Ένα τολμηρό μα και άτσαλο βήμα προς το μέλλον.
Μετά την πρόσφατη κατάρρευση της Telltale, οι διάφορες εταιρίες που προσπαθούσαν να μιμηθούν την -τελικά υποτιθέμενη- επιτυχία της μάλλον θα έχουν αρχίσει να ξανασκέφτονται πολύ σοβαρά το επιχειρηματικό μοντέλο των επεισοδιακών κυκλοφοριών, ένα σύστημα που, εν τέλει, τείνει να έχει περισσότερα αρνητικά απ’ ό,τι θετικά στοιχεία για την ίδια τη δημιουργία αλλά και το δημιουργό ενός τίτλου. Στην περίπτωση του Council, πάντως, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως οι σχεδιαστές του έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να ξεφύγουν από τη μανιέρα που έχει πνίξει το genre, δίνοντάς μας μια ιδιάζουσα περίπτωση. Εκ πρώτης όψης μοιάζει σαν ένα ακόμα episodic adventure, επηρεασμένο από τη μόδα που προστάζει την κυκλοφορία adventure “παιχνιδιών- ταινίες”, με βάρος στη διαδραστικότητα του παίκτη και στη βαρύτητα των επιλογών του σε συγκεκριμένες στιγμές της ιστορίας.
Μόλις όμως κάποιος αρχίσει να ασχολείται μαζί του, θα καταλάβει αμέσως πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ πιο ιδιαίτερο και πειραματικό φρούτο, το οποίο πέφτει σε αρκετά λάθη μεν, αλλά προσφέρει και κάποια στοιχεία gameplay που φρεσκάρουν ιδιαιτέρως αυτό το τόσο κουρασμένο genre, και πιθανώς να σηματοδοτούν το νέο βήμα για τις διαδραστικές ιστορίες/ ταινίες/ περιπέτειες.
H ιστορία του The Council εξελίσσεται στα τέλη του 18ου αιώνα, με το χαρακτήρα μας, τον Louis de Richet, να αναζητά τα ίχνη της εξαφανισμένης μητέρας του. Γρήγορα η αναζήτησή του θα τον οδηγήσει στο να επισκεφθεί το απόμερο νησί του μυστηριώδους Lord Mortimer, στο οποίο θα βρεθεί με άλλα μέλη της μυστικής οργάνωσης Golden Order, με μασονικές ιδέες αλλά και έντονη επιμονή στην ανακάλυψη και μελέτη υπερφυσικών & μαγικών αντικειμένων. Πρέπει να πούμε πως η κεντρική ιδέα δουλεύει καλά για διάφορα τμήματα του παιχνιδιού, καθώς βοηθάει να στηθεί μία πολύπλοκη ιστορία γεμάτη ίντριγκα και ανατροπές, πλαισιώνοντάς την μάλιστα με ένα ιδιαίτερα πολύχρωμο cast, το οποίο και αρκετά καλογραμμένο είναι, αλλά και πλαισιώνεται από μεγάλες προσωπικότητες της εποχής όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης και ο Γεώργιος Ουάσιγκτον, δίνοντας μία χροιά “αληθοφάνειας” και βαρύτητας στο σενάριο.
Υπάρχουν πολλές ανατροπές που συχνά δεν θα περιμένετε, με αποτέλεσμα το σενάριο να καταφέρνει -ως ένα σημείο- να κρατά το ενδιαφέρον του παίκτη αμείωτο. Για να λέμε και την αλήθεια, όμως, μιας και η ατμόσφαιρα και η ροή δείχνουν να αλλάζουν τόσο έντονα και απότομα από επεισόδιο σε επεισόδιο (πιθανά λόγω της επεισοδιακής μορφής), το παιχνίδι από μόνο του δείχνει να έσκαβε τον ίδιο το λάκκο του με υποσχέσεις σαν αυτές που είχε δώσει κάποτε η τηλεοπτική σειρά Lost. Αποτέλεσμα αυτού είναι να φτάνετε στο τελευταίο επεισόδιο και να καταρρέουν όλα σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, με τον παίκτη -για μια ακόμα φορά- να έρχεται αντιμέτωπος με το τέλος ενός episodic παιχνιδιού που δείχνει να αγνοεί τη βαρύτητα όλων των προηγούμενων επιλογών του, αλλά και να τα ξεπετάει μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, αφήνοντάς σας να κοιτάτε την οθόνη με ένα εκρηκτικό μείγμα απορίας και εκνευρισμού.
Ακόμα και έτσι όμως, αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το The Council για τις φρέσκες ιδέες που φέρνει στο gameplay αυτών των διαδραστικών adventures. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιχνίδια του είδους, που ο παίκτης περιορίζεται σε μερικά QTEs και επιλέγει κάθε τόσο μια διαφορετική εκδοχή μιας σκηνής, το The Council τολμά να ανατρέξει στο παρελθόν, να ξεσηκώσει στοιχεία από παραδοσιακά παιχνίδια της Sierra και να τα φέρει στη σύγχρονη εποχή με έναν αρκετά αξιόλογο τρόπο. Το πόνημα της Big Bad Wolf, λοιπόν, ως adventure μυστηρίου, έχει την αναμενόμενη εξερεύνηση του περιβάλλοντος για συλλογή στοιχείων αλλά και διάφορες συνομιλίες και ανακρίσεις χαρακτήρων. Η «μαγκιά» στο συγκεκριμένο τίτλο είναι ότι φέρνει στοιχεία role play στο παιχνίδι, χτίζοντας ένα “exp based” levelling system για τον κεντρικό χαρακτήρα μας.
Όπως προχωράμε στο παιχνίδι και ξεδιπλώνεται το μυστήριο, θα ανεβαίνουμε levels και θα κερδίζουμε πόντους, που στη συνέχεια θα επενδύουμε σε ένα από τα βασικά classes του τίτλου, τα Diplomat, Occultist και Detective. Το καθένα από αυτά έχει τα δικά του, ειδικά skills, όπως Diversion, Science, Linguistics, Psychology, Agility κ.ο.κ., τα οποία θα σας επιτρέπουν να ξεκλειδώνετε νέες πτυχές του μυστηρίου. Πέρα από αυτά τα 15 skills, θα μπορέσετε να έχετε πρόσβαση και σε ορισμένα από 44 διαφορετικά «ταλέντα», τα οποία αποδίδουν μόνιμα bonuses και μπορούν να κερδηθούν από συνομιλίες, έρευνα, διάβασμα, επιτυχίες, κ.α., αλλά και 20 διαφορετικά traits, τα οποία έχουν θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις για τον παίκτη, αλλά τρέχουν στο background και δεν γίνεται άμεσα γνωστό το πώς έχουν στηθεί.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με ορισμένα ικανοποιητικά puzzles αλλά και ένα εμπνευσμένο σύστημα συζητήσεων με τους διάφορους άλλους χαρακτήρες, παραδίδουν ένα σύνολο το οποίο είναι ιδιαίτερα ευχάριστο και αναζωογονεί το interactive movie genre των adventure, που ως τώρα μπορούσε να παιχτεί ακόμα και με το… τηλεκοντρόλ από την ασπρόμαυρη οθόνη της γιαγιάς μας.
Στον τεχνικό τομέα του τίτλου τώρα, συναντάμε ένα αρκετά περίεργο αποτέλεσμα, όπως συμβαίνει συχνά άλλωστε με παιχνίδια υπό την αιγίδα της Focus Interactive. Από τη μία θα δείτε ορισμένες πραγματικά πανέμορφες περιοχές, με εξαιρετικούς φωτισμούς και σκιάσεις αλλά και διάφορα textures υψηλότατων αναλύσεων και μοντέλα χαρακτήρων με εντυπωσιακή λεπτομέρεια επάνω τους. Από την άλλη, το art direction προσπαθεί μεν να είναι ρεαλιστικό, αλλά σε στιγμές γίνεται τρομακτικά απάνθρωπο (σε σχεδιασμό), χτυπάει “μάτι” κάποιες φορές, και σε συνδυασμό με το lip sync που παραπέμπει σε εποχές PS2, και το animation να θυμίζει κάτι animated σειρές του Netflix (πχ: The Dragon Prince) όπου ξεκάθαρα λείπουν μπόλικα frames και η κίνηση θυμίζει κουκλοθέατρο, είναι φανερό ότι το budget προσπάθησε να αποδώσει μια εντυπωσιακή στατική εικόνα, αλλά όταν έρχεται η ώρα για την κίνηση, φαίνεται ότι δεν υπήρχε το κατάλληλο χρηματικό πακέτο.
Παρόμοιο χτύπημα δείχνει να έχει δεχθεί και ο ηχητικός τομέας. Η μουσική που υπάρχει είναι μεν όμορφη και ταιριαστή με το γενικότερο ύφος του παιχνιδιού, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι “λίγη” για έναν ολόκληρο τίτλο, ενώ το voice acting, αν και σε σημεία έχουν γίνει ορισμένες φιλότιμες προσπάθειες, διαθέτει ορισμένες κραυγαλέα σύγχρονες αμερικανικές προφορές σε Γάλλους του 1790, που μπορούν να σας βγάλουν εντελώς εκτός ατμόσφαιρας.
Σε γενικές γραμμές, πάντως, θα πρέπει να πούμε πως τρέφουμε μια γλυκιά εκτίμηση γύρω από το The Council, καθώς είναι πραγματικά σπάνιο να βλέπεις ένα παιχνίδι να έρχεται από το πουθενά και να προσφέρει κάτι τόσο κλασικό και συνάμα τόσο φρέσκο για ένα είδος. Αν είχε μια ομαλότερη γραφή προς τα τελευταία δύο επεισόδια αλλά και μια καλύτερη κατανομή του budget του στον τεχνικό τομέα, θα μπορούσαμε ίσως να μιλούσαμε για ένα νέο “Walking Dead” ως προς την επιρροή του στη βιομηχανία. Ως έχει, πιθανά να γίνει το νέο “Kill.Switch” για το επόμενο “Gears of War”, που θα πάρει αυτή την ιδέα και θα την τελειοποιήσει μέσα από ένα “ΑΑΑ” πακέτο.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
