Όταν οι ευσεβείς πόθοι μπορούν να γίνουν φορητοί…
Κάθε φορά που πρέπει να γίνει μια αναφορά στο όνομα Bayonetta, αυτή πρέπει να συνοδεύεται από αμέτρητους στεναγμούς πόθου και υγρών, ανεκπλήρωτων ονείρων. Αυτή η περιγραφή αφορά κυρίως σε αυτή τη γενιά εφήβων gamers, το μυαλό των οποίων τριβελιζόταν στο σχολείο από τις φιλήδονες, πλατωνικές σκέψεις που έτρεφαν για την μεσήλικη, αλλά εκθαμβωτική καθηγήτριά τους και, καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, έτρεχαν στον υπολογιστή ή στο PlayStation για να περιεργαστούν και να θαυμάσουν τη Lara Croft από όλες τις απόψεις και γωνίες. Γυναικείοι δημοφιλείς χαρακτήρες παρελαύνουν κατά καιρούς από τα βιντεοπαιχνίδια, αλλά λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να χαραχτούν έντονα στο μυαλό του κάθε gamer. Και αυτοί που το καταφέρνουν, έχουν πετύχει να συνδυάσουν άριστα τον απαιτούμενο δυναμισμό και τον άκρατο ερωτισμό.
Και κάπου εδώ, φτάνουμε στη Bayonetta – κατά κόσμο Cereza. Μια μάγισσα των Σκιών (Umbran Witch), η οποία ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα σε δύο κόσμους – του Παράδεισου και της Κόλασης- και βρίσκεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με τις δυνάμεις τους. Όχι τον Παράδεισο και την Κόλαση που γνωρίσαμε από τις διδαχές της Βίβλου ή της Χ ή Ψ εκκλησίας. Αυτό, άλλωστε, είναι αναμενόμενο. Η ιαπωνική κουλτούρα αρέσκεται στο να παίζει με τις παραδόσεις της Δύσης και συχνά να τις αποδίδει με τον πλέον εξωφρενικό τρόπο στα media που ελέγχει. Άποψη του γράφοντος είναι πως ένα παιχνίδι δεν πρέπει να ανακατεύεται στα χωράφια των εκάστοτε θρησκευτικών διδαχών και παραδόσεων και, ευτυχώς, τα παιχνίδια Bayonetta δεν πέφτουν σε αυτήν την παγίδα. Όταν μάλιστα στο παιχνίδι μπαίνει η Platinum, γνωστό και μη εξαιρετέο στούντιο, υπεύθυνο για πολλούς και σημαντικούς τίτλους, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το λιγότερο εκρηκτικό.
Επιστρέφουμε στη Bayonetta, η οποία μας συστήθηκε το 2009, στην πρώτη της περιπέτεια για κονσόλες της προηγούμενης γενιάς, με έναν τίτλο που τα έδινε όλα. Άφθονη hack ‘ n’ slash δράση, με την ηρωίδα μας να ξεπαστρεύει ορδές φτερωτών αγγέλων, κατώτερων και ανώτερων στην ιεραρχία, σταλμένες από μια δύναμη που επεδίωκε την επιστροφή του… Δημιουργού. Στόχος τους είναι η επανένωση ενός θρυλικού θησαυρού, των Ματιών του Κόσμου, η συνδυασμένη δύναμη των οποίων μπορεί να επιτρέψει στον κάτοχό τους να πραγματοποιήσει ό,τι επιθυμεί. Ως Σκιερή Μάγισσα, η Bayonetta είναι κάτοχος ενός Ματιού, το οποίο και την κάνει στόχο των ουράνιων, φτερωτών πλασμάτων.
Και εδώ έγκειται η διαφορά σχετικά με αντίστοιχα παιχνίδια και άλλες, παρόμοιες ηρωίδες. Τα παιχνίδια Bayonetta έχουν ένα υποτυπώδες σενάριο, το οποίο είναι αρκετό μόνο και μόνο για να δώσει το έναυσμα στον κάθε παίκτη να κατανοήσει απλώς το λόγο για τον οποίο μάχεται, σε έναν κόσμο πρακτικά και ουσιαστικά άναρχο, όπου το υπερφυσικό διασταυρώνεται με το πραγματικό και με τη δράση να εκτυλίσσεται σε κάθε σχεδόν γωνία του κόσμου. Όμως, αυτό είναι ένα μέρος μόνο του τι εστί Bayonetta. Bayonetta είναι να μπορείς να κάνεις ζημιά και να μαζεύεις φωτοστέφανα υπό τις μελωδίες του Fly Me To The Moon. Bayonetta σημαίνει να μπορείς να εκτελείς εντυπωσιακά combos μέσω ενός -φαινομενικά- άμυαλου button mashing συστήματος, βλέποντας να εκτυλίσσονται στην οθόνη οι ικανότητες της μαγισσούλας μας μια προς μια. Bayonetta όμως σημαίνει να μπορείς να κάνεις ανενόχλητα οφθαλμόλουτρο επί της οθόνης, χωρίς να νοιώθεις ότι ενδεχομένως προσβάλεις μια εκπρόσωπο του ασθενούς φύλου.
Άλλωστε, η ίδια η πρωταγωνίστρια δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ. Ορισμένες από τις κινήσεις της, ο σχεδιασμός και η φωνή, για να μην αναφέρουμε κάποιες από τις πόζες της στο παιχνίδι, αποπνέουν άκρατο ερωτισμό και κάνουν και τον πιο απαιτητικό παίκτη να υποκύψει και να αφεθεί στο έντονο ταξίδι της κάπου ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Είναι απόλυτα σίγουρο πως ακόμα και αν το παιχνίδι το έπαιζαν σκληροπυρηνικοί ιερωμένοι (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε), είναι σίγουρο πως θα παρασύρονταν από το ύφος και το στυλ της πρωταγωνίστριας και θα διασκέδαζαν και αυτοί με τη σειρά τους.
Το παιχνίδι αυτό όμως περιγράφει ένα ταξίδι, το οποίο έχει επαναληφθεί πολλάκις στο παρελθόν. Το πρώτο παιχνίδι, το οποίο εκδόθηκε από τη Sega, βρήκε το δρόμο του σε πολλές κονσόλες και απέκτησε ένα συγκεκριμένο κοινό. Εκμεταλλευόμενη την επιτυχία της Bayonetta στην Ιαπωνία, η Nintendo εξαγόρασε τα δικαιώματα του franchise από τη Sega, με αποτέλεσμα το Bayonetta 2 να κυκλοφορήσει αποκλειστικά για Wii U, μην προσφέροντας τη δυνατότητα στους υπόλοιπους να ακολουθήσουν την Bayonetta, η οποία έρχεται με νέο look, σε μια νέα περιπέτεια. Και παρά την επιτυχία της στην Ιαπωνία, η πορεία του Wii U δεν συγκίνησε ιδιαίτερα το κοινό της Δύσης, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να μην λάβει την αναγνώριση που του άξιζε. Έτσι, εκμεταλλευόμενη το momentum εξαιρετικών πωλήσεων που έχει πετύχει μέχρι στιγμής το Switch, η Nintendo προσπαθεί να υπενθυμίσει στο κοινό την αξία της σειράς, δίνοντας μια ακόμα ευκαιρία στο παιχνίδι, ακριβώς όπως έκανε ήδη με παιχνίδια όπως το Mario Kart 8 και όπως αναμένεται αναμφισβήτητα να κάνει στο μέλλον, με αδικημένους τίτλους του Wii U, σε μια προσπάθεια να επαναπροσεγγίσει ένα κοινό που είχε χαθεί.
Όμως, σε αντίθεση με αναβαθμισμένους τίτλους του Wii U, οι οποίοι επιστρέφουν στο Switch έχοντας κάτι τις παραπάνω για να προσελκύσουν, εκτός από τους νέους παίκτες, και εκείνους που ασχολήθηκαν διεξοδικά με το παιχνίδι πιο παλιά, η έκδοση για το Switch δεν φαίνεται να μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω. Η έκδοση για το Wii U εμπεριείχε το πρώτο παιχνίδι της σειράς, το οποίο και έδινε τη δυνατότητα σε όσους δεν το είχαν παίξει να ασχοληθούν ξανά μαζί του, πριν μεταβούν και επίσημα στο sequel. Η έκδοση για το Switch μεταφέρεται σχεδόν αυτούσια, με ορισμένες αναβαθμίσεις στον οπτικό τομέα να είναι αυτές που κάνουν ουσιαστικά τη διαφορά.
Τι σημαίνει αυτό; Παίζοντας το πρώτο Bayonetta, ο κάθε παίκτης μπορεί εύκολα να αντιληφθεί την ηλικία του. Αν και η ανάλυση έχει διατηρηθεί στα ίδια επίπεδα με την έκδοση για το Wii U, με το ρυθμό ανανέωσης της οθόνης να αγγίζει σχεδόν συνέχεια τα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο οπτικός τομέας του πρώτου Bayonetta αποδίδεται όπως πρέπει σε μια ευρεία γκάμα τηλεοράσεων. Δεδομένων, μάλιστα, ορισμένων περιορισμών του hardware της κονσόλας, όπως η έλλειψη υποστήριξης anti-aliasing, το παιχνίδι μπορεί να φαίνεται κατώτερο του μετρίου όταν το παίζουμε με την κονσόλα να βρίσκεται στο dock.
Τα πράγματα είναι πολύ, πολύ καλύτερα όταν ασχολούμαστε με το παιχνίδι σε portable mode. Η μικρότερη οθόνη και η ανάλυση που υποστηρίζεται από αυτήν αλλάζουν δραστικά την εμπειρία μας, κάνοντας το παιχνίδι πολύ πιο ευχάριστο εκτός τηλεόρασης. Ωστόσο, η διαφορά φαίνεται ξεκάθαρα στο Bayonetta 2, όπου ο οπτικός τομέας είναι πολύ πιο βελτιωμένος και ζωντανός, με την εμπειρία να είναι εξαιρετική τόσο όταν παίζουμε φορητά, όσο και όταν παίζουμε στην τηλεόραση. Οι όποιες τεχνικές αδυναμίες της έκδοσης για Wii U φαίνεται να έχουν εξαλειφθεί και, σε συνδυασμό πάντα με το gameplay, κάνουν το Bayonetta 2 πιο όμορφο από ποτέ.
Και σε παιχνίδια όπως τα Bayonetta το gameplay είναι αυτό που σηκώνει, επί της ουσίας, τα βάρη. Η ιστορία δεν έχει τεράστια σημασία. Δεν είναι το παιχνίδι που βασίζεται πάνω στις ανατροπές και στους διαλόγους. Οι όποιες σεναριακές ανατροπές υπάρχουν αγγίζουν τα όρια του κλισέ, ενώ οι διάλογοι εμφανίζονται με την μορφή ατάκας, κάνοντάς μας να χαμογελάμε με την σπιρτάδα της πρωταγωνίστριας και με την παιχνιδιάρικη, ναζιάρικη ίσως, διάθεσή της απέναντι στους χαρακτήρες. Αυτό που έχει σημασία είναι να βλέπουμε την πρωταγωνίστρια ντυμένη με τη μαύρη της στολή (η οποία παρεμπιπτόντως είναι τα μαλλιά της) να στέλνει μοχθηρά αγγελάκια πίσω στο δημιουργό τους, εκτελώντας διάφορα combos που περιλαμβάνουν φυσικές επιθέσεις αλλά και επιθέσεις με πιστόλια, τα οποία μπορεί να αναβαθμίσει στην Κόλαση ανταλλάσσοντας…φωτοστέφανα!
Οι γρήγορες επιθέσεις και η άμεση απόκρισή της όταν εκτελούμε dodges (με τα πιο σωστά εκτελεσμένα dodges να ενεργοποιούν αυτόματα το Χρόνο των Μαγισσών ή Witch Time, όπου οι επιθέσεις είναι πολύ πιο γρήγορες από το κανονικό) οδηγούν σε φρενήρεις μάχες, κάνοντας την εμπειρία μας απολαυστική. Βέβαια, η εμπειρία γίνεται ακόμα καλύτερη όταν βλέπουμε την Bayonetta να αποχωρίζεται λίγο τα μαλλιά της (χάνοντας έτσι μέρος της στολής της και ό,τι αυτό συνεπάγεται) και να εκτελεί μερικά από τα πιο ευφάνταστα, finishing combos που θα δούμε σε hack’n’slash παιχνίδια. Επιπλέον, είναι καλό οι νεοεισερχόμενοι στον κόσμο της Bayonetta να παίξουν τα παιχνίδια με τη σειρά.
Έχοντας κάποιος τελειώσει το πρώτο, μπορεί να νομίζει πως γνωρίζει εξαιρετικά τη φόρμουλα του παιχνιδιού και του τι μπορεί να συναντήσει στο επόμενο παιχνίδι. Όμως το Bayonetta 2 απογειώνει την gameplay εμπειρία. Ο μεγαλύτερος αριθμός combos σε συνδυασμό με τον αυξημένο αριθμό διαθέσιμων όπλων και ο άρτιος χειρισμός δεν μας αφήνει να βγούμε εύκολα από τη δράση. Οι αναμετρήσεις τόσο στο έδαφος όσο και στον αέρα είναι χαοτικά γρήγορες, αλλά κατά έναν παράδοξο τρόπο δεν χάνουμε επ’ ουδενί την επαφή μας με το παιχνίδι. Είναι η έκρηξη αδρεναλίνης που μας σπρώχνει να συνεχίσουμε; Είναι ίσως κάποιο ξόρκι της Cereza που μας επιτρέπει να ασχολούμαστε απερίσπαστα; Αν και, ομολογουμένως το Bayonetta 2 δεν περιλαμβάνει τα επίπεδα βίας και…οφθαλμόλουτρου που συνοδεύουν το πρώτο παιχνίδι (όχι ότι είναι απόντα, βέβαια), εν τούτοις ολόκληρη η δομή του χειρισμού και της προσέγγισης σε επίπεδο gameplay είναι τόσο προσεκτικά σχεδιασμένη, που δεν αφήνει εύκολα περιθώρια λάθους, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο τέλος του παιχνιδιού.
Δοκιμάσαμε χωρίς προβλήματα το παιχνίδι τόσο παίζοντας μέσω των Joy-Con χειριστηρίων όσο και του Pro Controller και είμαστε ικανοποιημένοι από το χειρισμό και των δυο παιχνιδιών. Τα touch controls συνοδεύουν τις δυο εκδόσεις από την εποχή του Wii U, με την έκδοση για Switch να υποστηρίζει και motion controls. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για μια εξαιρετική και αξιομνημόνευτη προσθήκη. Τα motion controls μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ορισμένες περιπτώσεις όπου ο παίκτης καλείται να αποφύγει ορισμένες δύσκολες καταστάσεις αντί να πατήσει έναν συγκεκριμένο συνδυασμό πλήκτρων και, πραγματικά, δεν βρίσκουμε το λόγο να τα χρησιμοποιήσουμε ως εναλλακτική πρόταση. Το Bayonetta 2 υποστηρίζει, επίσης, και τη χρήση unlockable κουστουμιών για τη μαγισσούλα μας μέσω amiibo, αν και αυτή η προσθήκη είναι άκρως περιττή για μια μερίδα παικτών.
Για να είμαστε τίμιοι στην τελική μας άποψη, πρέπει να αναφέρουμε για μια τελευταία φορά πως η συλλογή με τα δυο Bayonetta δεν προσφέρει κάτι καινούριο. Στο παρελθόν έχουμε «καταδικάσει» άσκοπες, άστοχες και ανούσιες επανακυκλοφορίες που δεν προσφέρουν ουσιαστικά επιχειρήματα στον παίκτη για να ασχοληθεί μαζί τους. Δεν μπορούμε, όμως, να το κάνουμε με τα Bayonetta. Η πρωταγωνίστρια είναι ένα αστέρι. Μια ολοκληρωμένη, δυναμική, χιουμοριστική και ακομπλεξάριστη τύπισσα που, μεταξύ μας, θα θέλαμε όλοι μας να είναι στο πλευρό μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (μόνο οι Luke και Loki έχουν αυτό το προνόμιο!). Ένας γυναικείος χαρακτήρας που λατρεύουν οι άνδρες gamers και που δεν μπορούν να μισήσουν οι κοπέλες του σπορ. Ένας χαρακτήρας που μπορεί να δώσει μια πιο προσωπική νότα σε κάθε είδους αναμέτρηση, όσο δυνατός και αν φαίνεται ο εχθρός που στέκεται στο διάβα του.
Και γι’αυτό ευχαριστούμε την Platinum και τη σκηνοθεσία του Kamiya, η οποία μπορεί να μετατρέψει μια βίαιη σκηνή σε κάτι πραγματικά μαγικό. Γιατί τα πούπουλα από τα φτερά αγγέλων, τα οποία περιστρέφονται γύρω από την Bayonetta με το πάτωμα πλημμυρισμένο από αίμα και το background λουσμένο στο φως μπορούν να αποδώσουν μόνο ένα ονειρικό συναίσθημα. Και το gameplay, τόσο απλό στην εκτέλεση και τόσο εθιστικό στην ενασχόλησή του δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε – όχι, μέχρι να πλατινάρουμε κάθε επίπεδο και να εξερευνήσουμε κάθε σπιθαμή, κάθε πιθανή λεπτομέρειά του.
Και όταν όλα αυτά μπορούμε να τα έχουμε μαζί μας, χάρη στη φορητότητα του Nintendo Switch, τότε το πακέτο αυτό γίνεται ακαταμάχητο. Είναι η επιμονή της Nintendo να δώσει μια ακόμα ευκαιρία σε ένα franchise που δεν απογοητεύει και ένα απολαυστικό προοίμιο για το Bayonetta 3, που αναμένεται να κυκλοφορήσει στο μέλλον. Και είναι ο καλύτερος συνοδός στο δρόμο των αναμνήσεών μας. Καταιγιστικά χαώδεις, γρήγορες και εθιστικότατες μάχες στο δρόμο, μέχρι να πάμε ξανά στο σχολείο, για το μάθημα με εκείνη την ψηλή καθηγήτρια, με το μακρύ μαύρο μαλλί και τα γυαλάκια με τον μαύρο σκελετό. Και να συνεχίσουμε να αναστενάζουμε.
