρι του. Εκτός, όμως, από το loot, ο μηχανισμός των διαμελισμών προσφέρει και ένα επιπλέον σημαντικό βοήθημα στις μάχες, καθώς σας επιτρέπει να επικεντρωθείτε στα σημεία των εχθρών που είναι ακάλυπτα, ώστε να κατεβάσετε την ενέργειά τους πιο γρήγορα, χάνοντας βέβαια την ευκαιρία για loot.
Ο έτερος εμπλουτισμός του συστήματος μάχης αφορά τη μπάρα της ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία γεμίζει όποτε πετυχαίνετε κάποιον εχθρό. Η συγκεκριμένη μπάρα απαιτείται για την εκτέλεση των… fatalities διαμελισμού, καθώς και για την ενεργοποίηση διαφόρων ειδικών ικανοτήτων, όπως αναζωογόνηση ενέργειας, χρήση του drone για διαφόρων ειδών επιθέσεις κ.λπ. Προσφέρει ένα καλοδεχούμενο στρατηγικό βάθος, καθώς απαιτείται μέσα σε δευτερόλεπτα να αποφασίσετε αν, για παράδειγμα, θα αξιοποιήσετε αυτήν την ενέργεια για να γιατρέψετε τον χαρακτήρα σας, να εκτελέσετε τον εχθρό παίρνοντας το loot του ή να χρησιμοποιήσετε το drone σας για να επιτεθεί.
Φυσικά οι δυνάμεις του Warren εμπλουτίζονται σταδιακά με το level up, χρησιμοποιώντας τα scrap (το ανάλογο των ψυχών από τα Dark Souls). Ως ένα άλλο NieR: Automata το καινούρια levels μάς επιτρέπουν να τοποθετήσουμε ισχυρότερα implants στον χαρακτήρα μας, ηλεκτρονικά τσιπάκια δηλαδή που ενδυναμώνουν διάφορους τομείς ή προσφέρουν εξτρά ιδιότητες (γιατρικά, ανάλογα με τα estus flasks και δυνατότητα να βλέπουμε την μπάρα ενέργειας των εχθρών μεταξύ πολλών άλλων). Το εν λόγω σύστημα λειτουργεί καλά, βάζοντάς μας κάθε φορά σε σκέψεις για τα implants και τις πανοπλίες με τις οποίες θα εξοπλίσουμε τον Warren. Παρόλο, όμως, που υπάρχει μία σχετικά καλή ποικιλία από εξοπλισμό, η Deck13 σκοντάφτει από μόνη της με τον πραγματικά σαδιστικό βαθμό δυσκολίας. Αν και θεωρούσαμε ότι ενασχόλησή μας με τα Dark Souls, Bloodborne, αλλά και το πρόσφατο Nioh θα ήταν αρκετή ώστε να ανταπεξέλθουμε στις καινούριες δυσκολίες του The Surge, τελικά βρεθήκαμε μπροστά -ίσως- από το πιο δύσκολο παιχνίδι του είδους.
Το πρόβλημα είναι πως το The Surge έρχεται να αποδείξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι ο υψηλότατος βαθμός δυσκολίας δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) αυτοσκοπός. Συχνά νοιώθαμε ότι χάναμε με αρκετά άδικο τρόπο, ιδίως όταν φτάναμε μπροστά από απλά mobs που μπορούσαν να μας ρίξουν με δύο χτυπήματα (δίχως υπερβολή), ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που ορισμένα mobs μάς εξόντωναν με ένα μόλις χτύπημα ή με κάποιο combo που δεν μπορούσε να αποφευχθεί.
Αυτό το ασταμάτητο… κοπάνημα από το παιχνίδι γίνεται με υπερβολικό ζήλο, οδηγώντας πολλές φορές σε ανυπόφορα επίπεδα εκνευρισμού. Πολλές από τις επιθέσεις των εχθρών είναι τόσο νευρικές, που ορισμένες φορές ακόμα και τα καλύτερα αντανακλαστικά κρίνονται ανεπαρκή για την κατάλληλη αποφυγή. Είναι απόλυτα συνηθισμένο κατά την εκτέλεση ενός combo από μέρους μας να βλέπουμε εντελώς ξαφνικά τον εχθρό να περνάει στην αντεπίθεση με καταιγισμό χτυπημάτων σαν να μην τον ακουμπήσαμε ποτέ. Αν και η εμπειρία βοηθάει αρκετά στο “διάβασμα” αυτών των περιπτώσεων και πάλι η τεράστια ισχύς των mobs σημαίνει ότι είναι πολύ εύκολο το παραμικρό λάθος να στοιχίσει τη ζωή του Warren.
Επιπλέον, θα πρέπει να ξεχάσετε τακτικές του τύπου “σηκώνω ασπίδα και προχωράω” καθώς η δυνατότητα για block είναι αρκετά δύσχρηστη, κυρίως επειδή όταν σηκώνει τα χέρια για απόκρουση, ο Warrren μένει αναγκαστικά ακίνητος ενώ πολλές επιθέσεις μπορούν έτσι κι αλλιώς να διαπεράσουν την άμυνά μας. Ούτε λόγος φυσικά για το εφάμιλλο σύστημα parry, το οποίο αμφιβάλουμε αν θα χρησιμοποιήσει κανείς ποτέ εκτός από λόγους επίδειξης σε YouTube video. Εν τέλει, το The Surge γίνεται να προσεγγιστεί μόνο με το σύστημα των γρήγορων αποφυγών, ως ένα -κάπως πιο αργό- Bloodborne.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι μάχες με τα bosses είναι, περιέργως, αρκετά πιο βατές. Αν και το σίγουρο είναι ότι θα χάσετε ορισμένες φορές, δεν θα αργήσετε να αποκωδικοποιήσετε τις ρουτίνες των επιθέσεών τους ώστε να βρείτε σχετικά ασφαλή ανοίγματα για επιθέσεις. Θα πρέπει να σας προειδοποιήσουμε, βέβαια, πως δεν θα πρέπει να περιμένετε παρόμοια εμπειρία στον τομέα των bosses με αυτήν που προσφέρουν τα υπόλοιπα επιφανή souls παιχνίδια. Ο λόγος είναι πως ο αριθμός των πέντε, συνολικά, bosses είναι φοβερά περιοριστικός, εκ των οποίων μόνο τα τρία είναι πραγματικά καλοσχεδιασμένα και αξιομνημόνευτα.Για να μην αφήσουμε όμως αρνητική γεύση για το σύστημα μάχης, θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι η αίσθηση που αφήνει είναι πολύ καλή και παρόλη τη δυσκολία του, η αλήθεια είναι ότι όταν τελικά περνούσαμε ένα δύσκολο κομμάτι του η αίσθηση της ανακούφισης και της ικανοποίησης κατάφερνε ως ένα βαθμό να κατευνάσει τα υψηλά επίπεδα του εκνευρισμού.
Σημαντικό ατού στην όλη εμπειρία αποτελεί και η καλοσχεδιασμένη δομή των επιπέδων. Παρόλο που, όπως είπαμε, το περιβάλλον είναι αδιάφορο, η Deck13 και πάλι αξίζει τα εύσημα, καθώς -δίχως χάρτες και με ένα δαιδαλώδες εργοστάσιο- πάντα γνωρίζαμε ακριβώς πού βρισκόμασταν. Αν και στις τρεις μεγάλες περιοχές του παιχνιδιού (χωρισμένες με loadings) η βάση για το respawn ήταν μόνο μία, τα shortcuts είναι αρκούντως ικανοποιητικά και έξυπνα τοποθετημένα ώστε να μην χρειάζεται ποτέ να κάνουμε επίπονα μεγάλες διαδρομές ώστε να ξαναφτάσουμε το σημείο όπου χάσαμε.
Πριν ολοκληρώσουμε το κείμενο θα πρέπει να αναφέρουμε και την πολύ καλή δουλειά της Deck13 στο τεχνικό κομμάτι. Ο οπτικός τομέας μπορεί να μην διεκδικεί βραβεία, καταφέρνει όμως να κάνει καλά τη δουλειά του, απεικονίζοντας όμορφα εφέ φωτισμού και δράση που, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, παραμένει σταθερότατη. Επιπλέον, τεράστια ανακούφιση αποτελεί το σχεδόν ακαριαίο loading μετά από κάθε θάνατο, που δεν ξεπερνάει τα 5 δευτερόλεπτα, κάτι που -πιστέψτε μας- βοηθάει στα μέγιστα σε ένα παιχνίδι που οι απανωτοί θάνατοι είναι κανόνας.
Με λίγα λόγια, το The Surge είναι ένα AA παιχνίδι που, παρά τα προβλήματά του, πιστεύουμε ότι αξίζει την προσοχή όσων ακολουθούν ευλαβικά το συγκεκριμένο είδος. Μπορεί η ισορροπία μεταξύ απόλαυσης και εκνευρισμού να κινδυνεύει σε σημεία να σπάσει τη ζυγαριά και το σύγχρονο εργοστασιακό περιβάλλον να ωχριά σε σχέση με τη φεουδαρχική Ιαπωνία ή τα ελκυστικά και επιβλητικά μεσαιωνικά κάστρα, από την άλλη, όμως, το καλοσχεδιασμένο σύστημα μάχης και η δουλεμένη δομή των επιπέδων θα καταφέρει να σβήσει, έστω και λίγο, τη δίψα σας για μία καινούρια souls εμπειρία.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
