Μια TIMMAY/iα προσπάθεια.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι γεγονός ότι το South Park είναι μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές κινουμένων σχεδίων που έχουν έρθει από την Αμερική. Με 20 χρόνια στο τσεπάκι της, η σειρά έχει σημειώσει μεγάλο αντίκτυπο στην τηλεοπτική βιομηχανία χάρη στο ιδιαίτερα καυστικό και σατιρικό χαρακτήρα της, τις παρανοϊκές ιστορίες της και το συχνά υπερβολικό χιούμορ της. Μια τέτοια επιτυχία, λοιπόν, ήταν επόμενο να αναζητήσει δόξα και μέσα από την πίτα των video games. Αλλά για να πούμε την αλήθεια, μέχρι πριν λίγα χρόνια τα αποτελέσματα ήταν από συμπαθητικά έως απογοητευτικά. Τα πράγματα άλλαξαν άρδην, όμως, το 2014, όταν η Obsidian, μια εταιρία με μεγάλη ιστορία στα roleplaying παιχνίδια, κυκλοφόρησε στην αγορά το Stick of Truth.
Εμπνευσμένο από τις Lord of the Rings περιπέτειες των παιδιών και με gameplay που θύμιζε παλιά, απλά και κλασικά JRPGs, η Obsidian κατάφερε από το πουθενά να δημιουργήσει ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι. Σίγουρα είχε τα ελαττώματά του, σημάδι της ιδιαίτερα προβληματικής παραγωγής του λόγω της κατάρρευσης του αρχικού publisher, αλλά ακόμα και έτσι, το παιχνίδι έλαμπε από πρωτότυπα στοιχεία, έξυπνες ιδέες, ωραία ιστορία, ενδιαφέροντα quests και, κυρίως, μια εξαιρετική μεταφορά της ατμόσφαιρας της τηλεοπτικής σειράς.
H είδηση, λοιπόν, από τα χείλη της Aisha Tayler στην έκθεση Ε3 που ακολούθησε της κυκλοφορίας του Stick of Truth, ότι ετοιμαζόταν sequel για το παιχνίδι, στέφθηκε από καταιγιστικό χειροκρότημα, με μια σταγόνα φόβου όμως όταν έγινε κατανοητό πως το παιχνίδι θα το δημιουργούσε εξ ολοκλήρου η Ubisoft, δίχως την Obsidian στο πλευρό της. Μερικά χρόνια μετά και την αναμενόμενη για τη σειρά πλέον καθυστέρηση, μπορούμε να πούμε πως, εν τέλει, η Ubisoft έκανε μια αρκετά τίμια δουλειά. Τίμια, αλλά είναι μάλλον ξεκάθαρο πως απλά δεν υπήρχε το ανάλογο ταλέντο από πίσω για να στήσει ένα παιχνίδι ανάλογου επιπέδου. Ας τα δούμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Η ιστορία του The Fractured But Whole ξεκινά λίγο καιρό μετά τα γεγονότα του Stick of Truth, με τα παιδιά να αποφασίζουν -για τους δικούς τους λόγους- να σταματήσουν να παίζουν fantasy (Lord of the Rings spin-off) και να ξαναρχίσουν να παίζουν τους σουπερήρωες, ένα παιχνίδι που έχει αναλωθεί σε πολλά επεισόδια στην τηλεοπτική σειρά (μάλιστα, πρέπει να δείτε το 4ο της φετινής σεζόν καθώς θέτει τη βάση για το παιχνίδι) και έχει δημιουργήσει ορισμένους πολύ ωραίους χαρακτήρες όπως ο Coon του Cartman και ο απίστευτος Mysterion του Kenny.
Όλη η ιστορία του παιχνιδιού πραγματεύεται την εμφύλια διαμάχη ανάμεσα σε δύο ομάδες σούπερ ηρώων, και στην ουσία πρόκειται για μια συνεχόμενη παρωδία των ταινιών των Χ-Μen και Avengers. Ο τρόπος με τον οποίο δένει εν τέλει η περιπέτεια έχει αρκετό ενδιαφέρον και κλιμάκωση, αλλά δυστυχώς, μέχρι να φτάσετε στο τελευταίο (4ο) κεφάλαιο, τα πράγματα προχωρoύν με πάρα πολύ νωχελικούς ρυθμούς. Η εξέλιξη της ροής γίνεται πολύ αργά και σπασμωδικά, με πολύ λίγη ουσία και σασπένς ενώ τα περισσότερα από τα side quests είναι και αυτά αδιάφορα και αναλώνονται κυρίως σε fetch quests που θα ξεχαστούν πάρα πολύ γρήγορα, αφήνοντας διάχυτο ένα “μολυσμένο” αέρα filler και τεχνητής, φτωχής επιμύκηνσης της διάρκειας (που συνολικά κυμαίνεται μεταξύ 16 και 18 ωρών, αλλά η ουσιαστική διάρκεια του τίτλου μάλλον είναι κοντά στο δωδεκάωρο του Stick of Truth).
Ακόμα και το «βασικό» side quest, που έχει να κάνει με το να μάθουμε επιτέλους ποιος είναι ο χαρακτήρας μας, στο μεγαλύτερο ποσοστό του αναλώνεται σε ανούσια αντιρατσιστικά σχόλια και ατέρμονης κουβέντας, και όχι σε κάτι ουσιαστικό. Λείπουν, λοιπόν, αυτά τα quests αντίστοιχου βεληνεκούς όπως το ταξίδι στον Καναδά, η εξερεύνηση στον Mr. Slave και η βόλτα σε UFO, με το παιχνίδι να μένει σχετικά «πεζό» για τα δεδομένα της σειράς -τουλάχιστον στα πρώτα τρία τέταρτα. Στα του χιούμορ τώρα, αν και θα λέγαμε πως το Fractured But Whole δεν είναι τόσο αστείο όσο το προηγούμενο παιχνίδι, υπάρχουν ακόμα και έτσι αρκετά σημεία στα οποία θα γελάσετε ή θα χαρείτε που θα δείτε αναπάντεχους χαρακτήρες. Βέβαια, βασική προϋπόθεση είναι να εκτιμάτε το θρασύτατο -και συχνά απαράδεκτο- χιούμορ της σειράς, αλλιώς είσαστε καταδικασμένοι!
Περνώντας στον τεχνικό τομέα τώρα, θα πούμε πως το παιχνίδι της Ubisoft San Fransisco συνεχίζει την εξαίσια δουλειά που είχε ξεκινήσει το Stick of Truth, με όλο το περιβάλλον και τους χαρακτήρες να είναι πρακτικά αδύνατο να διαχωριστούν από τη σειρά. Είναι τόσο όμορφη και αυτούσια η μεταφορά των περιοχών, των χαρακτήρων, της μουσικής και του voice acting, που οι λίγες φορές που θα θυμηθείτε ότι παρακολουθείτε παιχνίδι θα είναι στα διάφορα loading screens. Μπορούμε να πούμε επίσης πως, παρόλο που έχουμε διαβάσει για ορισμένα τεχνικά προβλήματα στο διαδίκτυο, εμείς δεν παρατηρήσαμε το παραμικρό glitch ή πρόβλημα στην PS4 έκδοση που είχαμε στα χέρια μας.
Όσον αφορά στο gameplay όμως, τα πράγματα είναι μάλλον λίγο πιο διφορούμενα. Αν από το Stick of Truth προέκυπτε ένα βασικό παράπονο, αυτό ήταν το ιδιαίτερα απλό και επαναλαμβανόμενο gameplay του. Εδώ, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως η Ubisoft έκανε πολλά βήματα μπροστά. Το Fractured But Whole παραμένει μεν ένα party turn-based RPG, αλλά αυτή τη φορά η κάθε περιοχή μάχης είναι μεγαλύτερη και ανοιγμένη σε grid, αφήνοντας τον παίκτη να έχει μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης. Το γεγονός δε, ότι οι εκάστοτε δυνάμεις είναι πολύ περισσότερες, με μεγαλύτερη ποικιλία και με πολλαπλές δυνατότητες συνδυασμών και στόχευσης, προσθέτουν ένα καλοδεχούμενο βάρος και μια χαλαρή πολυπλοκότητα στους μηχανισμούς του. Ναι, θα γίνει και αυτό λίγο επαναλαμβανόμενο από ένα σημείο και μετά, αλλά οι πολλαπλοί χαρακτήρες που μπορείτε να έχετε μαζί σας θα μπορέσουν να ανανεώσουν σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε τις μάχες.
Πολύ ωραία δουλειά έχει γίνει και στη δημιουργία και γενικότερη ανάπτυξη του χαρακτήρα μας. Πέρα από το γεγονός ότι έχουμε πολύ περισσότερες επιλογές στο σχεδιασμό του, έχουμε επίσης πολύ περισσότερες επιλογές για την εξέλιξή του μέσα στο παιχνίδι σε δυνάμεις αλλά και στο background story (μέσω του main side quest που λέγαμε), στις δυνάμεις που θα διαθέτει αλλά και στην εμφάνισή του, έχοντας να επιλέξουμε ανάμεσα σε πολλές δεκάδες, διαφορετικές υπερωικές ενδυμασίες.
Από την άλλη, κάπου εδώ αρχίζει να κάνει και την εμφάνισή του ένα κλασικό πρόβλημα πολλών τίτλων της Ubisoft, δηλαδή, η έμφαση στην ποσότητα έναντι της ποιότητας, και του παραγεμίσματος του παιχνιδιού με μισοψημένα κομμάτια. Οι στολές, λοιπόν, είναι ένα από αυτά. Αν και υπάρχουν πάρα πολλές να βρείτε ή να κατασκευάσετε, δε προσφέρουν τίποτα απολύτως σε stats πέρα από την αισθητική αλλαγή, κάνοντάς μας να αναπολούμε τα Costume Quest και την πολύ καλύτερη εφαρμογή τους εκεί. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ρηχή σχεδιαστική επιλογή, που ενοχλεί ακόμα περισσότερο αν σκεφτείτε πως, πλέον, το loot δεν έχει όπλα ή κάτι άλλο για να τοποθετήσετε στο χαρακτήρα σας, πέρα από κάποια ειδικά tokens που σας ανεβάζουν το might (το οποίο είναι το level up του παιχνιδιού και θα μπορείτε να έχετε μέχρι 6).
Και μιας και είπαμε “κατασκευάσετε”, ναι, το Fractured But Whole διαθέτει ένα σύστημα crafting που, ω τι έκπληξη, δεν έχει κανένα λόγο ουσιαστικής ύπαρξης. Ο χάρτης είναι γεμάτος με χιλιάδες μικροαντικείμενα-materials για crafting, μέσω του οποίου θα μπορέσετε να φτιάξετε στολές, tokens και ορισμένα potions, αλλά στην ουσία θα ολοκληρώσετε το παιχνίδι έχοντας κατασκευάσει τα πάντα από 10 φορές και με εκατοντάδες material ακόμα στο σακίδιό σας. Και όταν τα περισσότερα tokens που θα φτιάξετε, θα είναι υποδεέστερα αυτών της ιστορίας ενώ τα potions τα βρίσκετε / αγοράζετε από 50 σημεία, έχουμε να κάνουμε με άχρηστη δουλειά. Ακόμα και τα καταστήματα, βέβαια, είναι υπερβολικά, καθώς ο μισός χάρτης φαντάζει εμπορικό κέντρο όπου μπορείτε να ψωνίζετε σχεδόν παντού -πάνω κάτω- τα ίδια πράγματα.
Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε πως το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο προβληματισμένο με το χαρακτήρα μας και δείχνει να έχει κάποια θέματα προσωπικότητας. Υπάρχουν σημαντικές και γερές βελτιώσεις στο gameplay ενώ η ατμόσφαιρα και η μεταφορά της σειράς είναι για άλλη μια φορά πέρα για πέρα ονειρική. Από την άλλη, υπάρχει και μια ελαφριά προχειρότητα σε ορισμένες προσθήκες, μια έλλειψη κάποιων πιο παλαβών ιδεών και μια πτώση στη γραφή και στο questing, που οδηγεί το παιχνίδι στο να χάνει τμήμα της μαγείας του.
Το South Park: The Fractured But Whole είναι σίγουρα μια τιμιότατη προσπάθεια από έναν κατασκευαστή δίχως ουσιαστική εμπειρία στο RPG genre, με ικανοποιητική διάρκεια, που και αν και ξεκινάει σπασμωδικά και αργά, αποζημιώνει τον παίκτη με τις έξυπνες και γνήσια “South Park-ικές”, θεοπάλαβες εξελίξεις του τελευταίου act. Από την άλλη, αν η Ubisoft θελήσει να συνεχίσει να αναπτύσσει αυτή τη RPG σειρά, ίσως θα ήταν καλύτερο να την ξαναπεράσει στα χεράκια της Obsidian. 29 hardcore superhero RPG παιδιά από ένα χιονισμένο χωριό του Colorado συνιστούν Obsidian, αυτοί ξέρουν.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
