Spider-Man Overdrive!
Χρειάζεται πολύ θάρρος να ονομάσεις το παιχνίδι σου απλά “Spider-Man”, σκέτο, δηλαδή, το όνομα του ήρωα δίχως άνω κάτω τελείες που συνοδεύονται στο 90% από κλισέ υπότιτλο (revenge, reborn κ.λπ.). Θέλει πολύ θάρρος γιατί δημιουργείς την προσμονή για το απόλυτο παιχνίδι με θέμα τον ήρωα που κοσμεί το εξώφυλλο, κάτι που π.χ. δεν είδαμε στο αξεπέραστο Batman: Arkham Asylum, μεταξύ πολλών άλλων. Θέλει πολύ θάρρος, επίσης, γιατί υπάρχουν αναρίθμητα (σχεδόν κυριολεκτικά) παιχνίδια με θέμα τον Spider-Man και παρόλο που τα περισσότερα από αυτά ήταν μέτρια έως κάκιστα, υπήρχαν και 1-2 εποχής PS2, που οι παλιότεροι τα θυμούνται ως εξαιρετικά ευχάριστες εμπειρίες. Εάν μιλάμε για περίπτωση “γυαλιών νοσταλγίας” λίγη σημασία έχει.
Spider-Man, λοιπόν, σε μία εποχή που ευτυχώς έχουμε ξεπεράσει τα movie tie-ins, παρόλο που το κινηματογραφικό σύμπαν έχει εισάγει δυναμικά (ξανά) τον εν λόγω ήρωα, δίνοντας το ελεύθερο στην Insomniac να μας παρουσιάσει μία διαφορετική ιστορία του φιλικού ήρωα της γειτονιάς μας. Αν και στο παρελθόν την έχουμε πατήσει πολλάκις από περιπτώσεις παιχνιδιών με θέμα τους ήρωες της Marvel, η συγκεκριμένη περίπτωση μόνο αναμονή μπορούσε να μας δημιουργήσει, όχι μόνο λόγω των εντυπωσιακών trailers της E3, αλλά πολύ περισσότερο επειδή υπάρχει από πίσω το όνομα της ταλαντούχας Insomniac. Η εν λόγω ομάδα ανάπτυξης φάνταζε ως η πλέον ιδανική για να επαναφέρει στο προσκήνιο των βιντεοπαιχνιδιών τον Spider-Man, και μάλιστα τόσο άρτια, ώστε να μπορεί να φέρει επάξια τον λακωνικό της τίτλο. Άλλωστε, η εμπειρία που κέρδισε από το -κατάφορα αδικημένο- Sunset Overdrive φάνταζε ιδανική για το ύφος της αεικίνητης δράσης που περιμένει κανείς από ένα παιχνίδι με θέμα τον “Άνθρωπο-αράχνη”.
Το περιστρέφουμε όμως πολύ το θέμα και δεν έχουμε απαντήσει ακόμα κανονικά για το τι καταφέρνει να πετύχει και σε τι βαθμό. Είναι λίγο δύσκολο να περάσουμε την άποψή μας στο κείμενο δίχως να παρεξηγηθεί ή δίχως να βγει λανθασμένο συμπέρασμα (που ήδη μπορεί να βγαίνει από αυτήν την πρόταση). Ένας βασικός λόγος εντοπίζεται στο πάντα επιθετικό marketing που έχει η Sony όταν πρόκειται για ένα νέο και υποσχόμενο αποκλειστικό τίτλο της, που συχνά-πυκνά δημιουργεί δυσθεώρητες προσδοκίες. Όχι ότι είχε άδικο με την περίπτωση του Spider-Man (όπως π.χ. είχε γίνει με το The Order) αφού μπορούμε με ευκολία να πούμε ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, περιπέτεια του συμπαθή υπερήρωα.
Εάν κάτι το τραβάει πίσω είναι η έλλειψη οποιασδήποτε προσπάθειας για καινοτομίες στο στήσιμο του ανοιχτού κόσμου, καταφεύγοντας τελικά στην κατά γράμμα πεπατημένη του είδους. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά, τονίζοντας και πάλι ότι το Spider-Man αποτελεί αναμφίβολα έναν δυνατό τίτλο παρόλο που… αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Όπως αναφέραμε ήδη, το Spider-Man έχει την τύχη να μην αποτελεί μέρος κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής συνοδευτικής εμπειρίας, με την Insomniac να έχει το ελεύθερο τελικά να μας δώσει τη δική της ματιά στον Peter Parker. Αν και φυσικά ο χαρακτήρας του Peter Parker δεν αλλάζει δραματικά από τα κόμικ ή τις ταινίες, η περιπέτειά του βρίσκεται στο δικό της ξεχωριστό σύμπαν, χωρίς δεσμούς δηλαδή με τα κόμικ, όσον αφορά στο παρελθόν του.
Δεν θα σας κρύψουμε ότι μία ανακούφιση μάς δημιουργήθηκε στην εισαγωγή, όταν και η Insomniac κατέστησε σαφές ότι δεν θα καταπιαστεί με το origin του χαρακτήρα, αποφεύγοντας έτσι να δείξει για εκατοστή φορά το τσίμπημα της αράχνης και το θάνατο του θείου Μπεν. Βρισκόμαστε ήδη στο 8ο έτος της καριέρας του Spider-Man, δίνοντάς μας την ευκαιρία να αποφύγουμε το αναμάσημα του στησίματός του. Από την άλλη πλευρά, όντας σε μία ξεχωριστή περιπέτεια, η Insomniac είχε το ελεύθερο να μας δείξει το χτίσιμο ορισμένων γνωστών villains εκ του μηδενός. Προς αποφυγή spoilers δεν θα αναφέρουμε περαιτέρω πληροφορίες για την επαγγελματική σταδιοδρομία του Spider-Man και τη σχέση του με του villains. Θα αναφέρουμε μόνο ότι στη συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του είναι διάνοια στη χημεία και εργάζεται ως βοηθός σε εργαστήριο που καταπιάνεται με βιοχημεία, προσθετικά και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με την επιστήμη και μπορεί να βοηθήσει στην εξέλιξη της πλοκής.
Το τελευταίο σχόλιο, φυσικά, έχει να κάνει με την κόμικ αφέλεια που χαρακτηρίζει διάφορες σεναριακές ευκολίες, σίγουρα όχι κάτι το αρνητικό, δεδομένου ότι είναι το αναμενόμενο από αυτές τις ιστορίες. Δεν είναι λίγες οι φορές για παράδειγμα που η ανάλυση ουσιών και η κατανόησή τους θα γίνει κυριολεκτικά στο πόδι και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ενώ οι κάθε λογής επιστήμονες μπορούν με χαρακτηριστική ευκολία να αλλάξουν την ειδίκευσή τους, εν ριπή οφθαλμού, από τη βιοχημεία στην μεταχείριση πολύπλοκης A.I., απλά και μόνο επειδή τους γεννήθηκε μία ιδέα για ένα καινούριο gadget (που φυσικά ενδέχεται να οδηγήσει στον όλεθρο).
Η γραφή γενικά βρίσκεται σε ικανοποιητικά, κόμικ αισθητικής, επίπεδα, δίνοντας αρκετό χρόνο στον βασικό villain αλλά και στους φίλιους χαρακτήρες του Spider-Man να “αναπνεύσουν”. Το εφηβικό χιούμορ του ημι-αλαζονικού Spider-Man βαδίζει ορισμένες φορές σε εξυπνακίστικα μονοπάτια, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι κούρασε, συνάδοντας τελικά με το γενικότερο ανάλαφρο ύφος του κόμικ ήρωα. Η βασική πλοκή, αν και εκπληρώνει το σκοπό της, δηλαδή να φέρει τον Spider-Man μπροστά από έναν τεράστιο κίνδυνο για τον ίδιο και την πόλη του, δεν παύει να βαδίζει σε τετριμμένα μονοπάτια, δίχως ιδιαίτερες εκπλήξεις, που να μην φαίνονται από χιλιόμετρα μακριά, πολύ περισσότερο μάλιστα αν κάποιος είχε κάνει το λάθος να δει το trailer της φετινής E3 (απορίας άξιο είναι ότι έδειξαν το συγκεκριμένο κομμάτι του gameplay, που είναι γεμάτο από spoilers σε gameplay και σενάριο).
Από την άλλη, ενδιαφέρουσα είναι η απόφαση της Insomniac να εστιάζει και σε διαφορετικούς χαρακτήρες, δίνοντάς μας ορισμένες φορές τον έλεγχο της Mary Jane αλλά και του Peter Parker με πολιτικά ρούχα. Αυτές οι στιγμές έρχονται αρκετά συχνά στην κεντρική ιστορία, χωρίζοντας την περιπέτεια διαδοχικά σε αποστολές όπου χειριζόμαστε τον Spider-Man και σε αυτές που κινούμαστε ινκόγκνιτο με τους “κοινούς θνητούς”. Καθαρά από άποψη δομής (σε gameplay όρους θα μιλήσουμε αργότερα) αυτή η προσέγγιση λειτουργεί ομαλά, φέρνοντας κατάλληλα διαλείμματα που βοηθούν την πλοκή, δίχως να κουράζουν.
Φυσικά, τα κομμάτια της νηνεμίας έχουν το έτερο ατού να μας ανεβάζουν και πάλι την όρεξη για την επιστροφή στη στολή του Spider-Man, κομμάτι όπου η Insomniac αξίζει τα εύσημα καθώς η περιήγησή μας στην πόλη αποτελεί αναμφίβολα την κορύφωση του παιχνιδιού. Ο έλεγχος του Spider-Man πραγματοποιείται με χαρακτηριστική ευκολία και η αίσθηση της αιώρησης και της ορμής που αποκτάει από τη χρήση των ιστών είναι απολαυστικότατη, από την αρχή έως το τέλος. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στον τομέα του χειρισμού ώστε, από τα πρώτα λεπτά και με tutorials μερικών δευτερολέπτων, να μπορούμε με χαρακτηριστική άνεση να εκτελούμε το σύνολο των ακροβατικών κινήσεων. Ο καθένας μπορεί από τα πρώτα λεπτά να αιωρείται με ευκολία ανάμεσα από τους ουρανοξύστες, περιέχοντας εντούτοις και μία ομαλή καμπύλη εκμάθησης.
Σταδιακά διαπιστώνουμε ότι μαθαίνουμε να χειριζόμαστε όλο και πιο αποδοτικά τις ικανότητες του Spider-Man ώστε να προσγειωνόμαστε με περισσότερη ακρίβεια ή να εκμεταλλευόμαστε τη βέλτιστη κλίση πριν τη ρίψη του επόμενου ιστού, προκειμένου να έχουμε συνεχώς τη μέγιστη ταχύτητα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η μοναδική αίσθηση, η Insomniac έδωσε μεγάλη βαρύτητα στους κανόνες της φυσικής αλλά και στα animations. Το Spider-Man ακολουθεί αυτή τη σχολή παιχνιδιών με θέμα το συγκεκριμένο υπερήρωα όπου οι ιστοί που εκτοξεύει πρέπει πάντα να προσκολλώνται σε κάποια επιφάνεια προκειμένου να μπορέσει να αιωρηθεί ή να εκτιναχθεί, αποφεύγοντας τις πρακτικές όπου ο ιστός απλά κολλάει στον αέρα, ως διά μαγείας. Αυτή η τεχνική αξιοποιείται ιδανικά ώστε σταδιακά να μαθαίνουμε τις καλύτερες δυνατές διαδρομές που θα πρέπει να ακολουθήσουμε ή τις στιγμές που θα πρέπει να εκτοξεύσουμε τον ιστό.
Όσον αφορά τα animations, η Insomniac κατάφερε να προσδώσει μία μοναδική φυσικότητα και ομαλότητα στην κίνηση του Spider-Man, έχοντας ως γνώμονα την ανάγκη για ασταμάτητη κινητικότητα. Ως εκ τούτου, για όσο έχετε πατημένο το R2, ο Spider-Man θα εκτελεί απροβλημάτιστα ένα ομαλότατο parkour, όσο δηλαδή πατάει στο έδαφος, ενώ σε περιπτώσεις που αιωρείται θα επιχειρεί πάντα να συνεχίζει ασταμάτητος την πορεία του, έχοντας επίσης την ικανότητα να αποφεύγει εμπόδια, συχνά με εντυπωσιακό τρόπο, προκειμένου να διατηρεί απρόσκοπτα την ορμή του. Στην όλη απολαυστική αίσθηση του χειρισμού βοηθάει καταλυτικά και η υψηλής ποιότητας απεικόνιση του Μανχάταν (όπου εκτυλίσσεται το σύνολο της περιπέτειας).
Γνωρίζοντας πως η πλειονότητα της εμπειρίας μας θα λαμβάνει χώρα δεκάδες μέτρα πάνω από το έδαφος, η Insomniac φρόντισε ώστε να σχεδιάσει μία άκρως σεβαστή ποικιλία από διαφορετικά κτήρια, διακοσμήσεις, roof gardens και κάθε λογής άλλες λεπτομέρειες ώστε τελικά το Μανχάταν να αποκτά το δικό του, αστικό χαρακτήρα, αποφεύγοντας τον επικίνδυνο δρόμο της μουντής επανάληψης απρόσωπων κτηρίων. Φροντίδα έχει δοθεί και στο δρόμο, με γεμάτες οδικές αρτηρίες, τόσο από πεζούς όσο και από αυτοκίνητα, με ένα ικανοποιητικό draw distance που καταφέρνει να πείσει για την πολύβουη ζωή της μεγαλούπολης. Βέβαια, όσον αφορά τους πεζούς, οι επισκέψεις στους δρόμους καλύτερα να είναι μερικών δευτερολέπτων, καθώς η A.I. αναμφίβολα δεν φτάνει επίπεδα Grand Theft Auto. Από ψηλά είναι πειστικοί, αλλά όταν περπατάμε ανάμεσά τους δεν αργούμε να δούμε συμπεριφορές από ρομποτάκια…
Πέραν όμως από την υψηλή τεχνική του Spider-Man στις αιωρήσεις, είναι εξίσου ικανός και στις μάχες σώμα με σώμα, με ένα σύστημα μάχης που ακολουθεί από κοντά την καθιερωμένη σχολή της σειράς “Batman Arkham”. Και αυτός ο τομέας είναι απολαυστικός και όσο απαιτητικός χρειάζεται ώστε να μην είναι περίπατος αλλά ούτε και να φτάνει σε σημείο να εκνευρίζει. Οι εχθροί έρχονται συνήθως σε μεγάλους αριθμούς και δεν χάνουν στιγμή να επιτεθούν, απαιτώντας πάντα γρήγορα αντανακλαστικά για τις κατάλληλες αποφυγές και αντεπιθέσεις. Δεν θα δείτε κάτι ουσιαστικά καινούριο εδώ σε σχέση με τα παιχνίδια Arkham, αλλά τουλάχιστον η αίσθηση της ισχύος των χτυπημάτων βρίσκεται σε καλά επίπεδα και το ρεπερτόριο των κινήσεων, που συχνά συνδυάζουν τους ιστούς, οδηγούν σε μία ποικιλομορφία θεαματικών επιθέσεων. Εκεί που το gameplay χωλαίνει αρκετά σε σχέση με τα Arkham, είναι στα stealth κομμάτια του, τα οποία είναι αρκετά υπεραπλουστευμένα, παρέχοντας ακόμα και ένδειξη για το πότε είναι απολύτως ασφαλές να εξολοθρεύσουμε κάποιον εχθρό δίχως να μας αντιληφθεί κανείς.
Σίγουρα μιλάμε για ένα από τα πιο αδύναμα κομμάτια της δράσης, ιδίως μάλιστα όταν χειριζόμαστε την Mary-Jane, όπου οι stealth καταστάσεις είναι πλήρως καθοδηγούμενες και εν τέλει διεκπαιρεωτικές. Αν και όπως είπαμε αυτά τα σημεία έχουν λόγο ύπαρξης, ελέω της τοποθέτησής μας στις σεναριακές εξελίξεις αλλά και του καλοδεχούμενου διαλείμματος από τον Spider-Man, σίγουρα θα έπρεπε να έχουν δουλευτεί πολύ περισσότερο καθώς, ως έχουν, στερούνται οποιασδήποτε αξίας gameplay. Ευτυχώς, αυτά τα κομμάτια είναι μετρημένα στα δάχτυλα και η χαρακτηριστική ευκολία τους, τουλάχιστον, σημαίνει ότι δεν βρίσκεται σε εκείνη τη μερίδα των εμβόλιμων stealth σημείων που ενδέχεται να οδηγήσουν σε σπάσιμο του χειριστηρίου.
Εκεί όμως που πραγματικά ρίχνει ρυθμούς η δημιουργικότητα της Insomniac, είναι στις δευτερεύουσες δραστηριότητες και αποστολές που εμφανίζονται στο χάρτη. Δυστυχώς, μιλάμε για ένα open-world παιχνίδι, που ακολουθεί κατά γράμμα ακόμα και τους πλέον παρωχημένους κανόνες που διέπουν το είδος. Είναι πραγματικά απορίας άξιο εν έτει 2018 γιατί θεωρήθηκε καλή ιδέα να υπάρχει η ανάγκη χακαρίσματος κεραιών προκειμένου να εμφανιστεί το εκάστοτε κομμάτι του χάρτη και τα δεκάδες συνοδευτικά εικονίδια. Ένας μηχανισμός που ακόμα και ο πρωτεργάτης του (βλ. Ubisoft) απώλεσε στα Assassins Creed: Origins και Far Cry 5, έχοντας αντιληφθεί και ο ίδιος το πόσο κουραστικός έχει καταντήσει.
Πέραν αυτού, όμως, οι διάφορες εξτρά ασχολίες που ξεκλειδώνονται, γεμίζοντας το χάρτη, στερούνται φαντασίας. Οι δραστηριότητες χωρίζονται σε 5-6 κατηγορίες και τα ζητούμενα σε κάθε μία από αυτές συνήθως επαναλαμβάνονται σχεδόν απευθείας στις διαδοχικές αποστολές. Πόση αδρεναλίνη να νοιώσει κανείς όταν για πολλοστή φορά θα χρειαστεί να κυνηγήσει περιστέρια προκειμένου να τα επιστρέψει στο κλουβί τους; Πόση ένταση να δημιουργήσει η ανάγκη να συλλέξουμε δείγματα από διάσπαρτα νέφη στο χάρτη; Ακόμα και τα δεκάδες τυχαία εγκλήματα κάθε περιοχής χαρακτηρίζονται από έντονη επανάληψη. Όσο απολαυστικό και αν είναι το σύστημα μάχης, μετά την 10η ή 20η φορά που θα χρειαστεί να σταματήσουμε μία συμπλοκή κακοποιών δε γίνεται παρά να αρχίσει να κουράζει, ιδίως δε όταν η “αρένα” δεν έχει κάποια ουσιαστική διαφορά. Ακόμα και το κυνήγι των αυτοκινήτων μπορεί να δείχνει εντυπωσιακό αρχικά, αλλά και πάλι είναι τόσο πανομοιότυπο στον τρόπο που δύναται να ακινητοποιηθεί το όχημα, που πρακτικά εάν ακινητοποιήσετε ένα αυτοκίνητο είναι σαν έχετε δει ό,τι έχει να δείξει αυτή η σεκάνς.
Οι δευτερεύουσες αποστολές με τη σειρά τους, αυτές δηλαδή που συνοδεύονται και από ένα τυπικό σενάριο, δεν έχουν να προσφέρουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σεναριακά αλλά και σε κανόνες gameplay, πλην ελαχίστων που όμως αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Στις κεντρικές αποστολές η κατάσταση βελτιώνεται, κυρίως λόγω του πιο ενδιαφέροντος σεναριακού ντυσίματος αλλά και του πλήθους από καλοσχεδιασμένους εσωτερικούς χώρους όπου συνήθως λαμβάνει χώρα η δράση. Ορισμένα εκρηκτικά set-pieces εντυπωσιάζουν, αλλά από την άλλη διακρίνεται μία αδυναμία από πλευράς Insomniac στη δημιουργία πραγματικά εντυπωσιακών σκηνών δράσης με gameplay. Στα πλέον εντυπωσιακά σημεία ο έλεγχος του Spider-Man περνάει στον αυτόματο, προκειμένου να παρακολουθήσουμε ουσιαστικά μία cut-scene με τον μόνο έλεγχο να αποδίδεται μέσω QTEs.
Ευτυχώς, ορισμένα boss fights έρχονται να εμπλουτίσουν τη δράση, οδηγώντας σε ορισμένες αρκετά ικανοποιητικές κορυφώσεις, ιδίως προς τα τελευταία στάδια του παιχνιδιού. Η αλήθεια είναι όμως ότι στα διάφορα set-pieces η Insomniac μας αφήνει με την gameplay όρεξη. Σαν σύνολο βέβαια, το Spider-Man δεν παύει να προσφέρει μία ιδιαίτερα διασκεδαστική εμπειρία, με έκδηλο το υψηλότατο επίπεδο παραγωγής. Στις περίπου 30 ώρες ενασχόλησης (όπου φτάσαμε στην ολοκλήρωση των δραστηριοτήτων πάνω από το 90%) δεν μπορούμε να πούμε ότι νοιώσαμε σε κανένα σημείο να μας κουράζει ο έλεγχος του Spider-Man ενώ το σύστημα της μάχης μόνο όταν επιδοθήκαμε στο “τύπου OCD” καθάρισμα του χάρτη άρχισε να δείχνει πλέον σημάδια κόπωσης.
Συνοψίζοντας, η Insomniac κατάφερε να προσφέρει το πιο άρτιο τεχνικά και από επίπεδο gameplay Spider-Man. Η κίνησή του από την αρχή έως το τέλος παραμένει άκρως απολαυστική και η αίσθηση που αφήνει με την ασταμάτητη ορμή του όταν κινείται ανάμεσα από τα κτήρια και πάνω από τις οροφές είναι εξαιρετική. Η αφ’ υψηλού οπτική του Μανχάταν σφύζει από προσωπικότητα, παρέχοντας τον κατάλληλο χαρακτήρα στις open-world περιηγήσεις μας.
Εκεί που χάνει πόντους όμως, που του στερούν τη δυνατότηα να ξεφύγει από το χαρακτηρισμό του “πολύ καλού” παιχνιδιού και να απογειωθεί στο επίπεδο του “κορυφαίου”, είναι στο σχεδιασμό των αποστολών και στην ατολμία του να ξεφύγει από τα στεγανά της πλέον τετριμμένης δομής που εντοπίζεται στην πλειοψηφία των open-world τίτλων. Οι λάτρεις του Spider-Man θα το κατευχαριστηθούν, οι… “εχθροί” του map cleaning ενδέχεται σε ορισμένα σημεία να απηυδήσουν.
