Bohemian rhapsody.
“Dungeons & no Dragons”. Aυτή η λακωνική ατάκα, που έκλεινε το πρώτο trailer για το Kingdom Come: Deliverance από το μακρινό 2014, κατάφερνε μέσα σε τέσσερις λέξεις να εκφράσει το όραμα της Warhorse Studios. Ήταν αρκετή, επίσης, ώστε να κεντρίσει άμεσα την προσοχή του γράφοντος και να δημιουργήσει προσδοκίες για ένα open-world παιχνίδι το οποίο, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, επιχειρεί για πρώτη φορά να μας μεταφέρει στον ίδιο τον Μεσαίωνα και όχι σε ένα φανταστικό σύμπαν που απλά αντλεί την έμπνευσή του από τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η εμμονή της τσέχικης Warhorse Studios στην πιστή μεταφορά της εποχής είναι εμφανέστατη μέσω του ογκωδέστατου Codex που περιέχει ιστορικές επεξηγήσεις για κάθε πτυχή της ζωής στη Βοημία, από την εξιστόρηση γεγονότων που άλλαξαν τη ροή των βασιλείων μέχρι πληροφορίες για την παρασκευή επίπλων και τη συλλογή βοτάνων.
Ήδη από την εισαγωγή είναι εμφανές πως η Warhorse εστίασε την προσοχή της στην πιστή μεταφορά των συμβάντων που έλαβαν χώρα στο Βασίλειο της Βοημίας του 1403. Μία περίοδος όπου η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία -και ειδικότερα η περιοχή της Βοημίας- είχε περάσει από τα χρυσά χρόνια του βασιλιά Καρόλου Δ’ στα χέρια του γιου του, Βεντσεσλάβο, έναν, κατά τις πηγές, μάλλον ανίκανο βασιλιάς. Η αδυναμία του να διοικήσει επαρκώς το βασίλειο οδήγησε στην απαγωγή του από τον ετεροθαλή αδερφό του, Σιγισμούνδο, τον βασιλιά της Ουγγαρίας, που εισέβαλε παράλληλα στην Βοημία, ρημάζοντας και καταστρέφοντας την επαρχία. Αυτή η εισβολή αποτελεί και την αφετηρία της περιπέτειες του Henry.
Την ιστορία του Henry μάλλον δεν θα τη βρείτε σε κάποιο βιβλίο ιστορίας, δεν παύει όμως να είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα του παιχνιδιού και ας περιβάλλεται από πάμπολλες ιστορικές φυσιογνωμίες. Η ανέλιξη του Henry από έναν απλό γιο σιδερά, ενός μικρού χωριού, σε έναν πολυμήχανο και ικανότατο πολεμιστή, που έχει ως όπλο τόσο το σπαθί του όσο και το μυαλό του, γίνεται με απόλυτη ομαλότητα. Από την πρώτη μας επαφή με τον Henry είναι εμφανές ότι δεν έχει καμία ιδιαίτερη ικανότητα που να του επιτρέπει να ξεχωρίσει (ακόμα και όταν χρειαστεί να μιλήσουν οι γροθιές, ενδέχεται να τις φάει από έναν μεθυσμένο σταβλίτη όπως… αποδείξαμε στο πρώτο μέρος του livestream). Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια, όπου ο ήρωάς μας δεν αργεί να εκτοξεύει πανίσχυρες fireballs, να κραδαίνει το δεκάκιλο ξίφος του με χάρη ή να στοχεύει το Μ16 σαν να είναι ο Γουλιέλμος Τέλλος του μέλλοντος, εδώ ο πρωταγωνιστής (και εμείς μαζί του) θα χρειαστεί μία αργή και σταδιακή εκπαίδευση ώστε να αποκτήσει και να εξασκήσει τις ικανότητές του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το αρχικό tutorial διαρκεί περίπου δύο ώρες, ενώ μετά και το τυπικό τέλος του οι επόμενες 5-6 ώρες λειτουργούν ουσιαστικά ως ένα ακόμα advanced tutorial. Η αργή εισαγωγή στον κόσμο του παιχνιδιού σημαίνει, πρακτικά, ότι θα χρειαστείτε 5-6 ώρες μέχρι να πάρετε τον περήφανο Ντορή σας για να καλπάσετε ελεύθερα στην ύπαιθρο. Αν και αυτή η αργόσυρτη εκμάθηση ίσως φανεί κουραστική σε μερίδα παικτών, κατά τη δική μας εκτίμηση επιτρέπει στην απορρόφηση των μηχανισμών με τον απολύτως κατάλληλο ρυθμό, επιτρέποντας παράλληλα στον Henry να σκληραγωγηθεί με φυσικότητα στις νέες καταστάσεις.
Η δραματική αλλαγή στη ζωή του Henry θα έρθει όταν ορδές Κουμάνων (Μογγολικά φύλα που εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία), υπό την ηγεσία του Σιγισμούνδου, κατακτήσουν και λεηλατήσουν το Skalitz, σκοτώνοντας, στην πορεία, τους γονείς του πρωταγωνιστή. Στη συνέχεια ο Henry θα έρθει υπό τις διαταγές του Λόρδου του, Radzig Kobyla, ώστε να ερευνήσει διάφορες επιμέρους δολιοφθορές και δολοφονικές επιθέσεις των μισθοφόρων του Σιγισμούνδου, κυνηγώντας παράλληλα τον δολοφόνο του πατέρα του. Η περιπέτεια κινείται πρωτίστως στα μονοπάτια μίας προσωπικής ιστορίας εκδίκησης, με την ευρύτερη σύρραξη να βρίσκεται στο παρασκήνιο. Οι αναταραχές που αφορούν στις στρατιές του βασιλείου έρχονται στο επίκεντρο κυρίως στα τελικά στάδια της περιπέτειας, αν και σαν αναφορές και όχι ως έναυσμα για συμπλοκές μεγάλης κλίμακας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς η προσωπική ιστορία του πρωταγωνιστή παρουσιάζει ενδιαφέρον, κυρίως χάρη στον Henry, έναν ιδιαίτερα συμπαθή χαρακτήρα, αλλά -κυρίως- ανθρώπινο και προσγειωμένο. Η προσωπικότητά του διαγράφεται έντονα, αποτελώντας ένα άτομο με υψηλό αίσθημα της τιμής, ταπεινότητα αλλά και συγκρατημένο θάρρος. Ο Henry περιβάλλεται από διάφορους δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι πιο σημαντικοί εκ των οποίων αποτελούν πραγματικές, ιστορικές προσωπικότητες και έχουν την τιμητική τους στις πολυάριθμες cutscenes. Ειδικά οι διάλογοι των κυριότερων χαρακτήρων της βασικής πλοκής είναι πάντοτε φροντισμένοι στην εντέλεια, η σκηνοθεσία των cutscenes βρίσκεται σε υψηλότατα επίπεδα και οι ηθοποιοί εκτελούν άψογα τη δουλειά τους, οδηγώντας σαφέστατα στην ευχάριστη παρακολούθηση της κεντρικής ιστορίας.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι υπάρχει ένα μελανό σημείο στο σενάριο, που εμφανίζεται κατά τα μισά της περιπέτειας, όταν και διαπιστώσαμε το πόσο ρηχός και αδιάφορος είναι ο βασικός villain. Αν και δεν αποτελεί ικανό στοιχείο για να αλλοιώσει τη βαρύτητα της περιπέτειας του Henry, αναμφίβολα θα βοηθούσε τα μέγιστα η παρουσία ενός ουσιαστικά μοχθηρού, αντίπαλου ηγέτη. Επιπλέον, στα μέσα της περιπέτειας αρχίζει και χάνεται ο βαθμός της ίντριγκας και της δολοπλοκίας που χτίζεται στο πρώτο κομμάτι, οδηγώντας σε μία καλογραμμένη μεν αλλά προβλέψιμη και κάπως κοινότυπη εξέλιξη. Από την άλλη πλευρά, στα τελευταία στάδια η ιστορία αποκτά περισσότερες στροφές ώστε να κλιμακωθεί ικανοποιητικά, θέτοντας ισχυρότατες βάσεις για πιθανά ευπρόσδεκτα expansions ή -ακόμα καλύτερα- ένα πλήρες sequel.
Αν όμως το Kingdom Come έχει ορισμένα προβληματάκια στη ροή του βασικού σεναρίου, εκεί που πραγματικά τα πάει περίφημα είναι στη γραφή και τη δομή των επιμέρους quests. Ο όγκος του περιεχομένου είναι πραγματικά τεράστιος (η διάρκεια ξεπερνάει τις 50 ώρες, ενώ μόνο το campaign φτάνει με άνεση τις 20-25) και η προσοχή που έχει δοθεί στα objectives είναι εμφανέστατη. Τα quests κατηγοριοποιούνται σε βασικά, δευτερεύοντα και “activities”, όπου μόνο τα τελευταία δείχνουν σημάδια επανάληψης καθώς, ουσιαστικά, περιέχουν ορισμένα fetch quests και απλοϊκά ζητούμενα του τύπου “κλέψε ένα κόσμημα από το τάδε σπίτι”.
Από την άλλη πλευρά τα κύρια και δευτερεύοντα quests αποτελούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, σύνθετες αποστολές, με πολλαπλά objectives και εναλλακτικές δυνατότητες επίλυσης. Κατά τη διάρκεια του Kingdom Come (μικρό spoiler για όσους δεν θέλουν να γνωρίζουν το παραμικρό για τα quests), μεταξύ πολλών άλλων, πήραμε μέρος σε εξορκισμό, ερευνήσαμε αιρετικές ομάδες, εξιχνιάσαμε εγκλήματα, αναλάβαμε το πρωινό κήρυγμα σε εκκλησία λίγο πριν το κεφάλι του Henry εκραγεί από το hangover σε ένα από τα πιο προκλητικώς ξεκαρδιστικά quests που έχουμε δει σε RPG και λάβαμε μέρος σε μία undercover αποστολή εντός ενός μοναστηριού σε ένα ευρηματικό και πολύωρο quest, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να δοθεί ως εξτρά, εκτενές DLC.
Πολλά από τα quests περιλαμβάνουν προαιρετικά ζητούμενα και διακλαδώσεις που ενδέχεται να μας οδηγήσουν σε διαφορετική έκβαση. Το Kingdom Come επιτρέπει ουσιαστική ελευθερία, προσφέροντας τελικά αξιομνημόνευτες αποστολές που ποτέ δεν κρατάνε τον παίκτη από το χέρι. Αν και τα waypoints υπάρχουν, πολύ συχνά βρίσκονται για να σημαδέψουν μία ευρύτερη περιοχή όπου θα πρέπει από μόνοι μας να παρατηρήσουμε τον περιβάλλοντα χώρο για να εντοπίσουμε το επόμενο στοιχείο ή ενέργεια που θα χρειαστεί να εκτελέσουμε. Θα πρέπει να πλησιάσετε τον τίτλο έχοντας υπόψη ότι θα βρεθείτε μπροστά από μία απαιτητική περιπέτεια, όπου η ολοκλήρωση κάθε αποστολής απαιτεί την προσοχή σας στις πληροφορίες που συλλέγετε.
Φυσικά, οι διαφορετικές προσεγγίσεις κάθε αποστολής στηρίζονται και στην εξέλιξη που έχουν οι ικανότητες του Henry. Η βελτίωση των πολυάριθμων skills ακολουθεί το μοντέλο των Elder Scrolls, όπου τα skills ισχυροποιούνται όσο περισσότερο τα χρησιμοποιούμε, μία μέθοδος που συνάδει με τη γενικότερη, ρεαλιστική προσέγγιση του παιχνιδιού. Η ποικιλία τους είναι αρκούντως ικανοποιητική για κάθε λογής ικανότητα του Henry, από την δεξιοτεχνία του στο σπαθί μέχρι τη συλλογή βοτάνων. Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε το ιδιόρρυθμο σύστημα των saves που ενδέχεται να αποτρέψει ορισμένους από τη χρήση συγκεκριμένων skills και -κατ’ επέκταση- προσεγγίσεων. Σε μία προσπάθεια της Warhorse να μας οδηγήσει στην αποδοχή των συνεπειών των πράξεών μας, η ευκολία των ατελείωτων quick saves λάμπει διά της απουσίας της, έχοντας αντικατασταθεί από το saviour schnapp, ένα αλκοολούχο ποτό που λειτουργεί ως save και που παράλληλα παραμένει αρκετά ακριβό για ένα μεγάλο μέρος της περιπέτειας (σημειωτέον ότι δεν υπάρχουν microtransactions).
Αν και το παιχνίδι σώζει αυτόματα σε κομβικά σημεία, γενικά είναι πιθανό να οδηγηθείτε μισή ώρα ή και περισσότερο πίσω σε περίπτωση που ο Henry φύγει σε τόπο χλοερό. Είναι πολύ πιθανό να σκεφτεί κάποιος διπλά αν θα χρησιμοποιήσει το pickpocket (κλοπή πορτοφολιού) όταν η πιθανότητα να τον πιάσουν στα πράσα παραμένει random ακόμα και σε μεγαλύτερα levels του skill. Αυτός ο μηχανισμός μπορεί να αλλαχθεί με χαρακτηριστική ευκολία με σχετικό mod στα PC, εντούτοις, στις κονσόλες το σύστημα των saves ίσως ζημιώσει την εμπειρία σε όσους επιθυμούν πιο… ύπουλες προσεγγίσεις υπό την κάλυψη του σκοταδιού.
Παρά τον περιορισμό που ενδέχεται να προκύψει από το σύστημα των saves, και πάλι το παιχνίδι βρίθει από ποικιλία επιλογών. Σημαντική βαρύτητα έχει δοθεί στην ιδιαίτερα συχνή επιρροή που μπορούμε να ασκήσουμε στους διαλόγους ανάλογα με το επίπεδο της ευγλωττίας του Henry, τα ρούχα που φοράει ή το πόσο απειλητικός δείχνει (ας πούμε ότι αν το σπαθί του είναι καλυμμένο με αίματα ο λόγος του θα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα…). Αυτές οι πινελιές ρεαλισμού (όπως και η ανάγκη να έχει ο Henry το στομάχι του γεμάτο αλλά και τον ύπνο του) λειτουργούν άλλοτε υπέρ του του χτισίματος ενός αληθοφανούς κόσμου και άλλοτε μάλλον αδιάφορα (στην περίπτωση του φαγητού ιδίως), αλλά ποτέ δεν μας δημιούργησαν την αίσθηση της αγγαρείας ή της άκομψης πτώσης του ρυθμού. Όσον αφορά τον γράφοντα, ο κόσμος του Kingdom Come τον κέρδισε σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτές οι καθημερινές ρουτίνες (ντους, φαΐ και νάνι) να αποτελούν άλλο ένα λιθαράκι στο χτίσιμο ενός ζωντανού κόσμου.
Γενικότερα, η δουλειά της Warhorse στην ανάπτυξη ενός κόσμου που “αναπνέει” βρίσκεται σε υψηλότατα επίπεδα. Οι κάτοικοι των οικισμών έχουν τις δικές τους ρουτίνες, ανοίγουν τα μαγαζιά τους το πρωί, δουλεύουν στα χωράφια, επισκέπτονται τις ταβέρνες ενώ τα πάντα ερημώνουν όταν το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά. Φυσικά, οι ρουτίνες της καθημερινότητας δεν είναι κάτι το καινούριο (το μακρινό Oblivion είχε υπερτονίσει την ύπαρξή τους) αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα στοιχείο που έχει αποδοθεί όμορφα και πειστικά.
Επιπλέον, βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον όπου ο κόσμος αντιδρά στις πράξεις και τη φήμη που έχουμε αποκτήσει, βλέποντας κατοίκους όλο και περισσότερο να μας αναγνωρίζουν στον δρόμο με την παράλληλη απόκτησης φήμης, φρουρούς να θυμούνται ότι κάποιος τους ψέλλισε στο αυτί πως μας είδε το βράδυ να μπαίνουμε ύποπτα σε κάποιο σπίτι και λοιπές συμπεριφορές, ανάλογες, κατά περιπτώσεις, και με τα quests που έχουμε ολοκληρώσει. Φυσικά, όντας Μεσαίωνας, οι γειτονιές και οι δρόμοι δεν είναι πάντοτε ασφαλείς. Όσο καλοί κι αν είμαστε στα λόγια, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να βγουν τα σπαθιά και τα τόξα για να φέρουν τη λύση σε μία σύγκρουση. Το σύστημα μάχης ακολουθεί τη λογική του υπόλοιπου παιχνιδιού, βασιζόμενο στην αληθοφάνεια. Όποτε ερχόμαστε απέναντι από εχθρούς η κάμερα κλειδώνει αυτόματα στον κοντινότερο εξ αυτών, δίνοντάς μας το ελεύθερο να σημαδεύουμε με το mouse ή τον δεξί αναλογικό μοχλό σε ένα από τα πέντε μέρη του σώματός του.
Η αίσθηση της μάχης είναι σαφέστατα πολύ διαφορετική απ’ ό,τι έχουμε δει σε παιχνίδι πρώτου προσώπου, ενώ ακόμα και η σχετικά παρόμοια προσέγγιση του For Honor φαντάζει ως φρενήρης arcade εκδοχή του συστήματος που έχουμε εδώ (δεν σημαίνει ότι το ένα ή το άλλο υστερεί σε κάτι, απλώς ότι έχουν διαφορετικό ρυθμό). Οι συγκρούσεις διακρίνονται από μία μεθοδικότητα στην επίθεση και στην άμυνα, όπου πρέπει να βλέπουμε με προσοχή το στήσιμο και τις κινήσεις του αντιπάλου, ελέγχοντας παράλληλα την αντοχή (stamina) του Henry.
Συμβαδίζοντας με το υπόλοιπο ύφος του Kingdom Come, ένα καλοζυγισμένο χτύπημα σε αφύλακτο σημείο του αντιπάλου ενδέχεται να τον ρίξει με ένα χτύπημα. Γενικά, το σύστημα μάχης έχει το ιδανικό βάθος και καινοτομία ώστε οι συγκρούσεις να μην γίνονται ποτέ επαναλαμβανόμενες. Σε αυτό βοηθάει φυσικά και η συχνότητα των μαχών που δίνουν την εντύπωση ότι είναι μετρημένες, καθώς δεν είναι απίθανο να περάσουν μία και δύο ώρες δίχως να χρειαστεί να τραβήξετε το σπαθί. Το Kingdom Come καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να προσδώσει ιδιαίτερη βαρύτητα σε κάθε μάχη.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα για την εμμονή στην αληθοφάνεια, όπως η απουσία σταυρονήματος στο τόξο (που όμως συνηθίζεται όσο γινόμαστε καλύτεροι στο σημάδι), τη λεπτομερή μέθοδο παρασκευής φίλτρων, την περιορισμένη ορατότητα όταν ο Henry φοράει κράνος με προστατευτικό στο πρόσωπο και διάφορες άλλες πινελιές, αλλά μάλλον θα κουράσουμε. Αρκεί να πούμε ότι υπάρχουν διάσπαρτες κάθε λογής λεπτομέρειες που χτίζουν κομμάτι, κομμάτι έναν ζωντανό και προσγειωμένο κόσμο. Έναν κόσμο, βέβαια, που δεν είναι απόλυτα υγιής και δεν μιλάμε αποκλειστικά για τις δυσκολίες που υπήρχαν στον Μεσαίωνα. Το Kingdom Come δεν ξεφεύγει από τη νόρμα των ανοιχτών κόσμων που συνοδεύονται από bugs και glitches, ιδίως κατά τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας τους.
Το ζητούμενο είναι σε τι βαθμό και συχνότητα υπάρχουν αυτά τα προβλήματα. Κατά τις εβδομήντα ώρες ενασχόλησής μας παρατηρήσαμε διάφορα glitches, τα οποία όμως σε συντριπτικό βαθμό δεν αλλοίωσαν την εμπειρία μας. Το πιο κοινότυπο glitch είχε να κάνει με το περπάτημα κάποιου NPC επάνω σε τοίχο, ενώ δεν έλειπαν και κάποια μικροπροβλήματα όπως clipping σε επιφάνειες. Όσον αφορά τα quests, σε μία περίπτωση ένα δευτερεύον quest κόλλησε λόγω bug, κάτι που “διορθώθηκε” έπειτα από load (ένας άλλος λόγος που το παιχνίδι θα έπρεπε να επιτρέπει δίχως περιορισμούς τα saves). Εντούτοις, αν και σαφέστατα χρειάζεται πολύ δουλειά με patches, δεν θα λέγαμε ότι τα προβλήματα που συναντήσαμε φτάσανε σε σημείο να εκνευρίσουν. Σίγουρα όποιος έχει την υπομονή να περιμένει διορθωτικά patches θα έχει αρτιότερη εμπειρία, από την άλλη, όμως, κάποιος που δεν μπορεί να περιμένει, και πάλι θα μπει σε ένα ξεχωριστό και δουλεμένο RPG, που έχει να προσφέρει μία πραγματικά εναλλακτική και ιδιαίτερα όμορφη εμπειρία.
Μιλώντας για ομορφιά, η CryEngine 3 δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί τον σκελετό για ένα άρτιο τεχνικό αποτέλεσμα, με την Warhorse να είναι σε θέση να την τιθασεύσει ώστε να αποδώσει έναν άκρως ελκυστικό και λεπτομερή ανοιχτό κόσμο. Ειδικότερα ο σχεδιασμός της υπαίθρου και των δασών είναι εξαιρετικός, με την πυκνή βλάστηση και την ποικιλία στην χλωρίδα να κερδίζει τις εντυπώσεις. Εξίσου εντυπωσιακά είναι και τα διάφορα οπτικά εφέ, ιδίως των φωτισμών, προσφέροντας ένα ιδιαίτερα όμορφο θέαμα όταν οι ακτίνες του ήλιου περνάνε ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων ή όταν παρακολουθούμε τους φωτισμούς των πυρσών στις κατάμαυρες νύχτες. Αναμφίβολα μιλάμε για ένα εκ των ομορφότερων τίτλων σε open-world περιβάλλον.
Σε πολύ καλά επίπεδα κυμαίνεται και ο ηχητικός τομέας, με τα διάφορα εφέ να συνοδεύουν κατάλληλα το περιβάλλον, ενισχύοντας καταλυτικά τη ζωντάνια του. Τα μουσικά θέματα εκπληρώνουν κι αυτά άρτια τον σκοπό τους, περιέχοντας κατάλληλα πομπώδη κομμάτια στις πιο επικές σκηνές και απαλές μελωδίες στις πιο ήρεμες περιηγήσεις μας, με την ποικιλία τους να είναι η αρκούντως ικανοποιητική.
Για να συνοψίσουμε, το Kingdom Come: Deliverance αποτελεί ένα αξιοθαύμαστο πρώτο εγχείρημα μίας νεοσύστατης ομάδας που θα ζήλευαν πολλοί “AAA” δημιουργοί. Πέρα από τα glitches και τα bugs (που δεν ξεπερνάνε απαγορευτικά όρια) το πόνημα της Warhorse πατάει γερά σε ένα ρεαλιστικό περιβάλλον και εξιστορεί με αυτοπεποίθηση μία προσγειωμένη ιστορία και μία περιπέτεια που δεν χρειάζεται fantasy στοιχεία για να συναρπάσει. Αυτή η αυτοπεποίθηση γίνεται ακόμα πιο αισθητή από την προσήλωση που απαιτεί από τον παίκτη για να φέρει εις πέρας την πλειάδα από ξεχωριστά και πολυσύνθετα quests. Με λίγα λόγια, προτείνουμε ανεπιφύλακτα το Kingdom Come: Deliverance, ένα RPG-ταξίδι στον χρόνο στο Βασίλειο της Βοημίας.
To review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
