«Δεν θα πάρω μέρος σε καμία περιπέτεια, αν δεν είναι διασκεδαστική».
Δεν θα πούμε ψέματα – λατρεύουμε το One Piece. Λατρεύουμε τη δημιουργία του Eiichiro Oda, από την εποχή που έκανε τη μετάβαση στη μικρή οθόνη, μέσω μιας εκ των μακροβιότερων anime σειρών, που φέτος θα κλείσει αισίως τα 20 χρόνια προβολών. Αγαπάμε τον Luffy, τον Πειρατή με το Ψάθινο Καπέλο, τον ένδοξο απόγονο της πασίγνωστης οικογενείας των Monkey D. Αγαπάμε εξίσου το τσούρμο του, τους Πειρατές του Ψάθινου Καπέλου, και ανυπομονούμε για τη στιγμή που ο Luffy και η παρέα του θα καταφέρουν να βρουν το One Piece, τον θρυλικό θησαυρό του εξίσου θρυλικού Βασιλιά Πειρατή, Roger Gol D. – έναν θησαυρό που ξεκίνησε την Εποχή των Πειρατών και ο οποίος, όταν βρεθεί, θα συγκλονίσει συθέμελα τον κόσμο και θα είναι η αιτία ενός καταστροφικού πολέμου. Μέχρι τώρα, το One Piece δεν έχει ανακαλυφθεί, ενώ ο Luffy και οι πειρατές του ταξιδεύουν στις θάλασσες, μπλέκοντας σε ενδιαφέρουσες περιπέτειες με τους κατοίκους της στεριάς και της θάλασσας και καταρρίπτοντας συνεχώς το πρότυπο που παρουσιάζει τους πειρατές ως μοχθηρά και βάρβαρα πλάσματα.
Κάνοντας ένα διάλειμμα από τα ταξίδια στις ανοιχτές θάλασσες, ο Luffy και το πλήρωμά του επισκέπτονται το Sky Prison, προς αναζήτηση της επόμενης λείας τους. Η αποστολή όμως αποτυγχάνει και ο Luffy συλλαμβάνεται. Οι Πειρατές του Ψάθινου Καπέλου, όμως, δεν θα μπορούσαν να απογοητεύσουν τον Luffy, ο οποίος καταφέρνει να ξεφύγει από τους δεσμώτες του και καταφεύγει στο Prison Island. Σε αυτό το σημείο ξεκινά και η βασική ιστορία του παιχνιδιού, η οποία είναι γραμμένη από τον ίδιο τον Oda, αποτελώντας ένα από τα βασικότερα κριτήρια που κάνουν τη συγκεκριμένη anime μετάβαση σε ένα action adventure ανοιχτού κόσμου ως κάτι το απόλυτα εξαιρετικό. Μια ιστορία που αργεί λίγο να ξεκινήσει, αλλά που στο τέλος καταφέρνει να περάσει αδιαμφισβήτητα στα δυνατά σημεία του παιχνιδιού.
Δεν θεωρείται υπερβολή το να αναφέρουμε πως, καθώς παίζαμε το παιχνίδι, αισθανθήκαμε σαν να είμαστε μέρος της εξέλιξης ενός μικρού story arc. Όλοι οι πολύχρωμοι χαρακτήρες του πληρώματος των Πειρατών είναι εδώ, μαζί με μερικούς καινούριους (την αρχηγό των Επαναστατών, Jeanne και τον Αρχιδεσμοφύλακα Isaac), οι οποίοι δημιουργήθηκαν και αυτοί από τον Eiichiro Oda, και οι οποίοι συμβάλλουν με τον δικό τους τρόπο στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Δεν θα πούμε περισσότερα για την ιστορία, προς αποφυγήν ορισμένων spoilers. Αυτό που είναι σίγουρο πάντως, είναι ότι το παιχνίδι ως προς το κομμάτι -τουλάχιστον- της ιστορίας, δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους οπαδούς της σειράς. Αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος που δεν είναι απόλυτα γνώστης της σειράς One Piece και του lore δεν μπορεί να παίξει και να απολαύσει το παιχνίδι. Ωστόσο, οι οπαδοί της σειράς θα το εκτιμήσουν και θα βρουν κίνητρα να συνεχίσουν μέχρι το τέλος, κάτι που άλλοι παίκτες ίσως και να μην μπορέσουν, εν τέλει, να το κάνουν. Αλλά αυτή είναι κουβέντα που πρέπει να γίνει λίγο αργότερα.
Στα του τίτλου, οι παίκτες που έχουν εντρυφήσει στα action adventure παιχνίδια ανοικτού κόσμου, θα πρέπει να γνωρίζουν τι μπορεί να τους δώσει το παιχνίδι. Ένας αρκετά μεγάλος κόσμος, με πολλές περιοχές προς εξερεύνηση, ποικιλία υλικών και αντικειμένων προς συλλογή και πολλά side quests που εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα πάνω στο χάρτη. Ο Luffy εξελίσσεται σαν χαρακτήρας αντιμετωπίζοντας τους Λιμενοφύλακες, τους φρουρούς της φυλακής αλλά και κάποια bosses που καραδοκούν σε διάφορα σημεία του κόσμου, καθώς επίσης και ολοκληρώνοντας τις επιμέρους αποστολές του παιχνιδιού, κάτι που του επιφέρει Πόντους Ικανότητας (Skill Points), τους οποίους και μπορεί να χρησιμοποιήσει για να ξεκλειδώσει νέες ικανότητες, που με τη σειρά του θα χρησιμοποιήσει για την διεξοδικότερη εξερεύνηση του νησιού, αλλά και για τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα κατά τη διάρκεια της μάχης.
Αναλαμβάνοντας ορισμένες αποστολές, ο Luffy μπορεί να βελτιώσει τη σχέση του με τα μέλη του πληρώματος των Πειρατών του Ψάθινου Καπέλου, αλλά και με τους νέους χαρακτήρες που εισάγει το παιχνίδι. Μέσω ενός εξαιρετικού συστήματος Karma, το οποίο λειτουργεί με τη μορφή objectives, ο Luffy χτίζει σιγά-σιγά τη σχέση του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, ξεκλειδώνει νέες αποστολές και ειδικά βίντεο με μοναδικούς διαλόγους και…ξεχωριστές σκηνές μεταξύ τους. Όσον αφορά στο προαναφερθέν σύστημα μάχης, θα θέλαμε να σημειώσουμε πως πρόκειται για ένα σύστημα δύο ταχυτήτων, το οποίο επικεντρώνεται σε πιο ελεγχόμενες επιθέσεις, αλλά και σε επιθέσεις μεγαλύτερης κλίμακας -κάτι στο οποίο θα αναφερθούμε αργότερα.
Όλα αυτά συντελούν στην αίσθηση που αποκομίζουμε από το παιχνίδι ως τμήμα ενός episode arc, που θα μπορούσε να αποτελεί άνετα και μέρος της βασικής σειράς επεισοδίων. Οι χαρακτήρες είναι σωστά πλασμένοι και σχεδιασμένοι, έχουν τη δική τους πνοή και θυμίζουν περισσότερο το πώς εμφανίζονται σε ταινίες παρά σε ένα τηλεοπτικό επεισόδιο. Την anime αίσθηση έρχεται και συμπληρώνει το ίδιο το Prison Island, τουλάχιστον ως προς τον εικαστικό τομέα. Τολμούμε να πούμε πως το παιχνίδι χρησιμοποιεί την Unreal Engine 4 με τον πιο ιδανικό τρόπο που έχουμε δει σε πρόσφατο παιχνίδι της Bandai Namco, σε αντίθεση με άλλα anime-based παιχνίδια που έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα η εταιρεία, με το αποτέλεσμα να μας ξαφνιάζει ευχάριστα.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι τόσο ζωντανά και φωτεινά, ο κόσμος τόσο καλά σχεδιασμένος, που όταν συνδυάζεται με το καστ των χαρακτήρων, μας κάνει να χαμογελάμε. Παίζοντας το παιχνίδι στο PlayStation 4 Pro, δεν αντιληφθήκαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στον ρυθμό ανανέωσης των καρέ ή στην ανάλυση. Ο οπτικός τομέας κινείται σε εξαιρετικά επίπεδα, ενώ το soundtrack θυμίζει αρκετά το ύφος της σειράς, αν και η περιπλάνηση στον κόσμο δεν συνοδεύεται από κάποια μουσική υπόκρουση. Οι Ιάπωνες seiyu της anime σειράς επιστρέφουν στους ρόλους που υποδύονται τόσα χρόνια, κάνοντας ακόμα πιο φυσικούς τους χαρακτήρες, αν και θα θέλαμε οι διάλογοι του παιχνιδιού να είναι όλοι voiced, και όχι μόνο τα cutscenes που εμφανίζονται σταδιακά στην εξέλιξη. Ως αποτέλεσμα, αισθανθήκαμε πως είμαστε τμήμα του κόσμου του One Piece, μέλος του πληρώματος του Luffy, και πως είμαστε τμήμα μιας νέας, πιθανόν διασκεδαστικής περιπέτειας.
Ωστόσο, όσο όμορφος και αν απεικονίζεται ο κόσμος του παιχνιδιού, όσο όμορφα και αν είναι τα περιβάλλοντα, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν μελανά σημεία που να επισκιάζουν την εμπειρία μας. Αρχικά, να σημειώσουμε πως ο κόσμος του παιχνιδιού είναι άδειος. Αρκετά μεγάλος, αλλά άδειος. Ένας άδειος κόσμος δικαιολογείται σε παιχνίδια που υποστηρίζονται σεναριακά αλλά και σε επίπεδο gameplay, όπως τα Breath of the Wild και Red Dead Redemption 2. Ωστόσο, το Prison Island είναι άδειο, κάτι που αντιτίθεται στο τι πρεσβεύει το παιχνίδι σε επίπεδο σεναρίου. Οι κάτοικοι είναι ελάχιστοι, ακόμα και όταν ο Luffy επισκέπτεται τα μεγάλα, αστικά κέντρα του νησιού.
Επιπλέον, ο χάρτης δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία όσον αφορά στο επίπεδο εξερεύνησης. Τόσο τα σεντούκια, όσο και τα διάφορα αντικείμενα προς συλλογή εμφανίζονται τόσο στο mini-map όσο και στον κανονικό χάρτη, αναιρώντας την προσπάθεια να ψάξουμε στα πιο απίθανα σημεία με σκοπό την ολοκλήρωση των side quests του παιχνιδιού. Η ύπαρξη των fast travel points πάνω στον χάρτη είναι ένα πραγματικό ευτύχημα, καθώς αποφεύγεται δραστικά η άσκοπη περιπλάνηση στον κόσμο, όσο αυτό είναι δυνατόν. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιου είδους παιχνίδια, η εξερεύνηση του κόσμου είναι απαραίτητη, τόσο σε επίπεδο ολοκλήρωσης side quests, όσο και σε επίπεδο επιτευγμάτων. Δεν παύει, ωστόσο, να αποτελεί μια επίπονη και ανιαρή διαδικασία μετά από ώρες, κάτι που θα αναγκάσει τους παίκτες να ασχοληθούν περισσότερο με την ολοκλήρωση της βασικής ιστορίας και με ό,τι μπορεί, πιθανόν, να προσφέρει το παιχνίδι σε επίπεδο gameplay.
Θα θέλαμε να μπορούμε να πούμε πως τα πράγματα στο gameplay και το σύστημα χειρισμού πηγαίνουν καλύτερα, αλλά δυστυχώς το παιχνίδι μάς δείχνει συχνά-πυκνά το πιο άσχημο πρόσωπό του. Είναι πολύ πιθανόν οι developers να ήθελαν να αποδώσουν την ίδια αίσθηση που αποκομίσαμε παίζοντας το πλέον πρόσφατο παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον Spider-man: και η αλήθεια είναι πως, χάρη στην κατατομή και τις ικανότητες του Luffy, κάτι τέτοιο δεν θεωρείται ανέφικτο. Τις στιγμές, όμως, που καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική της εναέριας μετάβασης από κτήριο σε κτήριο, συνειδητοποιούμε πως ο προγραμματισμός της συγκεκριμένης τεχνικής δεν έχει γίνει καθόλου σωστά. Και δεν συμβαίνει μόνο σε αυτό το σημείο.
Κατά τη διάρκεια της συνολικής ενασχόλησής μας με το παιχνίδι, συνειδητοποιήσαμε πως ο χειρισμός πάσχει. Η κάμερα του παιχνιδιού πολλές φορές αρνείται να συνεργαστεί και να στραφεί στο επιθυμητό σημείο, κάνοντας την περιήγησή μας στον κόσμο του παιχνιδιού προβληματική, αν όχι δύστροπη. Οι επιλογές ελέγχου πολλές φορές δεν δουλεύουν όπως πρέπει σε διάφορα σημεία του κόσμου. Για παράδειγμα, το διπλό άλμα με σκοπό την αναρρίχηση σε κάποιον υπερυψωμένο βράχο, λειτουργεί επιλεκτικά, αναγκάζοντας τον παίκτη να επαναλάβει την ίδια εντολή. Εκεί, ωστόσο, που το σύστημα χειρισμού λειτουργεί εκνευριστικά δύσκολά, είναι κατά τη διάρκεια της μάχης.
Όπως αναφέραμε ήδη, η μάχη προσεγγίζεται μέσω δυο modes: ενός που ο Luffy ελέγχει περισσότερο τις επιθέσεις του, έχοντας και τη δυνατότητα να εξαφανίζεται στον χώρο μέσω ενός flash step, και εκείνου που οι επιθέσεις του είναι μεγαλύτερες και ισχυρότερες σε εύρος και έκταση και που επιτρέπει στον Luffy να ελαττώσει τη ζημιά που δέχεται με το πάτημα του κατάλληλου πλήκτρου. Απλό και εύκολο σαν ιδέα, δύσκολο στην εκτέλεση. Η προσωρινή «εξαφάνιση» κατά τη διάρκεια της μάχης σπάνια δουλεύει όπως πρέπει, με τη λέξη «σπάνια» να δίνει τη θέση της στη λέξη «ποτέ» όταν περισσότεροι από δυο εχθροί βρίσκονται ταυτόχρονα στο ίδιο σημείο με τον Luffy. Το δε mode που επιτρέπει την εκτέλεση ισχυρότερων επιθέσεων είναι ακόμα πιο περίεργα σχεδιασμένο, καθώς σπάνια έχουμε την αίσθηση πως εκτελούμε σωστά την επίθεση.
Οφείλουμε να σημειώσουμε πως οι επιθέσεις δεν αποτυγχάνουν ποτέ, ενώ τα πράγματα είναι καλύτερα όταν στοχεύουμε τους εχθρούς, όσο και αν δεν είναι τόσο εμφανές στην οθόνη. Η εκτέλεση, ωστόσο, των πιο δυνατών επιθέσεων φαίνεται ότι γίνεται σχεδόν ανεξέλεγκτα, ενώ όταν έχουμε να κάνουμε με εκτέλεση combos, επιθέσεων που προέρχονται από το skill tree του παιχνιδιού, εκεί χάνουμε εντελώς τον έλεγχο, καθώς ο Luffy επικεντρώνεται μόνο στον έναν αντίπαλο, χωρίς να μπορεί να κατευθύνει τις επιθέσεις του σε κάποιους άλλους παίκτες.
Ένα άλλο στοιχείο που θα θέλαμε να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο είναι και η τραγική χρήση της Α.Ι. όσον αφορά στο σύστημα της μάχης. Ένα από τα στοιχεία μάχης, το οποίο και αποτελεί από τις πιο ευχάριστες προσθήκες σε ολόκληρο το παιχνίδι, έχει να κάνει και με την σιωπηλή προσέγγιση του στόχου, που οδηγεί σε ένα αθόρυβο χτύπημα, το οποίο με τη σειρά του βγάζει τον αντίπαλο νοκ άουτ. Η stealth προσέγγιση δεν είναι κάτι ακατόρθωτο, ούτε παρουσιάζει προβλήματα χειρισμού κατά την εκτέλεσή της. Ωστόσο, η ΑΙ του παιχνιδιού συνήθως έχει αντίθετη άποψη, ακόμα και αν οι αντίπαλοι βρίσκονται αρκετά μακριά από το στόχο μας. Μια απλή ματιά να ρίξουν πάνω στον Luffy και ξεκινούν την κατά μέτωπο επίθεση, κάτι που αυτόματα αναιρεί όλες μας τις προσπάθειες να κινηθούμε προσεκτικά. Και φυσικά όσο εύκολα μπορούν να εντοπίσουν τον Luffy, τόσο δύσκολο είναι για εκείνον να ξεφύγει από την επικίνδυνη ζώνη αλώβητος, καθώς οι εχθροί μπορεί να γίνουν ιδιαίτερα επιθετικοί.
Η δε επιθετικότητα μπορεί να μας στοιχίσει ακόμα και στην περιήγηση εντός του χάρτη, καθώς μερικοί πυροβολισμοί όσο ο Luffy βρίσκεται στον αέρα μπορούν να τον ρίξουν κάτω, κάνοντας τον να ξεκινήσει ξανά από την αρχή (με ό,τι και αν συνεπάγεται το σύστημα χειρισμού), με τους παίκτες να εκφράζουν αυθόρμητα τα συναισθήματά τους, κάνοντας χρήση καίριων και καθ’ όλα ευγενικών εκφράσεων, ως γνήσια μέλη των Πειρατών του Ψάθινου Καπέλου. Και αν στα χαμηλότερα επίπεδα δυσκολίας η ΑΙ δεν αποτελεί και ιδιαίτερο πρόβλημα, στα μεγαλύτερα επίπεδα η συμπεριφορά των εχθρών μπορεί να αποβεί μοιραία για τον παίκτη. Και αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τον πολύ μικρό αριθμό Πόντων Ικανότητας που κερδίζουμε μετά από κάθε μάχη, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δυσάρρεστα.
Και δυστυχώς, η σωρεία προβλημάτων εν μέρει καταδικάζει την πορεία ενός παιχνιδιού, το οποίο θα μπορούσε να είχε προσφέρει περισσότερα. Οι οπαδοί της σειράς One Piece και του Luffy πιθανότατα να είναι περισσότερο ανεκτικοί ως προς τα προβλήματα που ταλανίζουν το World Seeker – το παιχνίδι, άλλωστε, δίνει αρκετά κίνητρα σε αυτή τη μερίδα των παικτών να ασχοληθούν μαζί του μέχρι τέλους, συγχωρώντας τα ατοπήματα που ξεφυτρώνουν εδώ και εκεί και χαλάνε την εμπειρία. Όσοι, όμως, περιμένουν να δουν έναν τίτλο, ο οποίος βαδίζει στα χνάρια των ποιοτικότερων παιχνιδιών της κατηγορίας, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα απογοητευτούν. Δεν θα έχουν άδικο αν χαρακτηρίσουν το One Piece: World Seeker ως ένα σχεδόν μισοτελειωμένο παιχνίδι.
Όσο και αν τα μεγαλύτερα ονόματα της σειράς είναι αναμεμειγμένα στην ανάπτυξή του, τα αναχρονιστικά στοιχεία του gameplay, ο χειρισμός, το σύστημα μάχης και η οργάνωση του κόσμου είναι παραπάνω από αρκετά για να κρατήσουν μακριά αρκετούς παίκτες, προδικάζοντας αρνητικά την μελλοντική του εξέλιξη. Ίσως, βέβαια, το World Seeker να είναι η αρχή για κάτι νέο. Ίσως η ομάδα ανάπτυξης καταφέρει να διορθώσει τα ατοπήματά της, δίνοντας στο μέλλον ποιοτικότερες περιπέτειες με πρωταγωνιστή τον Monkey D. Luffy. Ωστόσο, ο ίδιος ο Luffy είχε πει πως δεν θα πάρει μέρος σε καμία περιπέτεια, αν αυτή η περιπέτεια δεν είναι διασκεδαστική. Επομένως, για πρώτη φορά στα χρονικά, ο Luffy ενδεχομένως να έκανε ένα λάθος – λάθος, το οποίο και θα πρέπει να αποφύγει η μεγάλη πλειοψηφία των παικτών που δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσει τα διάφορα ζητήματα του παιχνιδιού.
To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
