“It’s thinking…”.
Από τη γέννησή του κιόλας το gaming χαρακτηρίστηκε από μια σταθερά που κρατάει μέχρι σήμερα: τον πόλεμο των formats. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, τους home console wars, που από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 χωρίζουν εκατομμύρια gamers σε δύο η τρία στρατόπεδα ανάλογα με τις εταιρείες που κυριαρχούν κάθε δεδομένη στιγμή στη βιομηχανία. Αυτοί οι console wars δημιουργούν πάθη και εντάσεις. Προκαλούν αγάπη για το δικό μας σύστημα και μίσος για αυτό του “αντιπάλου”. Ωστόσο, μέσα στις δεκαετίες της σταδιοδρομίας αυτού του μέσου έχει υπάρξει μια κονσόλα που κατάφερε να αποφύγει αυτή την κατάσταση. Μια κονσόλα την οποία όσοι είχαν στην κατοχή τους τη λάτρεψαν, και όσοι δεν την είχαν δεν τη μίσησαν, αλλά την αντιμετώπισαν με σεβασμό. Μια κονσόλα που αγαπήθηκε, αλλά αδικήθηκε κατάφορα και είχε άδοξο τέλος. Μια κονσόλα που ήταν το κύκνειο άσμα της SEGA στο hardware. Αυτή η κονσόλα είναι το Dreamcast.
Το 1999, έπειτα από μια δύσκολη περίοδο για την ίδια και εν μέσω μια βιομηχανίας που άλλαζε ραγδαία -με το PlayStation να ανεβάζει ιλιγγιώδεις στροφές και τη Nintendo να τα πηγαίνει πολύ καλά με το N64– η SEGA αποφάσισε να ρίξει στο τραπέζι το τελευταίο της χαρτί. Μετά το φιάσκο των SEGA CD και 32X, αλλά και την κακή εμπορική πορεία του Saturn, οι Ιάπωνες ανασυντάχθηκαν και σχεδίασαν ένα σύστημα που τα είχε -κυριολεκτικά- όλα. Προσιτή τιμή, πανέμορφο design, 128 bit ισχύος (τότε μετρούσαμε έτσι και όχι με χιλιάδες pixels σε οριζόντιο και κάθετο άξονα), ενσωματωμένο modem για online gaming, GD Roms για παιχνίδια μεγάλου μεγέθους, πρωτοποριακή κάρτα μνήμης υπό τη μορφή της υπέροχης Visual Memory Unit και, πάνω από όλα, τα αγαπημένα και εξαιρετικά arcade παιχνίδια της SEGA. Όλα έδειχναν ιδανικά για αυτό το σύστημα, και με exclusives όπως το Resident Evil Code Veronica, το -ανώτερο της arcade έκδοσης- Soul Calibur και το πρωτοποριακό Phantasy Star Online, τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει στραβά. Σωστά;
Και όμως, μετά από ένα περίπου χρόνο καλής εμπορικής πορείας και στις τρεις μεγάλες αγορές του πλανήτη (Ιαπωνία, Αμερική, Ευρώπη), το Dreamcast άρχισε ξαφνικά να ασθμαίνει. Οι πωλήσεις μειώνονταν παρόλο που παιχνίδια και υποστήριξη συνέχιζε να έρχεται από τη SEGA, ενώ το φάντασμα του PlayStation 2 είχε ήδη αρχίσει να ρίχνει τη σκιά του επάνω στην αγορά των videogames. Ξαφνικά, αυτό που έμοιαζε ως η σωτηρία της SEGA, άρχισε να φαντάζει με την ταφόπλακά της. H ΕΑ εξ αρχής είχε στρέψει την πλάτη της στο σύστημα, στερώντας του τα FIFA, Need for Speed, NBA Live κ.λπ. Η Square (όπως και πολλοί άλλοι δημιουργοί JRPG) είχε γίνει αποκλειστικός πάροχος τίτλων για τις πλατφόρμες PlayStation με αποτέλεσμα τα τόσο ζωτικής σημασίας παιχνίδια αυτής της κατηγορίας να απουσιάζουν από το Dreamcast, ενώ ταυτόχρονα το DVD format είχε αρχίσει να αποκτά έντονο momentum στην αγορά. Και το Dreamcast δεν υποστήριζε DVD Video…
Έτσι, τον Μάρτιο του 2001, μόλις 2,5 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, η SEGA ανακοίνωσε ότι διακόπτει την παραγωγή του Dreamcast και ότι αποσύρεται από την “αρένα” του hardware, αφήνοντας έτσι ελεύθερο πεδίο στη Microsoft, που είχε ήδη ανακοινώσει το πρώτο Xbox. Κάπως έτσι, άδοξα, έληξε η σταδιοδρομία για το, ίσως, πιο αδικημένο σύστημα όλων των εποχών, με πωλήσεις μόλις 10 εκατομμυρίων τεμαχίων παγκοσμίως. Και μιλάμε για μια κονσόλα με καινοτομίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω και μια όχι μεγάλη, αλλά αξιοσέβαστη βιβλιοθήκη τίτλων, που σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε ο ανταγωνισμός, παρά μόνο απέκτησε όταν η SEGA αποφάσισε να γίνει multiplatform εκδότης.
Από πού να ξεκινήσουμε; Sonic Adventure, Phantasy Star Online, Shenmue, Chu Chu Rocket, Crazy Taxi, Skies of Arcadia, PowerStone 2, House of the Dead 2, Rez, MSR και τόσα ακόμα πολύ -ή λιγότερο- καλά παιχνίδια, που άλλα συστήματα δεν είδαν ποτέ. Όσο περισσότερο βλέπει αυτή τη βιβλιοθήκη τίτλων, τις δυνατότητες και τις προοπτικές που είχε αυτή η κονσόλα, τόσο περισσότερο θλίβεται ο σκεπτόμενος gamer για την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης με το Dreamcast. Μιλάμε για μια κονσόλα που είχε στη φαρέτρα της την καλύτερη έκδοση του Quake 3 Arena, του Street Fighter III: 3rd Strike και του Marvel vs Capcom 2, την κονσόλα που είχε “MMO” (Phantasy Star Online) πριν κυκλοφορήσει το WoW, την κονσόλα που είχε στο χειριστήριό της δεύτερη οθόνη 15 χρόνια πριν το Wii U. Και όλα αυτά -ειδικά από τα τέλη του 1999 και μετά- σε τιμή “χώμα”. Και πάλι, το αυτί του gamer εκείνης της περιόδου δεν ίδρωσε…
Και, έτσι, το Dreamcast μάς τελείωσε, τελείωσε και η SEGA ως platform holder και τα υπόλοιπα αποτελούν Ιστορία. Μια Ιστορία που ο υπογράφων και ο Λάμπρος Δημακόπουλος προσπαθούν να αναλύσουν στο ένατο video του μεγάλου μας αφιερώματος στις σημαντικότερες οικιακές κονσόλες της αγοράς, video που θα βρείτε παρακάτω. Όπως πάντα, αν ξεχάσαμε κάτι, αν κάτι ειπώθηκε λάθος ή αν θέλετε να προσθέσετε τη δική σας άποψη, πείτε μας στα σχόλια.