Στην κατηγορία “Tim Burton presents…”.
Με σχεδόν μηδαμινή προώθηση, το Darq θα μπορούσε πολύ εύκολα να χαθεί στην αφάνεια, μέσα στον κυκεώνα κυκλοφοριών του Steam. Εντούτοις, μία ματιά σε ορισμένες εικόνες και ένα μικρής διάρκειας trailer αρκούσε για να τραβήξει αβίαστα το ενδιαφέρον μας. Μπορεί μεν το εικαστικό, τύπου “animation από τον Tim Burton”, να το έχουμε ξαναδεί, αλλά δεν παύει να είναι ελκυστικό και εν τέλει δύσκολο να αποδοθεί καλαίσθητα και με πραγματική έμπνευση, κάτι που έχει αποδειχθεί, διά του αντίθετου αποτελέσματος, από διάφορα indie στραβοπατήματα.
Η ποιότητα του Darq είναι επίσης δικαιότερο να εκτιμηθεί λαμβάνοντας υπόψη ότι το μεγαλύτερο μέρος της ανάπτυξής του οφείλεται στη δουλειά του Wlad Marhulets -κατά τα λεγόμενά του– ο οποίος μάλιστα ξεκίνησε την ανάπτυξη του Darq με μηδενικές γνώσεις επάνω στη δημιουργία παιχνιδιών. Ως μία πρώτη προσπάθεια και μάλιστα δίχως πρότερη εμπειρία, το αποτέλεσμα είναι αναμφίβολα αξιολογότατο, με την ιδιαίτερα μικρή του διάρκεια (δεν θα σας πάρει πάνω από δύο ώρες να το ολοκληρώσετε, όσον κι αν κολλήσετε) να είναι μάλλον δικαιολογημένη.
Το Darq ξεκινάει δίχως περιστροφές, προλόγους, tutorials και οποιαδήποτε πληροφορία. Ως ένα άλλο Limbo απλά ξεκινάει, δίνοντάς μας απευθείας τον έλεγχο του Lloyd (το όνομα το οποίου το γνωρίζουμε αποκλειστικά από την περιγραφή στην επίσημη ιστοσελίδα και όχι από το ίδιο το Darq). Δεν χρειάζονται παραπάνω λεπτομέρειες, αρκεί που γνωρίζουμε, τόσο από την περιγραφή όσο και από τις πρώτες εικόνες που αντικρίζουμε, πως η εμπειρία λαμβάνει χώρα εντός των ονείρων του Lloyd.
Η αίσθηση πως βρισκόμαστε σε όνειρο (ή εφιάλτη, για να είμαστε πιο ακριβείς) αποδίδεται ιδιαίτερα επιτυχημένα, μέσα από το κυρίαρχο ασπρόμαυρο φίλτρο με ελάχιστες πινελιές μουντών χρωμάτων, που εντείνουν ακόμα περισσότερο την εντύπωση πως περιφερόμαστε σε ένα σκοτεινό και απόκοσμο περιβάλλον. Αυτή η ονειρική διάσταση έρχεται ακόμα πιο απτά όταν στα πρώτα δευτερόλεπτα αντιληφθούμε ότι ο Lloyd μπορεί να περπατήσει σε κάθετους τοίχους, αλλάζοντας κατά 90 μοίρες την προοπτική, μία εναλλαγή που συνοδεύεται παράλληλα με την πτώση διαφόρων αντικειμένων, δίνοντας την εντύπωση ότι οι νόμοι της βαρύτητας δεν μένουν σταθεροί αλλά αντιθέτως ακολουθούν τον Lloyd.
Το gameplay βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις εναλλαγές της προοπτικής για την επίλυση διαφόρων περιβαλλοντικών γρίφων, που συνήθως απαιτούν την εύρεση αντικειμένων. Οι γρίφοι είναι ένα κλικ παραπάνω από το να χαρακτηριστούν διεκπαιρεωτικοί, καθώς κάθε ένα από τα επτά –συνολικά- επίπεδα είναι τόσο μικρά σε έκταση, ώστε ακόμα και αν δεν γνωρίζετε άμεσα πού να τοποθετήσετε ένα νέο αντικείμενο, ένας πειραματισμός 2-3 λεπτών αρκεί για να βρείτε το σωστό σημείο.
Σε ορισμένες πιο ευφάνταστες καταστάσεις θα χρειαστεί να μεταχειριστείτε τους ιδιότροπους κανόνες της βαρύτητας και τις εναλλαγές της προοπτικής με έξυπνο τρόπο ώστε να ξεκλειδώσετε κάποια πόρτα ή να αποκτήσετε πρόσβαση σε διάφορα κρυμμένα αντικείμενα ή ακόμα και να μεταχειριστείτε με μοχλούς μηχανικές συσκευές. Παρά το σουρεαλιστικό στοιχείο που συναντάται σε διάφορες καταστάσεις (όπως η αξιοποίηση ενός ρολογιού χειρός ως γέφυρα ή η περιστροφή ολόκληρων δωματίων με το πάτημα ενός μοχλού) η λύση στους γρίφους δεν βρίσκεται ποτέ μακριά.
Η ουσία του Darq βρίσκεται σαφέστατα στο συνολικό δέσιμο εικαστικού και gameplay, που καταφέρνει να αποδώσει έναν όμορφα εφιαλτικό κόσμο. Κάθε ένα από τα επτά επίπεδα έχει το δικό του χαρακτήρα, όπως ένα θέατρο -μεταξύ άλλων που δεν χρειάζεται να μαρτυρήσουμε. Τα νέα περιβάλλοντα συνοδεύονται συνήθως και από έναν ακόμα εκκεντρικό μηχανισμό μεταχείρισης της προοπτικής. Στο πρώτο επίπεδο, όπως αναφέραμε ήδη, μπορούμε να περπατάμε σε κάθετους τοίχους. Στο δεύτερο μπορούμε να τραβάμε συγκεκριμένους μοχλούς ώστε να περιστρέφουμε τον κόσμο κατά 90 μοίρες. Σε άλλα επίπεδα θα μπορούμε να μεταφερόμαστε αυτοστιγμεί στο background ενώ δεν λείπουν και οι μίξεις αυτών των μηχανισμών.
Οι παραπάνω ενέργειες πραγματοποιούνται με ένα απλοϊκό αλλά απολαυστικό και λειτουργικότατο οπτικό και ηχητικό εφέ που συνάδει πλήρως με το γενικότερα σουρεαλιστικό σύνολο. Κατά την πορεία σας προς την αφύπνιση (;) θα βρεθείτε μπροστά και από 2-3 μίνι stealth σημεία, που δυστυχώς απλά βρίσκονται εκεί για να ρίξουν άγαρμπα τον ρυθμό, αν και τουλάχιστον δίχως να το παρακάνουν. Οπτικά το Darq αποδίδει ένα σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα, με τον Wlad Marhulets να φαίνεται έμπρακτα να χειρίζεται με ταλέντο την Unity Engine, παρά την απειρία που είχε ο ίδιος γενικότερα στην ανάπτυξη παιχνιδιών. Φαίνεται ότι έχει δοθεί προσοχή στα animations –όσο κι αν αυτά είναι λιγοστά-, αλλά και στον σχεδιασμό του περιβάλλοντος.
Δίχως να το παρακάνει σχεδιαστικά, καταφέρνει με εγκράτεια να περάσει την αίσθηση του εφιαλτικού κόσμου, μέσω λιγοστών jump scares, εύστοχα σχεδιασμένων φρικιαστικών οντοτήτων, που εμφανίζονται καλοδεχούμενα φειδωλά. Σε γενικές γραμμές -και αναμφίβολα- η μικρή διάρκεια του Darq αποτελεί το σημαντικότερο αρνητικό του στοιχείο, κυρίως επειδή ο κόσμος του είναι ιδιαίτερα γοητευτικός και οι κανόνες που τον διέπουν δείχνουν ως έναν ιδανικό καμβά για μεγαλύτερη εμβάθυνση και πειραματισμό σε γρίφους. Δίχως αμφιβολία απολαύσαμε την εμπειρία που αποκομίσαμε, όμως δε γίνεται παρά να αναφέρουμε ότι μόλις και καταφέρνει να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό ενός προλόγου, ενός “proof of concept”, για ένα πληρέστερο παιχνίδι.
Εν κατακλείδι, το Darq δείχνει ως μία indie εκδοχή του Little Nightmares, δίχως όμως να έχει να ζηλέψει και πολλά από το εικαστικό και το gameplay, ιδίως αναλογιζόμενοι τα διαφορετικά μεγέθη των ομάδων και της εμπειρίας τους. Ενδείκνυται για πλήρη ενασχόληση μαζί του ένα σκοτεινό βράδι, με κλειστά τα φώτα και αποφυγή πιθανών περισπασμών ώστε να απολαύσετε στο έπακρο μία εμπειρία εφάμιλλη ενός σκοτεινού και σουρεάλ short animation.
