Και περνούν τα τρένα και σφυρίζουνε.
Το ότι στο κείμενο του ολοκληρωμένου Before the Storm θα είχα λιγότερα να γράψω από ό,τι στο πρώτο κείμενο για το πρώτο επεισόδιο, ειλικρινά δεν το περίμενα. Και εξηγούμαι. Το Before the Storm, και στο δεύτερο και στο τρίτο και καταληκτικό επεισόδιο συνεχίζει στο μοτίβο του πρώτου και είναι περισσότερο μία interactive (διαδραστική) στον ελάχιστο βαθμό ιστορία παρά παιχνίδι. Το Before the Storm γίνεται παιχνίδι μόνο όταν η Chloe πρέπει να λάβει κάποιες αποφάσεις και μόνο εκεί. Και στο τρίτο επεισόδιο, έχουμε περισσότερα cutscenes και διαλόγους παρά οτιδήποτε άλλο.
Η ιστορία συνεχίζει να χτίζει τη σχέση της Chloe με τη Rachel που πραγματικά έχει ενδιαφέρον το οποίο μεγαλώνει για όσους ξέρουν τι συμβαίνει στο αρχικό Life is Strange. Ακόμα περισσότερο, παίζοντας στα καπάκια το Life is Strange πολλά από τα τεκταινόμενα τα εκλαμβάνει τελείως διαφορετικά (και πολύ πιο συναισθηματικά φορτισμένα) ο παίκτης ξέροντας πλέον ποια είναι η Rachel, ποια η Chloe, ποιος ο Frank κτλ.
Παρόλα αυτά, σε ένα prequel το κοινό που αγάπησε το Life is Strange θα περίμενε ορισμένες απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα που αφορούν τη συνέχεια της ιστορίας. Και δυστυχώς πέρα από τη σχέση της Rachel με την Chloe, ελάχιστα ερωτήματα καλύπτονται. Δεν ξέρω πως την προσλαμβάνει κανείς αυτή την τακτική, εμένα πάντως δε με καλύπτει εκτός κι αν πέρα από το Farewell επεισόδιο που δε γνωρίζω τι αφορά, θα δούμε κι άλλο prequel.
Όπως και να έχει, οι τελικές πιθανές εκβάσεις της ιστορίας δεν επηρεάζουν το τι συμβαίνει στο Life is Strange και αυτό ίσως να είναι και ευεργετικό σε ό,τι αφορά το storytelling αφού θα μπλέκονταν πολύ άσχημα οι διάφορες επιλογές. Τα πιθανά τέλη αφορούν αποκλειστικά την Chloe και τη Rachel και με δεδομένο το ρόλο της Rachel στο Life is Strange, δεν έχουμε συνέχεια σε πολλά πράγματα.
Ό,τι άλλο κι αν γραφτεί θα είναι spoiler. Aπλά θα μπορούσαμε να κάνουμε μια επισήμανση για ορισμένες λεπτομέρειες στην αφήγηση που μπορεί να επηρεάζουν σε μεγάλο ή μικρό βαθμό την τελική έκβαση της ιστορίας. Πράγματα και ατάκες που φαινομενικά δεν παίζουν κάποιο ρόλο, τελικά επηρεάζουν σε μεγαλύτερο βαθμό την τροπή της ιστορίας. Και πάλι το λέμε, χωρίς να παίρνουμε απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα. Χαρακτήρες – αινίγματα του Life is Strange συνεχίζουν να παραμένουν αινίγματα μετά το τέλος του Before the Storm.
Κατά τα λοιπά, το πόνημα της Dontnod συνεχίζει να φαντάζει πολύ ανώτερο σε gameplay, απόδοση χαρακτήρων, voice overs και συνολική εμπειρία. Για κάποιο λόγο, οι ηθοποιοί στο Before the Storm κομπιάζουν σε κάθε λέξη, κάθε πρόταση λέγεται αργά, με παύσεις, και υπερδραματοποίηση ακόμα και σε καταστάσεις που δεν απαιτούν κάτι τέτοιο. Και ναι, υποθέτουμε ότι ένα λόγος είναι το ότι αυτό αυξάνει και τη διάρκεια του τίτλου που θα ήταν πολύ μικρότερος αν δεν ήταν οδυνηρά αργοί οι διάλογοι.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, αλλά η συνολική εμπειρία σε σχέση με το Life is Strange είναι πολύ κατώτερη και με δεδομένο ότι πάντα υπάρχει η φόρτιση στα πρόσωπα, στις ιστορίες και στην ατμόσφαιρα για κάποιον που έχει παίξει (και αγαπήσει) το Life is Strange. Από μόνο του το Before the Storm δε μπορεί να σταθεί. Συνολικά με το Life is Strange, και αγνοώντας τα κενά που μένουν ώστε να δεθούν οι ιστορίες, συνεχίζει να είναι το καλύτερο interactive adventure παιχνίδι από τότε που αυτά εμφανίστηκαν στην πιάτσα. Και είναι και μια καλή ευκαιρία να αναθερμανθεί το κοινό και να ζητήσει πιο επίμονα το Life is Strange 2.
To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
