Αστερίξ ο remastered.
Το Asterix & Obelix XXL2: Mission: Las Vegum (ας το πούμε XXL 2 από εδώ και πέρα…) είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια που αναρωτιέται κανείς ποιος το θυμήθηκε για να το επαναφέρει ως remaster. Είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν πολλοί που ασχολήθηκαν το 2006 με τη δεύτερη XXL περιπέτεια των αγαπημένων ηρώων, έχοντας θετικές αναμνήσεις από την απόδοση της γαλλικής Etranges Libellules. Εντούτοις, μετά από τόσα χρόνια είναι πολύ πιθανό κάποιες αναμνήσεις να περνάνε πλέον στη σφαίρα της νοσταλγίας αν κι θα είμασταν ιδιαιτέρως αυστηροί αν λέγαμε πως το XXL 2 είναι κακό παιχνίδι.
Ειδικότερα το 2006 σίγουρα είχε θέση ανάμεσα στα πιο βαρύγδουπα τρισδιάστατα platform, προσφέροντας μία ανόθευτη, απλοϊκή αλλά, ταυτόχρονα, διασκεδαστική εμπειρία, που βέβαια σε μεγάλο βαθμό είχε και τη βοήθεια της συμμετοχής δύο εκ των πιο αξιομνημόνευτων κόμικ ηρώων. Πλέον, όμως, έχουμε 2018 και η απλοϊκή διασκέδαση του 2006 είναι σαφέστατα πιο δύσκολο να αναμετρηθεί με τις σύγχρονες προτάσεις και πολύ περισσότερο με τα περισσότερο επιφανή και γυαλιστερά remasters -όπως τα πρόσφατα Spyro Reignited Trilogy και Crash Bandicoot: N.Sane Trilogy. Ας πούμε επίσης ότι τα XXL δεν πλησίασαν ποτέ το σημείο να χαρακτηριστούν ως διαχρονικά, όπως οι παραπάνω περιπτώσεις λόγου χάρη, κάτι που σημαίνει πως και από “ιστορικής” αξίας δύσκολα θα τραβήξουν την προσοχή όσων θελήσουν να δουν την εξέλιξη του είδους.
Αναμφίβολα, βέβαια, παρά τους περιορισμούς του, το XXL 2 αποτυπώνει με αγάπη τους χαρακτήρες, παρόλο που δεν βρίσκεται στο σημείο να επαναφέρει το κοφτερό χιούμορ των κόμικ (πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να αντικαταστήσει την πένα του Goscinny;). Οι χιουμοριστικές καταστάσεις πλησιάζουν περισσότερο το καταιγιστικό ύφος των αστείων της ιδιαίτερα επιτυχημένης ταινίας Asterix & Obelix: Mission Cleopatra, μία σαφέστατα ασφαλέστερη επιλογή, που όμως πετυχαίνει το στόχο της.
Το XXL 2 είναι γεμάτο από αναφορές από τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών, πολλές από τις οποίες συνεχίζουν να είναι επίκαιρες, παρά τα χρόνια του τίτλου, ενώ άλλες θα καταφέρουν να προκαλέσουν έστω ένα μειδίαμα σε παλιότερους παίκτες που θα τις αναγνωρίσουν, όπως οι εμφανίσεις αντίπαλων λεγεωνάριων με ντύσιμο και οπλισμό που παραπέμπει στο Super Mario Sunshine, ιερογλυφικά με σχέδια από το Space Invaders και λογότυπα με την επιγραφή “Cake”, συνοδευόμενα από σύμβολο που θυμίζει το Quake. Το χιουμοριστικό στοιχείο από αυτές τις αναφορές αποτελεί ένα από τα δυνατά σημεία του τίτλου καθώς έχει τεράστια ποικιλία, ωθώντας αβίαστα στη συνεχή παρατηρητικότητα στα περιβάλλοντα ώστε να βρούμε το επόμενο άγαλμα που θα απεικονίζει κάποιον πασίγνωστο χαρακτήρα, όπως τον Donkey Kong ή μία τοιχογραφία που θα απεικονίζει χαρακτήρες του Legacy of Kain και Jak and Daxter, μεταξύ άλλων.
Η ποικιλομορφία σε αναφορές αποτελεί προέκταση του σεναρίου του XXL 2, που βρίσκει τους Αστερίξ και Οβελίξ στο Las Vegum, ένα θεματικό πάρκο των Ρωμαίων, από όπου θα προσπαθήσουν να διασώσουν τον απαγμένο δρυίδη Πανοραμίξ. Το πάρκο χωρίζεται σε περιοχές που αναπαριστούν διάφορες γνωστές περιοχές, όπως η Βενετία, το Παρίσι και οι πυραμίδες της Αιγύπτου.
Αποτελεί μία συμβατική δομή που συναντάται στα τρισδιάστατα platforms, όπου καλούμαστε να εξερευνήσουμε την εκάστοτε, σχετικά μικρού μεγέθους, υποπεριοχή, ξεκλειδώνοντας πόρτες και λύνοντας περιβαλλοντικούς γρίφους προτού εξοντώσουμε το εκάστοτε (αρκετά επαναλαμβανόμενο) boss ώστε να προχωρήσουμε στην επόμενη περιοχή. Οι περιβαλλοντικοί γρίφοι είναι πάντοτε εμφανείς, κάτι στο οποίο βοηθάει και το ίδιο το παιχνίδι καθώς όποτε ερχόμαστε σε ένα νέο δωμάτιο η κάμερα τοποθετείται κατευθείαν στα σημεία ενδιαφέροντος, καθοδηγώντας στα βήματα που θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε για να αποκτήσουμε πρόσβαση στο επόμενο δωμάτιο.
Το platforming δεν φτάνει ποτέ σε σημείο να γίνει απαιτητικό και μάλλον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανάλαφρο-εύκολο και ιδανικό για παιδιά μικρότερης ηλικίας που δεν έχουν εξοικειωθεί πλήρως με το είδος. Στον τομέα της μάχης η κατάσταση είναι σαφέστατα πιο απαιτητική, φέρνοντάς μας συχνά αντιμέτωπους με δεκάδες λεγεωνάριους και εκατόνταρχους αλλά και πιο ευφάνταστους εχθρούς, όπως οι γρήγοροι α λα Sonic λεγεωνάριοι που μας εκτοξεύουν (τι άλλο) δαχτυλίδια.
Το σύστημα μάχης δεν είναι φυσικά τίποτα περισσότερο από button mashing, με τα combos να απουσιάζουν σχεδον ολοκληρωτικά, αλλά, από την άλλη, η επιθετικότητα των εχθρών απαιτεί τη συνεχή προσοχή μας, συχνές αποφυγές και κατάλληλη επιλογή των αντιπάλων που θα εξουδετερώσουμε ώστε να γίνει η ζωή μας πιο εύκολη. Περιέργως, παρά τη συνεχή παρουσία των Αστερίξ και Οβελίξ, αλλά και της δυνατότητας να αλλάζουμε το χειρισμό μεταξύ τους κατά βούληση, δεν υπάρχει η δυνατότητα για co-op κάτι που μάλλον θα παραξένευε όσους ασχολήθηκαν το 2006 και πολύ περισσότερο όσους καταπιαστούν σήμερα με το παιχνίδι.
Όσον αφορά τη δουλειά της OSome Studio σε αυτήν την επανέκδοση, η απόδοση κυμαίνεται σε απόλυτα ικανοποιητικά επίπεδα, μεταφέροντας ένα παιχνίδι που μπορεί να φέρει επάξια τον ορισμό του remaster. Η υψηλότερη ανάλυση, οι ανανεωμένες πινελιές στον σχεδιασμό του UI και η γενικότερη καθαρότητα στον οπτικό τομέα απεικονίζουν ένα παιχνίδι που έχει σαφέστατα βελτιωθεί σημαντικά στον οπτικό τομέα. Μπορεί να μην αποτελεί ένα πλήρες remake, όπως τα προαναφερθέντα Crash Bandicoot και Spyro, αλλά δεν παύει να είναι ένα απολύτως ικανοποιητικό remaster. Οφείλουμε να αναφέρουμε ωστόσο ότι η τιμή των περίπου 40 ευρώ θεωρούμε ότι είναι ολίγον τι τσιμπημένη για αυτά που έχει να προσφέρει.
Εν ολίγοις, το XXL 2 αποτελεί ένα από τα αρχετυπικά δείγματα των τρισδιάστατων platforms προηγούμενων δεκαετιών, που απευθύνεται κυρίως σε όσους είχαν ευχάριστες αναμνήσεις από την εμπειρία τους στο PS2, αλλά και σε όσους έχουν αγαπήσει τους δύο ήρωες μέσα από την ιδιοφυή γραφή του René Goscinny και τα γεμάτα ζωντάνια σκίτσα του Albert Uderzo. Μόνο, να έχετε υπόψη ότι η νοσταλγία και η αγάπη για τους ανυπότακτους Γαλάτες ενδέχεται να δώσει τόπο στην επανάληψη λίγο πριν το καταληκτικό φαγοπότι στο γαλατικό χωριό, έπειτα από περίπου έξι ώρες στο Las Vegum.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
