«…κι αρμενίζαμε, στα ουράνια, αγάπη μου παλιά…»
Δεν σκοπεύουμε να αναφερθούμε στο πόσο σημαντικό είναι για τη Nintendo το franchise με πρωταγωνιστή τον πασίγνωστο υδραυλικό Mario (ο οποίος, μετά από ένα σωρό παιχνίδια και αναρίθμητες βόλτες στο Μανιταροβασίλειο και στα πέριξ, μόνο υδραυλικός δεν θεωρείται πλέον!) αλλά ούτε και στην αξία που έχει το ίδιο το franchise για τη gaming βιομηχανία. Το όνομα Mario και τουλάχιστον μια μεγάλη περιπέτεια συνοδεύουν τις κυκλοφορίες κάθε νέας κονσόλας της εταιρείας, στοχεύοντας πάντα στην επαφή του gaming κοινού, παλιού και νέου, με το συμπαθέστατο ήρωα. Παράλληλα, χρησιμοποιώντας την τρέχουσα ιπποδύναμη και τα χαρακτηριστικά που εμπεριέχει η εκάστοτε κονσόλα, γίνεται μια προσπάθεια να προσφέρουν μια νέα περιπέτεια, η οποία θα χαρίσει ώρες διασκέδασης μέσω του side scrolling gameplay που έχει γίνει σημείο κατατεθέν της σειράς. Βέβαια, με τα χρόνια άρχισαν να αλλάζουν πολλά.
Ο Mario των δύο διαστάσεων απέκτησε σύντομα και τη δική του, μοναδική περιπέτεια στις τρεις διαστάσεις. Το Mario 64, το οποίο και κυκλοφόρησε στο Nintendo 64, έθεσε τις βάσεις για μια σειρά νέων παιχνιδιών, που θα επικεντρώνονταν στην περιπλάνηση και την εξερεύνηση ενός, φαινομενικά, ανοιχτού κόσμου, ο οποίος ήταν πολυεπίπεδος και έκρυβε πολλές εκπλήξεις και μυστικά. Η σειρά εξελίχθηκε με τα Super Mario Galaxy, ωρίμασε με τα Super Mario Sunshine και Super Mario 3D World και φτάνει σε ένα πολύ δυνατό σημείο κυκλοφοριών με το Super Mario Odyssey, το πρώτο first-party παιχνίδι που ανακοινώθηκε μαζί με την κονσόλα και που αναμένεται από το gaming κοινό για σχεδόν 9 μήνες. Ένα παιχνίδι που η ανάπτυξή του είχε ολοκληρωθεί -σύμφωνα πάντα με τη Nintendo- από πολύ νωρίς και που απλά χρειαζόταν χρόνο για περαιτέρω βελτιώσεις. Και αν η αναμονή δεν είναι από τα δυνατά στοιχεία των gamers, η αναμονή για το συγκεκριμένο παιχνίδι άξιζε και με το παραπάνω, γιατί, πλέον, μπορούμε να μιλάμε για την αρτιότερη τρισδιάστατη περιπέτεια Mario με την οποία έχουμε ασχοληθεί.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ομολογουμένως, τα παιχνίδια της σειράς Super Mario δεν παίρνουν βραβείο Όσκαρ για το σενάριο και την υπόθεση. Τα παιχνίδια ακολουθούν πάντα ένα συγκεκριμένο κλισέ. Ο κακός Bowser απαγάγει συνεχώς την πριγκίπισσα Daisy/ Peach, με τον Mario να πρέπει να τον παίρνει στο κατόπι, να τον κατατροπώνει και, φυσικά, να σώζει την άτυχη πριγκίπισσα από τα δόντια του Bowser. Όμως ο Bowser δεν τα παρατάει ποτέ τόσο εύκολα. Και αν μέχρι στιγμής δεν ξέραμε για ποιο λόγο ο Bowser επιμένει να επιστρέφει για την πριγκίπισσα Peach, αυτή τη φορά το μαθαίνουμε. Μα, φυσικά, γιατί κατά βάθος έτρεφε αισθήματα για την καθόλα αξιαγάπητη πριγκίπισσα και αυτή τη φορά την απαγάγει για να…την παντρευτεί.
Όπως είναι φυσικό, ο Mario είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να αποτρέψει το γάμο. Όμως, αυτή τη φορά, ο Bowser δεν είναι μόνος του. Πολύτιμοι σύμμαχοι της προετοιμασίας του γάμου του είναι τα Broodals, μια συμμορία εκνευριστικών κουνελιών που έχουν επιστρατευτεί για να βοηθήσουν την προετοιμασία του χαρμόσυνου γεγονότος και εμφανίζονται συχνά-πυκνά στην πορεία του παιχνιδιού για να βάλουν εμπόδια στον ήρωά μας. Όμως και ο Mario δεν είναι μόνος του. Για την ακρίβεια, έχει δυο πολύτιμους συμμάχους. Το πρώτο είναι ένα μαγικό καπέλο, το οποίο και αντικαθιστά (προσωρινά) το διάσημο καπέλο υδραυλικού του Mario και του δίνει κάποιες ξεχωριστές δυνάμεις, οι οποίες και τον βοηθούν στην περιπέτειά του.
Ο άλλος πολύτιμος σύμμαχος είναι το Odyssey, ένα αεροσκάφος το οποίο ταξιδεύει τον Mario στους διάφορους κόσμους του παιχνιδιού, ακολουθώντας κατά πόδας τον Bowser. Όπως απαιτούν και οι προετοιμασίες του γάμου, ο Bowser χρειάζεται να συγκεντρώσει πολλά ξεχωριστά αντικείμενα για το γάμο της χρονιάς, αντικείμενα που μπορεί να τα συγκεντρώσει κάνοντας μια επίσκεψη σε διάφορα βασίλεια ανά την υφήλιο. Έτσι, το Odyssey αποδεικνύεται πολύτιμος σύμμαχος στην αεροπορική καταδίωξη του Bowser. Όμως, το Odyssey απαιτεί ενέργεια για να λειτουργήσει και να ταξιδέψει από το ένα βασίλειο στο άλλο – ενέργεια που μπορεί να αποκτήσει σε κάθε ένα από τα βασίλεια που απαρτίζουν το παιχνίδι.
Και κάπως έτσι μπαίνουμε στον αρχικό gameplay πυρήνα του παιχνιδιού, το οποίο θυμίζει καλές εποχές από τα παιχνίδια της σειράς Galaxy. Σε κάθε κόσμο, ο Mario καλείται να μαζέψει ένα συγκεκριμένο αριθμό από τη μοναδική μορφή ενέργειας που απαιτεί το Odyssey να λειτουργήσει – τα Power Moons. Την πρώτη φορά που οι παίκτες θα επισκεφθούν τον καθένα από τους διαθέσιμους κόσμους, θα συμμετάσχουν σε υποχρεωτικά quests. Η ολοκλήρωση μιας από αυτές τις υποχρεωτικές αποστολές θα ανταμείψει τους παίκτες με ένα Power Moon, φέρνοντάς τους ένα βήμα πιο κοντά στον απαραίτητο αριθμό που χρειάζεται να συγκεντρώσουν.
Το τελευταίο, υποχρεωτικό quest, που κατά κανόνα περιλαμβάνει και μια αναμέτρηση με ένα mini boss, είναι πιο γενναιόδωρο, ανταμείβοντας τους παίκτες με τρία Power Moons μαζί. Ωστόσο, αν ο αριθμός των Power Moons που χρειάζονται οι παίκτες είναι πιο μικρός στους αρχικούς κόσμους, το πράγμα αλλάζει όσο προχωράμε στους επόμενους. Είναι σαφές πως μόνο η ολοκλήρωση των υποχρεωτικών αποστολών δεν είναι επαρκής για τη συλλογή των απαραίτητων πετραδιών ενέργειας – έτσι, οι παίκτες καλούνται να εξερευνήσουν το κάθε βασίλειο σπιθαμή προς σπιθαμή και να ανακαλύψουν πώς μπορούν να βρουν τα υπολειπόμενα πετράδια ενέργειας.
Ο αρχικός μας ενδοιασμός ήταν πως μια διαδικασία εξερεύνησης μπορεί, πολύ γρήγορα, να καταντήσει μια βαρετή διαδικασία και χαιρόμαστε πολύ που μπορούμε να τον διαψεύσουμε. Κάθε ένα από τα βασίλεια που απαρτίζουν τον κόσμο στον οποίο κινείται το παιχνίδι παραδίδουν σεμινάρια στον τομέα του σχεδιασμού και των puzzles, κάνοντάς μας να χανόμαστε για ώρες στην προσπάθειά μας να αποκαλύψουμε τα κρυμμένα μυστικά του κάθε κόσμου. Μάλιστα, το κάθε βασίλειο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και απαιτούν διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης. Οι διάφορες επιλογές customization που προσφέρει ο τίτλος δεν έχουν κοσμητικό ρόλο. Κάποια σημεία του εκάστοτε βασιλείου απαιτούν ένα συγκεκριμένο outfit, ενώ η εξερεύνηση ολόκληρων βασιλείων γίνεται εξίσου πιο εύκολη με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Τα outfits μπορούν να αποκτηθούν από ειδικά καταστήματα, κάνοντας χρήση τόσο των νομισμάτων που συλλέγονται, όσο και από τα ειδικά νομίσματα που περιλαμβάνει το κάθε βασίλειο και που είναι μοναδικά σε κάθε κόσμο, κάνοντας την εξερεύνηση ακόμα πιο επιτακτική.
Το Super Mario Odyssey έχει πλασαριστεί από τη Nintendo ως ένα παιχνίδι που μπορεί να αναμετρηθεί στα ίσα με τα αντίστοιχα ανοιχτού κόσμου. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι ως έναν open-world τίτλο, όμως, ο σχεδιασμός των επιπέδων έχει καταφέρει ένα τέτοιο οπτικό αποτέλεσμα, στο οποίο πιστεύουμε ότι πραγματικά παίζουμε ένα τέτοιο παιχνίδι. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό στοιχείο του παιχνιδιού είναι η μοναδικότητα που περιλαμβάνει κάθε ένα από τα βασίλεια. Η επιλογή συγκεκριμένων χρωμάτων και χαρακτηριστικών που πλαισιώνουν το σχεδιασμό κάθε βασιλείου, το κάνουν να φαντάζει μοναδικό και προκαλεί τον παίκτη να χαθεί στο εσωτερικό του.
Όσο εύκολα μπορούμε να ψάχνουμε για Power Moons στις δίνες της ερήμου, το ίδιο εύκολα μπορούμε να το κάνουμε σε περιβάλλοντα κάτω από το νερό, σε χιονισμένα τοπία αλλά και σε πολύ καυτά περιβάλλοντα. Κάθε βασίλειο έχει τα δικά του NPCs που θα βοηθήσουν τον Mario, τα πλάσματα που θα εκμεταλλευτεί κατά την περιπλάνησή του και τα δικά του puzzles, ο σχεδιασμός των οποίων καταφέρνει να είναι ευφάνταστος, μη επαναλαμβανόμενος και κάνοντας χρήση των χαρακτηριστικών που προσφέρει η κονσόλα. Όμως, ο σχεδιασμός δεν θα έλεγε πολλά από μόνος του αν δεν συνοδευόταν και από εξίσου ικανοποιητικό gameplay. Όσοι έχουν ασχοληθεί προηγουμένως με τα 3D Mario games ξέρουν τι έχουν να περιμένουν. Η κίνηση του Μario γίνεται με τον αριστερό μοχλό, ενώ τα πλήκτρα άλματος και χτυπήματος στο έδαφος (stomp) αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά που μεταφέρονται αυτούσια από όλα τα προηγούμενα παιχνίδια. Η διαφορά στο gameplay έγκειται αποκλειστικά στη χρήση του νέου του καπέλου.
Ο Mario μπορεί να κάνει χρήση του ειδικού καπέλου για να αποκτήσει πρόσβαση σε σημεία που δεν μπορεί να φτάσει με ένα απλό άλμα, να μαζέψει αντικείμενα, τα οποία δεν θα μπορούσε να αγγίξει λόγω της απόστασης, ακόμα και ως όπλο απέναντι στα bosses – τα οποία, παρεμπιπτόντως, είναι εξαιρετικά εύκολα και απλά στο να ηττηθούν. Η ευκολία είναι ένα χαρακτηριστικό που απευθύνεται και σε παίκτες μικρότερων ηλικιών, αν και θα θέλαμε ένα λίγο μεγαλύτερο επίπεδο πρόκλησης. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που υποδηλώνει την προαναφερθείσα ευκολία έχει να κάνει και με το σύστημα ζωών, το οποίο έχει εξαφανιστεί από το παιχνίδι. Κάθε φορά που ο Mario κάνει ένα μοιραίο λάθος, χάνει 10 νομίσματα αντί για κάποια ζωή, ενώ οι διαθέσιμες 3 ζωές (που μπορούν να φτάσουν τις 6) αντιπροσωπεύουν ένα σύστημα τραυματισμού, που δίνει περισσότερες ευκαιρίες στον παίκτη να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξερεύνηση.
Συνεχίζοντας όμως, ας επιστρέψουμε στα του μαγικού καπέλου, η μεγαλύτερη χρησιμότητα του οποίου είναι άλλη. Ρίχνοντας το καπέλο σε κάποιον από τους πιο «απλούς» εχθρούς, ο Mario γίνεται ένα με τα πλάσματα αυτά, αποκτώντας ειδικές δυνάμεις. Για παράδειγμα, ως Goomba, ο Mario μπορεί να περπατάει πολύ εύκολα επάνω στον πάγο, ενώ όταν χτυπάει άλλα Goombas, αντί να τα εξουδετερώσει, σκαρφαλώνει επάνω τους. Σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού ένας πύργος από Goomba είναι ό,τι χρειάζεται για να έχουμε καλύτερη ορατότητα και να μπορέσουμε να βρούμε Power Moons και νομίσματα, τα οποία δεν γίνονται άμεσα αντιληπτά.
Όσο προχωρούσαμε στο παιχνίδι ξαφνιαστήκαμε με τον αριθμό των πλασμάτων, των οποίων και πήραμε τον έλεγχο στους διάφορους κόσμους. Οι ξεχωριστές ικανότητες που έχει κάθε ένας από τους εχθρούς μάς δίνουν πρόσβαση σε νέα σημεία στο κάθε βασίλειο, αυξάνοντας την αίσθηση του ότι ο κόσμος που εξερευνούμε έχει πολλά ακόμα μυστικά, αλλά και την επιθυμία μας να εξερευνήσουμε το κάθε τι. Και φυσικά, η σωστή και ικανοποιητική εξερεύνηση του κόσμου απαιτεί και ένα σωστό και ικανοποιητικό σύστημα χειρισμού. Ευτυχώς, οι developers έχουν προσφέρει ένα άρτιο σύστημα χειρισμού, το οποίο ανταποκρίνεται στις συνήθειες των παικτών που έχουν ασχοληθεί με τα προηγούμενα παιχνίδια και κάνουν την περιπλάνηση στα βασίλεια μια πιο εύκολη υπόθεση.
Ωστόσο, όπως φαίνεται και με την έναρξη του παιχνιδιού, ο ιδανικότερος τρόπος για να απολαύσει ο κάθε παίκτης το παιχνίδι είναι μέσω των motion controls. Πράγματι, ο προγραμματισμός των motion controls είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει μέχρι στιγμής στην κονσόλα. Τα motion controls σχετίζονται με την κίνηση του καπέλου και μπορούν να εκτελέσουν άψογα συγκεκριμένες κινήσεις. Για παράδειγμα, μπορούμε να περιστρέψουμε το καπέλο γύρω από τον ήρωά μας ή να ρίξουμε το καπέλο κατακόρυφα, κάτι που πραγματοποιείται, όμως, μόνο μέσω αυτής της μορφής χειρισμού. Αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε, πως είναι και ένα από τα πιο “μελανά” σημεία του παιχνιδιού, καθώς δεν μπορούμε να εκτελέσουμε αυτές τις κινήσεις πατώντας τα κατάλληλα πλήκτρα στο χειριστήριο του Switch. Όταν μάλιστα δεν μας δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τα motion controls – όπως για παράδειγμα όταν παίζουμε on the go- θα θέλαμε οι developers να είχαν προβλέψει την προσθήκη κάποιου κατάλληλου συνδυασμού πλήκτρων, έτσι ώστε να έχουμε διαθέσιμο όλο το εύρος κινήσεων ανά πάσα στιγμή.
Όταν, μάλιστα, πέφτουμε και στις ελάχιστες περιπτώσεις που η κάμερα γίνεται ιδιότροπη και αποφασίζει να δουλέψει με το δικό της τρόπο, θα θέλαμε να μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον προτεινόμενο χειρισμό και όταν παίζουμε on the go. Όμως αυτά τα αρνητικά δεν είναι παρά μια μικρή κακή πινελιά στο σύνολο, μια πινελιά που δεν ζημιώνει το συνολικό αποτέλεσμα. Άλλωστε, τα προαναφερθέντα προβλήματα μπορούν να αποτελέσουν εύκολα παρελθόν όταν το παιχνίδι παίζεται από δυο παίκτες ταυτόχρονα. Το multiplayer mode του τίτλου επιτρέπει σε δυο παίκτες να αναλάβουν το ρόλο του Μario αλλά και του καπέλου, κάνοντας την εξερεύνηση και την εξεύρεση των μυστικών μια πιο άνετη, εύκολη και διασκεδαστική, κυρίως, εμπειρία.
Οι παίκτες που επιθυμούν να ασχοληθούν με το παιχνίδι είναι παραπάνω από σίγουρο πως θα απολαύσουν μια διασκεδαστική περιπέτεια με το γνωστό χιούμορ που διακατέχει τη σειρά και άφθονη εξερεύνηση σε κόσμους υπέροχα σχεδιασμένους, πολύχρωμους και απόλυτα ταυτισμένους με το στυλ και το ύφος του franchise. Τα γραφικά είναι πανέμορφα και δείχνουν υπέροχα όταν η κονσόλα είναι συνδεδεμένη στην τηλεόραση. Δεν πρόκειται, φυσικά, για τα γραφικά που περιμένει κάποιος από ΑΑΑ τίτλους άλλων εταιρειών και συστημάτων, αλλά τα γραφικά που έχουν υπέροχο φωτισμό και ζεστά χρώματα και που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα παιχνίδια της σειράς Mario. Ωστόσο, η οπτική διαφορά από την τηλεόραση στο portable mode είναι μεγάλη. Παρά το ότι ο ρυθμός ανανέωσης των καρέ είναι σταθερός στα 60 frames σε όλα τα modes, η απεικόνιση είναι πολύ καλύτερη όταν συνδέουμε την κονσόλα στην τηλεόραση – αν και το παιχνίδι εξακολουθεί να είναι το ίδιο απολαυστικό, όπως και αν το παίξει κανείς.
Από όποια πλευρά και αν το δούμε, το Super Mario Odyssey είναι ένα παιχνίδι που θα κατέχει περίοπτη θέση στις μεγάλες κυκλοφορίες του Switch τόσο στο άμεσο διάστημα αλλά και στο μέλλον. Πρόκειται για ένα άρτιο και πλήρες παιχνίδι, που πατά γερά στη φόρμουλα που έκανε γνωστή τη σειρά, αλλά καταφέρνει να την πάει μερικά βήματα παρακάτω. Ο Mario ήρθε να κάνει μια δυναμική είσοδο στο Nintendo Switch, μια είσοδο που πιστεύουμε πως έπρεπε να είχε γίνει μερικούς μήνες πιο νωρίς.
Και, σημειωτέο, είναι ένα παιχνίδι στο οποίο για πρώτη φορά δεν έχει αναλάβει ενεργό ρόλο στην ανάπτυξή του ο θρυλικός δημιουργός Shigeru Miyamoto. Είμαστε, όμως, σίγουροι πως ο Miyamoto-san θα είναι περήφανος για αυτή τη δημιουργία – τόσο περήφανος όσο ευχαριστημένοι είμαστε και εμείς που το παίξαμε.
