Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ.
Πρώτα πρώτα να ξεκαθαρίσουμε δύο, τρία πράγματα. Πρώτο και καλύτερο: ήδη ο αριθμός των φίλων στις friend list που ασχολούνται με το Odyssey είναι μεγάλος. Που σημαίνει ότι ή υπάρχει τεράστια αγάπη για το AC γενικά ή ότι έπαιξαν ρόλο οι πολύ καλές βαθμολογίες του παιχνιδιού. Υπέροχα και συνεχίζουμε στο δεύτερο και καλυτερότερο που έχει να κάνει με αυτές τις βαθμολογίες ακριβώς: το παιχνίδι από άποψη περιεχομένου ακόμα κι αν μιλάμε για την Κύρια Αποστολή, είναι ένα κτήνος. Μιλάμε για 50 ώρες στο νερό με ε-λα-χι-στο παράπλευρο περιεχόμενο πραγματοποιημένο στις εν λόγω ώρες. Οπότε, για τις πρώιμες εκπληκτικές βαθμολογίες του Odyssey ή είχαμε χειριστήρια που άλλαζαν χέρια αφού οι παίκτες το πήγαιναν με σκοπέτα (12-2, 2-4 κ.λπ.) ή είχαμε κείμενα και review που έγιναν με 10-15 ώρες ουσιαστικής ενασχόλησης κάτι που έχει γίνει συνήθεια που με τη σειρά της έγινε αγάπη κ.λπ.
Τώρα θα πείτε, παραβιάζουμε ανοικτές θύρες και πάντα υπάρχει και το αντεπιχείρημα ότι όλοι αυτοί οι παίκτες μπορεί να είναι πολύ έξυπνοι και καραμπουζουκλήδες και να έπιασαν το μεγαλείο του τίτλου στο δεκάωρο. Εδώ σε θέλω μάστορα, διότι το παιχνίδι αγαπητές και αγαπητοί στις δέκα, είκοσι, τριάντα πρώτες ώρες είναι ένα κακό προς μέτριο αναμάσημα αυτών που είδαμε για δεκάδες επίσης ώρες στο Assassin’s Creed Origins.
Να μας συγχωρέσετε το απότομο μπάσιμο, αλλά έχουμε μεγαλώσει ελαφρώς (και μαζί μας και τα AC) και δεν παίζει πια να διαβάσετε εδώ μέσα review του Odyssey που να ξαναπεριγράφει το πώς λειτουργεί το ψευδο-RPG στοιχείο, το πώς εντοπίζονται τα points of interest με τον αετό, το πώς ανεβαίνει level ο Αλέξιος ή η Κασσάνδρα κ.λπ. Αν θέλετε περιγραφές προϊόντος, διαβάστε το οπισθόφυλλο από το κουτί του παιχνιδιού ή το pdf manual της ψηφιακής έκδοσης. Σοβαρά τώρα, 12ο AC και θα ξαναμιλήσουμε για stealth, για assassinations (που δε λειτουργούν που να λειτουργούσαν πανάθεμά τις), για το πόσες πολλές πόλεις έχει το παιχνίδι και πόσα φρούρια/ σπηλιές/ ερείπια για ψάξιμο; Δηλαδή, με δεδομένο ότι η Ubisoft είναι ο γίγαντας που γνωρίζουμε, αν αποφάσιζε να βάλει όλη τη χερσόνησο του Αίμου, την Ιωνία και την Κάτω Ιταλία στο παιχνίδι και τα κατάφερνε, τι θα έπρεπε να πούμε, «χαίρε Ubisoft, e morituri (από το πολύ map cleaning) te salutant!»;
Η ουσία είναι η εξής: To Origins κυκλοφόρησε μόλις πέρυσι, έκανε αυτά που έκανε καλά ή κακά (και η αίσθηση της δικαίωσης για το ότι το «ταβάνι» αυτού του στυλ είναι το εφταράκι είναι διάχυτη στις 60 ώρες ενασχόλησης με το Odyssey) και από το Odyssey περιμένουμε βελτιώσεις. Αν αυτές δεν υπάρχουν ο βαθμός πέφτει και επιμένουμε ότι εφόσον δεν υπάρχουν τρομερές εκπλήξεις, ξεκινάμε με άριστα εκεί γύρω στο επτά διότι αυτό το open world-map cleaning απλά δεν πάει παραπάνω.
Ξέρουμε ότι χάλασε η έκπληξη λέγοντας ότι το παιχνίδι στο αρχικό μεγάλο μέρος του είναι μέτριο προς κακό και περιμένετε ανατροπή στο 90λεπτο, ότι στο τέλος ή μετά τη μέση εκτοξεύεται στα ουράνια. Με την όρεξη θα μείνετε. Το Odyssey κάνει ΜΠΑΜ από χιλιόμετρα, τόσα όσα κι αυτά του απίστευτα μεγάλου χάρτη του, ότι πήρε τα assets που ετοιμάζονταν για το Origins και δημιουργούνταν παράλληλα, με προσθήκες περιεχομένου εκεί που το Origins δεν το… παράκανε. Δηλαδή, έχει 10 στόχους βασικούς το Origins; To Odyssey έχει 35-40, θα σας γελάσουμε. Είχε 10 περιπλανώμενους Φύλακες με στόχο τη στολή τους; Το Odyssey έχει καμιά εκατοσταριά αντίπαλους Mercenaries και Bounty Hunters που καταδιώκουν τον Αλέξιο παντού. Bigger, Bigger και Bigger τα τρία B του Odyssey σε αντίθεση με τα τρία B του Gears of War (καλές εποχές).
Οι προσπάθειες να διαφοροποιηθεί από το Origins είναι πρόχειρες, άτσαλες και ακόμα πιο συχνά βαρετές. Ελάχιστα είναι τα θετικά ουσιώδη στοιχεία που είτε απομακρύνθηκαν από το Origins για να αντικατασταθούν με κάτι άλλο (σοβαρά τώρα, τέσσερις μεγάλοι Ελέφαντες για υπερ-Boss) είτε προστέθηκαν ολοκαίνουργια ή φρεσκαρισμένα με βάση κάτι παλιότερο.
Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά ξεκινάμε από την ιστορία. Το ότι είναι αναγκασμένος κανείς προκειμένου να δει την ιστορία με τα μάτια και του Αλέξιου και της Κασσάνδρας να παίξει εις διπλούν το παιχνίδι προκαλεί πόνο σε απίθανα μέρη του σώματος (όπως καλή ώρα στο μυαλό). Είναι αδύνατον αυτή τη στιγμή να γνωρίζουμε αν κάπου διαφέρει το βασικό story line από το Αλέξιο στην Κασσάνδρα διότι το Playthrough έγινε με τον Αλέξιο. Υποθέτουμε ότι στην εναλλαγή των ρόλων, όπου Αλέξιος μπαίνει Κασσάνδρα και τούμπαλιν. Αν διαφέρουν κάποιοι διάλογοι (πολύ πιθανόν), και ελαφρώς οι χαρακτήρες (ελπίζουμε, διότι ο Αλέξιος είναι ελαφρώς κ#λοπαιδαράς) δεν το γνωρίζουμε.
Ο Αλέξιος, λοιπόν, γεννιέται στη Σπάρτη και είναι γιός ενός Σπαρτιάτη στρατηγού και μιας απογόνου του Λεωνίδα. Έχει και μια μικρή αδερφούλα την Κασσάνδρα και πριν προλάβει να βγάλει τις πάνες καλά καλά, βλέπει την αδελφή του να θυσιάζεται στον Ταΰγετο κάτω από τις σπαραξικάρδιες κραυγές της μητέρας του και το παγωμένο βλέμμα του πατέρα του και υπό τις εντολές των σοφών της Σπάρτης, που τελικά άλλα κίνητρα είχαν αλλά αυτό θα το έχετε υποψιαστεί ήδη. Δίνει μια λοιπόν ο Αλέξιος και γκρεμίζει τον ιερέα που κρατάει την αδελφή του στα Τάρταρα, αλλά πέφτει μαζί και η αδελφή του. Και όχι μόνο αυτό, δευτερόλεπτα μετά κατηγορείται για ιερόσυλη δολοφονία και οι υπόλοιποι ιερείς απαιτούν από τον πατέρα του και τη δική του εκτέλεση-θυσία. Κέρδος ουδέν λοιπόν και ο Αλέξιος καταλήγει ζωντανός στον πάτο του γκρεμού του Ταΰγετου και λίγο αργότερο στην Κεφαλονιά. Μη ρωτάτε πολλά.
Εκεί, ένας κλασικός Ελληνάρας, ο Μάρκος, τον παίρνει υπό την προστασία του και ο Αλέξιος εξελίσσεται σε έναν υπέροχο μισθοφόρο που είναι ικανός να κάνει τα πάντα για λίγα φράγκα. Κι εκεί ξεκινάει μία απολαυστική παρέλαση Ελλήνων που είναι απολύτως βέβαιο ότι επιβλήθηκε στο project από τους Έλληνες που συμμετείχαν, διότι έχουμε δει κι έχουμε δει Assassin’s Creed, αλλά από τα πρώτα λεπτά ενός παιχνιδιού, άντρες, γυναίκες, παιδιά να είναι όλοι τους μη μου άπτου, να βρίζουν αβέρτα, να εκνευρίζονται με το παραμικρό και να έχουν συμπεριφορά «ξες ποιος είμαι εγώ ρε;» δεν έχουμε δει. Η πρώτη γυναίκα οπλουργός που συναντάει ο Αλέξιος για να του δώσει την πρώτη αποστολή, κατεβάζει ένα κάρο βρισιές, φωνάζει, είναι έξω φρενών, δεν τη χωράει ο τόπος, και γενικά ρε παιδί μου… πολλή Ελλάδα σε αυτόν τον τομέα.
Δεν είναι κακό αυτό, διότι φαίνεται ότι οι χαρακτήρες και το περιβάλλον δεν αποτυπώθηκαν μέσα από στεγνά στερεότυπα που ίσως να κατέληγαν και προσβλητικά. Εννοείται ότι το «Μαλάκας» πάει σύννεφο (επίσης δε θυμόμαστε κάτι τέτοιο σε AC τουλάχιστο με το ρυθμό μυδραλίου που συμβαίνει εδώ) αλλά ρε παιδί μου, οι συγγραφείς του Odyssey δεν έχουν καταλάβει (ή δεν τους δόθηκε να καταλάβουν από τους εμπλεκόμενους Έλληνες) ότι το «Μαλάκας» δεν είναι μία λέξη για όλες τις χρήσεις. Θα δημιουργηθεί και λάθος εντύπωση στον υπόλοιπο κόσμο… Εν πάσει περιπτώσει, ως απαράδεκτος νεανίας, ο Αλέξιος ξεκινάει από την Κεφαλονιά για να κατακτήσει και την υπόλοιπη, σπαραζόμενη από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, Ελλάδα με τα ανδραγαθήματά του, τα οποία είναι δολοφονίες, ληστείες, εκβιασμοί κτλ, ό,τι κάνει δηλαδή ένας καλός και συνεπής μισθοφόρος.
Και παρά την παιδική τραγωδία που τον βαραίνει, ενσαρκώνει μακράν το χειρότερο concept κεντρικού χαρακτήρα σε AC. Ο Altair ήταν αυτός που ήταν, ο Ezio ο καλύτερος με διαφορά, ο Connor αφελούλης αλλά με ένα τρελό παρελθόν να τον κυνηγάει, ο Kane απελευθερωτής και ρέμπελος πειρατής, ο Bayek κυνηγημένος από τη δολοφονία του παιδιού του. Αυτό που γίνεται με τον Αλέξιο, τον όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω, δεν έχει ξαναγίνει. Ευχαριστούμε που μέσα από τον Έλληνα πρωταγωνιστή πέρασαν τον πιο αμοραλιστή χαρακτήρα της σειράς. Το εκτιμούμε βαθιά. Τελικά, ο Αλέξιος βρίσκει και τον πατέρα του και του λέει δυο λογάκια αλλά για να μη δώσουμε spoiler, θα πούμε απλά ότι η περαιτέρω αναζήτησή του στην εμπόλεμη Ελλάδα μπλέκει αυτόν και την οικογένειά του σε μία συνωμοσία μιας Cult of Kosmos (επική ονομασία), που θεωρητικά είναι ένα προοίμιο των Templars (;) και που θέλει να χρησιμοποιήσει τη γνώση των Isu (artifact των οποίων είναι και η Λόγχη του Λεωνίδα που έχει στην κατοχή του ο Αλέξιος) για να κυριαρχήσει στον Ελλαδικό χώρο.
Τι είπατε; Πάλι πρόλογος του προλόγου, πάλι prequel του prequel; E, αφού πλέον δεν έχει σημασία, αρκεί να δικαιολογείται η ύπαρξη δύο αντιμαχόμενων πλευρών και κάποιας χαμένης γνώσης των Isu. Όπως σημασία δεν έχει και η σύγχρονη ιστορία της αρχαιολόγου Hassan. Καμία σημασία. Οι όποιες αποκαλύψεις πλέον αποτελούν novelties και η Ubisoft θα μπορούσε να δημιουργήσει μία τεράστια AC βιομηχανία με κάθε λαό και κάθε πολιτισμό αφού σε κάθε της παιχνίδι θα ήταν δυνατό όλες οι παραδόσεις και οι μύθοι μιας χώρας και ενός λαού να βάζουν άλλο ένα λιθαράκι (ή τσιμεντόλιθο) στο κακοφτιαγμένο πλέον και χωρίς πολεοδομική άδεια κτίσμα της Μυθολογίας των Isu. Η ιστορία των AC τελείωσε στο III αλλά αυτό, αυτοί που αγαπήσαμε τα AC, το ξέρουμε εδώ και καιρό.
Τώρα, το αν ακόμα και αυτή η αυθαίρετη ιστορία που δίνεται στο Odyssey είναι έστω κι έτσι καλογραμμένη ή όχι, αυτό έγκειται στα γούστα του καθενός. Χωρίς να πέφτει σε γραφικότητες, εμάς μας φάνηκε άκρως βαρετή, τυπική (η Cult που θέλει να φέρει το χάος στην Ελλάδα, αυτό ήταν;) με τους διαλόγους και τις αποκαλύψεις να προκαλούν χασμουρητά, τις διττές ανατροπές στο τέλος να έρχονται ως “RPG” επιλογές αλλά να είναι απλοϊκές και αμήχανες, και ορισμένα πράγματα να μην εξηγούνται με κάνεναν μα κανέναν τρόπο αν αντιπαραβάλλονται με όσα ξέρουμε από το Original σύμπαν των Assassin’s Creed. Πολύ χαρακτηριστικό είναι το σημείο όπου ο Αλέξιος, γνωρίζει τον, θα δείτε ποιον, σε ένα φοβερό σημείο -θα δείτε πού. Και ενώ η αποκάλυψη υποτίθεται ότι είναι βαρύνουσας σημασίας και κομβικό σημείο του storyline, το σκηνικό είναι διεκπεραιωτικό και βιαστικό.
Περίπου τα ίδια ισχύουν και για τις παράπλευρες ιστορίες, τα side quest κτλ που τα έβλεπες στο επίσης map cleaner Witcher 3 και δάκρυζες και τα βλέπεις στο Odyssey και χασμουριέσαι. Ελάχιστες είναι οι προσπάθειες να ενταχθούν όλα αυτά σε ένα ενιαίο σύνολο που να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Τα περισσότερα έχουν απλά storylines και αναπνευστή γραφή (εκτός από δύο, τρεις προσπάθειες με χιούμορ όπου και πάλι μάλλον υπάρχει ελληνικός δάκτυλος). Αυτό όμως που πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί και είναι το σημείο στο οποίο σώζεται το παιχνίδι από τη «Βάση», είναι ότι πέρα από το storyline και τη συνολική γραφή, και παραβλέποντας την απλοϊκότητα του συνόλου, έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στην ατελείωτη παρέλαση όλων των ιστορικών και μη φιγούρων που θα μπορούσαν να συνυπάρχουν την εποχή του Πελ. Πολέμου.
Δεν υπάρχει ιστορικό και μη πρόσωπο που να θυμάστε και να μην έχει χωρέσει άλλοτε επιτυχημένα άλλοτε όχι και τόσο στο Odyssey. Πολιτικοί, Στρατηγοί, Φιλόσοφοι, Επιστήμονες, ήρωες Ιστοριών όπως αυτή της Καλλιπάτειρας κτλ. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχουν και οι (λίγες συγκριτικά με τον όγκο του παιχνιδιού) ιστορίες που πατάνε πάνω στην ιστορία και στις παραδόσεις της Ελλάδας και συμπληρώνουν έναν κόσμο-χάρτη που ούτως ή άλλως, όπως θα δούμε και παρακάτω, είναι πλήρης από άποψη σερβιρίσματος στον gamer. Και όπως και να το δει κανείς, δίπλα στο «σκότωσε 10 Αθηναίους Πολέμαρχους» quest, η συμμετοχή στην ιστορία της Καλλιπάτειρας που παρακολούθησε παράνομα τους Ολυμπιακούς αγώνες ή η ιστορία του μικρού Σπαρτιάτη που μόλις ξεκινούσε την πολυετή πολεμική του προετοιμασία ή η ανεύρεση μυστικών σε μυκηναϊκά ερείπια κάνουν τη διαφορά και σώζουν το παιχνίδι από μία ακίνδυνη και εκνευριστική μετριότητα. Αλλά για το χτίσιμο του κόσμου θα τα πούμε παρακάτω.
To AC Odyssey λέει ότι είναι Action-RPG. Είναι όσο και το Diablo. Όσο και το Dungeon Siege. Και τίποτα παραπάνω. Kαι τα Action-RPG στοιχεία του σε ό,τι αφορά τον εξοπλισμό και το gameplay στη μάχη, πάνω κάτω τα γνωρίζουμε από το Origins. Levels στον εξοπλισμό, Levels πλέον και στα συστατικά της πανοπλίας (στο Origins είχε φορεσιές που δεν επηρέαζαν το DPS), Common, Rare, Epic και Legendary διαβαθμίσεις με τα γνωστά χρωματάκια και το Common Arthenean Sword lvl 32 να ρίχνει στα αυτιά σε DPS το Legendary Sword of Achilles lvl 30. Τρέχα γύρευε. Η διαδικασία του να κάνεις Upgrade ένα αγαπημένο όπλο με καλά engravings (μόνιμες αναβαθμίσεις που ξεκλειδώνουν σιγά σιγά από τα μηδαμινά +2% σε κάποιο χαρακτηριστικό μέχρι τα χρήσιμα +20%) θέλει τρελό grinding σε υλικά (σίδερο, δέρμα, ξύλο και γυαλί οψιδιανού). Τέλος πάντων αυτά είναι στο παιχνίδι του εξοπλισμού στη μετά Diablo 3 και Destiny εποχή.
Τα RPG, όμως, στοιχεία που υποτίθεται ότι προστέθηκαν σε ό,τι αφορά επιλογές του ήρωα και την τελική κατάληξη των ιστοριογραμμών είναι να ‘χαμε να λέγαμε. Γενικώς έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ένα μπουρδούκλωμα και όποιος γουστάρει βγαίνει και ανακηρύσσει το παιχνίδι του RPG επειδή έχει δύο επιλογές και τρεις καταλήξεις. Δεν είναι έτσι κύριοι τα πράγματα και αντί ψυχαναγκαστικά να προστίθενται πράγματα σε έναν ούτως ή άλλως ανεξάντλητο τίτλο, καλό θα ήταν να βελτιστοποιούνται τα ήδη υπάρχοντα και να μη παίρνουν όλα μαζί τον κατήφορο. Οι χαρακτήρες είναι πάνω κάτω έτοιμοι. ΔΕΝ αναπτύσσεται κάποιος χαρακτήρας με τις επιλογές του παιχνιδιού. Δεν πάμε σε Ουδέτερα, Chaotic Evil ή Chaotic Good μονοπάτια επειδή αφήνει ή δεν αφήνει ο Αλέξιος να αφανιστεί μια οικογένεια προκειμένου να μη διασπαρθεί ο λοιμός (η επιδημία). Πού να τα εξηγείς αυτά τώρα, αυτοί RPG θα το λένε.
Δεν αλλάζει το παιχνίδι παρά μηδαμινά, δεν αλλάζει η ουσία, δε δένεσαι με κάποιους χαρακτήρες, δεν πονά η απουσία άλλων, δε συμβαίνει κάτι που να τραβάς τις φαβορίτες σου επειδή δεν το περίμενες, δε στέκεσαι αποβλακωμένος μπροστά σε μία επιλογή αναρωτώμενος «τι κάνω τώρα ρε φίλε, αν πω αυτό αντί του άλλου, τι λες να γίνει;». Υπ’ αυτή την έννοια, και στο Witcher είχαμε έτοιμο χαρακτήρα, αλλά στα βασικά σταυροδρόμια του παιχνιδιού η καρδιά έπαιζε ταμπούρλο για το τι θα απαντήσουμε και τι θα επιλέξουμε με τον ήδη έτοιμο Gerald. Μη παίζετε με την υπομονή μας, όταν σε ένα παιχνίδι 120 ωρών, σύμπτυξη πέντε προηγούμενων τίτλων, βάζετε και “RPG” στοιχεία και δίνετε διπλά τέλη στις ιστοριογραμμές με μία τελική επιλογή της στιγμής που δε σχηματίστηκε από τίποτα άλλο μέσα στις 50-60-70 ώρες gameplay παρά μόνο από την επιλογή της στιγμής. Τα RPG στοιχεία, δεν είναι RPG, τελεία και παύλα.
Σε ό,τι αφορά το gameplay αυτό καθ’ αυτό, έχουμε ορισμένες παρατηρήσεις σε σχέση με το Origins. Αρχικά να επισημάνουμε ότι κατ’ αναλογίαν με τους Bullet Sponge εχθρούς του Division, εδώ έχουμε τους Blade, Bow, Hammer, Fire, Poison Sponge εχθρούς του Odyssey. Είναι χαρακτηριστική η επιλογή της ομάδας ανάπτυξης να θέλει και ο πιο απλός εχθρός 35 χτυπήματα για να πέσει και να μην προχωρήσουμε στους πιο αναβαθμισμένους εχθρούς και τους Bounty Hunters. Σε Hard επίπεδο δυσκολίας, η κατάσταση πολύ σύντομα γίνεται κουραστική. Ο Αλέξιος πέφτει με 4 χτυπήματα και αν πάρει και φωτιά ή αρπάξει Poison, μπορεί και με δύο. Mε Bounty Hunters ιδίου επιπέδου (τονίζουμε, ιδίου επιπέδου και με αναβαθμισμένο περίπου εκεί κοντά τον εξοπλισμό), εκεί στο 35+ η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα.
Και αν στα μικρότερα επίπεδα με τους ασθενέστερους εχθρούς δίνεται το περιθώριο για dodge και parry, πρέπει να δείτε σπαμάρισμα heavy (δε γίνεται parry) και ranged επιθέσεων των Bounty Hunters και να μη ξέρετε πώς να αντιδράσετε. Η κομβική επιλογή να λείπει η ασπίδα εντελώς και να έχει αντικατασταθεί με το Parry ή το Dodge (πού όντας επιτυχημένο παγώνει για ελάχιστα το χρόνο αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει σε δυνατούς εχθρούς). Οι μάχες δεν είναι δύσκολες. Είναι ΑΔΙΚΕΣ. Είναι ένας 40lvl Αλέξιος με 5-6 βασικά abilities τουμπανιασμένα, και ένα 40 lvl Bounty Hunter να τον ρίχνει με δύο χτυπήματα. Ξανακοιταχτείτε λίγο στον καθρέφτη εκεί στην Ubisoft, και αν νομίζετε ότι γίνατε Miyazaki ξανασκεφτείτε το λίγο.
Τι γράψαμε, απέναντι σε έναν Bounty Hunter; Σε ΈΝΑΝ; Ακούστε λοιπόν τι σκαρφίστηκαν τα παιδιά στο Κεμπέκ. Αφού σου λέει το παιχνίδι είναι επανάληψη του Origins με περισσότερους και πιο Sponge εχθρούς, αυτό που το Origins το είχε για επιδόρπιο εμείς θα το βάλουμε για κυρίως πιάτο. Τους Phylakes δηλαδή, τους Special εχθρούς που εδώ απλά είναι εκατοντάδες, σκάνε μύτη από το πουθενά και έρχονται ΚΑΡΦΙ επάνω στον κρυμμένο ή όχι Αλέξιο. Το σύστημα θυμίζει κάπως GTA με τα πέντε αστεράκια, και αφού κάποιος κώδικας δεν υπάρχει για τις ισορροπίες μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας, όταν ο Αλέξιος κλέβει ή καταστρέφει προμήθειες των απέναντι στρατοπέδων, το επίπεδο της… καταζήτησης ανεβαίνει.
Πάνω από 2 ή 3 σημαίνει ότι ΟΠΟΥ και αν είναι ο Αλέξιος, κάνει δεν κάνει βασική αποστολή, οι Bounty Hunters θα γεμίζουν την οριζόντια γραμμή προσανατολισμού που έχει αντικαταστήσει το mini-map στα (στο) παιχνίδια (παιχνίδι) της Ubisoft. Σε περίπτωση πεσίματος από έναν-δύο Bounty Hunters, ξεχάστε το stealth, ξεχάστε τη Main Mission, ξεχάστε το γατάκι τον 40άρη πολέμαρχο του τάδε Φρουρίου. Αυτοί είναι για να ρίχνουν το ξύλο, το ρίχνουν άδικα, καταστρατηγούν το stealth και εννοείται πέφτουν για πλάκα θύματα του οποιουδήποτε exploit. Βασικά το παιχνίδι μπορεί να βγει μόνο με exploit με καλύτερο το Kick of Sparta, με το οποίο κάθεσαι σε έναν ψηλό γκρεμό και αρχίζεις και κλωτσάς από απλούς στρατιώτες μέχρι τον πιο δυνατό εχθρό.
Έχουν βγει και πέντε Bounty Hunters στη σειρά από τον ίδιο γκρεμό, κρυμμένοι στον ίδιο θάμνο. Σε «γύρω – γύρω όλοι» σε κτήρια όπου οι εχθροί μπαίνουν σε Search Mode, δεν πολυδουλεύει το Assassination κυρίως από ύψος (καλό αυτό για Assassin’s Creed), αλλά ξαναγίνονται οι αντίπαλοι ευπρόσβλητοι και ο χορός ξαναρχίζει. Οι περιστάσεις τέτοιων exploit είναι απλά αναρίθμητες, αποτέλεσμα του κακογραμμένου stealth και της στάσιμης από το 2009 Α.Ι. Ερώτηση προς παραγωγούς. Ποιο παλικάρι είχε την έμπνευση να βάλει το Parry σε R1+L1; Mία τόσο κρίσιμη κίνηση (και σωτηρία ή θάνατος σε ορισμένες φάσεις) σε ΔΥΟ πλήκτρα ταυτόχρονα; Ήταν πολύ επιτυχημένη επιλογή. Όπως και η μετακίνηση του Dodge από τον κύκλο που το έχει το 99% των action παιχνιδιών στο τετράγωνο. Αυτό είναι ήσσονος σημασίας αλλά ενδεικτικό του mentality «ας αλλάξουμε κάτι να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι διαφορετικό».
Το gameplay λοιπόν, μαστίζεται από τους Bounty Hunters, την τρομερή επανάληψη των μαχών και των objectives (τα κλασικά του Origins, δες με τον αετό, τάγκαρε εχθρούς και στόχους, καθάρισε το φρούριο από τα 30 μπαρμπαδάκια – σοβαρά, 30;), τα exploits και τη θλιβερή Α.Ι. που «δυσκόλεψε» με το να κρατάει το Search Mode κανά λεπτό, και το Assassination που μπορεί να είναι και η εντύπωσή μας, αλλά δεν καλολειτουργεί αφού ο εχθρός πρέπει να είναι σχεδόν κεντραρισμένος και πολύ κοντά στον Αλέξιο και όταν πρέπει να γίνει το Special Assassination με παρατεταμένο τρίγωνο, χάνεται χρόνος και πολλές φορές αποτυγχάνει. Είναι το Assassination που δεν είναι Assassination αλλά δυνατό Stealth χτύπημα διότι πέρα από τα απλά στρατιωτάκια τίποτα άλλο δεν πέφτει με απλό Assassinate. Σε Legendary εχθρούς και Bounty Hunters, το πολύ να γίνει μια γρατζουνιά. Τι Assassin’s Creed είναι αυτό, εσείς θα μας πείτε.
Σε ό,τι αφορά τις προσθήκες, όποιος κατάλαβε το πώς λειτουργεί αυτό το territorial ότι μία περιοχή ελέγχεται από τη Σπάρτη ή την Αθήνα και ο Αλέξιος επιτυγχάνει περιφερειακά χτυπήματα (σε προμήθειες, σιταποθήκες, πολέμαρχους) για να μειωθεί η δύναμη του καθεστώτος και να μειωθούν οι φύλακες του Αρχηγού της περιοχής, να μας διαφωτίσει, διότι πέρα από το να λέμε «άλλος ένας μηχανισμός προστέθηκε στο Odyssey» δεν καταλαβαίνουμε άλλο λόγο. Ισορροπίες δεν υπάρχουν, διότι ο Αλέξιος παίρνει αποστολές και από Αθηναίους για να βλάψει Σπαρτιάτες και το αντίθετο. Δε υφίσταται δηλαδή μηχανισμός επιλογής της μίας πλευράς ή της άλλης, και δεν υπάρχει και κάποιο αποτέλεσμα που να επηρεάζεται από το πόσα Σπαρτιατικά ή Αθηναϊκά φρούρια θα τρωθούν.
Αφού αποδυναμωθεί ο ντόπιος ηγέτης και δολοφονηθεί, τριγκάρει και μία κεντρική μάχη, στην οποία μπορεί ο Αλέξιος να λάβει το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς (νομίζουμε και της πλευράς την οποία ο ίδιος αποδυνάμωνε τόση ώρα – θα σας γελάσουμε), η οποία μάχη θυμίζει το χάος των Conquest μαχών του Shadow of Mordor. Πού να δείτε ακόμα και σε μια τέτοια μάχη να σκάνε μύτη Bounty Hunters και ενώ ο παίκτης ασχολείται με τον OP αντίπαλό του, το στρατόπεδό του να ηττάται κατά κράτος. Εν ολίγοις αγαπητοί, να’ χαμε να λέγαμε. Επιπλέον cannon fodder. Το κομμάτι των ναυμαχιών επανέρχεται σχεδόν αυτούσιο ως είχε στο Black Flag. Σε αντίθεση με το Black Flag, και καθότι το Αιγαίο είναι μικρή θάλασσα, η κάθε ναυμαχία μπορεί να οδηγηθεί σε χάος διότι τα διπλανά άσχετα πλοία μπορεί να χωθούν και αυτά στη μάχη. Και επειδή υπάρχουν Αθηναϊκά, Σπαρτιατικά και Πειρατικά πλοία, ανάθεμά μας κι αν ξέρουμε ποιος επιτίθεται σε ποιον και γιατί όλοι επιτίθενται σε εμάς.
Μέχρι το τέλος του παιχνιδιού δεν αντιληφθήκαμε ποιος λειτουργεί σαν εχθρός και ποιος σα φίλος ή ουδέτερος μέσα στο Αιγαίο Πέλαγος. Γι αυτό και οι ναυμαχίες που πραγματοποιήθηκαν ήταν ΑΥΣΤΗΡΑ οι απαιτούμενες από το παιχνίδι. Η αναβάθμιση του πλοίου του Αλέξιου έχει καλά αποτελέσματα και αποτελεσματικός είναι και ο μηχανισμός όπου δυνατοί εχθροί στο παιχνίδι μπορούν αντί να δολοφονηθούν να βγουν Knock Out (η «ειρηνική» επιλογή όταν δε θες να ανεβάσεις το Bounty) και να γίνουν μέλη του πληρώματος, προσδίδοντας επιπλέον ιδιότητες στο πλοίο. Η πλήρης αναβάθμισή του πλοίου πάντως απαιτεί μεγάλο grinding υλικών. Στα των παράπλευρων quest, τα ψιλοθίξαμε παραπάνω. Αν το quest δεν έχει κάποιο lore ενδιαφέρον και δεν αγγίζει κάποια πτυχή της Ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδας, είναι κατά κύριο λόγο βαρετό και αχρείαστο. Ξεχωρίζουν (εκτός των λίγων Lore Based καλών παραδειγμάτων) η προσπάθεια ανεύρεσης μίας Μυκηναϊκής Πανοπλίας, η αντιμετώπιση Αρχαιοελληνικών Μυθικών Πλασμάτων και το Κυνήγι Μυθικών Θηραμάτων που είναι καλοδεχούμενα όλα και ίσως από τα καλύτερα κομμάτια του παιχνιδιού. Σίγουρα είναι τα πιο ευχάριστα.
Μετά από την αναφορά στο περιεχόμενο του τίτλου (ας πούμε ότι καλύψαμε το 90% με τα γραφόμενα) ας πάμε στο βασικό πρόβλημα του παιχνιδιού, αυτού που το μετατρέπει από ένα μέτριο σε ένα σχεδόν κακό παιχνίδι, και βασικά είναι απορίας άξιον το πόσο πολύ έχει μουδιάσει το κριτήριο της gaming κοινότητας ώστε αυτή να μη μπορεί να ξεχωρίσει την ανυπαρξία βασικών στοιχείων που κάνουν ένα παιχνίδι αξιοπρεπές. Δηλαδή, θέλει τρομερή αντίληψη για να καταλάβει κανείς ότι ένα παιχνίδι 100 και βάλε ωρών, ενός gaming κολοσσού, δεν έχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ MAIN MISSION σχεδιασμένη έτσι ώστε να είναι βασική αποστολή; Δηλαδή, το Odyssey μπαίνει στο απυρόβλητο για το γεγονός ότι αν κάποιος παρακολουθούσε το παιχνίδι αφαιρώντας διαλόγους και interactive σκηνές που λαμβάνουν χώρα κατά τις κύριες αποστολές, δε θα ξεχώρισε το Open World περιεχόμενό του από αυτό των κύριων αποστολών;
Οι αγαπητοί φίλοι στο Κεμπέκ, πέρα από τα cutscenes που σηματοδοτούν την έναρξη, την εξέλιξη και το τέλος μιας αποστολής, με εξαίρεση την αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες που από παικτική αξία είναι για κλάματα, δεν μπήκαν στον κόπο να σχεδιάσουν ούτε μια κύρια αποστολή παρά άφησαν το ατελείωτο περιεχόμενο του παιχνιδιού να μεταμφιεστεί σε ορισμένες περιπτώσεις ως Main Mission και όλα να τραβήξουν το δρόμο τους. Ο Αλέξιος, στη διάρκεια των περιπλανήσεών του, μπορεί να έχει καθαρίσει 5 Φρούρια και τους Πολέμαρχους και να έχει κάνει 20 κοπιώδη και βαρετά side missions. Φτάνει λοιπόν στο 4ο κεφάλαιο και αυτό που του ζητείται για να δοθεί ώθηση στην ιστορία είναι να μαζέψει 17.000 δραχμές. Να συνεχίσει να κάνει δηλαδή αυτό που έκανε μέχρι τότε. Και δεν είναι ότι οι developers δεν προσέθεσαν κάποιο σημαδάκι ώστε να καταλαβαίνει ο παίκτης ότι εκτελεί βασική αποστολή. Δεν έκαναν καν τον κόπο να αφαιρέσουν τα στοιχεία που προδίδουν ότι και κατά τις main mission το παιχνίδι παίζει στον αυτόματο πιλότο του Open World.
Υπάρχει βασική αποστολή όπου αντικείμενο είναι η εξολόθρευση ενός Bounty Hunter (σαν αυτούς που μπορεί να έχει σκοτώσει 50 μέχρι τότε ο Αλέξιος). Πρέπει να δείτε να σκάνε μύτη άλλοι 3 στο ίδιο instance (ταιριάζουν οι MMO όροι) και να προκαλείται ΤΟ χάος. Σε μία άλλη αποστολή στην Αρκαδία, το επίπεδο του Bounty είναι by default 3. Το παιχνίδι δε σε αφήνει να το αποπληρώσεις. Εκεί να δείτε γέλια. Τα objectives του Main Mission σε εκείνο το σημείο είναι απλοϊκά, αλλά κάθε φορά ο Αλέξιος έχει στο κατόπι του τρεις Bounty Hunters. Και έναν που αντιμετωπίζει σαν βασική αποστολή, τέσσερις! Να σκοτώνεις τον έναν και να εμφανίζεται στην πυξίδα ο επόμενος! Σε ακόλουθη αποστολή, ο Αλέξιος έχει κάνει κάτι «κακό» στη Σπάρτη, και το κεφάλαιο ξεκινά με το Bounty να είναι στο 5! Με λίγα λόγια, είναι επικηρυγμένος και τον κυνηγά όλη η Σπάρτη. Κανενα πρόβλημα. Κεντρικό κουμπί στο DS4, Map, Pay All Bounties, και ως δια μαγείας, το συστατικό στοιχείο αυτού του κεφαλαίου εξαϋλώνεται. No More Bounties Malakas!
To κορυφαίο παράδειγμα έρχεται σε μία αποστολή που ο Αλέξιος λαμβάνει από τον ίδιο το Βασιλιά της Σπάρτης. Ο Αλέξιος πρέπει να εξολοθρεύσει έναν Προδότη Σπαρτιάτη Πολέμαρχο που πουλάει παράνομα όπλα στους Είλωτες. Εντός Σπαρτιατικής επικράτειας. Φτάνει λοιπόν ο Αλέξιος στο νταμάρι όπου εδράζει ο προδότης και αρχίζει να καταστρέφει τους οπλοβαστούς που χρησιμοποιεί ο προδότης Πολέμαρχος για να εμποδίσει τη μαύρη αγορά. Με τεράστια έκπληξη, ο παίκτης βλέπει τη μπάρα που δείχνει τη Δύναμη του Έθνους στην περιοχή (εδώ η Σπαρτή, γιατί είναι δίπλα στην ίδια της Σπάρτη Διάολε) να μειώνεται και ακόμα περισσότερο να μειώνεται ακόμα κι όταν ο Αλέξιος δολοφονεί τον Προδότη Πολέμαρχο. Σε μία αποστολή δηλαδή που παίρνουμε από τον ίδιο το Βασιλιά της Σπάρτης, για το καλό της Σπαρτής, το παιχνίδι συνεχίζει να υπολογίζει ως πλήγμα προς τη Σπάρτη το ότι ο Αλέξιος δολοφονεί έναν προδότη πολέμαρχο! Οι άνθρωποι ξέχασαν από τη συγκεκριμένη αποστολή να βγάλουν αυτόν τον ανούσιο μηχανισμό. Ή ακόμα χειρότερα; Βαρέθηκαν.
Εν κατακλείδι, σε ό,τι αφορά το gameplay και το περιεχόμενο, η Ubisoft ενιαιοποιεί τα παιχνίδια της. Το Odyssey δίνει την εντύπωση ότι παίζουμε το ίδιο παιχνίδι της Ubisoft, ένα τεράστιο, ενιαίο παιχνίδι που πατάει στην αθρόα προσφορά πρώτης ύλης, με το skin των Assassin’s Creed. Μόνο που δυστυχώς ούτε αυτό έχει μείνει. Το παιχνίδι δεν έχει πλέον σχέση με τα Assassin’s Creed (που θα μπορούσε ακόμα κι αν έχει αλλάξει το στυλ του και δεν είναι αυτό που ήταν τουλάχιστο στα τέσσερα πρώτα). Ούτε κρυμμένες λεπίδες υπάρχουν, ούτε ο φονικός Assassin που κρύβεται μέσα στο πλήθος και κεραυνοβολεί το θύμα του, ούτε τα θύματα που είχαν κάποιο ρόλο, είχαν κάποιο λόγο να είναι θύματα.
Από εκείνη την πρώτη δολοφονία-εκτέλεση του Altair κάπου στη Δαμασκό, όπου ο Altair σκυμμένος πάνω από το θύμα του, άκουγε τον επιθανάτιο ρόγχο του μέσα από ένα λογύδριο περί σχετικότητας του καλού και του κακού, και από το σοφό στα γεράματα Ezio που συνομιλούσε με τον Desmond αποδεχόμενος το γεγονός ότι εξυπηρέτησε έναν σκοπό που δεν κατάλαβε ποτέ σαν ένα κοινό γρανάζι στην κοσμική μηχανή, φτάνουμε στο Odyssey, που όπως και το Origins, σχεδόν δημιουργεί δική του μυθολογία που ίσως να έχει κάποια βάση αυτοτελώς, αλλά σε σχέση με τα πρώτα AC δε στέκεται καθόλου καλά. Αντίθετα, αναιρεί και με το gameplay και με την ιστορία του και τα κλασικά και πεπερασμένα για τη σειρά δίπολα καλού-κακού όλη εκείνη την ουσία που είχαν σωρεύσει τα πρώτα AC. Τουλάχιστον, αν πετύχαινε κάτι ξεχωριστό από μόνο του θα αγνοούσαμε το Assassin’s Creed στον τίτλο και θα κρατούσαμε το Odyssey. Τώρα κρατάμε μόνο τα βάσανα που έχει μια Οδύσσεια.
Θα γραφτεί πολύ ειλικρινώς το παρακάτω. Το Odyssey σε αξία είναι χειρότερο και από το Assassin’s Creed Syndicate. Το χειρότερο δηλαδή AC. Και γι’ αυτό θα του άξιζε ο χειρότερος βαθμός που θα είχε μπει σε αυτό το site σε ένα Assassin’s Creed. Παρόλα αυτά, το Odyssey έχει μία καταφανή ιδιαιτερότητα και αυτή δεν είναι άλλη από το ότι έχει στο επίκεντρό της την (σχεδόν) Κλασική Αρχαιότητα. Αυτήν την Κλασική Αρχαιότητα, που ζαλίζει με τον απερίγραπτο όγκο των τεκταινομένων κατά τη διάρκειά της. Αυτή η μικρή γωνιά της γης υπό μία έννοια ήταν το Κέντρο της Γης αν και συνήθως αυτό αναφέρεται με κομπασμό και έπαρση από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την μαύρη τους την τύφλα για την Αρχαία Ελλάδα.
Αυτό λοιπόν που πρέπει να γράψουμε, διότι αποτελεί υποχρέωση να αναφέρουμε τα στραβοπατήματα αλλά και τα καλά του πράγματος, είναι ότι το Odyssey -εκτός ελαχίστων περιπτώσεων που η ύπαρξή τους κρίνεται φυσιολογική μόνο και μόνο από τον προσφερόμενο όγκο του παιχνιδιού- επιδεικνύει έναν τεράστιο σεβασμό απέναντι σε αυτό που είναι η Αρχαία Ελλάδα του 430 π.Χ. Σεβασμό απέναντι στις προσωπικότητες που παρελαύνουν, ελάχιστες εκ των οποίων λειτουργούν ως καρικατούρες. Εντάσσονται μεν στη μυθοπλασία του παιχνιδιού, κρατούν δε κομμάτι της ιστορικής τους (ή μυθικής τους) υπόστασης. Έχει πλάκα ο καυγάς του Αριστοφάνη με τον Ευριπίδη, οι σοφιστικέ ατάκες του Σωκράτη, η μικρή ιστορία της Καλλιπάτειρας, η σοβαρότητα του Περικλή, η ατίθαση φύση του Κλέωνα, η πολεμοχαρής διάθεση των Σπαρτιατών και η αφοσίωση τους σε παρεξηγήσιμο βαθμό με τα σημερινά δεδομένα στην Πόλη-Πατρίδα, κτλ.
Δυσκολευτήκαμε να βρούμε σημεία του τεράστιου χάρτη (που δεν περικλείει Μεγάλη Ελλάδα και Ιωνία), που να μη περικλείουν σεβασμό στην τοποθεσία, προσοχή στη λεπτομέρεια και στοιχεία ιστορικότητας που να αντικατοπτρίζουν ιστορικές αλήθειες. Δε μπορεί να γίνει αναφορά σε όλα αυτά διότι είναι πάρα πολλές οι περιστάσεις, αλλά όταν σε ένα τέτοιο παιχνίδι χώνεται ομαλά η αποστασία της Μυτιλήνης για παράδειγμα και ο ρόλος του Κλέωνα στην αντιμετώπισή της, καταλαβαίνει κανείς ότι έχει γίνει καλή δουλειά. Υπάρχει ακρίβεια στις τοποθεσίες, στα ονόματα, στα τοπωνύμια, στο γιατί είναι γνωστή μία περιοχή και σε ορισμένες περιπτώσεις και στο ρόλο κάθε μέρους στα γεγονότα της εποχής. Κάτι που μας θυμίζει ότι η Ελλάδα, 2.500 χρόνια πριν ήταν ένα μέρος του πλανήτη όπου η πυκνότητα των γεγονότων (μαζί με την πνευματική ανάπτυξη και εξέλιξη) ξεπερνούσε ίσως το τι συνέβαινε σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη (λίγο υπερβολικό, αλλά σκεφτείτε ότι σήμερα παρακολουθούμε με ευχαρίστηση παραστάσεις που γράφτηκαν πριν 2.500 χρόνια, και μέσα σε αυτές αναγνωρίζουμε αντιστοιχίες με τη σύγχρονη πραγματικότητα).
Αυτός ο σεβασμός έχει περάσει αυτούσιος και στην οπτική απεικόνιση της Αρχαίας Ελλάδας κι εκεί τα πράγματα ίσως και να είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά. Ο χάρτης, όπως είπαμε, είναι τεράστιος. Και επειδή σχεδόν όλες οι γνωστές ελληνικές πόλεις παρελαύνουν, δεν αποφεύγεται κάποια ανακύκλωση από assets και μοτίβα που επαναλαμβάνονται αρκετά συχνά. Αλλά όλα αυτά χλωμιάζουν όταν το μάτι πιάνει την καταπληκτική αναπαράσταση της Ακρόπολης, της Αρχαίας Ολυμπίας, του Σουνίου, της Αμφίπολης, της Δήλου. Είναι σχεδόν συγκινητικό να φτάνει κανείς στο Ναό του Δία στην Ολυμπία και στο εσωτερικό του να στέκει αγέρωχο το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία όπως το γνωρίζουμε από τις πιο λεπτομερείς περιγραφές και τις αντίστοιχες υποθετικές απεικονίσεις.
Είναι καταπληκτικό στην Κρήτη, τα ερείπια της Κνωσού (που είναι η αντίστοιχη αρχαιότητα για την εποχή στην οποία διαδραματίζεται το παιχνίδι) να αντιστοιχούν σχεδόν σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Στις Μυκήνες σε μια γωνιά του ερειπωμένου ανακτόρου να φαίνεται η Πύλη των Λεόντων στη θέση που πρέπει να είναι. Στην Τίρυνθα το σχόλιο του Αλέξιου να είναι ότι τα Τείχη είναι σαν να τα έφτιαξαν Κύκλωπες (Κυκλώπεια Τείχη γαρ). Στους θεατρικούς χώρους τα πάντα να είναι ξύλινα διότι τα πετρόκτιστα θέατρα δεν κάνουν την εμφάνισή τους ακόμα παρά πολύ αργότερα, ακόμα και στην Επίδαυρο. Και στους λόφους και στα υψώματα γύρω από τις πολεις να ξεπροβάλλουν τα Ασκληπιεία. Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολύς ακόμη χάρτης ανεξερεύνητος.
Ίσως στο σημείο αυτό να υπεισέρχεται κάποια έντονη υποκειμενικότητα διότι πρόκειται για μέρη και συμβάντα που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Αυτό όμως δεν κάνει τη συνολική απόδοση του παιχνιδιού σε αυτόν τον τομέα λιγότερο αξιοθαύμαστη. Δυστυχώς, μελανό σημείο στην αποτύπωση της αρχαίας ελληνικής πραγματικότητας είναι η απόδοση των ηθοποιών σε προφορά και υποκριτικό ταλέντο. Το δεύτερο είναι ελάχιστο. Η απόδοση των περισσοτέρων είναι ερασιτεχνική στην καλύτερη περίπτωση. Σε ό,τι αφορά το πρώτο, χωρίς καμία διάθεση για χιούμορ, η κατάσταση είναι τραγική. Ό,τι χειρότερο μπορεί να ακούσει κανείς σε ελληνική προφορά αγγλικών. Αν θέλετε να ακούσετε το comfortable να προφέρεται « κόμφορταμπουλ» εδώ θα το βρείτε. Πονάνε και τα αυτιά και το μυαλό από αυτή την προφορά, που δυστυχώς καταστρέφει το όποιο περιθώριο για υποκριτική ικανότητα και θεατρική απόδοση και των πιο, ας πούμε, φορτισμένων στιγμών της ιστορίας του Odyssey.
Η Ubisoft έχει αποφασίσει να καταλήξει σε ένα τεράστιο παιχνίδι με διαφορετικά skins. Τα assets υπάρχουν, το εργατικό δυναμικό επίσης, το κεφάλαιο και η επένδυση είναι κάτι παραπάνω από επαρκή, το μόνο που φαίνεται να έχει χαθεί είναι το πάθος για κάτι ξεχωριστό, η σπίθα της δημιουργικότητας και η επιθυμία να γεννηθεί κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Κάποτε υπήρχε το Splinter Cell, το Assassin’s Creed, το Prince of Persia, το Ghost Recon και το Rainbow Six, το Beyond Good and Evil και το Rayman. Τώρα, υπάρχει ένας τεράστιος χάρτης γεμάτος ερωτηματικά με μεγαλύτερο απ’ όλα αυτό που αράζει σε μία νεφέλη πάνω από το κεφάλι μας.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
