Wannabe…
Σ’ ένα σύμπαν μακρινό όσο επιτρέπει η φαντασία μας, ο Ultron, γνωστός villain σε όσους ασχολούνται με το σύμπαν της Marvel, ήρθε σε fusion με τον Sigma, εξίσου γνωστό villain από το σύμπαν της Capcom και συγκεκριμένα της σειράς Megaman. Η ένωση αυτή έφερε τους κόσμους τους σε σύγκρουση, με σκοπό να καταστραφούν αμφότεροι και στη θέση τους να προβάλλει ένας νέος, “καθαρός” από ζωή και μηχανικά τέλειος. Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο; Ή, ακόμα καλύτερα, πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί μια τόσο αλλόκοτη ένωση; Ας πάμε περίπου εικοσιπέντε χρόνια πίσω, να δούμε τι είχε συμβεί στη δική μας πραγματικότητα.
Τότε, στις αίθουσες των ηλεκτρονικών, έκανε την εμφάνισή του ένα fighting παίχνιδι με τίτλο και θέμα τους X-Men. Φανταστείτε την έκπληξη και τον ενθουσιασμό όσων είδαν ένα περιβάλλον της συνομοταξίας του Street Fighter να αποδίδει και να ζωντανεύει στα δάκτυλα του παίκτη τους δημοφιλείς ήρωες της Marvel. Άμεσα και φυσικά, απέκτησαν fighting ταυτότητα χαρακτήρες όπως ο Wolverine, ο Colossus, o Juggernaut, η Storm, o Cyclops και άλλοι. Ταυτότητα που έμοιαζα να την είχαν πάντοτε “χρεωμένη”, ταιριαστή στην ιδιοσυγκρασία του καθενός – και με κάποιο μαγικό τρόπο – συνυφασμένη με τη φυσική του Street Fighter δόγματος.
Περιττό να ειπωθεί ότι το παιχνίδι ήταν άψογο, παιζόταν τέλεια, η ισορροπία ήταν απόλυτη και – όπως είναι μαθηματικά βέβαιο για την ανθρώπινη φύση – έδωσε τη σπίθα που χρειαζόταν για την ανακάλυψη “νέων κόσμων”. Γιατί, άπαξ και ανοίξει μια νοητική “πύλη”, μικρή σαν τρύπα, για έναν άλλον κόσμο, η συλλογική ανθρώπινη φαντασία την διευρύνει σε τεράστιο (κατά περίπτωση, εξευτελιστικό) βαθμό, προκειμένου να διέλθει ο χείμαρρος που τροφοδοτείται από τη δημιουργικότητα του καθενός. Με πιο απλά λόγια, όταν οι θαμώνες των αιθουσών αναρωτιόντουσαν αν ήταν ποτέ δυνατόν να μπουν σε απευθείας αντιπαράθεση οι ήρωες του SF με τους ήρωες των X-Men, κάποιοι προγραμματιστές είχαν αρχίσει ήδη να το δουλεύουν.
Έγινε λοιπόν το αναπόφευκτο fusion. X-Men Vs Street Fighter εντός ολίγων χρόνων (και πάλι στις αίθουσες των ηλεκτρονικών) κι ο φαντασιακός οργασμός δεν είχε σύνορα: όχι απλά βλέπαμε το Hadoken του Ryu να συγκρούεται με τα optic blasts που παράγει ο Cyclops, αλλά είδαμε πόσο απολαυστικά κακό και καταστροφικό θα ήταν το αποτέλεσμα μιας συμμαχίας του M. Bison με τον Magneto. Η φαντασία όμως πάει παραπέρα. Το πιο μακρινό σύμπαν βρίσκεται εκεί που σταματάμε τον καλπασμό του λογισμού μας. Έτσι, η τρύπα, η πύλη, διευρύνθηκε κι άλλο και κάποια στιγμή ήρθε και το Marvel Vs Capcom. Η πλήρης ένωση και σύγκρουση δύο κόσμων φαινομενικά παράταιρων, ουσιαστικά όμως, συμβατών.
Fast forward στη σημερινή εποχή, μετά από πλειάδα τίτλων του franchise αυτού και χωρίς η περιγραφή τους να εξυπηρετεί σε κάτι το ουσιαστικό αυτήν τη στιγμή, επιστρέφουμε στην ένωση του Sigma με τον Ultron στον τελευταίο τίτλο της σειράς. Εδώ λοιπόν ξεκινά μια πλοκή που βρίσκει πολλούς αταίριαστους ήρωες να πολεμούν με τις ορδές των μηχανοποιημένων Asgard-ιανών και των κλώνων του Ultron κάμποσες ημέρες μετά τη σύγκρουση και αφομοίωση του ενός κόσμου στον άλλον. Ο Thor, παρέα με τον Sir Arthur, τον Captain America τον Chris Redfield και πολλούς άλλους, προσπαθεί να περισώσει ό,τι του έχει απομείνει από τη θεϊκή του υπερηφάνεια και να βρει έναν τρόπο να απομακρύνει το μηχανικό σύμβιο από τον θρόνο της Asgard.
Κάπως έτσι αρχίζει το story mode του παιχνιδιού, με μορφή κι εξέλιξη που θυμίζει πολύ έντονα τα Injustice ή τα διάφορα versions των πρόσφατων Mortal Kombat. Αυτό δείχνει ότι η εφαρμοσμένη από την NetherRealm συνταγή χρίζει αναγνώρισης κι αξιοποίησης από τρίτους. Κάτι τέτοιο φυσικά είναι καλό, καθώς τα παραπάνω παιχνίδια έθεσαν νέα και υψηλά standards στον τομέα αυτόν. Σημαίνει δηλαδή ότι “παίζετε” εσείς το σενάριο, συμμετέχοντας στην πλοκή με το να διεξάγετε εσείς οι ίδιοι τις μάχες της, καθώς αυτή ξεδιπλώνει το μακρόσυρτο περιεχόμενό της. Μάχη, cut scene και πάλι μάχη, με σκοπό την απόδοση της κινηματογραφικής εμπειρίας που συνεπάγεται το βεληνεκές της δημοτικότητας του Marvel Universe.
Όμως εκεί που το DC Universe του Injustice 2 μάς έριξε τα σαγόνια στο πάτωμα, με εμάς να κατορθώνουμε να τα κλείσουμε μόνο για να φάμε τα νύχια μας, το αντίστοιχο που παρουσιάζεται σήμερα εδώ δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Φταίει, ενδεχομένως, το άνευρο story και τα απογοητευτικά voice actings. Οι προχειρογραμμένοι διάλογοι, με τα έντονα κλισέ και την κουραστική πλοκή. Ό,τι έχουμε δει αλλού που να πλησιάζει σε κινηματογραφικά πρότυπα, εδώ απλά απουσιάζει ή, ακόμα χειρότερα, βρίσκεται σε υστέρηση, αδικώντας τα μάλλα το εντυπωσιακότατο Marvel Universe. Τελευταίο στη λίστα, αλλά σίγουρα όχι το λιγότερο σημαντικό, είναι τα κακά visuals.
Μπορεί ο τίτλος να καυχιέται την ισχύ της Unreal Engine, το αποτέλεσμα επί της οθόνης όμως παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις, μακριά από αυτές που έχουμε συνηθίσει ως standards. Τα cinematics κινούνται στην κλίμακα του μέτριου, με απογοητευτικές προσωποποιήσεις (ειδικά στους ήρωες της Marvel) και νευρικό animation. Τα χρώματα είναι μουντά και τα περιβάλλοντα εμπλουτίζονται με τα απολύτως απαραίτητα, αποτυγχάνοντας να εντυπωσιάσουν. Όλα αυτά δίνουν την άβολη αίσθηση ότι το προϊόν αναπτύχθηκε ως μέρος μιας αγγαρείας. Η κατάσταση, ευτυχώς, είναι καλύτερη στις αρένες της μάχης, με την κλασική ταχύτητα της σειράς να αποδίδεται απροβλημάτιστα επί της οθόνης.
Γιατί, οπισθοχωρώντας ένεκα των παραπάνω αδυναμιών, το παιχνίδι καταφεύγει στον σκληρό και ισχυρό πυρήνα του, εκεί που έχει εξασφαλισμένη κάθε ασφάλεια. Παίζεται λοιπόν υπέροχα, με έναν φρενήρη ρυθμό (κατά τι μειωμένο σε σχέση με παλιότερους τίτλους) και με ενδιαφέρουσες νέες προσθήκες. Η σύγκρουση των κόσμων έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη χρήσης των infinity stones, έξι τον αριθμό, με το καθένα τους να εμπλουτίζει το roster των κινήσεων με ιδιαίτερα buffs. Έτσι, με την απλή χρήση ενός shoulder button το “οπλισμένο” κάθε στιγμή stone εκτελεί μια ενέργεια ή συνδυάζεται με το combo που έχει ήδη στηθεί.
Μπορεί να κλέψει “ζωή” από τον αντίπαλο, να εκτελέσει επιπλέον grapples, να ενισχύσει το damage και κάμποσα άλλα. Η δε συχνή του χρήση γεμίζει την αντίστοιχη μπάρα, που με τη σειρά της καθιστά διαθέσιμη μια περίοδο ιδιαίτερα αυξημένων ικανοτήτων και συνδυασμών (infinity storm). Υπάρχει επίσης η δυνατότητα για εναλλαγή των “οπλισμένων” κρυστάλλων κατά τη διάρκεια της μάχης, πράγμα που συνεπάγεται και την εναλλαγή των buffs. Κάτι τέτοιο γίνεται κατά βούληση και όσες φορές χρειαστεί ο κάθε παίκτης, γεγονός που διευρύνει το σύνολο των διαθέσιμων τακτικών δράσης σε πολύ υψηλά επίπεδα. Όταν αυτό το εύκολο στη χρήση χαρακτηριστικό μπει στο fight style του καθενός κι εξυπηρετήσει με τρόπο μοναδικό την tag team ιδιαιτερότητα των παικτών, τότε ο τίτλος ξεδιπλώνει το βάθος του gameplay του.
Φανταστείτε το ζευγάρι Hulk – Ryu… Πώς θα εκμεταλλευόσασταν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός; Πώς θα συνδυάζατε το ριζικά διαφορετικό fight style τους; Μετά προσθέστε στην τακτική που διαμορφώσατε με τη φαντασία σας τις ιδιαιτερότητες των κρυστάλλων όπως αναφέρθηκαν παραπάνω. Ενισχύστε τον Ryu με grapples και τον Hulk με life drain. Πού μπορεί να φτάσει αυτό; Οι επιλογές είναι πρακτικά αμέτρητες και το κατά πόσο θα δουλέψουν υπέρ σας εξαρτάται από το μεράκι και τη φαντασία σας. Όταν, δε, το εφαρμόσετε στο φρενήρη ρυθμό του παιχνιδιού, τότε το αποτέλεσμα αγγίζει την απόλαυση. Το πλούσιο roster των 30 μαχητών θα σας κρατήσει απασχολημένους πολύ περισσότερο από το διακοσμητικό story. Όμως μη σκεφτείτε ότι όλα αυτά αποτελούν προνόμια των pros κι ότι ο νέος παίκτης θα μείνει να αναρωτιέται πώς θα τα βρούνε δύο κυνηγοί δαιμόνων όπως ο Dante κι ο Hellrider (hint: άψογα).
Το παιχνίδι ακολουθεί σοφά τα βήματα των τίτλων της Arc System Works σε αυτόν τον τομέα, εισάγοντας δύο πλήρη combos στο button mashing της light punch. Αυτό μπορεί να ξενίσει τους pros (γιατί δεν μπορεί να απενεργοποιηθεί) αλλά δε θα τους ενοχλήσει πέραν τούτου. Το skill ανταμοίβεται και δεν ωχριά όταν, για παράδειγμα, ένας newcomer μπορεί να εκτελέσει τις ισχυρότερες επιθέσεις με το ταυτόχρονο πάτημα δύο πλήκτρων. Ίσως να χρειάζονταν και καμιά-δυο ακόμα προσθήκες προς αυτήν την κατεύθυνση, ίσως και να είναι το καταλληλότερο έναυσμα για να ασχοληθεί κάποιος σε μεγαλύτερο βάθος με το παιχνίδι, κάτι που το αξίζει, το δίχως άλλο.
Μόνο έτσι όμως, καλώς ή κακώς, θα γεμίσετε τις ώρες σας. Με training, single fights και missions του παιχνιδιού ή με grinding στο online, μιας και φαίνεται ότι η Capcom δεν αλλάζει τη συνταγή του content. Σωστά αντιληφθήκατε, πέρα από τα προαναφερθέντα δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο. Ακόμα και το online δεν περιλαμβάνει τίποτε παραπάνω από τα βασικά rank, casual και lobby. Σημαντική προσθήκη εδώ η beginner’s league, που αφορά σε παίκτες του rank 13 και κάτω – beginners δηλαδη. Ακόμα μια κίνηση προς το νέο παίκτη, που δε θέλει να τρώει τα μούτρα του σε ένα lobby γεμάτο pros.
Mε τα καλά του και με τα κακά του, αυτό είναι το Marvel Vs Capcom Infinite. Ένα παιχνίδι που θέλησε να αγγίξει την κινηματογραφική αίσθηση του Injustice 2, έχοντας και το κατάλληλο βάθος προς υποστήριξη, αλλά δεν τα κατάφερε. Υποφέρει από τα visuals και το κακό story του και κατορθώνει να σταθεί όρθιο χάρη στο κλασικό του gameplay, που εμπλουτίστηκε λιτά, αλλά επιτυχημένα. Από την άλλη, δανειζόμενο στοιχεία κι από την απέναντι μεριά της fighting όχθης (αλλιώς, Arc), προσεγγίζει το νέο παίκτη. Αρκεί αυτός να έχει αγάπη για τα fighting, γιατί το ενδιαφέρον του για τη Marvel φύση του τίτλου θα σβήσει γρήγορα.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
