Ξεσκονίστε τα Aim Controllers!
«Όσο ζεις μαθαίνεις» λένε, κάτι που στην περίπτωσή μας εύκολα παραφράζεται σε «όσο παίζεις μαθαίνεις». Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά, όταν το Firewall: Zero Hour διασκεδάζει τόσο πολύ έναν gamer με εκ διαμέτρου αντίθετο προφίλ από εκείνο που προσφέρει ο τίτλος της First Contact Entertainment. Ο αποκλειστικός τίτλος του PSVR είναι εκείνος που περίμενε ο σύγχρονος gamer όταν αγόρασε το Aim Controller. Mε λιτό παρουσιαστικό, που αρχικά παραπλανεί για μικρής εμβέλειας παραγωγή, το Firewall: Zero Hour είναι ένα tactical shooter σε online περιβάλλον, που ξεδιπλώνει τις PVP αρετές του στα πεντάλεπτα 4 εναντίον 4 ματσάκια που προσφέρει.
Οι solo δραστηριότητες εξαντλούνται σε modes που σκοπό έχουν την εξοικείωση του παίκτη τόσο στο gameplay του παιχνιδιού όσο και στην αποστήθιση των εννέα διαφορετικών επιπέδων όπου εξελίσσονται οι αναμετρήσεις. Γρήγορα τα πράγματα γίνονται πολύ βαρετά παίζοντας με την Α.Ι., μιας και το ζουμί του τίτλου βρίσκεται στο Contracts mode.
Εκεί, δύο αντίπαλες ομάδες των τεσσάρων λαμβάνουν τυχαία το ρόλο των attackers ή defenders . Στη πεντάλεπτη διάρκεια κάθε αναμέτρησης, οι attackers πρέπει να βρουν και να απενεργοποιήσουν δύο firewalls, όπου στη συνέχεια θα αποκαλύψει τη θέση του laptop που πρέπει να χακάρουν για να κερδίσουν. Οι defenders, από τη μεριά τους, πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να το αποτρέψουν αυτό.
Η ιδέα ίσως ακούγεται απλή. Ενδεχομένως μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ελλιπής, μιας και το παιχνίδι σίγουρα σηκώνει και άλλα modes. Φυσικά, είναι η αίσθηση του χώρου αλλά και των όπλων μέσω του Aim Controller οι παράγοντες εκείνοι που ανεβάζουν την εμπειρία. Κάθε χάρτης προσφέρει μοναδικό layout, με σημεία κάλυψης διάσπαρτα παντού, ανοιχτούς και κλειστούς χώρους, διαφορετικά σημεία προσέγγισης και κάθετο σχεδιασμό, που δίνει το πλεονέκτημα. Ο σχεδιασμός των επιπέδων δεν γίνεται ποτέ κουραστικός λόγω μεγέθους. Αντίθετα, προσφέρει ευκαιρίες στον παίκτη να ξεδιπλώσει την τακτική του, επιλέγοντας τον τρόπο που θα κινηθεί στο χώρο, εκμεταλλευόμενος όσο καλύτερα γίνεται το περιβάλλον την κάθε δεδομένη στιγμή.
Το gameplay ξεδιπλώνεται μεθοδικά, σε αργό ρυθμό, με τις ομάδες να απλώνονται στο χάρτη αθόρυβα. Ο αντίπαλος δεν είναι ποτέ ορατός στο mini-map, παρά μόνο εάν τρέξει ή πυροβολήσει με όπλο χωρίς σιγαστήρα. Η συσσωρευμένη ένταση που δημιουργεί η προσμονή της εμπλοκής, τεστάρει την ψυχραιμία και το σημάδι του παίκτη όταν αυτή τελικά συμβαίνει. Το Aim Controller ίσως να μην προσφέρει την απόλυτη ακρίβεια ενός Farpoint, σε καμία περίπτωση όμως δεν απογοητεύει.
Το VR φυσιολογικά ενδυναμώνει την εμπειρία. Η αίσθηση της κίνησης στο χώρο σε ομάδες, με κάποιον να ανιχνεύει μπροστά, άλλον να φυλάει τα νώτα, η αίσθηση να κρύβεσαι σε γωνίες και να γέρνεις προσεκτικά το κεφάλι, η αίσθηση να κρύβεσαι και να βαράς σε τυφλά σημεία είναι μερικά στοιχεία που μόνο το VR μπορεί να προσφέρει τόσο «ζωντανά». Η επικοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το gameplay. Αν και νωρίς για να υπάρχει μεγαλύτερη τριβή, το ποια ομάδα επικοινωνεί ή όχι φαίνεται ξεκάθαρα στο παιχνίδι. Παίζοντας με άτομα κυριολεκτικά από όλες τις γωνιές του πλανήτη, έστω και με αγγλικά με περίεργες προφορές, αρκούν ως βοήθεια από το να μη βγάζει κανείς άχνα.
Συν τοις άλλοις, είτε λόγω τύχης είτε λόγω εγκατεστημένης βάσης, το επίπεδο των συνομιλητών δεν έβγαινε ποτέ εκτός ορίων. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις υπήρχαν πολύ σοβαρά groups που έκαναν χρήση μιλιταριστικής ορολογίας ενώ, στη χειρότερη, ομάδες που δεν μίλησαν ποτέ έχασαν εν ριπή οφθαλμού. Το παιχνίδι είναι έτσι στημένο που κάθε απώλεια θεωρείται μόνιμη μέχρι το τέλος της αναμέτρησης. Δεν υπάρχουν respawns. Ένα μικρό παράθυρο μόνο για resurrect σε κάποιον πεσμένο σύμμαχο, αλλά και αυτό με τον κίνδυνο να εκθέσουμε τη θέση μας. Ακόμα και έτσι όμως, ο συμπαίκτης μας δεν βγαίνει τελείως εκτός παιχνιδιού. Μπορεί να βοηθήσει ενεργά χρησιμοποιώντας τις διάσπαρτες κάμερες που υπάρχουν σε κάθε χάρτη, προειδοποιώντας ή καθοδηγόντας την ομάδα του.
Το τυράκι για να παίζεις ξανά και ξανά το ίδιο mode, πέραν της διασκέδασης που προσφέρει, είναι τα ranks που ανεβαίνεις. Κάθε αγώνας προσφέρει XP και χρήματα, με τα οποία ξεκλειδώνεις ένα τσουβάλι πράγματα, από νέα όπλα και modifications μέχρι cosmetics και στολές για τους χαρακτήρες. Είναι ένας τρόπος να κρατηθεί ζωντανό το ενδιαφέρον μέχρι να εισαχθούν νέα modes στο παιχνίδι, κάτι που μόνο από ανοησία θα μπορούσε να μην γίνει.
Το Firewall: Zero Hour σίγουρα θα μπορούσε να προσφέρει κάποιες καλύτερες ανέσεις στον παίκτη. Τα 60 δευτερόλεπτα αναμονής στο lobby και η ενδιάμεση loading screen πριν την έναρξη είναι μαχαίρι στην καρδιά για τους ανυπόμονους. Η πεντάλεπτη διάρκεια των αναμετρήσεων είναι καλή, θα μπορούσε όμως να δίνεται μια επιλογή για ένα δεύτερο γύρο με ίδιους ή διαφορετικούς ρόλους σε επίθεση και άμυνα. Τα custom loadouts θέλουν μια επιλογή για εισαγωγή ονομασίας από ένα ξερό “Custom 4” που είναι τώρα. Τα δε unlockables δε κρύβουν την grinding φύση τους, αλλά μάλλον αυτό είναι δεδομένο από τη στιγμή που ο τίτλος κάνει δειλά βήματα πρωτοεμφανιζόμενου.
Η αποδοχή που έχει δεχτεί, μαρτυρά τη δίψα του κόσμου για ένα τέτοιο παιχνίδι. Για πολλούς ήταν ίσως ο λόγος κατοχής VR και Aim Controller. Το lobby γεμίζει σχεδόν ακαριαία εκτός από κάποιες βάρβαρες, μεταμεσονύχτιες ώρες, που ακούς χασμουρητά στα ακουστικά. Οι ελλείψεις θεωρούμε θα καλυφθούν εν καιρώ, αδιαμφισβήτητα πάντως είναι ο καλύτερος συμβατικός FPS τίτλος σε VR αυτή τη στιγμή για να παίξεις με παρέα.
VR Χαρακτηριστικά
- Θέση gaming: Όρθια / Καθιστή
- Χρήση Controllers: Aim Controller / Dual Shock 4
- Επίπεδο Ναυτίας: Μηδενικό
To “επίπεδο ναυτίας” είναι υποκειμενικό, έχει να κάνει με την αίσθηση που αποκόμισε από το παιχνίδι ο εκάστοτε συντάκτης και μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο.
