Ό,τι πιο κοντινό σε “Call of Duty” έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
“Ανέμπνευστο”, “ανούσιο”, “unbalanced”, “αντιγραφή του προηγούμενου” κ.α. ήταν τα πρώτα πράγματα που μας ήρθαν στο μυαλό όταν παίξαμε για πρώτη φορά το Black Ops 4 στη beta του πριν από μερικούς μήνες. Και πόσα να μπορούν να αλλάξουν από τη beta μέχρι τη στιγμή της κυκλοφορίας; Πολλά, από ό,τι φαίνεται. Σίγουρα θα μας έχετε πιάσει να αναφέρουμε σε προηγούμενο review ή σε κάποιο webcast τη φράση “Η Treyarch είναι το πιο ταλαντούχο από τα τρία studio που αναπτύσσουν Call of Duty” και αυτό γιατί μας έχει αποδείξει ότι, ανεξαρτήτως setting, το εν λόγω studio μπορεί ακόμα να αποδώσει μια γνήσια και υψηλών προδιαγραφών εμπειρία COD, χωρίς να αλλοιώσει τα βασικά στοιχεία που κάνουν ένα παιχνίδι της σειράς διασκεδαστικό και αγαπητό από τους παίκτες.
Εν ολίγοις η Treyarch είναι το μόνο studio που, παρά τα εμπόδια που φέρει ένα σύγχρονο COD (microtransactions, setting, πειραματισμοί σε βασικούς μηχανισμούς κ.α.), μπορεί να αποδώσει με μεγάλη ευκολία. Το ξέρουμε, το ζήσαμε και το αναφέρουμε εδώ και χρόνια. Φέτος, όμως, ακόμα και εμείς πέσαμε στην παγίδα, γίναμε άπιστοι, ξεχάσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με το studio που έκανε τα Zombies θεσμό στα παιχνίδια της σειράς, που δημιούργησε το καλύτερο competitive mode στο franchise, αυτό που έχει αλλάξει τέσσερα διαφορετικά settings και τα παιχνίδια του δεν έχουν χάσει τη προσωπικότητά τους σε κανένα, είτε είναι στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο είτε στο 2025.
Δυστυχώς, μέσα στους πειραματισμούς αυτής της χρονιάς έχουμε μια μεγάλη απώλεια, και μιλάμε για απώλεια, γιατί μετά τον S.O.A.P και τον Cpt. Price, η ιστορία του Mason (David & Alex) είναι η δεύτερη πιο γνωστή και αγαπητή από τους παίκτες της σειράς. Παρόλα αυτά, φέτος έγινε το μεγάλο βήμα και το γνωστό online franchise έγινε αποκλειστικά online, με την αντικατάσταση του single player mode με το Battle Royale. Μια κίνηση που σίγουρα ήταν ξαφνική για πολλούς και σίγουρα ευθύνεται στην επιτυχία-πυροτέχνημα που γνωρίζει αυτό το mode τον τελευταίο χρόνο.
Το Black out mode, όπως ονομάζεται, είναι κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα Battle Royale. Εκ πρώτης όψης ο άμεσος ανταγωνιστής του είναι το Player Unknown’s Battlegrounds (PUBG) με τις ρεαλιστικές μάχες, τη χρήση οχημάτων και το χτίσιμο του χαρακτήρα μέσα στο πεδίο της μάχης. Η διαφορά τους όμως γίνεται ξεκάθαρη μετά από τα πρώτα δύο matches, όταν φαίνεται ότι το Black out είναι Call of Duty, δεν είναι απλά ένα Battle Royale. Ανά τα χρόνια πολλά FPS έχουν προσπαθήσει να κλέψουν το στέμμα του corridor FPS king από το Call of Duty, αλλά κανένα δεν τα κατάφερε, γιατί η σειρά έχει τη δική της ταυτότητα, και είναι αυτή η ταυτότητα που κάνει το Black out διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιχνίδια.
Η εμπειρία που φέρει η ομάδα ανάπτυξης είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στην πολύ καλή εμπειρία που αφήνει στον παίκτη η ενασχόλησή του με το συγκεκριμένο mode. Αρχικά, από τεχνικής άποψης, το Black Out τρέχει στα 60 fps χωρίς κανένα frame drop. Στο κομμάτι των γραφικών έχουν γίνει κάποιοι συμβιβασμοί σε ό,τι αφορά φωτισμούς και σκιάσεις, πράγμα το οποίο γίνεται αμέσως αντιληπτό, ειδικά αν ο παίκτης είχε προηγουμένως ασχοληθεί με κάποιο από τα άλλα δύο modes που προσφέρει το παιχνίδι. Πέρα όμως από τη συγκριτική διαφορά μεταξύ των modes, τα γραφικά στο Black Out δεν είναι σε καμιά περίπτωση κάτι που επηρεάζει το παιχνίδι στον οποιοδήποτε βαθμό, θυμίζουν θα λέγαμε τα πρώτα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν σε αυτή τη γενιά κονσολών πριν από μια πενταετία.
Όσoν αφορά στο shooting κομμάτι, νομίζουμε πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, μιας και παραμένει στα γνωστά, υψηλά επίπεδα της σειράς. Τα hit boxes δουλεύουν σχεδόν τέλεια και κάθε σφαίρα καταγράφεται στο σημείο που πρέπει επάνω στον αντίπαλο ενώ η προσθήκη bullet drop και travel distance, που είναι κάτι διαφορετικό για τη σειρά, κάνουν ακόμα πιο ρεαλιστική τη μάχη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επιδέχεται βελτίωσης ο συγκεκριμένος τομέας. Συγκεκριμένα, το travel distance της σφαίρας φαίνεται να μην επηρεάζεται και τόσο από την απόσταση μεταξύ των παικτών και να παραμένει ίδιο είτε αν οι παίκτες έχουν 10 μέτρα απόσταση είτε 30. Σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει τον αντίστοιχο μηχανισμό από τα παιχνίδια της σειράς Battlefield, όμως σε μια αρένα με 100 αντιπάλους, όπου δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο για χρονοβόρα gun fights, είμαστε διατεθειμένοι να παραβλέψουμε το ελλάτωμα του συγκεκριμένου μηχανισμού.
Άλλωστε το παραπάνω γίνεται περισσότερο αντιληπτό με τη χρήση sniper και το Blackout προσφέρει τεράστια ποικιλία σε εξοπλισμό για να καλύψει όλων των ειδών τις ανάγκες στον τεράστιο χάρτη που διαθέτει. Εδώ συναντάμε και τα δύο μεγαλύτερα παράπονά μας από το συγκεκριμένο mode. Στο κομμάτι του loot, η πολυπλοκότητα και η ποικιλία είναι πολλές φορές δίκοπο μαχαίρι, μιας και ο παίκτης πρέπει μέσα από πάμπολλες επιλογές σε οπλισμό αλλά και ρουχισμό να φτιάξει ένα όσο το δυνατόν καλύτερο build.
Το πρόβλημα είναι πως κάθε όπλο επιδέχεται βελτίωσης σε πάνω από πέντε σημεία (grip, mag, scope, barrel, stock κ.α.) με αποτέλεσμα το 80% του αγώνα ο παίκτης να ασχολείται με το loot του και το διαθέσιμο χώρο στο inventory, ενώ αν θέλει να αλλάξει όπλο και να προσθέσει όλα αυτά τα attachments από το παλιό στο νέο όπλο, ο καλύτερος τρόπος είναι να τα πετάξει στο πάτωμα και να τα σηκώσει πάλι ένα προς ένα. Ευτυχώς την κατάσταση σώζει σε κάποιο βαθμό το πολύ καλό inventory management που διαθέτει ο τίτλος για τις κονσόλες, ενώ το παιχνίδι διαθέτει τόσο μεγάλο βάθος στην τροποποίηση του κάθε αντικείμενου, που ο παίκτης μπορεί πολύ εύκολα να διαχειριστεί όλα του τα αντικείμενα ακόμα και κατά τη διάρκεια της μάχης με τη χρήση του quick menu, με το πάτημα ενός κουμπιού.
Το δεύτερο παράπονό μας έχει να κάνει με το χάρτη, ο οποίος για τα δεδομένα ενός battle royale παιχνιδιού είναι πολύ ικανοποιητικός σε μέγεθος. Κατατάσσεται στους μεγάλους σε έκταση χάρτες, γι’ αυτό άλλωστε και η εταιρία έχει φροντίσει να προσθέσει διάφορα μέσα μεταφοράς για τους παίκτες, από buggies μέχρι mini helicopters, τα οποία είναι πολύ εύκολα στη χρήση και δεν προσφέρουν κανένα advantage στον παίκτη που θα προλάβει να βρει κάποιο και να το χρησιμοποιήσει -πέρα από τη γρήγορη κάλυψη της απόστασης που επιθυμεί. Το map απαρτίζεται από έναν αριθμό περιοχών με διαφορετική θεματολογία η κάθε μια, ενώ δεν θεωρούμε πως έχουμε πουθενά το φαινόμενο του Fortnite, όπου μια περιοχή είναι η go-to επιλογή πολλών παικτών και έτσι ένα συγκεκριμένο κομμάτι του χάρτη έχει ασυνήθιστα πολλούς εχθρούς.
Όμως, πολλές από αυτές τις περιοχές αποτελούν αυτούσια multiplayer maps προηγούμενων τίτλων της σειράς, κάτι που δουλεύει σαν fan service για τους παλιότερους παίκτες αλλά αφαιρεί λίγη από τη δόξα του mode, μιας και θεωρούμε ότι ένα ολοκαίνουριο mode για τη σειρά θα πρέπει να έρχεται με τις δικές του, νέες περιοχές, οι οποίες θα αγαπηθούν από τους παίκτες με τη σειρά τους όπως αγαπήθηκαν παλαιότερα οι πίστες που τώρα βλέπουμε να επαναχρησιμοποιούνται.
Στα του multiplayer τα πράγματα είναι λιγότερο περίπλοκα. Η βασική διαφορά φέτος είναι η αφαίρεση του auto health regeneration system. Μαζί με τη συνέχεια του Boots on the ground, η συγκεκριμένη επιλογή φαίνεται να ανοίγει νέους δρόμους όσον αφορά στο τακτικό κομμάτι στις μάχες των παικτών. Στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη ρύθμιση δεν αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τη μάχη μιας και οι φορές που μπορεί ο παίκτης να χρησιμοποιήσει το health regen δεν είναι περιορισμένες, ενώ και η ταχύτητα με την οποία γίνεται ξανά διαθέσιμο το εν λόγω χαρακτηριστικό είναι σχεδόν ακαριαία. Επομένως, στην πράξη το μόνο που κατάφερε η Treyarch με αυτή την επιλογή είναι να κάνει τους παίκτες να πατάνε ένα ακόμα κουμπί μετά από κάθε gun fight, όπως κάνουν εδώ και χρόνια για το reload.
Οι περιπτώσεις που ο παίκτης θα συναντήσει κάποιον αντίπαλο με μειωμένο health είναι ελάχιστες, επομένως δεν μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε πώς -πέρα από την “αγγαρεία” του να πρέπει να ενεργοποιήσουμε οι ίδιοι το health regen μετά από το παραμικρό damage- εξελίσσει κάπως αυτό το multiplayer με το υπάρχον meta. Είναι ξεκάθαρο πως ανοίγονται επιλογές για μια τακτική προσέγγιση και ιδιαίτερα στα Ranked matches, όμως μέχρι να πειραματιστουν οι σχεδιαστές με τους χρόνους και τις φορές που επιτρέπεται να γίνει χρήση αυτού του συστήματος, δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από μια ανούσια αλλαγή.
Ευτυχώς μεγάλη βελτίωση παρουσιάζει τόσο σε σχέση με το περσινό Call of Duty όσο και με τη Beta το Time to Kill. Η αλλαγή από το περσινό σκηνικό του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, στο futuristic πεδίο μάχης του Black Ops 4, έχει τον κατάλληλο αντίκτυπο στα όπλα, όπου τα submachine guns ενδείκνυνται για κοντινές αποστάσεις και μπορούν να σκοτώσουν με έως και τρία taps τους εχθρούς ενώ και τα auto rifles -σε μεσαίες αποστάσεις- έχουν την ίδια δυνατότητα. Η αλλαγή και η χρήση πιο προηγμένων όπλων κάνει το χαρακτήρα πιο δυνατό και είναι κάτι που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που συναντήσαμε στη beta και ευτυχώς βλέπουμε ότι έχει διορθωθεί στο καλύτερο δυνατό βαθμό.
Αυτό που όμως δεν μπορούμε με τίποτα να παραβλέψουμε είναι η εκ νέου χρήση πολλών assets από προηγούμενα παιχνίδια της σειράς καθώς και η στυγνή αντιγραφή άλλων παιχνιδιών. Δυστυχώς, το “4” πίσω από το όνομα του παιχνιδιού δεν δικαιολογείται -τουλάχιστον όσον άφορα στο multiplayer mode. Το 90% των χαρακτήρων (specialists) είναι αυτούσια παρμένοι από τον προηγούμενο τίτλο Black Ops, τα όπλα, τα perks, το equipment κ.α. είναι και αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό ίδιο ή ελαχίστως τροποποιημένο περιεχόμενο, το οποίο έχουμε δει ξανά στο παρελθόν. Ακόμα, το νέο multiplayer mode είναι μια ξεκάθαρη αντιγραφή του Counter Strike ενώ για πρώτη φορά φέτος το παιχνίδι κυκλοφορεί με τον ίδιο αριθμό χαρτών, μόνο που τέσσερις από αυτούς είναι αυτούσια παρμένοι από προηγούμενους τίτλους.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι προφανές ότι η Activision θέλει να ακολουθήσει ένα μοντέλο με τα Call of Duty που φέρνει πιο πολύ σε Overwatch παρά σε οτιδήποτε άλλο, γι’ αυτό και σιγά-σιγά αυξάνει το TTK σε σχέση με τα COD του 2007-2012, γι’ αυτό αφαιρεί το αυτόματο health regen system, γι’ αυτό μετατρέπει το competitive σε 5vs5, γι’ αυτό προσθέτει χαρακτήρες με ειδικές ικανότητες. Παράλληλα, όμως, πειραματίζεται για να δει ποιο παιχνίδι μπορεί να της φέρει κόσμο αν του “δανείσει” κάποια στοιχειά. Αυτό, εμάς, κάθε άλλο παρά σύμφωνους μας βρίσκει, μιας και κάνει το θρυλικό franchise να φαίνεται σαν να μη διαθέτει χαρακτήρα.
Το θετικό στην υπόθεση του Black Ops 4 είναι ότι βασίζεται πολύ στο Black Ops 3 το οποίο ήταν ένα εξαιρετικό COD, με τη διαφορά ότι χρησιμοποιούσε τα exo suits. Φέτος που το multiplayer mode είναι ουσιαστικά το ίδιο παιχνίδι χωρίς το ιδιαίτερο movement system, έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο όσο το δυνατόν πιο διασκεδαστικό και κοντά στα προηγούμενα Call of Duty θα μπορούσαμε να έχουμε, εν έτει 2018.
Για το τέλος, όπως κάθε χρόνο, αφήσαμε το έξτρα mode που ακούει στο όνομα Zombies. Πριν όμως πάμε παρακάτω, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: τα Zombies εδώ και αρκετά χρόνια -και ακόμα περισσότερο φέτος- έχουν αναπτυχθεί στο να αποτελούν έναν ολόκληρο και ξεχωριστό κόσμο σε σχέση με τα άλλα modes. Διαθέτουν μυστικά και κρυμένους γρίφους, που στον απλό παίκτη -όπως ο γράφων- δεν θα καταφέρουν ποτέ να φτάσουν και δεν θα καταφέρουν ποτέ να γίνουν αντιληπτά. Είναι κάτι σαν το μέγιστο δυνατό επίτευγμα για όσους έχουν τα 70 rounds σαν απογευματινό περίπατο. Επομένως, ως ένας απλός παίκτης, το Zombies mode δεν διαφέρει και πολύ σε σχέση με τα προηγούμενα, αποτελεί τη γνωστή συνταγή επιβίωσης που έχουμε συνηθίσει εδώ και χρονιά με μια και μόνο σημαντική διαφορά.
Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ συνηθισμένο το κάθε Call of Duty να διαθέτει μια μόνο πίστα Zombies, η οποία είναι αρκετά μεγάλη σε μέγεθος και απασχολεί τους παίκτες μέχρι το ερχόμενο DLC, οπότε και προστίθεται ακόμα μια πίστα κ.ο.κ. Φέτος το Black Ops 4 διαθέτει τρεις νέους χάρτες με τη σημαντική διαφορά ότι υπάρχει ποικιλία στο μέγεθός τους. Αυτό στους παλαιότερους θα ξυπνήσει αναμνήσεις από την αγαπημένη για το κοινό πίστα Kino Der Toten, που καθιέρωσε το εν λόγω mode. Τα rotations σε τέτοιου είδους πίστες είναι μικρά και οι “κύκλοι” των zombies πολύ πιο εύκολοι και διαχειρίσιμοι, κάτι που κάνει το παιχνίδι πιο γρήγορο και απόλυτα πιο φιλικό προς τους casuals τους είδους.
Επομένως, η εμπειρία των Zombies γίνεται τόσο ευχάριστη και λιγότερο πολύπλοκη όσο ήταν πριν από περίπου δέκα χρόνια, που ήρθαμε αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τους ζωντανούς-νεκρούς. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με ένα από τα πιο διασκεδαστικά multiplayer modes που έχουν υπάρξει σε Call of Duty τα τελευταία χρόνια, αλλά και μια ολοκαίνουρια αρένα που ακολουθεί τις τάσεις της εποχής -για όσους νιώθουν πιο νέοι στην ψυχή και δεν τους φτάνουν οι επτά αντίπαλοι, αλλά θέλουν να τα βάλουν με περισσότερους από 80- καθιστούν το Black Ops 4 σε ό,τι πιο κοντινό σε “Call of Duty” έχουμε δει τα τελευταία επτά χρόνια.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
