Τρισδιάστατη, νοσταλγική επιστροφή.
Το γεγονός ότι το παρόν κείμενο πέφτει τόσο πολύ κοντά – και εντελώς τυχαία- επάνω στον αγγλοσαξονικό εορτασμό των νύχτας των Αγίων Πάντων (All Hallow’s Eve) μάλλον πρέπει να μας προβληματίζει παρά να μας χαροποιεί. Μήπως πέσαμε θύματα μιας μεταφυσικής φάρσας, ακριβώς όπως και ο δύσμοιρος Luigi; Μήπως κάποια κακοποιά πνεύματα συνωμότησαν έτσι ώστε να μπλεχτούμε, με τη σειρά μας, σε ένα νοσταλγικά στοιχειωμένο ιστό αναμνήσεων; Μοιάζει σαν χθες που το Luigi’s Mansion κυκλοφόρησε ως τίτλος λανσαρίσματος του θρυλικού Κύβου. Μοιάζει σαν χτες που ο Luigi, ο αδελφός που κρυβόταν πάντα στη σκιά του μεγάλου του αδελφού, κατάφερε να βγει στο φως, για να ξαναμπεί στις σκιές που κρύβονται μέσα στη στοιχειωμένη έπαυλη και να σώσει τον Mario, που έπεσε θύμα της έπαυλης και των πνευμάτων που κατοικοεδρεύουν. Και μοιάζει σαν χτες όταν χωθήκαμε και εμείς για πρώτη φορά σε αυτή την έπαυλη, με το Poltergust 3000 ανά χείρας και ξεκινήσαμε να προσποιούμαστε τους Εξολοθρευτές Φαντασμάτων με τον τρόπο που μόνο ένα παιχνίδι στο σύμπαν του Μανιταροβασιλείου μπορεί να καταφέρει.
Προϊδεάσαμε την ιστορία στην πρώτη παράγραφο, μιλώντας για μια υπερφυσική συνωμοσία και το πώς ο άτυχος Luigi έπεσε θύμα της. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Luigi έλαβε την ειδοποίηση πως κέρδισε μια ολόκληρη έπαυλη σε έναν διαγωνισμό, χωρίς φυσικά να πάρει ποτέ μέρος. Ο Mario, γνωρίζοντας πως ο μεγάλος του αδελφός έχει την τάση να ξεγελιέται και να πέφτει θύμα των περιστάσεων, αποφασίσει να ερευνήσει προσωπικά το περιστατικό και πηγαίνει στην έπαυλη, απ’ όπου και σταματάει να δίνει σημεία ζωής. Έτσι, χωρίς να το έχει επιδιώξει, ο Luigi αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο της έπαυλης και, φυσικά, να βρει τον αδελφό του. Η απροσδόκητη γνωριμία του με τον καθηγητή E.Gadd, του επιτρέπει να αποκτήσει πρόσβαση στις τεχνολογίες αιχμαλωσίας φαντασμάτων –και συγκεκριμένα του Poltergust 3000- και να αιχμαλωτίσει όλα εκείνα τα φαντάσματα της έπαυλης, ως αντάλλαγμα για τη βοήθεια του καθηγητή ως προς τον εντοπισμό του Mario.
Και κάπου εδώ ξεκινάει μια όμορφη και γλυκά τρομακτική περιπέτεια στο πλευρό του Luigi, ο οποίος καλείται να εξερευνήσει τις έξι περιοχές της έπαυλης, να απορροφήσει φαντάσματα που θα πάνε κατευθείαν στη συλλογή του καθηγητή, να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα φαντάσματα-αφεντικά που παραμονεύουν σε κάθε μια από τις περιοχές της έπαυλης και να ελευθερώσει τον αδελφό του από το μεγάλο, κακό φάντασμα που περιμένει στο τέλος. Θα δούμε την προσπάθεια του Luigi να εμψυχώσει τον εαυτό του σιγοτραγουδώντας στον εαυτό του, θα νιώσουμε το δισταγμό του καθώς πλησιάζει σε μια νέα περιοχή και ανοίγει την πόρτα που τον χωρίζει απ’ το άγνωστο, θα σκεφτούμε δύο φορές πριν εξετάσουμε κάποιο ύποπτο αντικείμενο και θα κινούμαστε περισσότερο υποψιασμένοι για παγίδες μέσα στους χώρους του σπιτιού.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν πρόκειται να κρατήσουν αρκετά. Το αρχικό Luigi’s Mansion ήταν ένα πείραμα για τη Nintendo, ένα πείραμα σε πολλούς τομείς. Όπως αποκάλυψε ο εκλιπών Satoru Iwata, το hardware του Nintendo GameCube επέτρεπε την αναπαραγωγή εικόνων σε στερεοσκοπικό 3D με την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου περιφερειακού, με το Luigi’s Mansion να έχει αναπτυχθεί έχοντας κατά νου αυτή την τεχνολογία. Όμως λίγο η εφαρμογή νέων τεχνολογιών, λίγο η διστακτικότητα του να λανσάρουν ένα παιχνίδι που δεν άκουγε στο όνομα (Super) Mario, λίγο η ανάπτυξη ενός τίτλου που απείχε αρκετά από τα είδη παιχνιδιών που χαρακτήριζαν τον κόσμο του Mario ως προς το στυλ και ύφος (ακόμα και του Super Mario 64 που είχε αφήσει εποχή στον προκάτοχο του Κύβου) είχαν ως αποτέλεσμα το αρχικό παιχνίδι να είναι σύντομο. Αρκετά σύντομο.
Οι 6 περιοχές του παιχνιδιού μπορούσαν να ολοκληρωθούν εύκολα μέσα σε 5 με 6 ώρες, με τους παίκτες να μπορούν να καταφέρουν να δουν στις οθόνες τους το καλύτερο φινάλε του παιχνιδιού χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Και αν στο τέλος το Luigi’s Mansion κέρδισε τους οπαδούς της Nintendo και στάθηκε αφορμή για την κυκλοφορία ενός sequel στο Nintendo 3DS και ενός επερχόμενου τίτλου για το Nintendo Switch, ένα από τα βασικά πράγματα για το οποίο το κατηγόρησαν ήταν η διάρκειά του. Και αυτό δεν είναι κάτι που αλλάζει σε αυτή την έκδοση του παιχνιδιού. Χωρίς αμφιβολία έχουμε μια εξαιρετική μεταφορά του παιχνιδιού στο φορητό σύστημα της εταιρείας, αλλά η διάρκεια εξακολουθεί να είναι ακριβώς η ίδια.
Για την ακρίβεια, μπορεί να μειωθεί περισσότερο. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον αρχικό σχεδιασμό του παιχνιδιού. Αυτό έχει να κάνει καθαρά με τις παρεμβάσεις της Grezzo. Για όσους το όνομα Grezzo λέει κάτι, αν και δεν είναι και εκατό τα εκατό σίγουροι, να θυμίσουμε πως το στούντιο αυτό έχει δώσει τα εξαιρετικά 3D remasters των The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D και Majora’s Mask 3D. Όπως και στα παιχνίδια της σειράς Zelda, η Grezzo έχει φερθεί με τον απαραίτητο σεβασμό και τη δέουσα προσοχή επάνω στο παιχνίδι, κάνοντας μόνο τις προσθήκες ή τις βελτιώσεις που χρειάζονται για να μεγιστοποιηθεί η εμπειρία παιχνιδιού. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται και ο Gooigi, ο σωσίας του Luigi, που είναι φτιαγμένος από πλάσμα και έρχεται κατευθείαν από το μέλλον. Ο Gooigi αντιπροσωπεύει το συνεργατικό multiplayer mode του παιχνιδιού. Με δύο συστήματα και δύο εκδόσεις του παιχνιδιού, δύο παίκτες μπορούν να εξερευνήσουν ταυτόχρονα την έπαυλη και να ανακαλύψουν όλα τα μυστικά της, γρήγορα και εύκολα, μειώνοντας το επίπεδο δυσκολίας και ελαττώνοντας το χρόνο ολοκλήρωσης του παιχνιδιού. Όσο διασκεδαστική και αν φαίνεται σαν προσθήκη, τόσο περισσότερο μας θυμίζει το ζήτημα της μικρής διάρκειας του παιχνιδιού και το συγκρίνουμε όλο και περισσότερο με το Luigi’s Mansion 2: Dark Moon, το οποίο ήταν μεγαλύτερο και πληρέστερο.
Αλλά είπαμε. Το πρώτο παιχνίδι ήταν μια πειραματική προσπάθεια της Nintendo να κάνει πολλά πράγματα: να εισάγει νέες τεχνολογίες και να δώσει ζωή σε ένα νέο franchise. Ο δεύτερος σκοπός επιτεύχθηκε πριν από περίπου 17 χρόνια. Ο πρώτος τα κατάφερε σήμερα, χάρη στη Grezzo και τη δουλειά της. Και αυτό γιατί η Grezzo φαίνεται να κατέχει μια βαθιά γνώση των δυνατοτήτων της πλατφόρμας επάνω στην οποία εργάζεται και είναι ικανή να δώσει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού έχει διαφορές στα σημεία. Λόγω της μικρότερης ισχύος του 3DS έχουν γίνει οι απαραίτητες επεξεργασίες μείωσης της ποιότητας εικόνας (λ.χ. έλλειψη anti-aliasing που έχει ως αποτέλεσμα “σπασμένες” άκρες στα μοντέλα), οι οποίες παραδόξως δεν είναι τόσο έντονες, πιθανότατα λόγω της μικρότερης οθόνης του 3DS.
Τα περιβάλλοντα φαίνονται πιο καθαρά σε σχέση με την αρχική έκδοση του παιχνιδιού, καθώς κάποιες λεπτομέρειες φαίνονται να έχουν εξαφανιστεί, ενώ κάποιες επιφάνειες έχουν υποστεί ένα γενικότερο ρετουσάρισμα και φαντάζουν αρκετά καλύτερα σε σχέση με τα αντίστοιχα θολά της έκδοσης του GameCube. Σε γενικές γραμμές πάντως, το παιχνίδι φαίνεται να στέκεται αρκετά καλά σε σχέση με τον προκάτοχό του, με την απόδοση του port για 3DS να αγγίζει, αρκετές φορές, τα ίδια επίπεδα απόδοσης και ροής του αρχικού παιχνιδιού. Ακόμα και ο χειρισμός έχει μεταφερθεί αυτούσιος από την αρχική έκδοση, με κάποιες αλλαγές οι οποίες αντικατοπτρίζουν εκείνες του πρώτου παιχνιδιού της σειράς για το 3DS.
Εδώ η Grezzo προνόησε στο να δώσει ένα σύστημα χειρισμού και gameplay ανάλογο με εκείνο του Dark Moon. Για παράδειγμα, το παιχνίδι χρησιμοποιεί το σύστημα φακού που υπήρχε στην αρχική έκδοση του παιχνιδιού (και που ταιριάζει καλύτερα με το gameplay του), αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και την επιλογή του φακού του sequel, το Strobulb – το οποίο μπορεί να είναι οικείο στους νεότερους παίκτες της σειράς, αλλά αδυνατεί να σταθεί επάξια στους ρυθμούς του πρώτου παιχνιδιού. Έτσι, οι ρυθμίσεις ελέγχου προσαρμόζονται τόσο στο gameplay όσο και στα χαρακτηριστικά της ίδιας της κονσόλας. Οι παίκτες που ασχολούνται με το παιχνίδι σε συστήματα New Nintendo 3DS, μπορούν να κάνουν χρήση του αναλογικού στικ για να στοχεύσουν τη σκούπα και το φακό σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Για τους παλιότερους κατόχους, η Grezzo φρόντισε να επιστρατεύσει τα motion controls της κονσόλας για να επιτύχει την επιθυμητή στόχευση. Τολμούμε να πούμε πως τα motion controls δουλεύουν πολύ καλύτερα από το αναλογικό στικ και πως απολαύσαμε το παιχνίδι περισσότερο χρησιμοποιώντας τα – ακόμα και αν λάβουμε υπ’όψιν τα προβλήματα που εμφανίζονται λόγω της χρήσης του 3D effect. Γιατί το 3D εφέ είναι αυτό που κάνει τη διαφορά σε αυτό το port. Χάρη σε αυτό το εφέ, νιώθουμε σαν να παίζουμε με την definitive έκδοση του παιχνιδιού, η οποία απλά καθυστέρησε να έρθει περίπου δυο δεκαετίες. Η παρουσία του 3D εφέ, το οποίο η Grezzo έχει υλοποιήσει σωστά στα παιχνίδια της και που τείνει να «ξεχάσει» η Nintendo, μας δίνει την αίσθηση της ολοκλήρωσης. Του πώς έπρεπε να ήταν το αρχικό παιχνίδι δεκαεπτά χρόνια πριν. Τα περιβάλλοντα αποκτούν το βάθος που χρειάζονταν για να δείχνουν σωστά, οι σκιές της έπαυλης μοιάζουν περισσότερο αληθινές, ενώ τα εφέ του φωτός από το φακό και τις αστραπές είναι αρκετά πιο έντονα λόγω του συγκεκριμένου εφέ.
Ακόμα και οι μάχες με τα μεγάλα αφεντικά-φαντάσματα αποκτούν άλλο υπόβαθρο και βοηθούν καλύτερα τον παίκτη να καταλάβει τις απαιτήσεις της πρόκλησης και το τι πρέπει να κάνει για να στείλει τα αφεντικά δώρο στον καθηγητή. Όπως στα περισσότερα παιχνίδια της κονσόλας, όμως, το εν λόγω εφέ είναι υπεύθυνο για τη δραματική μείωση του ρυθμού ανανέωσης των καρέ, του ghosting και των γνωστών λοιπών προβλημάτων που ταλαιπωρούν τους παίκτες των «απλών» εκδόσεων του φορητού συστήματος της Nintendo. Έτσι, εναπόκειται στον κάθε παίκτη ξεχωριστά αν θα επιλέξει να ασχοληθεί με το παιχνίδι έχοντας στραμμένο το δείκτη του εφέ προς τα πάνω.
Άλλες βελτιώσεις και προσθήκες από πλευράς Grezzo έχουν να κάνουν με το αναβαθμισμένο, πλέον, Game Boy Horror και μια σειρά από achievements. Το Game Boy Horror, ο δίαυλος επικοινωνίας του Luigi και του καθηγητή E.Gadd, επιστρέφει ανανεωμένο και κάνει χρήση της κάτω οθόνης του συστήματος, καθιστώντας τη χρήση του αρκετά εύκολη. Η μεγαλύτερη ενασχόληση των παικτών με αυτό το σύστημα έγκειται κυρίως στη χρήση του χάρτη, ο οποίος εμφανίζεται πλέον μόνιμα και βελτιώνει αισθητά την πλοήγηση και την αντίληψη του χώρου. Επιπλέον, μέσω του Game Boy Horror μπορούμε να μεταφερθούμε ανά πάσα στιγμή στην κύρια είσοδο της έπαυλης (φουαγιέ), όπου είτε μπορούμε να γλιτώσουμε από μια ανεπιθύμητη συνάντηση με κάποιο φάντασμα, είτε να σώσουμε το παιχνίδι μιλώντας στον Toad, ενώ, πλησιάζοντας την πόρτα της εισόδου, μπορούμε να πάμε κατευθείαν στο εργαστήριο του καθηγητή E. Gadd, όπου μπορούμε να κάνουμε καλύτερη ανασκόπηση της προόδου.
Η δεύτερη ενδιαφέρουσα προσθήκη έχει να κάνει με μια σειρά από achievements. Τα achievements διακρίνονται σε αυτά που ξεκλειδώνονται αυτόματα, ολοκληρώνοντας τμήματα της βασικής ιστορίας, καθώς και σε αυτά που απαιτούν συγκεκριμένες ενέργειες για να ξεκλειδωθούν. Η ολοκλήρωση των in-game επιτευγμάτων δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό, πέρα από την αφορμή που δίνει ο παίκτης στον εαυτό του να ασχοληθεί λίγο περισσότερο με το παιχνίδι. Αν και επιμηκύνουν το playthrough, ο τρόπος που ολοκληρώνεται η ιστορία εξαρτάται αποκλειστικά από τα χρήματα που κατάφερε να μαζέψει ο Luigi ως απόρροια της συνολικής του απόδοσης. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.
Και εν τέλει εδώ θα κριθεί η απόφαση για τον κάθε παίκτη που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με το παιχνίδι. Για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να παίξουν το πρώτο Luigi’s Mansion στο GameCube, η έκδοση για το Nintendo 3DS δεν πρέπει επ’ ουδενί να παραλειφθεί. Πρόκειται για ένα μοναδικό παιχνίδι που άντεξε πεισματικά απέναντι στο χρόνο και τις σωρείες αντιδράσεων από τους οπαδούς της Nintendo, και να καταφέρει να δώσει ζωή σε μια ολόκληρη σειρά παιχνιδιών που έτυχαν καλύτερης αντιμετώπισης και που μπαίνουν εύκολα στη λίστα αναμονής. Είμαστε ικανοποιημένοι με την απόφαση της Nintendo να επιτρέψει στην Grezzo να εργαστεί επάνω σε αυτή τη μεταφορά, καθώς το τελικό αποτέλεσμα είναι σχεδόν αναμενόμενο πως θα ήταν υπεράνω προσδοκιών, αλλά πρέπει να ανοίξουμε μια μεγάλη παρένθεση. Οι παίκτες που ασχολήθηκαν αρκετά με τον προκάτοχό του και έχουν καταφέρει να δουν όλους τους τερματισμούς, δύσκολα θα βρουν κάποιο κίνητρο να επιστρέψουν ξανά.
Η έκδοση του Luigi’s Mansion για το 3DS είναι, όπως ήδη αναφέραμε, η definitive edition του παιχνιδιού. Είναι το ίδιο το παιχνίδι εμπλουτισμένο με νέα χαρακτηριστικά, που κάνουν πολύ καλύτερη την εμπειρία. Πέρα από τις όποιες διευκολύνσεις, όμως, δεν υπάρχει κάτι καινούριο που να δικαιολογεί ένα μικρό, λόγω διάρκειας, playthrough. Οι νέοι παίκτες και εκείνοι που ενδιαφέρονται να ζήσουν την ίδια εμπειρία με όλες τις βελτιώσεις και προσθήκες ας σπεύσουν και, κυρίως, ας εξηγήσουν γιατί το Luigi’s Mansion είναι ένα παιχνίδι που έχει αφήσει το δικό του στίγμα στην ιστορία τίτλων της Nintendo. Οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν να περιπλανιούνται σε κάποια από τις επαύλεις του Dark Moon, μέχρι την ώρα που ο Luigi θα αρχίσει να κυνηγά φαντάσματα σε κάποιο από τα σκοτεινά δωμάτια του παιχνιδιού που έρχεται στο Nintendo Switch. Και ας μην ξεχνάμε το επιμύθιο: προσοχή στα περίεργα μηνύματα που μας ενημερώνουν πως κερδίσαμε κάτι. Ποτέ δεν ξέρει κανείς…
